Camarinas en Ria Arouza

De havenmeester is blij ons na vier jaar weer te zien. Nadat we hem verteld hebben, dat we hier vier jaar geleden ook waren. Lynn wilde liever meteen verder, dus op zondag varen we met weinig wind naar Camarinas. Een gewoon Spaans dorpje. We zitten op een terras en eten raciones paela, merluzza, chorizo con huevos en raxos met patates.

De volgende dag maken Rommy en ik een lange wandeling naar het kerkje op de klif. We proberen weer bij zinnen te komen. In de ochtend werden we gebeld door Paul LÓrtye, de grote man van de bootverzekeringen in Nederland. Een 30 jaar oude boot, die krijg je niet verzekerd. Vergeet dat maar. Een reddingsoperatie kost tonnen en dat voor een premie van een paar honderd euro. No way. Hij praat een beetje VVD. We denken aan een overwintering op de Canarische Eilanden, terug via de Middellandse Zee. Nou is daar nog niemand ongelukkig van geworden, het is nog steeds een voorrecht. Maar het is wel even schakelen. Vooral voor Rommy. Of dan maar onverzekerd? De opmerking over reddingskosten blijft hangen: als ze dat bij ons claimen, zijn we het geld van het huis kwijt. Ook geen reden om ongelukkig te worden, maar toch.

We lopen in de zinderende hitte naar het kerkje. Vieze vliegen om onze hoofden. Af en toe maakt één van ons een opmerking over de verzekering, over alternatieven. Een nieuwe boot kopen? Deze boot door een bedrijf laten renoveren? Er loopt nog een aanvraag, maar dat zal ook wel niets worden. Het hier in Spanje proberen?

We besluiten om op de Canarische Eilanden de elektrische bedrading onder handen te nemen. Dat is het enige punt waar we nog een slag kunnen maken. Alles werkt, alles zit vast, maar het is  een warboel. We zijn al twee keer van apparatuur veranderd, maar alle oude kabels zitten er nog. Alles loshalen, kabelgoten maken, alles nummeren, twee draden aan de accu en de rest op  strips. Als we daar op Grand Canaria 4 weken voor nemen, dan  valt er niets meer te verbeteren. Hebben we weer een goed gevoel over de boot, een gevoel dat door alle afwijzingen is verdwenen.  Misschien gaan we dan onverzekerd verder of we gaan niet verder.

We liggen een dag met harde wind in Camarinas. De vorige keer kreeg ik hier Het Gevoel. Welk gevoel? Het gevoel van een trekker. Van: we maken wel plannen, maar we kunnen ook nog een dagje blijven. Het gevoel van gemeenschap met de andere trekkers: meteen persoonlijk, geluk delen, helpen, lullen tot je een ons weegt. Nou laat dat maar aan Gerard over, zou Wim zeggen..

We ronden de hoek van Finesterre, het einde van de wereld. Varen een Ria verder en komen in de haven van Muros. Een wat grotere en meer touristische stad. Lekker eten op een terras. Telefoon van een verzekeraar: het zenden van de offerteaanvraag lukte niet, ze willen het per post doen. Ik wijs ze op WeTransfer. Ze zenden een offerte. Lijkt goed, maar we durven er nog niet in te geloven. Het kost ons twee uur om down te loaden, te printen (we hebben een geweldig reisprintertje van Canon), in te vullen, te scannen (met de Iphone) en te verzenden. Hier wil ik er nog even wijzen, op hoe goed jullie het hebben: aanklikken en printen, auto voor de deur, warm water, krantje in de bus... Dan gaan we naar een ankerplek een baai verderop. Het is heel heet, maar het waait en dat maakt het koel. We doen verder geen flikker. Ik maak pizza. De streekwijn is geweldig, ietsje bitter, ietsje prik, fris, fruitig, perfect Zwitserleven (waar we een woekerpolis hadden). We liggen er een tijd lang alleen, dan komt een boot uit Wales naast ons ankeren. De zon verdwijnt achter de heuvel. We nemen nog een Herbas voor de spijsvertering. Dat moet echt, zegt Rommy.

Van Muros gaan we een Ria verder. De Ria Arouza, die volgens de Spanjaarden de mooiste is van allemaal. Maar die zijn nooit op Kabelhof 13 geweest. Veel inhammen en rotsen. Overal viskwekerijen, vierkante drijvende eilandjes. Er hangen grote manden in, die van onderen spits toelopen zodat het water er tussendoor kan stromen. Boten met hydraulische kranen tillen de manden er uit. Dit zijn geen vissers, dit zijn boeren. Visboeren. Waarschijnlijk zijn het sardines, dit is het centrum van de sardine-industrie. Boven Muros staat een enorme hal, een soort Ikea.   

Eerst ankeren we een paar keer en tenslotte gaan we naar de haven van Vilagarcia. We zijn de enige buitenlandse boot, maar de havenmeester spreekt Nederlands. Hij heeft lang in Amsterdam gewoond en bezoekt af en toe zijn neven, die nog in Amsterdam en Rotterdam wonen. Hij wijst ons de feretteria waar ze misschien onze gasfles kunnen vullen. Maar nee, misschien bij die andere. Na drie feretterias geven we het op. Ook nergens geen kniekussentjes. Maar ’s nachts schiet me een andere oplossing te binnen: we snijden altijd stukken uit die plastic manden. Daar kunnen we ook twee stukjes voor de bijboot mee maken. Ik word altijd wakker met oplossingen. Ik grijp het cryptogram waarmee ik ’s avonds niet verder kwam en vul zo drie woorden in. Er is meer dan logisch nadenken. Intuitief denken is een hogere vorm van kennis. Je weet niet hoe je gedacht heb, maar je ziet het ineens. En je weet het zeker. Ik zal daar later nog eens dieper op in gaan.

Van Vilagarcia is het 20 minuten met de trein naar Santiago de Compestello. We nemen op zaterdagochtend de trein van 10.35 uur. Het is er druk en heet. We hebben onze lange broeken aangedaan voor de kerk. De misdienaars lopen in korte broek, nou ja. Eerst zet ik een gezicht of ik er 2000 km lopen op heb zitten. Maar dan zie ik overal bestofte wandelaars met zware rugzakken, houten stokken en wandelsandalen. Dan maar gewoon als toerist. Het cruiseschip van A Coruna heeft ook zes bussen Engelsen gebracht. Het is niet zo vettig katholiek als Lourdes (ik ken mijn bedevaartsplaatsen). Je kunt biechten in alle talen. Ik heb niets te biechten, ik doe altijd wat ik kan. Misschien moeten die priesters eens van plaats verwisselen in de biechtstoel en vertellen over al die kinderen. We eten een ijsje en nemen de trein terug.

Het gaat steeds heter worden. Volgende week dinsdag staat er 37 graden. Gelukkig zitten we op het water.