Eerste week Colombia.

Kathy en Rommy gaan met alle papieren naar de authoriteiten voor de groepsuitklaring. Het verloopt typisch Caribisch: niemand weet ergens van, er zijn geen mensen beschikbaar en de man met wie alles is afgesproken is niet te bereiken. Door Rommy’s vasthoudendheid is het een paar uur later gelukt.

Ondertussen ruim ik de boot op en laat de motor even draaien.....met een hol geluid.....zonder waterkoeling..... Ik maak de waterpomp los om de impeller te controleren, maar merk dat de pomp muurvast zit. Als ik over de radio meld, dat de Annalena moet afhaken zijn Jeff en Steve binnen 30 seconden aan boord en beginnen mee te sleutelen. Jeff was machinist bij de Britse marine (en getorpedeerd bij de Falklands). De pomp heeft weer een lekke waterkering en de lagers zitten na 2 weken stilstand vastgeroest. Een klassieke behandeling met WD40 maakt de boel weer gangbaar. We gaan mee met de oversteek naar Colombia.

De voorspelling is 22 kts wind met vlagen van 32 kts. Een dag later waait het 5 knopen minder, we willen liever dán gaan, maar we zijn de enigen en alleen varen dicht langs Venezuela kan gevaarlijk zijn.

En dan waait het onderweg slechts 14 kts. Met een volle maan is het mooie overtocht. Na 140 nM ankeren we in de Cabo de Vela baai met 12 boten. De volgende dag blijven we met 6 boten liggen. De hele dag wordt er overlegd over de volgende 144 nM naar Santa Marta. Hoever om het booreiland, de hoek van de wind, de ondiepte voor St Marta, de hoogte van de golven bij de hoek, de katabalische winden van 40 knopen. Hoe meer er over gepraat wordt hoe meer we tegen de tocht gaan opzien.

Maar het zal maar 14 knopen waaien, bakstags en de beruchte golven bij St Marta zullen maar 2 meter hoog zijn. Dat zeggen de voorspellingen de volgende ochtend. De motor moet bij. De motor met de lekkende pomp. 

Halverwege gaat een rood lampje op het motorpaneel branden: geen koelwater! Impeller stuk? Ik roep de anderen op: we gaan op zeil verder en waarschuw de kustwacht maar (de kustwacht houdt ons constant on de gaten). Ik ga in de schommelende boot de pomp demonteren. Mijn hand komt tegen de pully. Die zit los, de bout is losgetrild. Bout vastmaken en de motor loopt weer. Alle paniek voor niks. Met 2 boten links en rechts van ons en 1 achter ons varen we in convooi naar St Martha. Volle maan, 4 lichtjes in de nacht. De zon gaat op vanachter de hoge bergen en om de hoek begroet de kustwacht elke boot.

En dan Santa Marta. Tussen de hoge bergen, appartementsgebouwen bij het strand, drukke binnenstad, parken, pleinen, veel muziek, heel veel toeterende auto’s. We staan nog wat onvast op de benen na 26 uur achter het roer. De tweede dag lopen meer op ons gemak door de drukke straten. Dit is Midden Amerika, het is overweldigend. De prijzen zijn in 10 duizenden pesos, het is even wennen. Een blikje bier kost 2000 pesos, dat is ongeveer 75 ct en het is lekker bier. We namen bij de lunch geen vis, want die was 30.000 en de andere dingen maar 20.000, we praten dus over € 5 tot € 8 voor een maaltijd. Een woordenboek kostte € 1. 

De marina is luxe en wordt bewaakt door mannen met pistolen. We hebben korting. Elke ochtend beginnen we met 2 uur Spaanse les (eerst geef ik om 7 uur een tai chi les). Ik bij de beginners, Rommy bij de gevorderden. Gezien mijn kennis van het Italiaans is dat niet terecht. De professora gaat er in een noodvaart doorheen en ze houdt het praktisch. Geen ingewikkelde verleden en toekomende tijden, enkel tt en vvt. En in de winkels en restaurants spreken we nu (hakkelend) Spaans.

Op kerstavond hadden een potluck BBQ met ingepakte kadootjes. We zaten in een kring rond de stapel kadootjes, als je aan de beurt bent mag je een kadootje van de stapel pakken of een kadootje afpakken van iemand anders. Een kado mag maar 2 keer gestolen worden. Iemand pakte een mooi voetbalshirt en die werd gestolen door iemand anders. Dat was mijn kans, ik stal het voor de 2^e keer en hij was van mij. Leuk spel. Iets voor Rommy’s bridge dames.

Mijn nasi is een groot succes, ze vragen naar het recept.

De katabalisch winden zijn er elke nacht. Eén keer zagen we 41 knopen op de windmeter, dat is windkracht 9.

Het is een goede groep, niemand irriteert ons en dat wil wat zeggen. Interssante mensen: Kathy leidde een theater, Steve was politieagent in Londen, Bill was vliegtuigpiloot in China, Michiel bracht een verloederde school tot bloei, Ken bouwde uitbreidingen aan musea, Steiner ontwierp wapens, Tom is drummer en huisjesmelker, Leo is expert bij de rechtbank inzake autoonglukken. Happy Hour op het strand levert altijd boeiende gesprekken op.

De pully van de waterpomp was uitgesleten, er wordt een plaatje op gelast met een nieuw vierkant gat dat op de as van de pomp past. Na de kerst.

We kennen inmiddels de weg in de stad en genieten van de drukte en de kleine gesprekken in het Spaans. We zien een autobus in een een straat zonder verkeer, de chaufeur claxoneert, gewoon om lekker lawaai te maken. Een man koopt in een drukke winkelstraat een metershoge luidspreker, hij gaat aan de overkant van de straat staan en de winkelier zet de speaker vol open. Voorbijgangers knikken goedkeurend: dat is een goede speaker!

Nos gusta Colombia. Colombia bevalt ons. Nos gustan los Colombianos. De Colombianen bevallen ons.

prettige feestdagen

muurschildering in St Nicolaas - Aruba

Vertrek naar Colombia

In de Surf Beach Bar hebben we zondag om 9 uur onze laatste meeting. Conclusies: Kathy en Rommy gaan op maandagochtend met onze papieren naar Customs and Immigration. Er is nog steeds de kans, dat een chef de boten allemaal weer aan de autobanden van het immigratie Dock wil hebben. Na het uitklaren gaan de eerste boten op weg naar Colombia, anderen wachten tot dinsdag. De wind varieert tussen 15 en 25 knopen en om de kaap van Colombia kan het tot 40 knopen waaien van de hoge bergen. We maken afspraken over radiofrequenties en tijdzones.

Zaterdagavond zijn we met een paar mensen naar het balet de Notenkraker geweest.  Een uitvoering van de Kozlov balet academie. De kleine kinderen waren aandoenlijk en de groten waren goede dansers. We hadden een leuke avond. Voor de belichting zouden ze iemand moeten vragen, want dat was knudde. 

  

Zondag gaan we na de meeting met de bus naar St Nicolaas, een haven stadje in het zuiden. (we wilden al eerder gaan, maar durfden de boot met die zware windvlagen niet alleen te laten).               De Rembrandtstraat is een straat met bars en werkende dames. Een stoet auto’s rijdt langzaam door de straat, de dames leunen door het autoraam en overleggen wat er moet gebeuren. De winkelstraat heeft geweldige muurschilderingen, we nemen een Oreo shake en pakken de bus terug. Het is tijd om de boot op te ruimen en ons voor te bereiden op de oversteek naar Colombia.

Aruba was aanvankelijk een afknapper door de massale  toeristische toestanden, maar we                   hebben toch wel veel moois ontdekt in de achteraf straten van Oranjestad en natuurlijk in St Nicolaas. En de Arubanen zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Curacao is mooier en interessanter, hier zijn ze aardiger.

We zijn blij, dat we morgen vertrekken, het is wel genoeg geweest met tropisch Nederland.  

   

                                                                                                                                                                                                                                                                     

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           

Kuijt op Aruba

We gaan naar de ingang van het Spaanse Water en leggen aan voor het St Barbara Beach Resort, het dure hotel dat ons vaker gastvrijheid verleende. Brede marmeren gangen en fonteinen. De Douane komt met 6 mensen, Immigratie met 7. Ze instaleren hun laptops en scanners op 2 lange tafels en de 18 bemanningen gaan langs de tafels met hun papieren. Voor koffie en thee is gezorgd. Als eerste gaan wij daarna de zee op naar de St Cruz Baai. Als eerste gooien we daar het anker uit. Gelukkig is het de goede baai. Na de verkeerde laundry zou ik nooit meer serieus genomen worden. Daarna komen de andere boten één voor één aanvaren. We zijn met de rally op weg.

Het Spaanse water is een goede grote ankerplaats, alleen jammer dat ze van schrik voor de 30 boten van de eerste rally groep het dinghy dock sloten. Het landje met steiger, picknick tafels, afdak, verlichting en 24-uurs bewaking was natuurlijk perfect. Gratis door Curacao geregeld. En dan de mooie t-shirts van de Curacao Marina.

De laatste avond is bijna iedereen in Tops om onze laatste Curacaose guldens op te maken, veel emmers met Amstel Bright, de locale immitatie van Corona. Het werd nog heel gezellig.

De gesprekken worden wat persoonlijker. Ik was een dag met Ken op stap. We hebben veel gepraat over zijn vrouw die dementerende is. Zij zullen  de rally waarschijnlijk niet afmaken.

Om 4.00 uur lichten we het anker en nemen de 275 koers naar Aruba. De golven komen uit 2 richtingen en zijn soms 3 meter. De windpilot kan het niet aan, we sturen de 55 nM met de hand. 

Met een klap schiet de boom van de genua los van de mast. Hij blijft mooi op het dek liggen tegen de bananaboot. We halen de genua in en zetten de boom vast met de schoot, met deze golven is het geen doen de boom opnieuw vast te zetten. Als we om de zuidpunt van Aruba zijn kan de genua aan bakboord uit en we varen 8,5 knopen. 7 knopen door het water en 1,5 stroom. 

Aan de zuidkant van het eiland alleen maar raffinaderijen en industriehavens. We moeten vlak langs de Statendam en de Norwegian Crown, 2 kolossale cruiseschepen. Aan een kade met grote autobanden aan roestige kettingen leggen we aan achter 2 Nederlandse sleepboten. Over de autobanden klimt Rommy naar de kade om onze touwen aan het oog van de kettingen vast te maken.

De Doune en Immigratie halen de formulieren op en zijn binnen 10 minuten weer terug. Weer een stempel in de paspoorten, er is bijna geen lege bladzijde meer. Bij het afvaren blijven een paar touwen in de roestige ogen vastzitten, Rick van de Incentive brengt ze in veiligheid.

De ankerplaats heeft een dunne laag zand: bad holding. De disco op het strand boemboemt tot diep in de nacht. Soms is het even boemdeboemboem. Het is alleen op zaterdag. Hopen we...

Het gebouw van de taoist tai chi is op loopafstand. De volgende morgen ben ik daar helemaal thuis: de tai chi klassen verlopen overal op de wereld hetzelfde en de mensen zijn overal even aardig. Als ik er later tijdens het Suzie Too happy hour over vertel, wordt ik gestrikt om de volgende ochtend een beginnersles op het strand te geven. Ik doe wat eenvoudige dingen, die toch niet zo eenvoudig blijken te zijn. Na 12 jaar oefenen ben ik vergeten hoe lastig het in het begin was.

We verkennen Oranjestad. Heel veel souvenier rommel voor de cruisegasten en een hoofdstraat, die er uit ziet als de Lijnbaan met palmbomen. Bij het Renaissance Hotel de winkels van Gucci, Kors, Prada, Vuiton, de hele PCHoofd bij elkaar. Als je wat verder zoekt schijnen er wel authentiek Caribische plekken te zijn.

En we hebben de tijd om verder te zoeken, want de wind blijft nog een week op kracht 6 tot 7.       Met Ken en Grace rijden we mee naar SuperFood, een hele grote Jumbo. 5 oliebollen voor een tientje.  We bezoeken we een butterfly farm in de buurt van het grote witte hotel met arabische torens. Terug rijden we langs restaurants met 500 zitplaatsen en langs Mc Donalds, KFC, Wendy, Hooters en de anderen. Het is Miami Beach, maar dan zonder de vooroorlogse Art Deco gebouwen. Wat verder weg lunchen we in een soort Columbiaans truckers cafe. De meisjes die bedienen komen allemaal uit Venezuela en spreken enkel Spaans. Goed om te oefenen. Op de dames wc hangt een briefje: engels sprekende waitress gezocht... 

De vrouwen aan de kassa van de Jumbo maken graag een praatje. Waar wij vandaan komen, waar zij vandaan komen. Venezuela dus.

Op de terugweg van de tai chi koop ik een brood in een panederia. De eigenaar is Nederlander en hij nodigt me uit om woensdag Ajax-Bayern te komen kijken. Hij heeft ook een cateringbedrijf. Vorige maand deed hij de catering voor Dirk Kuijt, die hier een huis heeft. Zijn kok Jan Hein is Feyenoord fan en die smeekte hem om een handtekening te vragen. Omdat Dirk heel tevreden was met het eten durfde hij het te vragen. Maar natuurlijk. Dirk ging naar boven en kwam terug met een Feyenoord shirt en schreef er op: Jan Hein, bedankt voor het lekkere koken, met handtekening. Zo kennen wij Dirk.

We zien Dirk later op het strand met vrouw en kinderen. Of ik een foto mag maken? Maar natuurlijk. Vanmiddag toch Ajax kijken.

Laatste week Curacao

De vrouw op het terras bij de drijvende brug vertelt enthousiast over haar nieuwe modezaak. Wanneer gaat ze open? Donderdag, maar er zijn 2 jongens die me helpen en die zijn vanmorgen niet op komen dagen. Ze is ze nu aan het zoeken..

De dinghysteiger van de vissershaven, waar de busjes naar de supermarkt vertrekken is opeens gesloten. Iedereen wordt weggestuurd door de bewaker, waarmee we altijd een praatje maakten. Er is geen openbare steiger.

Op de radio vertelt een Wageningse bioloog dat het koraal in 30 jaar tot 60% is afgenomen. Zijn onderzoek had een internationale prijs gekregen. Oorzaak is de blauwalg en die leeft van het rioolwater dat in zee wordt geloosd. Een waterzuivering zou veel verbetering geven. Het Ministerie van Bestuur, Planning en Dienstverlening is er mee bezig.

Waar ze ook mee bezig zijn is het parkeerprobleem. Het Ministerie onderhandelt met een aannemer. Die krijgt heel veel geld. De minister wil niet zeggen hoeveel geld en ook niet hoeveel parkeerplaatsen waar komen. De horeca in Pietermaai krijgt na 10 uur geen klanten meer want er zijn geen parkeerplaatsen. Als de deal rond is, zal er volledige openheid worden gegeven.

En dan het autoverkeer. De regel lijkt hier te zijn: altijd inhalen. Vannacht zijn 3 mensen frontaal doodgereden. Onze regel is: ’s avonds niet rijden, teveel automobilisten zijn dronken of hebben gesnoven.

We hebben even genoeg van dat alles en steken over naar Klein Curacao. Dat is tegen wind en stroom in. We doen de 12 nMijl in 5 uur kruisend. Helder water, veel vissen, witte stranden met hutten voor de toeristen, die elke dag worden overgezet. We lopen tussen de toeristen in badpak langs de ruïne van de vuurtoren naar het wrak van een Duits schip. De noordkust is rotsachtig en ligt vol met aangespoeld hout, koraal en plastic. Het eiland was vroeger meters hoger en begroeid. Toen ontdekte men dat de bodem uit fosfaat bestond. Ze hebben het afgegraven en nu is het een dorre vlakte met struiken en stenen.

Vandaag een boodschappendag met rode auto van Ken: spoeltje voor de naaimachine, startmotor, dieselzender, was, gas, clipje voor de bb-motor, documenten kopieren en eten kopen. En daarna lunchen en naar een galerie met Henkes.

De Buona Bista galerie maakt deel uit van een kunstacademie op het terrein van een psychiatrische inrichting. We vragen een groep studenten, die aan een tafel zit te tekenen waar de tentoonstelling van Henkes is. Er wordt iemand geroepen en een vrouw komt met een bos sleutels. De galerie is op maandag eigenlijk dicht, maar ze doet de zalen open, doet het licht aan en start een video over Henkes. Het zijn heel goede schilderijen. We bekijken ook werken van studenten, docenten en patienten. 

De leider van een politieke partij staat voor de rechter vanwege het opstrijken van 2 miljoen gulden en het aannemen van 400.000 gulden van een bouwbedrijf. Zijn verdediging: dat is allemaal al jaren gebruikelijk, ook bij andere partijen. Zal wel waar zijn. Een Curacaose gulden is trouwens maar 50 eurocent, dat maakt het half zo erg....

Woensdag 5 december hebben we een groepsmeeting. De route naar Aruba, het aanleggen in Aruba aan de cruiseterminal, het gebruik van individuele en de groeps Digital Selective Call (contact op de marifoon zonder dat anderen kunnen meeluisteren) en de groepsfoto met het Suzie Too t-shirt. Vrijdag komen Customs en Immigration naar het resort en kunnen we uitklaren. 

Na de meeting nog een laatste keer naar Willemstad. Als we op de brug lopen, wordt de brug geopend. Bij een drijvende brug is dat minder erg dan bij een klapbrug, het is een gratis boottochtje. We gaan naar het Kura Hulanda Museum. Op het eerste gezicht lijkt het niet veel. Allemaal kleine gebouwtjes met lage deuren, oude slavenhuisjes. Maar binnen is een grote collectie  van Afrikaanse kunst, maskers, beelden, graandeuren en trommels. Ook de slavernij met veel documenten van de Nederlanders. Het is duidelijk, dat men het bezitten en afbeulen van een ander mens vanzelfsprekend vond. En een ongehoorzame negerslaaf kon je rustig afranselen, uithongeren en martelen. Voor fl 500 kon je slaaf meenemen en naar believen mishandelen en vermoorden. Maar fl 500 was toen wel een boel geld....

Wat is Willemstad toch uniek. Teveel toeristen net als in Amsterdam, maar ook net zo bijzonder.

We eten een broodje kroket bij de Buren en nemen de bus terug. In de dinghy passeren we de party op de Q4, een hele grote catamaran. Iederen was er vertelt men de volgende dag, alleen Rommy, Gerard, Rick, Sanne, Jan en Corrie waren er niet. Alle Hollanders ontbraken en het was a great party .... Ze hebben humor, die Engelsen. 

Het busje van de supermarkt stopt even bij de wasserette, zodat we onze was kunnen oppikken. Ze vinden onze was niet. Later loop ik van de supermarkt terug om het uit te zoeken. Er is nog een wasserette 5 km verderop. Ik loop in de hitte langs de autoweg. Als het busje me oppikt zijn de grappen niet van de lucht. Veel humor, die Engelsen.

Vrijdag gaan we eerst naar de St Cruz Baai in het westen van het eiland. Als we daar om 5 uur ’s morgens vertrekken komen we nog bij licht in Aruba aan.

Henkes op Curacao

Een verrassende verbinding tussen Katendrecht en Curacao: Dolf Henkes. Hij trok hier in 1945 naar toe en maakte schilderijen en 2 grote muurschilderingen. Er is een tentoonstelling en een bustocht. Weer eens wat anders dan zand en gekleurde vissen. 

We gaan met zo'n Amerikaanse schoolbus naar het vliegveld. In de oude vertrekhal, nu opslagplaats van stoelen en frisdrank is de grote muurschildering. Tevoorschijn gekomen van achter een reclame voor limonade en een schildering van de beroemde Handelskade. In de kapel van het St Elisabeth ziekenhuis nog een schildering. Eerlijk gezegd is Henkes niet zo'n bijzondere schilder. In het museum hangen nog wat doeken en ook een werkje van Wally Elenbaas. Ook van Katendrecht. Tussen de antieke meubels nog een mooie Toorop: 2 negerjongens in Rotterdam, met een bordje erbij met de verontschuldigingen voor de titel. Een leuke tocht met alle 27 cultuurliefhebbers van Curacao.

Groep 1 van de Suzie Too Rally is naar Aruba vertrokken. We zijn als groep 2 zonder leiding achtergebleven en het groepsproces komt op gang. Ik wou, dat ik de boekjes sociale psychologie bij me had. Aan het kennismakingsdiner wilden maar 6 mensen deelnemen, maar de jamsessie op ons eigen landje was een succes. Het eindigde met een gospel, nou kan er niks meer mis gaan zei iemand. Vanmiddag is er een potluck BBQ op het strand bij Pops.

Om lid te worden van de Ocean Cruisers Club, die de rally organiseert moet je een oversteek van 1000 zeemijl hebben volbracht. Mensen die met zijn tweeen een oceaan oversteken zijn niet van die groepsmensen en een beetje eigenzinnig. Wij zijn een uitzondering.

Het klikt goed met Bruno en Christine, zelf in het Frans. Hun huurauto is gisteren gestolen en ontmanteld teruggevonden. Ze halen het motorblok tot en met ruitenwissers eruit en brengen het met de boot naar Venezuela.

De vrouw van Rob speelde erg goed in de jamsessie. Rob komt van Blijdorp en heeft jaren op de Eendracht gevaren. Hij was havenmeester in Alkmaar en kent Astrid Kee goed. Astrid was havenmeester in Amsterdam en heeft ons huis op Katendrecht gekocht. Rob heeft hier volop werk aan reparaties aan boten. Hij komt kijken naar onze brandstofniveaumeter.

De jerrycans met diesel uit Trinidad bevatten erg vervuilde brandstof. Ik breng ze alle 7 naar het fueldock: leeggooien, omspoelen en nieuwe diesel. Een deel van de diesel zit al in de tank. Hopen dat de nylonkous om de hevelslang de meeste rotzooi heeft tegen gehouden.

Naar de Fedex buiten Willemstad gelopen om de GPS antenne te halen. Nooit meer Fedex: Lynn heeft een heel gedoe gehad met het verzenden en het verzenden kostte  180 Euro. De antenne 80 Euro. Maar de AIS installatie werkt weer als vanouds. Nu de brandstofmeter nog.

Voor Jori’s verjaardag willen we een felicitatie onder water maken. We halen een stuk wit foam uit de afvalbak en beschrijven het. Goed idee: foam is waterbestendig. Bij ons koraalstrandje bij het vliegveld willen we het tussen de gekleurde vissen fotograferen. Maar het ding drijft. Zelfs met 3 dikke stenen blijft het aan de oppervlakte als een vrachtschip met stenen. Later maken we een bord van karton en gaan vanaf de boot te water. Een hamer houdt het bord naar beneden. We strooien brood om wat vissen in beeld te krijgen. Het brood drijft af, Rommy gaat met de vissen mee en ik kan er niet zo snel bij. Gefeliciteerd Jori, we hebben ons best gedaan. Toch?

Rob heeft werk in de wilde vaart, ik moet de brandstofmeter zelf repareren. En ondertussen volgt er een indrukwekkende stilte als je de motor wil starten. Waarschijnlijk de verbinding tussen contactslot en startmotor. Hopelijk, anders is het de startmotor.

Curacao

Een full face masker en korte flippers, met een complete bejaarden uitrusting om te snorkelen ga ik nu te water. Ik kom gemakkelijker in het water en ik krijg geen water binnen. Tijd om rustig te ademen en naar de vissen te kijken. En wat moet je anders op Bonaire dan vissem kijken? Er is niks anders op Bonaire. Ja kroegen en restaurants alsof je in een vakantiedorp in de Achterhoek bent. Heel goede kroegen en restaurants , maar daar zijn we de oceaan niet voor overgestoken.

Voor het vertrek stuur ik Rommy in de mast (Immigratieformulier: Hoendervanger-captain, Snoek-crew) om de voorstag te controleren. Ze maakt foto’s en het is allemaal in orde. Ja, als kapitein kun je toch niet zelf de mast in gaan...

Een perfecte oversteek naar Curacao. Wind 16 knts van achteren, schommelt behoorlijk, later regenbuien met meer wind,T-shirt uit en lekker schoonregenen, het zout uit je haar. In het Spaanse Water, een binnenmeer met een nauwe ingang is het even zoeken naar een ankerplaats. Na één keer opnieuw ankeren en veel gemopper (ik moet dat ding met de hand ophalen) liggen we vast en zeker.

Curacao heeft meer energie dan Bonaire, Willemstad is een stadje, laten we zeggen: Zwolle. Niet echt een stad, maar geen Achterhoek. De felgekleurde gebouwen zijn historisch, de ligging is fantastisch. Jammer, dat bijna alle winkels en stalletjes dezelfde souveniertroep verkopen als op alle cruiseschip eilanden. Ik geniet, ik lul met iedereen, met een visser met een bootje genaamd SNOEK, met een jongen op de bank bij de bushalte (dinsdag is er de belangrijke voetbalwedstrijd Curacao-Guadeloupe in Brievengat) en met 2 Zwitsers, die mopperen over hun appartement. De 2^e dag zitten we bij café De Buren naar Nederland-Frakrijk te kijken met een lokaal Brion biertje. Dat was heel goed voetbal.

De douane zit in een ander gebouw, met behulp van vriendelijk politieagente vinden we het, achter in de haven. De computer ligt er uit, het duurt even. Dan naar de overkant Otrobanda, het Immigratie kantoor ligt achter de hoge brug. We lopen in de felle zon omhoog tot onder de brug: autowrakken en blaffende honden aan een ketting. Ik vraag de man, die de honden kalmeert: Immigratie? U bent dichtbij en toch ver weg, antwoordt de man. Het immigratiekantoor is vlak onder ons, maar we moeten een kilometer terug lopen en bij de cruiseterminal naar binnen gaan. En dan onderlangs over de kade lopen.

De douaneman is allervriendelijks, maar het duurt een uur en dan is de Harbour Authority met middagpauze. Om 14.00 uur zijn we ingeklaard met ankervergunning. Tijd voor een ijskoffie en een smoothy bij de floatingbridge.

Stuk voor stuk maken we kennis met Jeff en Di, Sabrina en Tom, Ken en Grace, Bruno en Christrine, Terry en Fiona, Chris en Sharon en vele anderen. Over een jaar kennen we alle 18 boten goed. Trouwens volgende week is er kennismakingsbijeenkomst.

Ik zie tot mijn vreugde, dat Rotterdam niet alleen uit leefbaar-rascisten bestaat. Van hieruit gezien is zo duidelijk, dat de stereotype kleinerende rol van de zwarten niet meer kan. Vanmorgen komt Sinterklaas in Willemstad aan, met veel zwarte Pieten denk ik...

Weer 3-0

Holleeder had vast een betere scooter. De mijne is Chinese troep. Ik ben 3 keer terug geweest bij de man met 1 gele voortand: wilde niet starten, slappe achterband en nu weer één die pas na 20 keer start. Maar wel zuinig: de meter blijft steeds op Full staan. Hij zou nieuwe scooters krijgen en me dan één brengen. Maar beter naar een goede verhuurder grgaan, ook al heeft die niet model Holleeder. De foto is met een andere scooter met de boot op de achtergrond.

De VIP duikschool van Rommy is super. Ze heeft in haar eentje les van Mareike en ze vliegen door de stof, die Mareike grondig Duits stap voor stap afwerkt.

En ik rij op mijn kwakkelende scooters rond, bezoek plekjes, culturele markten,  doe boodschappen en zit om half 10 bij El Mundo tussen veel arrogante Amsterdammers naar Ajax-Feyenoord te kijken. Eén ding is in ieder geval géén reden om terug te gaan naar Rotterdam.

Bij de Warehouse (Jumbo) hebben ze pakken met bier van de Molen voor de halve prijs. De Molen stond no 6 genoteerd voor Beste Bier ter Wereld. Ook weer overdreven, maar het is goed bier. Met 2 pakken tussen mijn benen tracht ik dan de scooter weer te starten. Ik haal elke dag 2 pakken, na een week is het vak leeg. Gelukkig zijn hier weinig bierliefhebbers.

Men drinkt hier vlak licht bier uit heldere flesjes. Alsof de fabrikant ook wel weet, dat je zulke rotsooi niet tegen het zonlicht hoeft te beschermen. Marketing Corona troep. De bar van de haven heeft speciaal voor mij wat Guinness in de koeling liggen. Anders kom ik er niet meer. Je bent snob of je bent het niet.

Dan komt een Amerikaanse ons waarschuwen, dat een andere Amerikaan de volgende ochtend om 6 uur vertrekt van zijn mooring. Ik ga er heen. De Exodus uit Newport zit in de eerste SuzieTwo Rally groep en moet naar Curacao voor technische dingen. Om 6.30 uur liggen we aan de één na laatste mooring, nog dicht bij de Marina, zonder muggen, schoon water, omgeven door duikers en snorkelaars. De dinghydock van Karel is verderop en ik kan de scooter in de marina parkeren. Nu nog een WIFI-code van de marina hacken en we zijn helemaal tevreden.

Er zijn ongevbeer 20 moorings voor Kralendijke. Een aantal Amerikanen is naar huis gevlogen, een aantal Nederlanders werkt op Bonaire en leeft op de boot en een paar moorings zijn door commerciele duikersboten in beslag genoemen. Dus het is knokken om de overgebleven moorings. Vandaag zijn al 3 keer mensen langs gekomen om te vragen wanneer we vertrekken. We hebben geluk gehad met de hulp van de Amerikanen. Zoals zo vaak...

Ik doe dit blog er alvast uit, zolang ik nog op de WIFI van de haven zit.

We hebben al geen toegang meer, dus het gaat er niet uit.

Maakt ook niet uit, we liggen hier nog weken.

Bonaire is een raar geval. Het dorp is voor de cruiseschepen, mooi gekleurde, goed onderhouden souvenierwinkels. Het eiland is verder kaal met veel cactussen. De schoonheid zit onder water, meer dan honderd plekken om te duiken. Men spreekt Nedrlands en alles is netjes. Er is  een AH, een Jumbo en een ALDI. Niet erg Caribisch. Maar onder de oppervlakte is er criminaliteit, verslaving en corruptie. En de wegen worden niet gerepareerd. 's Avonds rijden we niet op de scooter vanwege de gaten in de weg en de dronken en stonede  bestuurders. Dus toch wel erg Caribisch. Caribisch met een Nederlands verfje. Flexa.

Elke dag een tochtje, snorkelen en ergens heen. Zoals naar de Donkey Sanctuary, een soort zeehondenopvang voor ezels. 700 ezels, allemaal lief en aardig. Als ze denken, dat je wortels bij je hebt komen ze met 20 om je heen staan. Maar ze denken ook, dat je telefoon een wortel is, slim zijn ze niet. Was leuk.

Op zaterdagmorgen staat er een groepje mensen aan de waterkant, de meesten hebben witte gewaden aan. Ze staan in een kringetje naar een grote man in een wit Tshirt te luisteren. Hij leest voor uit een boek. En dan gaat het gebeuren: 2 meisjes en een vrouw worden gedoopt. Nadat ze in de zee zijn ondergedompeld klappen de anderen. Ik heb de neiging mee te klappen, het is een prachtig eeuwenoud ritueel. Ik zou er heen kunnen gaan om ook gedoopt te worden. Mijn vader was ouderling in de Hervormde Kerk en kreeg ruzie met de dominee omdat hij mij niet wilde aten dopen. Dat moet die jongen later zelf beslissen, waren zijn woorden. Ik ben trots op hem. 

We gaan op visite bij Bruno en Christine. Ze zittten met een grote catamaran de Cocktail2  in onze rally-groep. Ze reisden veel in Midden Amerika. Het gesprek gaat in het Frans en Spaans. Vermoeiend. Aardige mensen met humor. En de cocktails van Christine zijn bijonder. Ook zien we Jeff en Di. ZIj deden 5 jaar geleden met de eerste rally mee. Na de rally verbleven ze een seizoen in Hunduras, Belize en Mexico. Bij de oversteek van Cuba naar Key West verloren ze de mast en werden gered. De boot van de kustwacht trok hun boot verder uit elkaar en de verzekering verklaarde de boot total loss. In Grenada kochten ze voor weinig geld een grote Bavaria en omdat zo dicht bij Curacao zaten besloten ze nog een keer met de Suzie2 rally mee te gaan. 

We vragen de eigenaar van de havenbar of we op zijn schoolbord met pizza’s een verjaardagsgroet voor Lynn mogen schrijven en daar een foto van maken. Voor we het weten heeft het barmeisje het hele bord schoon gesponst. We poseren met z’n vieren bij het bord. Op de achtergrond maakt een man het zwembad schoon.

De