maandag 28 november 2016

Bootbeelden


In Tazacorte op La Palma. Weer een echte boot. Het anker heeft zich niet ingegraven en de boot zit er niet aan vast. Vandaar dat de boot daar is terecht gekomen. 


Dan een stukje verderop, je ziet de gestrande boot nog net rechts. Een mooie compositie van rompen, masten en zeilen. Ook in het gras een anker. Dat is gemeentebeleid.


In La Coruna een soortgelijke compositie in roestvrij staal. Zonder romp, dus eigenlijk geen bootbeeld? Er komt nog één met alleen een roer.

La Palma en La Gomera




Om onduidelijke reden blijven we nog twee dagen op La Palma. Ik begin ‘s morgens met het bolle bankje, Rommy brengt splitpennen aan en maakt een lijn om als bulletalie en als schoot voor het kotterzeil te dienen. Als de lijm moet drogen lopen we de stad in. We lopen bovenlangs en belanden per ongeluk bij het Museo Insulare. Beneden een grote schelpen verzameling, opgezette dieren en oude telefoons. Maar dan boven: een schitterende schilderijen verzameling en de winnaars van de jaarlijkse grafiekprijs van 1973 tot heden. De winnaars van 1978 tot 1998 spraken ons het meest aan. Daar zijn we dus blijven steken.


Het lukt niet het bankje de volgende dag af te krijgen. Eerst is er geen walstroom. Blijkt een verrotte stekker te zijn. Ik monteer een nieuwe en Rommy gaat naar de ferreteria om er één bij te kopen. Hebben ze niet. Wel bij de groothandel op het industrieterrein voorbij de haven. Dat is dus de bestemming van onze dagelijkse wandeling. Uurtje heen en een uurtje terug. Met drie nieuwe stekkers, twee hombres en één senorita. Ze begrepen wat ik bedoelde. Een senorita noemen ze hier een contra. Zit wat in.


Ondertussen drapeer ik de letters, die we in verschillende bazaars kochten op het terras van de marina en maak de foto voor Jori’s verjaardag. Nergens een grote twee gevonden.

Het bankje moet in La Gomera verder afgemaakt worden. We vertrekken zaterdag bij zonsopgang en zijn dan 10 uur later daar. Het wordt een mooi bankje. Er komt geen spijker of schroef aan te pas. De Japanse zaag, die we van Door en Bert kregen is hierbij onmisbaar.

Van La Palma naar La Gomera. Hetzelfde stuk terug, het begint saai te worden. Twee pilot whales kruisen achter ons langs. Imposante beesten. Tenerife is er om bekend. Weer harde wind, in de versnellingszone tot windkracht 8 met tegenstroom. We varen er schuin voor weg met 7 tot 8 knopen. Dus we zijn er in 9 uur. In de marina liggen we nu naast de box, waar we vorige week lagen. Saai of niet?


De Amsterdammers van Santa Cruz liggen er ook. We drinken een pilsje en maken nader kennis. Ze gaan maandag op de kant omdat een worm gangetjes maakt op het onderwaterschip. Een koperbestendig wormpje. Tijd voor wat zwaarder gif van Hempel. Wij hebben er gif op, dat je als particulier eigenlijk niet eens kunt kopen. Eigenlijk.
Op zondag voeren we het oude brood aan de vissen. Het zijn verschillende scholen. Van hele kleine visjes, wat grotere met een witte buik en later komen er dikke donkere. Zondagsscholen.
Vandaag, maandag is het bankje af. We maken er een foto van en gaan met de bus de bergen in. Over een rotsachtig pad lopen we terug naar San Sebastian. Drie en half uur van steen naar steen stappen. We komen alleen drie geiten tegen. Op weg naar boven. Klimgeiten.

Deze oudjes geven geen krimp. Rommy met haar kunstknie en ik met van alles. Om vier uur nemen we een cerveza met diverse tapas op het terras onder de grote bomen. Als we daarna naar de boot lopen voelen we de benen. Morgen doen we rustig aan.

woensdag 23 november 2016

Bootbeelden


De Barco de Virgen in Santa Cruz de La Palma, dat het Museo Naval huisvest. Een Mariabeeld?


Nou, dit zijn zeker Mariabeelden, maar ook bootbeelden. Beeldjes voor op het dressoir. Ik ga er één kopen. Dan bezit ik zelf een bootbeeld. De achterste twee zijn ook mooi. Jezus is daar al wat ouder en Maria minder heilig. En dan met een sneeuwbal!

La Palma



Als we de hoek van La Gomera om zijn zien we La Palma liggen. We moeten er dan nog tien uur op af varen. Het gaat lekker met halve wind en een tijd lang zwemt een groep dolfijnen met ons mee. De laatste 13 mijl zetten we de motor bij, anders komen we in donker aan. La Palma heeft een nieuwe chique marina van dezelfde club als die in Arrecife. Die was overvol, hier liggen vijf bezoekende zeilboten en nog drie vaste. Het gebouw langs de haven zou restaurants en winkels moeten huisvesten, maar het staat helemaal leeg. Weer zo’n groot project, dat het niet trekt.


De volgende ochtend kijken we eerst naar de samenvatting van Feyenoord. Daarna lopen we zeer tevreden het haventerrein af, dat de marina deelt met de cruiseschepen terminal. Langs de Mc Donald, de weg oversteken en we zijn in een heel mooi stadje. Veel toeristische winkels en terassen, maar schilderachtig. Mooie oude gebouwen, kerken met schitterende altaren en schilderijen, pleinen met fonteinen. That are my favourite things. Daar zit in mijn toneelstuk Katshoek een mooie vertaling van.  


Aan het eind van de hoofdstraat een groot bootbeeld. Als ik een bootbeeld zie is mijn dag goed. Maar het is eigenlijk geen beeld, het is een namaakboot van Columbus, die het nautisch museum huisvest. Een aardig museum met oude kaarten van de Cariben en de gebruikelijke sextanten en dingen. We leren, dat men vroeger zijn testament in orde maakte alvorens men aan de Atlantische oversteek begon. Elk jaar wordt het Mariabeeld uit de kerk voor de boot langs gedragen en dat beschermt het eiland dan ergens tegen. Geloof is per definitie primitief.


La Palma is groen. Nat en vruchtbaar. Grote bananenplantages, wijnbouw, laurierbomen en in het midden een enorme vulkaan. We wandelen een uurtje aan de voet van de vulkaan, boven zit alles in de wolken en zie je amper 20 meter. De Panda van vandaag is een Volvo XC90. Zegt ons niks, maar we schieten de berg omhoog. En nu willen we geen Panda meer. Er is besloten om de volgende keer een paar tientjes meer uit te trekken voor een grote bak. En als we weer in Nederland zijn willen we ook een grote bak. Ik zie Wim bedenkelijk kijken, maar die heeft het niet gevoeld, de kracht.
We lopen door de haven van Tazacorte. Eén van de weinige havens aan de oceaankant. Een groot complex met mooie kademuren. Maar nog nooit in bedrijf geweest. Ook voor het recreatieve deel is goed in de Europese buidel getast. Brede boulevards en stranden. En dan te bedenken, dat tussen nu en 2515 de vulkanen zullen uitbarsten en de westelijke helft van La Palma in zee zal storten. Daar gaat dan ons geld.


Een bejaard paar zit op campingstoeltjes in de zon en uit de wind tegen de kademuur. Het duurste windscherm dat er bestaat.


Als we ver lopen, zien we twee bootbeelden naast elkaar. Geweldig plaatsje.
Hoog in de bergen vinden we een prehistorisch park. Daar hebben 200 jaar voor Christus mensen in holen gewoond. We bekijken in de regen een paar holen. Maar het hoogtepunt zijn de tekeningen die ze in de rotsen hebben gekerfd. Spiralen, cirkels en rechthoeken. Petroglyphen, fascinerend. Nou ja, we hadden de entree al betaald voordat het ging regenen. En dan ga je door. Eerst zagen we helemaal niks, maar je leert ze herkennen, de spiralen, cirkels en rechthoeken. Net als in de Carieb hebben de Spanjaarden de oorspronkelijke bewoners volledig uitgemoord. Geen schadevergoeding voor nabestaanden. Je hoort er niemand meer over.


Toch maar besloten een paar dagen langer op La Palma te blijven. Er zijn nu nog twee bezoekende boten. Eén met dikke Duitsers, die de hele dag drinken en slapen. En naast ons ligt een jong Frans paar. Hij is de hele dag water uit zijn boot aan het pompen, die durf ik niet te storen. Zij groet heel enthousiast in het voorbijgaan. Dus de haven is mooi maar saai. De stad is mooi maar toeristisch. Morgen ga ik aan de slag met het bolle zitbankje. En een praatje met de Francaise maken. We hadden al betaald, maar ze zullen blij zijn dat we blijven.


zaterdag 19 november 2016

Atlantische roeiboten



Op de kade van Marina San Sebastian staan een aantal roeiboten, die de oceaan gaan oversteken. Eén is gesponsord door een fonds voor suicide prevention.

Van San Miguel naar La Gomera.


Langs de hoeken van de eilanden gaat de wind versnellen. Daar staan in de pilot mooie kaartjes van. Het waaide bij het midden van Tenerife weinig, dus we begaven ons opgewekt in de versnellingszone. Tussen de 20 en 25 knopen met hoge golven. Er moest gestuurd worden, maar voor de wind met één rif ging het als een trein. Op de zuidhoek is een klein bergje, de Montana Roja. Daarachter zou de wind afnemen. Was onze theorie. Maar de versnelling van de wind langs de landkant van het bergje was ongekend. Eén moment waaide het 33 knopen. De volle venturi. Eén moment maar en de boot ging nog steeds als een trein. Later nog eens in de pilot gekeken, maar over wind langs de achterkant hebben ze het niet. Wel, dat je daar “comfortable” kunt ankeren.


We gaan in San Miguel liggen, omdat dan de oversteek naar La Gomera maar 30 mijl is. En omdat we daar ons nieuwe voorzeil naar toe willen laten sturen. Kunnen we dat alvast even melden. De Belg, die ons de Annalena verkocht lag hier 4 jaar geleden. Met een ander schip deed hij nog steeds tochtjes met toeristen. Nu ligt hij in La Galeta, 5 mijl verderop. De Nederlandse mevrouw van de Belgische onderzeeboot was er nog wel. Omdat er geen plek meer was, lagen we de eerste nacht aan de meldsteiger voor de onderzeeboot. Naast ons kwam nog een boot uit Letland. Een oude Nederlandse wedstrijdboot. Ging veel aan stuk, zeiden ze.

We lopen over het pad langs de zee voor de grote hotels langs. Zoals overal veel projecten waarvan de bouw is gestaakt. Dat is de recessie, maar soms is er ook iemand met veel geld vandoor. Dan blijft het jaren staan totdat het juridisch is afgehandeld. Beneden de restaurants: English Breakfast €4,50, Happy Hour: Beer €1,00., Wine €1,50. Kunnen we doen, maar we lopen door naar Los Abrigos een charmant vissersdorp, dat nu is weggeven aan de toeristen. Voertaal Engels.


De bedoeling is om via La Gomera naar La Palma te varen en dan terug naar La Gomera. Als het zeil is aangekomen steken we even over naar San Miguel. Dan naar Cabo Verde. Dat is het plan.


Weer een versnellingszone bij de oversteek naar La Gomera. Eerst was de zee als een spiegel. Overal dolfijnen, dat wel. Dan 5 mijl voor La Gomera begint het als een gek te waaien: 25 knopen. Nu moeten we aan de wind zeilen met golven dwars. Rottig zeilen. En voor de kust weer vlakke zee. We hebben het niet meer over versnellingszones en gaan een dag van ons vertrouwde San Sebastian genieten. Columbus (Colon noemen ze hem hier) kwam hier ook steeds terug. Men zegt, dat hij wat had met de regentes van het eiland. Ik ken de regentes niet eens, maar kom hier ook graag terug.




We lopen een rondje door het stadje. Veel herkennen we. Drinken een biertje op het plein en gaan eten bij een klein restaurantje. De eigenaar komt uit Cuba. Hij toont me op de kaart waar zijn huis staat. Aan de zuidkust, een half uur rijden van Havana. Rommy is zo verrukt van haar dorade, dat ze een foto naar haar Whatsapp groepje stuurt. Dat ik dat nog moet meemaken. Naast ons zitten 14 Zweden paella te eten. Tien pittige vrouwen van rond de zestig en vier sukkelige mannen. Ze zijn hier om te wandelen. Af en toe houdt iemand een Dik-Buitenhuis-toespraakje. Of ze zingen een somber zweeds lied, waarbij ook in de handen wordt geklapt. Tenslotte neemt Rommy nog een foto van haar lege bord. We komen hier zeker terug, want ook mijn tuna mojo canarias was geweldig. De Cubaan is mijn regentes.


De volgende dag bezoeken we mijn favouriete winkel: de Kilo Bazar. Drie verdiepingen stampvol met chinese rotsooi. Ze hebben alles. Maar het kunstaas kopen we toch maar in een visserszaak. Dan is het siesta tijd. Als de zon wat minder heet wordt ga ik dit stukje typen.


Bootbeelden



Het bootbeeld der bootbeelden. Het standbeeld van Peter de Grote in Moskou. De Boeg aan de Boompjes is ook niet mis, maar dit slaat alles.

zondag 13 november 2016

Santa Cruz




Wie mijn zwemkunsten kent, zal al twijfels hebben gehad. Ik was vijf minuten in het water. Daarna heeft Rommy het overgenomen en de anode van de as gehaald. Eerst in badpak en later in wetsuit. Met een wetsuit aan had ik het ook wel gekund. De as zit weer vast en we houden hem in de gaten.


We waren met de sneltram naar La Laguna, de oude stad hier boven in de bergen. Vanuit de tram zie je de faculteiten en het academische ziekenhuis. Vanaf de eindhalte loop je de oude stad in. We bekeken casa’s met mooie binnentuinen. In het bischoppelijk paleis was een zaal met opgezette stoffige dieren, een zaal met Bacon-achtige vrouwenportretten, een zaal met 500 bruine papieren tassen met een + of een X erop, echte kunst. Maar wat ik geweldig vond, was een zaal met natuurkundige apparatuur. Electriceermachines (Wimshurst, Hermans, weet u nog), Edison grammofoons, telescopen en een slingeruurwerk. Daar had ik wel uren kunnen blijven. We lunchten op een terras met kaas van het eiland en gerookte makreel. En een witte wijn natuurlijk. Je moet toch wat.



Waarom we straks op Tenerife gaan wonen: altijd lente, concerten, opera, natuurparken, cursussen, universiteitstad, musea, goedkoop, lekker eten en snelle goedkope verbinding met Nederland. Daarom dus, misschien denk ik over Puerto Rico hetzelfde, maar de Spaanse cultuur lijkt me vertrouwder dan de Amerikaanse. En het is ver weg.



Voor we gaan slapen praten we soms over wat we na de reis gaan doen. Dat gesprek eindigt dan met: we zien wel, het is nog niet zover. Maar ik ga nu voor:  ’s winters Tenerife en zomers Delfshaven. Laat die inboedel maar staan in Barendrecht. Evenwel zoals gezegd: we zien wel. 



We liggen hier nu bijna een week.Tijd om te denken waar we heen gaan. Dat doen we dus morgen. Ook inkopen doen, want we teren al weer een week op onze voorraad bier en whisky. Het is een goede haven, verderop liggen de cruiseschepen, rondom liggen een paar grote dwarsgetuigde schepen en twee superjachten. De stad op 5 minuten lopen, zouden we eigenlijk wel gaan?


zaterdag 12 november 2016

Bootbeelden


Twijfelgeval. Is dit een beeld? Een kunstwerk? Nee het is een echte boot. Maar Duchamp zette een urinoir in het museum en het was kunst. Het plaatsen van de boot op een rotonde is een daad van kunst. Dit mag een bootbeeld heten. Zit trouwens geen echt zeil op.


Dit zie je heel vaak, een afgedankte boot als versiering. Maar hier is wel wat werk aan besteed. De stenen als eilanden in de oceaan van zand. De ketting is het museumshekje: niet betreden. De kunstenaar heeft hier tot uitdrukking willen brengen, hoe onverwoestbaar de zee is en hoe vergankelijk de boot.


Nog een ready-made. Een wrak op een groot voetstuk. In een expressieve stand neergelegd, als een fotomodel. Weer geeft het de vergankelijkheid aan. Doutzen Kroes in de negentig.

vrijdag 11 november 2016

Naar Tenerife



We varen langs Lanzarote naar het zuiden. We zien de rood-bruine berghellingen, de badplaatsen aan de zuidkust, Fuertaventura aan de overkant en zetten koers naar Tenerife. Tegen de avond begint het harder te waaien. Harder dan de voorspelde 20 knopen (5 Bft). De meter geeft 28 knopen, dat is net 7 Bft. Over de hoge golven scheuren we boven de 7 knopen. Eén keer staat er 7,8 Kts op het log, dat is nog nooit eerder vertoond. Toch voelt het schip goed aan. In het donker zie je niet goed hoe hoog de golven zijn en als je onder de buiskap gaat zitten ziet het er wat rustiger uit. Slapen gaat niet goed door het geslinger. Het is een goede test voor de nieuwe verstaging en het nieuwe grootzeil. En voor de mast! Geen geklapper van draden in de mast. Je hoort alleen het gebruis van de golven. En het gekreun van het schip. Of was ik dat zelf?

De eerste uren stuur ik met de hand. De windvaanautomaat loeft telkens op, teveel grootzeil en ik twijfel of de electrische automaat het wel kan trekken. Na twee uur ben ik moe van het sturen en mezelf overeind houden in het geslinger. Rommy neemt het over. Ze zet de electrische automaat aan en gaat er bij zitten. Ja, dat gaat toch niet! Zij moet ook twee uur sturen! De automaat kan het met gemak aan, dus mijn enige argument is, dat zij net zo moet afzien als ik. Met dat argument kom ik dus niet ver.
Als het licht wordt zijn we Gran Canaria al voorbij en ligt Tenerife voor ons. De wind is dan gezakt tot 18 knopen. De golven staan nog even hoog. Langs het eiland versnelt de wind. In de haven waait het loeihard. Vol in zijn achteruit leggen we aan in een box. We raken de boot ernaast. Gelukkig een boot met al veel krassen.
Santa Cruz is onze favouriete plek op de Canaries. Je vaart de stadshaven binnen langs de concertzaal van Calatrava. Dit keer gaan we die ook van binnen bekijken. We blijven een week. Elke dag een klus en elke dag iets bekijken op het eiland. Eerste klus: de controlkabel voor de tuner, die klaar ligt bij de Spinakker tienda ophalen. En een wifi vodafoon apparaat kopen. We hebben dan onze eigen wifi verbinding. Wat een gemak. Onder een afdak bij het havenkantoor zitten ze met hun laptop, wat een armoedzaaiers.
De jongen in de vodafoon winkel is super, na een half uur verlaten we de winkel met een geactiveerd apparaat. Nu kunnen we razendsnel internetten en naar uitzending gemist kijken. Als we dat zouden willen. Nou, de samenvatting van Feyenoord wel. Het gaat nu even wat minder, niks aan de hand.
De korte golf radio doet nog niet wat ik wil, maar ik produceerde al een weerkaart uit Hamburg. Nog niet goed leesbaar, maar midden op de oceaan zouden we er blij mee zijn. Het is vreselijk ingewikkeld de ontvanger en de fax/mail programma’s in te stellen. Ik ga stug door en het zal goed komen.

Ik controleer de aansluiting van de aardleiding en zie ineens, dat het motorruim vol water staat. Als het is weggepomt zoek ik de oorzaak. Het druppelt altijd wel iets uit de watergesmeerde as, maar dit? Dan zie ik dat de motoras los van de motor is geraakt. Nu begrijp ik ook waarom het aanleggen fout ging. Ik gaf wel vol gas achteruit, maar de schroef deed niks.
Het lukt niet de as zover terug in de koppeling te schuiven, dat de borgschroef in het gat in de as gaat. De oorzaak ligt buiten: de zinkanode komt tegen de romp aan als ik de as naar binnen trek. Dat constateer ik in zwembroek onder de boot. De borgschroef heeft dus niet in het gat gezeten, maar tegen de as aan. Als de schroef een scherpe punt heeft, zou dat voldoende zijn. Maar beter als de schroef in een gaatje valt. Anode moet er af. Gelukkig hebben we een reserve anode. Kan ik zien hoe die vast zit en welke maat sleutel ik moet hebben. Er is hier een duiker, dus als het niet lukt haal ik die er bij. We missen Bas nu wel heel erg.

We hebben de concertzaal van Calatrava van binnen gezien. Twee mooie zalen en een grote hal die aan twee kanten open kan. Alleen dan waait alles weg, dus doen ze alleen de wand die uitzicht geeft over de zee open. De mevrouw van de rondleiding was bouwkundig zwak. Maar dan vertelde ze wel weer, dat er twee valken bij het gebouw horen. Twee keer per dag verjagen die de vogels die het gebouw ondere willen poepen. Scheelt een boel schoonmaakwerk. Niet zo bouwkundig, maar toch wel weer interessant.


Verderop staat nog een congreszaal van Calatrava en dan is er het museum van Herzog en de  Meuron. Ook mooie gebouwen van lokale architecten.

We lopen de stad van alle kanten door. Op zoek naar een nieuw beugeltje voor de naaimachine, op zoek naar plastificeer vellen voor de documenten, op zoek naar dubbelwandige koffieglazen. Het is de beste manier om een stad te leren kennen, met een doel.

In het centrum zijn veel winkels. Ook hele mooie modewinkels. Dat komt, omdat er altijd wel een paar cruiseschepen liggen. Per jaar komt er 1 miljoen toeristen van de schepen de stad in. De straten lopen allemaal omhoog en boven is een prachtig park met beelden. Er moest een Rodin staan, maar we konden hem niet vinden. Pleinen met palmen, neoklassieke overheidsgebouwen. En verder natuurlijk een gewone Spaanse stad met autoverkeer, flats, cafetarias, bakkers, slagers en veel kappers. Cortes Ingles is een hele grote Bijenkorf en de Spar is gewoon een goedkopere Spar.



Morgen weer in de zwembroek. Is eigenlijk geen zwembroek, maar gewoon de zwarte Hemaonderbroek die al aan heb. Maar als de as weer goed zit, gaan we met de sneltram naar San Christobal.

woensdag 9 november 2016

Lanzarote



Telkens staat er op de plattegrond: Themapark. Ook hier in Arrecife. Welk thema? Staat er nooit bij. We gaan er heen, brandend van nieuwsgierigheid. Aan het begin van het park is een skateboard baan en een scheepswrak. Schepen, is dat het thema? Maar er zijn geen andere schepen. We blijven onderzoekend rondlopen. Een andere intellectueel passeert met een fijne glimlach. Zou hij het thema hebben ontdekt? Of zou hij begrepen hebben, dat er nooit een thema is. Of dat je eigen thema mee mag nemen het park in. Of dat je mindfull rond moet lopen en zie je dan ineens een thema? In ieder geval: veel steden hebben een themapark. En dat houdt je aardig bezig, zou Wim zeggen.


Bij een chique balie met een blonde vrouw in een bedrijfsmantelpakje en kleurig sjaaltje met een Manrique motief reserveerde een auto voor 3 dagen. Een kleine, sprak ik af. Het kwam waarschijnlijk door mijn kapsel, dat ze me de volgende dag de sleutel geeft van een rode sportieve GT, waar we ons in moeten vouwen. In het gebruikelijke pandaatje moet ik bij de bergtop terug naar de eerste versnelling, dit ding gromt in zijn drie moeiteloos naar boven. Toch weer een nieuwe ervaring.


We wandelen in het noorden langs vulkanen met vervallen muurtjes van de vroegere landbouw. Een man is een muurtje van lavastenen aan het bouwen. Ik vraag of ik een foto van hem mag maken. Gaat hij trots staan poseren. Na ja, ook leuk. In het zuiden lopen we om een vulkaan en dan in een vulkaan. De lavavlaktes zijn indrukwekkend. Eindeloze maanlandschappen. Telkens na het wandelen lunchen in een dorpje. De dorpjes zijn allemaal gelijk. Wit. Landbouwmuseum: saai met een groot lelijk beeld van M. Openluchtmuseum: dicht. De dorpjes liggen als een witte schimmel tegen de hellingen. Bij El Golfo lopen we een wandeling door lavavelden langs de zee. Het is zwaar klauteren met de hete zon op je rug. Op een terras aan de oceaan hebben we een lunch met mineraalwater (ik moet weer in de GT).


Een hotel langs de autoweg heeft een woud van verschillende schoorstenen. Erg lelijk, een verademing. Vraagt de architect aan de Manrique-Commissie: welke schoorsteen mag erop? Commissie: Er zijn zes types toegestaan, daar mag u één of meer van plaatsen. Architect: dan doe ik tien van elk type! Commissie: Eh, beh, dat zijn er zestig.... Architect: één of meer, toch? Je merkt, dat je liberaal bent als je hier in het cultuurcommunisme rondloopt.



De Salon ligt nu ook hier. We zien elkaar geregeld. Morgenvroeg komt Frits me helpen met de kortegolf radio. Het doel is het ontvangen van weerkaartjes. Volgende stap is zenden. En tenslotte wil ik dit blog ook vanaf het midden van de oceaan kunnen doen. Zonder fotos, alleen tekst. Of is het misschien leuker, dat jullie een paar weken niets horen en dan ineens, dan zijn we er weer. Aan de overkant. Toch zou het mooi zijn, als het kan, mailen via de kortegolf. Maar de weerkaartjes zijn het belangrijkste.

De wind staat maandag uit het noord-oosten, 20 knopen. We varen in één keer naar Tenerife. Dat is 135 mijl, dus ongeveer 27 uur. ’s Morgens vertrekken en in de middag aankomen in Santa Cruz. Insallah.




zondag 6 november 2016

Lynn is jarig



`
Lynn is 7 november jarig.. Tijdens een wandeling door de lavavelden gefotografeerd: Lynn 31  Hartelijk gefeliciteerd! Nu vinden we het jammer, dat we niet in Nederland zijn.

woensdag 2 november 2016

bootbeelden



Een dramatisch bootbeeld. Zal het ze lukken de boot op de kant te krijgen? Zulke sterke kerels en zo'n klein bootje. Dat moet lukken.



Je ziet een boot. Maar wat wat die bollen zijn. Zeemijnen? Nou, dan loopt het niet goed af.