Bermuda opnieuw

 

We gaan vertrekken. De boot opruimen. De rubberboot leeg laten lopen. In de opbergzak. De zak op het bovendek vastbinden. De benzine uit de buitenboordmotor halen. De BB-motor onder de tafel vastbinden. De stootwillen uit voor het aanleggen bij de douane en de brandstof steiger. Motor starten. Naar voren varen en het anker ophalen. Het anker ophalen…. De ankerketting zit ergens vast. Muurvast.

We varen vooruit, achteruit en heen en weer. Geen beweging in te krijgen. Rommy trekt het badpak aan en gaat te water. Maar ze kan niet zo diep komen. De Schotsman van de Chewsy komt aangevaren met touw en ketting. Hij stelt voor om een stuk ketting onder de onze te steken en de boel dan omhoog te trekken. Of zo iets, ik begrijp zijn plan niet goed. We doen het maar niet. Wel een behulpzame man.

De rubberboot met bb-motor wordt weer gereed gemaakt. Ik vaar wat rond om mensen te vinden met een duikset aan boord. De meeste mensen zijn niet aan boord. Een bedrijfje aan de wal wil het morgen voor $ 85.00 doen. Dan komt Coen, hij heeft een duikset, maar kan niet duiken. Ik ben ondertussen onze Amerikaanse buren aan het helpen met mijn popnageltang. Het zijn bejaarde mensen met veel duikervaring. Zij zullen Coen begeleiden. Dan komen Freek en Willeke van de Indira langszij. Freek heeft zijn snorkel spullen mee en zegt de 6 meter wel zo te kunnen duiken. Hij duikt een paar keer en vertelt ons dan, dat de ketting om een schuin uit de bodem stekende stang is gedraaid. We geven de ketting ruimte en in twee keer maakt Freek ons los.

Inmiddels is het te laat om nog weg te gaan. De komende twee dagen is het windstil. Het zou veel brandstof kosten om de westerly’s te bereiken. We gaan met de meeste achtergebleven boten voor zondag.

Nog twee dagen Bermuda. Ook geen straf.

 

 

De eerste dag verkennen we St George. De stad is wereld erfgoed. Ontstaan in 1612. De kerk is uit 1616. Leuke straatjes met veel bloemen en palmbomen. Alle daken zijn gemaakt van witte limestone platen. De daken vangen het regenwater op. Bermuda heeft geen bronnen en iedereen moet voor zijn eigen water zorgen. Aan het eind van de wandeling halen we een warm visje bij de supermarkt. De supermarkten hebben hier een saladbar. Je kan je eten zelf in een bakje scheppen. Er zijn wel 20 soorten vlees, rijst en groente. In Hamilton is een hele grote saladbar. De medewerkers van de banken halen daar hun lunch.

No blog today (16)

Bermuda

Vandaag donderdag heerst er een koortsachtige drukte op de ankerplaats. De weerkaarten geven op de 38^ste breedtegraad een mooie westenwind. Vandaag kan je nog met matige wind en wat bijmoteren naar het noorden varen. Minstens 15 boten zijn vertrokken of druk met de laatste voorbereidingen bezig. Na vandaag is zondag de beste optie. Wij maken alle klussen af en gaan dan achter de meute aan.

St George is één van de oudste nederzettingen van de Engelsen. Een soort Guernsey in de tropen. Gebouwen uit de 17^de en 18^de eeuw. Rondleidingen door historisch geklede figuren. Er is een supermarkt en een hardware store. Het is alleen wel duur.

Gisteren gingen we met de bus naar Hamilton aan de andere kant van Bermuda. Een grote stad met veel moderne kantoren van banken en accountants. Aan de punt ligt de Royal Navy Dockyard. Daar liggen de cruiseschepen en zijn de oude navy gebouwen. In alle gebouwen zijn tentoonstellingen over de historie van Bermuda. Het mooiste vonden we de Zoo. Op een strook langs het water, heel mooi aangelegd. Veel vissen, een krokodil, flamingo’s en een kangoeroe.
 

 

 

In Hamilton zagen we een optocht van Anglicaanse kerkelijken. De inwijding van de nieuwe bisschop. Het leek ons een aardige kerel (de man in het paars).

We zien de Mare Liberum nu vertrekken. Waarschijnlijk zien we elkaar op de Grevelingen weer. Er zijn een aantal radio praatgroepen, we gaan proberen mee te luisteren. U hoort weer van ons over ca 17 dagen.

 

Henk Wever

We lezen zojuist, dat Henk Wever is overleden. Henk gaf ons les in Zeevaartkunde, Navigatie, Meteorologie en Astronavigatie. Hij deed dat op een onvergetelijke manier. Perfect opgebouwde lessen, gedreven gepresenteerd. Met een krijtje op een schoolbord en een spons in een emmertje om het bord schoon te maken. We zijn dus de laatsten geweest, die les van Henk hebben gehad. We zullen het nooit vergeten. Het was geweldig om zo het vak van de traditionele zeevaart doorgegeven te krijgen. Op schepen over de hele wereld zullen leerlingen Henk vrijdag om 14.00 uur UTC gedenken.

Oversteek naar Bermuda

Houston, we have a problem. De nieuwe verstaging van de Mare Liberum blijkt niet te passen. Elke stag is 10 cm te lang. Bas gaat met de taxi naar de rigger op het industrieterrein met de watersportbedrijven. Een taxi nemen gaat hier net als in de film. Je gaat bij de straat staan, je steekt je hand op en er stopt een taxi. De rigger haalt de terminals er af en zet er nieuwe op. Dan zijn ze goed. Ik fungeer met Marieke als hulpje van Bas, bij het vervangen van de stagen. Hij is echt goed in technische dingen. Bas gaat daarna nog even in onze mast om alle verbindingen te controleren. Wij hebben ook een onderstag met twee gebroken draden. De rigger is nog op de zaak, nu neem ik een taxi. Ik vraag de taxichauffeur waar de arme mensen wonen. Het gesprek gaat over belastingen en onderwijs en gezondheidszorg. De man blijkt socialistische opvattingen te hebben, hij mag wel oppassen. Een rigger zet een nieuwe lange terminal op mijn stag. Ik praat met Houston de eigenaar van de zaak over zijn kat. “She cost me 76.000 dollar”. Het is een gewone kat..? Hij laat een kromme vinger zien. De kat had een pees doorgebeten en dat moest geopereerd worden. De taxichauffeur heeft gelijk.

Als ik terug ben en de stag heb teruggezet, gaan we douchen, afmelden bij de haven en voor de cruising permit, dan kunnen we vertrekken. Uitklaren hoeft niet.

 

Dag 1                             

Het is hoog water, dus nu moet de brug wel voor ons open. Om 15.00 uur krijgen we een opening. Buiten staat een enorme stroom (Golfstroom plus ebstroom). Over de grond gaan we meer dan 9 knopen. Als we bij zonsopgang ten Noorden van de Bahama’s zijn, wordt de stroom minder. Als de wind wegvalt zetten we de motor bij, ook om de accu bij te laden. We varen nu voor het eerst naar het Oosten. De wolkenkrabbers aan de kust worden grijs en dan is er alleen maar zee. In de nacht zien we drie verlichte cruiseschepen. We varen 20 ⁰ noordelijker dan de ideale koers naar Bermuda, maar het is nog ver. ’s Avonds komt er meer wind. Voor een rustige nacht zetten we een rif in het grootzeil. De koers is nu parallel aan de ideale lijn en we maken 6 knopen over de grond. Deze oversteek hebben we het voordeel van veel maanlicht. De laatste twee nachten staat de hele nacht een volle maan.

Dag 2

Het rif kan blijven zitten. We gaan 5,5 knoop met een knik in de schoot op de goede koers. De boot ligt onder een helling van 40⁰. Lastig bij  het lopen, slapen en koken. Maar het begint te wennen. Evenals het ritme van de 3 uurs wachten.  Een mooie grote dorade aan de haak, maar als hij bijna binnen is komt hij toch los. Morgen beter.

Dag 3

De zeilen zijn mooi in balans. We  vergeten de stuurautomaat aan te zetten en dat merken we pas na een kwartier. De boot stuurt zichzelf. Weer wat gedaan aan de elektrische contacten, omdat de motor niet wilde starten. Op het laatste overal nog een tik met de steeksleutel op geven. Dat doet de truc. Maar daarna brak de trekkabel voor het stoppen van de motor. Dat is een klein probleem. Even bij de motor zelf tegen de pal aan de hogedrukpomp drukken. Om 20.00 uur gaat een groot containerschip op 1,1 zeemijl voor ons langs. Zijn we het niet mee eens, maar wat kan je doen. Niets gevangen.

Dag 4

Een zonnige dag. De wind gaat overeenkomstig de weerkaarten, die ik gister met de satelliet telefoon heb binnengehaald, meer uit het zuiden staan. Precies wat we moeten hebben. Het rolt ook meer. Altijd van je af drinken… Als je een slok neemt, terwijl je achterover gaat, krijg je een scheut koffie over je heen. Ongeschoren zie ik er dan uit als een alcoholistische zwerver. Maakt bij mij niet zo’n verschil.

 Dag 5

Waar ligt nu eigenlijk de Bermuda driehoek? Of zitten we er al in? Rommy heeft het antwoord op haar Galaxy: Het is de driehoek Florida – Puerto Rico – Bermuda. We varen dus langs de noordelijke zijde. Niets om je zorgen over te maken. De nacht was rustig, weinig wind, weinig golven. Goed voor de nachtrust, maar we maakten ook maar 3,5 knopen. In de ochtend ruimt de wind en krijgen we stroom tegen. We kunnen de zeilen wat losser zetten en we  varen weer 5,5 knoop. Het kost altijd enige tijd om de wind pilot in te stellen. Met een knal breekt de vislijn. Daar gaat het oranje aas, waarmee ik de grootste vis heb gevangen.

Dag 6

In de nacht waait het harder, maar vooral de golven zijn steil. Er is veel gebonk en het water gaat over het voordek. Ik vind het niet leuk meer. De gebroken stagen spoken door mijn hoofd. Tenslotte verkleinen we de genua en gaan met de hand sturen. 1 uur geslapen in de nacht en in de morgen nog 2 uur. Bij zonsopgang worden de golven minder en kan de automaat er weer op. De hele dag  6 knopen gevaren. Nieuwe gribfiles geven aan, dat de wind in de nacht 6 Bft gaat worden. Voor het donker is, zetten we het tweede rif. Dat blijkt een goede beslissing. In de nacht gaat het hard waaien en komen er buien over.

Dag 7

In de loop van de ochtend wordt het rustiger. Bermuda is nog 60 zeemijl weg. Het regent af en toe en we hebben het koud. Als we flap aan de buiskap zetten om de regen buiten te houden, zie ik dat de hengel krom staat. De genua staat te klapperen achter het grootzeil. Ik haal de genua binnen. Te gehaast. Door de achterlijke wind rollen de schoten mee op en komt de boel vast te zitten. Het is een uur ploeteren en minder harmonisch samenwerken om de boel weer goed te krijgen. Op het voordek ga je op en neer als op een schommel en komen er bakken water over. Dan zien we, dat de vislijn ondertussen in de schroef is gekomen. Een grote dorade is door de schroef tot bij de boot getrokken. Ik kan er net niet bij. Dan breekt de lijn. Weer een aas verloren. De gebeurtenissen ronden we af met evaluerend gesprek. Radio Bermuda neemt om 02.00 uur contact met ons op. Hij vraagt onze gegevens. Na 20 minuten is hij klaar met vragen en we krijgen aanwijzingen voor het binnenvaren. Het is half vijf en inmiddels licht geworden.

We zien veel boten liggen bij St George, ook een aantal ons bekende Nederlanders. Als we zijn geankerd, komt Bas langs en nodigt ons uit voor koffie en boterhammen met gebakken ei en spek. Ze zijn hier al een dag. Coen van de Mero komt er bij en zo wordt het gezellig. We verheugen ons op een weekje Bermuda.

No blog today (14)

Miami Beach

 

Een dag naar Miami Beach. Met drie opeenvolgende bussen, die overal stoppen geraken we na 2 uur bij 12th Street in Miami Beach. Geeft de gelegenheid Amerika te zien. Het landschap en de minder welgestelden. Miami is ontzettend groot, we bezoeken een klein stuk van Miami Beach en dat is al 2 uur lopen. Hotels en bars in Art Deco stijl. Fietsers en wandelaars in het park. Zwemmers en surfers, die van het strand komen. Men ligt op witte kussens met een drankje of gewoon op het gras met niks.

 

We vragen in het Art Deco Information Center naar een betere verbinding met Fort Lauderdale. We zijn onderhand niet meer verbaasd, dat de mevrouw aan het bellen en internetten gaat, totdat ze alles heeft uitgezocht. De conclusie luidt, dat de stopbus langs de kust toch de beste optie is. We moeten instappen bij het New World Center, het nieuwe concertgebouw van Frank Gehry. We reageren enthousiast op die naam. Zij belt meteen naar het Center om te vragen of er vandaag rondleidingen zijn. We kunnen met de rondleiding van vandaag mee. Deze dag hebben we ook wel genoeg Art Deco slagroomtaarten gezien. We bekijken eerst de buitenkant van het gebouw en het park ervoor. Het park heeft ook de slingeringen van Gehry.  Zou van Adriaan Geuze kunnen zijn. Een heel mooi park dus.

 

Het New World Center is de basis van een opleidingsorkest van Michael Tilson Thomas. Jonge musici doen hier drie jaar ervaring op als lid van het New World Symphony Orchester. De schelpachtige structuren binnen in het doosvormige gebouw zijn allemaal oefenruimtes. Er is een kleine concertzaal met een prachtige akoestiek. Vanaf de daktuin zien we over Miami Beach de oceaan.

 

We hebben de bus genomen vanaf de jachthaven waar Bas en Marieke  liggen. We hadden al afscheid genomen, maar ze hebben twee kapotte stagen en zijn bezig met de opdracht voor een rigger. De rigger maakt nieuwe stagen op basis van de gegevens van Rassy en Selden. Bas gaat de kapotte vervangen en de rest komt later. Ik maak een snoerschakelaar voor de ankerlier. De voetschakelaars gaan steeds kapot door het overkomenede zeewater.

 

Ik ga alle elektrische contacten schoonmaken en een nieuwe slang op de hand-bilgepomp zetten. Indien nodig helpen we elkaar. We gaan samen ook proberen onze gasflessen te vullen bij een vulstation buiten de stad. Verder de dieseltanks vullen met jerrycans.

Er is in Fort Lauderdale een grote West Marine chandler en een grote maritieme boekhandel. Het mooiste is echter Sailorman, een zaak met tweedehands bootspullen. Daar kun je uren rondneuzen. We kochten er twee extra jerrycans. Nou nog een plank om ze stevig aan de reling te zetten. Marieke vraagt vandaag in de jachthaven naar een “wooden plank”?

Het is trouwens 15 mei. Rommy is jarig. Er hangen vlaggetjes en we gaan taart eten. We kijken op internet of er felicitaties zijn. We zitten op het net van het Hyatt Hotel en dat valt geregeld weg. Morgen gaan we ook bij de jachthaven liggen, dan zal het beter lukken.

Nadat ik alle contacten had schoongemaakt, met contactspray bespoten en goed vastgezet, deed een aantal apparaten het niet meer. Daar word ik altijd erg vrolijk van.

Ik ga met Bas diesel halen en naar het gasstation. Onze Europese gasflessen voldoen niet aan de Amerikaanse regels, ook mijn nieuwe adapter willen ze niet aanraken. De man van het vulststion is heel strikt. Hij is ons constant de les aan het lezen.  De mevrouw achter het loket is heel aardig. Ze vraagt honderd uit: En als er storm is, gaan jullie dan in een hotel? Is er een kapitein, die het schip stuurt? Leuk gesprek, maar geen gas. We halen nog spullen in een hardware store en lunchen in Lester, een diner met veel chroom en skai-leer. De meatloaf is erg lekker. De laatste tocht is voor boodschappen, cd-speler, toetsenbord en hoesje voor de e-reader. Dan zijn we uitgeput. Ik ga even liggen. De anderen gaan naar het strand om turtles te zien lopen.

 

Het kunstmuseum in Fort Lauderdale heeft een tentoonstelling over Cobra. We waren er zondag. Ik genoot vooral van Lucebert en Rommy vooral van Appel. We hadden een gesprek met een docente, die rondleidingen deed. Over Cobra konden we haar nog wel het één en ander vertellen. We leken wel kunstkenners.

 

Nog één dag klussen, alles nalopen en tot rust komen. Dan gaat de terugtocht beginnen. Vanaf nu gaan we oostwaarts. De oversteek naar Bermuda gaat een dag of zes duren. Het weer ziet er gunstig uit. Ik ben een beetje zenuwachtig. Rommy heeft er wel zin in.

 

 

No blog today (13)

Naar FortLauderdale

 

We liggen voor het strand van Sandy Point. Aanvankelijk hebben we last van deining, maar als er een zwak oostenwindje opsteekt liggen we rustig. ´s Morgens gaan we naar de steiger van Lightbourne´s Marina om te tanken. De steiger ís dus de marina. De pomp van de diesel is stuk, dus we moeten met jerrycans naar de pomp voor auto´s op de wal. Sandy Point ziet er goed uit. Deze keer geen ingestorte huizen en alles goed in verf. Grand Bahama´s en Great Abaco liggen op een dag varen van Florida, hier wordt druk gezeild, gedoken en gevist. Dat brengt geld in het laatje. Naast ons aan de steiger ligt een catamaran, die met gasten duiktochten maakt. Ze vertellen, dat ze in dienst zijn van Disney. Disney bezit verderop het kleine eiland Gorda. Daar gaan cruiseschepen ten anker en dan kunnen de gasten op Gorda alle mogelijke watersporten beoefenen. Vroeger was Gorda in bezit van drugsbaronnen, toen werd iedereen daar met grof geweld weggejaagd.

Om 11 uur vertrekken we met een zwakke oostenwind. Dus we moeten op de motor voor de wind. Het wordt daarom erg warm. De motor blijft 30 uur draaien. Voor een Yanmar is dat geen probleem. Gelukkig is er wind bij het oversteken van de Golfstroom. Daar moet je 2 knopen stroom wegvaren om dwars over te steken. De volgende dag zien we ’s middags de wolkenkrabbers van Miami, Lauderdale en Palm Beach. We zijn bijna aan de overkant. De ingang van Fort Lauderdale is een soort Nieuwe Waterweg, maar dan links haveninstallaties en rechts villa’s. En na 500 m gaan we rechts de hoek om op een brug af, die wel/niet hoog genoeg is. De peilstok geeft aan 58. Dat is dus voet, omgerekend 17,40 m. Wij zijn 16,50 m, dus dat moet kunnen. De brugwachter verzekert ons via de radio, dat we “plenty of room” over hebben. Toch is het angstaanjagend als je dan op de brug af vaart. Maar we hebben een meter over.

We varen door kanalen met grote villa’s aan weerskanten. En vinden een kleine plas omringd met villa’s: Lake Sylvia. Het lijkt wel een vijver in Hillegersberg, alleen de villa’s zijn groter. De meest in Toscaanse stijl, maar ook Spaanse. Vaak een mengeling, maar altijd met zuilen. Sommige zijn best mooi. We liggen heel beschut. De jachthaven kost $ 70,00 per dag. Hier is het gratis, dat is wel een voordeel.

‘s Morgens ga ik even buurten bij een boot uit Kopenhagen. Zij liggen hier al een week. Zij vertellen waar Customs & Immigration is en dat we de dinghy goed kunnen achterlaten bij de Southport Raw Bar. Dat kost je $ 10,00 aan consumpties. Dat doen we dus. We sjouwen eerst een uur in de hete zon richting Customs. Dan gaan we toch maar over op een taxi. De taxichauffeur vraagt nog een collega en een politieagent. Zo komen we op de juiste plek. We worden snel en hoffelijk geholpen.

Met de juiste stempels staan we daarna aan een kruising van vierbaanswegen  naar een taxi uit te kijken. Een politieauto stopt en vraagt, wat we daar doen. Een taxi proberen te vinden…. “Wait a minute..” Ze zet de zwaailichten aan, schiet door rood het kruispunt over, gaat tegen de richting de tegenoverliggende rijbaan in en zegt over de luidspreker tegen een taxi, dat hij ons moet oppikken. Aardig toch? We eten Ceasar Salad en Cheesecake en gaan dan op zoek naar de Tourist Office. Die is dicht. Als we weg lopen, roept een mevrouw in witte jas uit de Chinese Apotheek naast het toeristenbureau ons naar binnen. Ze heeft een stapel folders van het Bureau gehaald, want ze ziet zo vaak toeristen tevergeefs afdruipen. Aardig toch? Terug naar de Southport  Raw Bar raken we verdwaalt in een grote villawijk. Het begint nog te regenen ook. Er stopt een grote zwarte SUV. We moeten meerijden. Maar we zijn verdwaald…. De Southport Raw Bar? Step in, that is my favourite bar. Aardig toch?

Het ís ook een mooie bar. Een beetje Cheers, maar meer lower class en groter. Lekker eten voor rond de $ 11,00. Geen slanke serveersters, maar gewone vrouwen en mannen in T-shirts. We nemen Heineken en Honckers voor onze waardebon van de dinghy. Tegenover is een Win-Dixie supermarkt. Van de Denen krijgen we daarvan een vaste klantenkaart. We kopen verse aardbeien. De eerste dag in Fort Lauderdale is een succes.

 

 

Eleuthera

Wij vinden de Bahama’s geweldig. En wel hierom: Het is echt zeilen, navigeren, waterhoogtes uitrekenen, weerkaarten lezen, geulen zoeken. Er zijn oneindig veel eilanden waar je kunt ankeren. Ongelooflijk veel soorten vissen. Ook veel haaien. Weinig charterschepen. De bewoners zijn heel relaxed en vriendelijk. Het is er veilig, iedereen kent iedereen. Maar de prijzen zijn hoog. Er is weinig landbouw, dus weinig groentes. Op het land is meestal weinig te zien, geen bergen, geen rivieren, watervallen en er zijn geen steden. Maar voor het zeilen is het een heel goed gebied .

 

 Eleuthera heeft een U-vorm. Over land van punt naar punt is 100 mijl. En het is overal maar een paar mijl breed, soms minder. Tussen de punten ligt een ondiep gebied. Bos Kalis zou dit met gemak kunnen opspuiten en dan had je een cirkel-eiland. Kan je éénrichtings verkeer op de hoofdweg instellen. Minder ongelukken én je hebt er een rijstrook bij. Dat ze daar zelf niet opkomen..

We komen aan in de baai van Rock Sound. Wat een naam. Er staan veel huizen, die zijn bezweken bij een hurricane. Afbreken en opruimen doen ze hier niet. Daardoor ziet het geheel er wat rommelig uit. De winkels liggen 2 km van het stadje aan een grote parkeerplaats. Twee van de drie aanlegsteigers zijn  gedeeltelijk ingestort. De benzinepomphouder heeft wifi-antennes rond de baai aangelegd. We halen gribfiles binnen en zien voor de komende 4 dagen westelijke winden bij de Amerikaanse kust. Dat kan een probleem gaan opleveren. We halen voor de zekerheid 60 liter diesel bij die benzinepomp.

De tweede dag varen we voor de zuidelijke wind naar Governor’s Harbour. Een mooi koloniaal stadje. Een bibliotheek uit 1896 en een roze regeringsgebouw, dat nu postkantoor is. Rijke lui hebben hier prachtige huizen. Over de heuvel aan de oceaankant is het roze strand van Club Med.   Onderweg weer een gebroken vislijn. Maar ik heb er nu 6 mm lijn op gezet met een knal-oranje inktvis. De man van het Gibson 2 restaurant op Crooked Island viste alleen maar met oranje aas. En die liet ons foto’s zien met vissen van 2 meter in zijn armen.

Aan de wind varen we 18 mijl verder naar Alice Town. Dat noemt zich de meest veilige haven van de Bahama’s. In de rotsen voor de kust is een opening van 35 m gemaakt. Daarachter ligt een grote baai. Er liggen al 6 boten, Amerikanen en Canadezen. Het stadje is ingeslapen en staat vol met kerken en autowrakken. Bij een strandje is een prachtige vrouw aan het zwemmen, ik mag een foto maken. In de schaduw van een grote boom is een vrouw vlechtjes aan het zetten bij een andere vrouw. Duurt 8 uur vertelt ze, ik mag een foto maken. De man die er bij zit vraagt of ik geen hash wil hebben. Ik zeg, dat ik bang ben gearresteerd te worden en de boot kwijt te raken. “They never arrest a tourist”. Toch maar niet. Bij het internetcafé drie dikke vrouwen. We halen het weerbericht op. Het wordt eerder oosten wind. Mooi. De bar in het dorp zit vol, men kijkt naar de Kentucky Derby, de grote paardenwedstrijd van het jaar. We blijven een dag om de schakelaar van de ankerlier te vervangen en de verbindingen van de accu na te kijken. Vandaag gaf het log “Error Batt” aan, als het schip heftig schommelde. Dat moeten we niet hebben.

Een winstille dag liggen we in de baai bij Alice Town. Dan is het bij 30 ⁰C geen pretje om alle bedrading te controleren. Ik vervang een gebarsten accuklem. Het probleem lijkt uiteindelijk een vochtige stekker bij de display van het log. Gedroogd en goed met vulcaniserende tape omwikkeld. We maken later op de dag een wandeling door het dorp. Er staan mooie huizen. De bar is vol, we nemen een flesje Kalik. Men drinkt hier bier altijd uit het flesje. Op de terugweg  gaan we langs bij een Canadese boot. Het is 5 mei en we praten over de bevrijding door de Canadezen en koningin Juliana, die naar Canada was gevlucht. De man is zeebodem-onderzoeker en is op werkbezoek in Delft en den Helder geweest. Als kind heeft hij gezwaaid naar onze koningin, toen die in 1954 een bedankbezoek bracht aan Canada.

De laatste stop is Royal Island. Een onbewoond eiland, met een mooie ankerbaai. We gaan door een kleine opening in Eleuthera, Current Cut, zeg maar Stroomgat. Het verval is hier niet groot. Maar een kleine opening in een eiland van 100 mijl, dat wil wel stromen. We komen er rond eb en we raken verdwaald  in de riffen naast de doorgang. De kaart van C-map laat ons aardig in de steek, maar we vinden dieper water en komen voor de doorgang. We hebben nog wat stroom mee, niet teveel gelukkig want de wind is tegen. Volgens C-map ploegen we door het land naast de doorgang.

De meter geeft later toch nog een “Error Batt” melding. En de Batterij Monitor van Batterij 1 geeft een leeg scherm. Na enig systematisch zoeken blijkt dat een gecorrodeerd contact in een zekeringhouder te zijn. Uiteindelijk vind ik ook de oorzaak van “Error Batt”. Het is een verbinding naast de stekker die ik gister verdacht. Het komt vaak voor, dat 2 storingen gelijk optreden en dat ze niets met elkaar van doen hebben. Gewoon om je in de war te brengen. We ontdekken, dat we geen detailkaarten hebben van het stuk naar Florida. De Amerikanen naast ons (hij is geboren in Durban en spreekt Zuid-Afrikaans) lenen ons hun kaarten en daar maken we foto’s van.

Er is een oud damhoofd en de overwoekerde ruïnes van een dorpje. Met zaagmachines en bulldozers heeft men een weg gemaakt en er staan een paar borden, die aangeven welke beaches er ooit zullen komen. Voorlopig lijkt dit project stil te staan, zoals overal. We wandelen naar de Noordpunt van Royal Island. Dat wil zeggen, na een half uur lopen bij 32 ⁰C en de wind in de rug hebben we de punt nog niet bereikt en draaien om. In het midden staan wat loodsen met een GSM-zendmast. Alleen op de Zuidpunt is een nieuw huis met een strand.

 

We besluiten om de volgende dag vroeg te vertrekken. 45 nM naar het Westen ligt Great Abaco de wind zal naar het Oosten draaien.

Er wordt weer vis gegeten! Meerdere dagen. Onderweg naar Great Abaco vangen we een grote gouddorade, de lekkerste vis die er is. Hij ging aardig tekeer, maar met de haak haalde ik hem binnen.

Van de zuidpunt van Great Abaco naar Florida is 150 zeemijl, ongeveer 30 uur. Dus als je ’s morgens om 8 uur weg gaat, ben je om 14 uur aan de overkant. Ons plan is, om morgen eerst even diesel en water te tanken aan de steiger en meteen wat boodschappen te doen en een weerbericht op te halen. Als we om 11 uur vertrekken zouden we dan rond 17 uur aankomen.

The Exuma's

Ongeveer 365 eilanden op een rij. Aan de ene kant de 1700 m diepe Exuma Sound met zware golven en aan de ander kant ondiep water met zandbanken en koraalriffen. Veel eilanden zijn eigendom van beroemdheden, zoals David Copperfield, Oprah Winfrey en Tom Hanks. Belangrijk ook voor de doorvoer van cocaïne. Men vertelt ons over bewoners, die door de smokkelaars gedumpte pakketten op het strand vonden en zich een groot huis lieten bouwen. We leggen aan bij 4 eilanden en steken dan over naar Eleuthera.

Great Exuma

We zijn vanuit het Zuiden begonnen in Great Exuma met de hoofdstad George Town. Daarover berichten we in de vorige blog. Extra druk door de Regatta van traditionele boten. Maar altijd een plek met veel Amerikanen. Op de radio werd een “pot luck” aangekondigd. ’s Avonds zagen we tientallen dinghy’s naar het strand gaan met een pannetje eten.

 

 

Lee Stocking Island

Eigendom van de filantroop Perry, die er het Caribean Marine Research Center bouwde. Bestemd voor biologen die onderzoek willen doen naar de dieren en planten. We treffen het verlaten aan. De ene bewaker vertelt, dat Perry de pacht heeft opgezegd. Het lukt de bewaker helaas niet om de verspreide gebouwen voor diefstal te behoeden. We lopen een rondje. De airstrip is een dorre vlakte, de baaien liggen vol met plastic afval. Gebouwen met bassins en pompinstallaties beginnen te vervallen.

 

Great Guane Cay

We nemen het zuidelijk zeegat bij kenterend water. De noordelijke doorgang hadden we bij hard uitstromend water en windkracht 5 van achteren, waarschijnlijk niet kunnen nemen. De tocht achter het eiland langs naar de noordkant lijkt op een tocht op het Wad. Alleen hier geen tonnen of staken. Aan de kleur van het water is de diepte van het water goed af te lezen. Het is eigenlijk een gekleurde waterkaart met schaal 1:1. Het is wel spannend als de dieptemeter terug loopt naar 1,5 meter. Ook omdat het water daalt. Uiteindelijk komen we gezond en wel aan bij het Black Point, een settlement van 300 inwoners. Het is een oase. Een gepensioneerde politiechef vertelt ons alles over het dorp. Iedereen is aardig en behulpzaam. De baai is heel beschut, het water weer volledig helder. Er zwemmen verpleegsterhaaien, herkenbaar aan de kapjes op hun kop.

Het is de dag van de kroning.  We versieren de boot met vlaggetjes. De Mare Liberum komt ook binnen via de noordelijke doorgang. Ze hebben een grote dorade gevangen.  We eten met zijn vieren heerlijk dorade van de grill. Er is een derde Nederlandse boot: de Nellie Roos. Zij komen later nog even langs. We vieren op gepaste wijze, dat we een nieuwe koning hebben. De Amerikanen om ons heen hebben geen idee waar het over gaat: “Is prince Charles crowned than?” Beatrix?, nooit van gehoord.

De bewoners van Reestein hebben gevraagd, of we het Reestein spandoek willen fotograferen in een Caribische omgeving. Ik ga naar de wal en vraag de tweede man, die ik zie ( de eerste maakt niet zo’n snuggere indruk) of hij het doek even omhoog willen houden voor een palmboom. Natuurlijk. Hij laat de eerste man de andere kant vasthouden. Ik bedank hen. Ze gaan weer op het muurtje zitten. Uitleg geven vind ik te ingewikkeld.

 

Warderick Wells Cay

Het hoofdeiland van het grote natuurpark Exuma Land and Sea Park. Het mooiste stuk van de Exuma’s. Geen voorzieningen, alles beschermd. Ze willen, dat je een mooring huurt voor $ 20,00, maar we vinden een ankerplek. Dichtbij twee koraalriffen. Rommy zwemt er naar toe.  Verpleegstershaaien vreten onder de boot aan de aangroei, die Bas er niet af heeft gekregen.

‘s Avonds eten we in de kuip een bordje met rijst, bonen en chili. Als Rommy wat overgebleven rijst in het water gooit, schieten de haaien er op af. Geeft gelegenheid er een paar foto’s van te maken. We pakken een snee brood. Het eerste stuk dat we in het water gooien wordt weg gekaapt door een meeuw, die uit het niets opduikt. Dat lukt hem geen tweede keer, de haaien jagen hem weg. Het fototoestel valt me bijna uit handen, als er opeens een grote zwarte haai is. De haaien blijven de hele avond rondjes bij de boot zwemmen. Geeft een veilig gevoel.

We willen wel een dag blijven om het eiland bekijken, er is de Boo Boo Hill waar schepen eeuwenlang gedenkstenen hebben neergezet voor een veilige reis. Maar we durven niet meer te zwemmen. En om dan een hele dag in de zon te lopen. Om 08.00 uur lichten we het anker. We varen om een uitgestrekte zandbank heen en dan noordwaarts naar Eleuthera. De meeuw vliegt mee tot we buitengaats zijn.