Nieuwjaars groet uit Key West

We zijn nog in de Florida Keys. Volgende week komt er een Noorder storm. Omdat de baai waar we hier liggen bij Key West open is naar het Noorden, gaan we morgen terug naar Marathon en vieren daar Oud en Nieuw in een rondom beschutte baai. Als het weer rustig is, steken we over naar Cuba. We wensen jullie een goede jaarwisseling. Volgend blog gaat over de Keys.

Miami Beach

Vier jaar geleden lagen we een week in Fort Lauderdale, toen onze enige stop in Amerika. Nu liggen we op de dezelfde plek: Lake Sylvia, een meertje tussen de villa’s. Een mijl met de dinghy tussen de dure motorboten door naar South Raw Bar. Alles is nog hetzelfde. We gaan even langs bij de Livingstone van Corry en Jan uit Groningen en daarna voor een hamburger naar de Raw Bar.

De tocht van Lauderdale naar Miami is 30 nMijl over zee, op de Intra Coastal is een brug van 55 ft en wij zijn 55 ft. Ongeveer. De brugwachter in Lauderdale vroeg: Do you realy need an opening? Did you look at the elevation board? Yes sir, it shows 55 and we are 55, I don’t want to risk my antenna. I think you are misreading it, but I will open the bridge for you. Het was 56 ft, maar de brug ging open en de vier banen auto’s van de ochtendspits moesten wachten. Thank you very much, 17th Boulevard Bridge.

Als we Miami binnenkomen, is rechtdoor het kanaal met de cruise-schepen. Restricted: wij moeten langs de containerhaven naar Miami, dan door de spoorbrug (usely open) naar een ankerplaats bij Miami Beach. De spoorbrug is dicht: we open in 15 to 20 minutes, zegt de brug. Na een uur ronddobberen is het nog steeds 15 to 20 minutes. Maar dan komt de enorm lange trein met containers. We knallen over een ondiepte naar het Fagler Memorial Island. Een paar andere zeilboten wachten op hoog water.

Er zijn weer moeilijk aanlegplaatsen voor de dinghy te vinden. We gaan een kanaal op en zien een paar dinghys bij een brug voor een wateruitlaat. Via het rooster van de uitlaat klimmen we aan wal. We zijn in Miami Beach. Verderop bij de Windixie supermarkt is een steiger met borden: no docking, vessels will be towed away at your cost. Controleren ze al jaren niet, zegt een man in een kano. Hier gaan we dus morgen (zondag) liggen. En maandag, als we Lynn  ophalen van het vliegveld. 

 Miami Beach is Art Deco: winkels, hotels en theaters. De prachtige concertzaal van Frank Gehry met het park van onze eigen Adriaan Geuze. We bekijken het Holocaust monument, een grote  hand met stervende mensen. We waren in Berlijn meer onder de indruk. Rondom het monument de namen van honderdduizenden slachtoffers. Ah.

In het Bass Museum of Art zien we twee mooie tentoonstellingen. Een zaal vol met clowns in verschillende stemmingen en een merkwaardige film, die in China is opgenomen. Een vrouw niest chinese schotels, chinezen kweken en sorteren parels, zeepbellen in een klein kamertje en de vrouw rijdt op een scootmobiel door verlaten flatwijken. In de gang naar de filmzaal liggen grote zakken met parels. Verder 3 verroeste, lawaaierige en lekkende airco's, de lekkende vloeistof druppelt in pannetjes op een kookplaatje en verdampt sissend. Kunst. Buiten een gigantisch beeld van 5 gekleurde stenen.

Terug bij de dinghy zit een lenguaan van een meter op de rand. Hij laat zich gemakkelijk fotograferen en loopt dan 2 meter verder, zodat wij in de dinghy kunnen klimmen.

De motor laadt de accu niet meer. Het kost uren om de kapotte draad te vinden. De professionele klemmentang doet zijn werk. Even waren bang, dat de alternator het had begeven. Kunnen we niet gebruiken nu Lynn aan boord komt. ETA maandag 14.45 uur.

Trump and others

Note that when the President of the United States is visiting Mar-a-Lago the bridges will be on an hourly schedule. The Southern Boulevard Bridge will remain closed until the motorcade passes. These restrictions also apply to tug and barge traffic. (Waterway Guide 2018)

Hij woont hier met z’n golfterrein in Palm Beach. We blijven hem tegenkomen. Gisteren op de Farmers Market in Stuart heb ik met de vrouw van het kruidenstalletje over hem gesproken, zeer negatief over hem gesproken. Vanmorgen bij het tanken begon de tankman er over. Ik zei: I don’t say a word, I am a guest in this country….But I will, zegt hij, it‘s embarrassing. He has no dignity, he should not be in that office.

Het waren leuke dagen met Milan en Michelle in Stuart. Veel gelachen, veel gegeten en te veel slivowich gedronken. Een leuk stadje, gratis fietsen van de marina, douches, wasmachines, alles in de buurt: een parkje om te tai-chi-en, de WinDixie en de ACE.

We liggen nu in West Palm Beach om James en Laura te zien. We lagen 3 weken naast elkaar in Marsh Harbour (Abacos). Ze wonen hier en laten ons de stad zien.

Vanaf hier is alles groter, de huizen, de boten. Niet meer van een miljoen, maar van tientallen miljoenen. De jachten en huizen. Veel mensen wonen in hoge appartementen gebouwen. Dat is natuurlijk goedkoper, voor een miljoen heb je wel een appartement.

James en Laura pikken ons om 11 uur op. We lunchen in een restaurant met Southern food: Southern Fried Chicken, Chicken Salad, Patato soup. De mashed patatos vallen een beetje zwaar zo vroeg op de dag. Maar dat geeft niet, want we gaan voor een lange rondrit door Palm Beach. De rijkdom is enorm, allemaal PCHooft straten, kastelen van hotels, golfterreinen, guarded communities en huizen als paleizen. De grootste is Mar-a-Lago. James geeft me een golfclub voor een foto bij de ingang van de Trump Golf Club. Ik voel me wat opgelaten, maar het is wat James met al zijn gasten doet. De golfclub is extreem duur, rondom staan honderden hoge palmen, die $ 2000,- per stuk hebben gekost. Volgens James.

Ze wonen zelf in een klein huis met een grote werkplaats erachter. James heeft alle machines voor boren, frezen, slijpen, lassen, draaien, vlakken en zagen. Tientallen buitenboordmotoren, drie boten, twee motorfietsen en drie auto’s staan in het gras bij de schuur. Wat zou ik graag zo’n schuur hebben. Hij laat zijn uitvindingen en verzamelingen zien. Daarna kookt hij garnalen, die we eten met een te lang bewaarde Chardonay.

We horen van James, dat de buurt naast onze ankerplaats de meeste moorden van Amerika heeft. Gaan we morgen toch maar een stukje varen. We willen over 4 dagen in Miami zijn. Lynn komt daar aan boord en dan gaan we nog verder zuidwaarts naar Key West.

Er waait een koude noordwesten wind als we ’s morgens het anker lichten. Auto’s, die 4 keer duurder zijn dan onze boot, wachten in lange rijen als we door de grote bruggen van Palm Beach gaan. Voor de Ocean Avenue Bridge moeten we 20 minuten wachten, pal voor het huis van de President. Er wappert een grote Amerikaanse vlag, maar dat betekent niet dat hij thuis is. We horen dan het goede nieuws, dat Moore de tussentijdse verkiezingen heeft verloren. Trump had gezegd, dat men hem moest kiezen. De rijke Republikeinse vrouwen en de zwarten hebben dat niet gedaan. Daar mag onze vlag voor uit.

Verderop ligt de catamaran van James en Laura. Een Gemini34, te koop. Als ze hem over 2 jaar nog niet verkocht hebben, kopen wij hem. Vliegen we hier naar toe en brengen de winters in de Bahama’s door. De catamaran heeft slaapcabines aan elke kant, gasten zijn dus welkom. Hou ons te vriend. 

Tom Jones en Wubbo Ockels

De spreker van de dag is Tom Jones: 5 vluchten met de spaceshuttle, PhD in de fysica, testpiloot en B52 piloot. Hij vertelt over hoe hij astronaut werd, over de vluchten en over de toekomstige ruimtevaart. Hij werd na 3 mislukte sollicitaties gekozen uit 3000 gegadigden. Tegenwoordig krijgt de NASA 23.000 sollicitaties per jaar. We gaan toch maar niet met hem op de foto. Met die andere Tom Jones hadden we wel gewild.

Alle presentaties zijn heel verteerbaar, optimistisch en af en toe te glad. Adembenemende 3D films. De raketten, capsules, maanwagentjes, ruimtepakken zijn erg interessant. Een spaceshuttle is zo groot als 4 RET-bussen en de Apollo raketten zijn nog groter. In een simulator maak je een lancering mee en de bustocht langs de lanceerplaatsen en bouwhallen duurt 2 uur. Als je in de buurt bent: aanrader. Nergens een spoor van onze zeilvriend Wubbo. Er zijn 560 mensen in de ruimte geweest, logisch dus. De Challenger waarmee Wubbo is gegaan had een lekkende pakking en ontplofte de volgende vlucht.

Maar aan mislukkingen is weinig aandacht besteed, behalve aan de 3 Apollo-1 astronauten, die bij een dress-rehearsal verbranden. Dat was een reden om er extra tegen aan te gaan, van je fouten te leren en alles te verbeteren. Dat is de spirit. Follow your star, don’t give up, do it because it is hard, yes you can.... En het is ongeloofelijk, wat ze hebben gepresteerd.

Bij elk gebouw staan dranghekken, maar we lopen er met de vijf andere bezoeker omheen. Het seizoen is voorbij.

We laten ons door de Uber afzetten bij de local brewery, waar anders. Leuk gesprek met de brouwer. De Foggy IPA smaakt me te melkig, de Pleasure Chest IPA is lekker. Ik fotografeer nog even de pisbak en we nemen een six-pack Pleasure Chest mee voor op de boot. Het blikje is sexistisch.

Het nieuws: De president heeft zichzelf en zijn zakenvrieden miljarden rijker gemaakt ten kost van de staatsschuld. Gisteren heeft hij het Palestijnse conflict goed aangewakkerd en de mensen uit 6 moslimlanden mogen de USA niet meer in. Het goede nieuws is, dat de één na de andere machtige man valt vanwege sexual harassment. De Senatoren, Moore en Trump gaan vrijuit. Twee grote natuurgebieden worden drastisch verkleind, maar die waren door Clinton en Obama opgericht. Het is de man’s  grote missie: alles wat Obama deed ongedaan maken. En weer een onnodige oorlog beginnen, dan verstomt de kritiek. Volgens historici waren er twee noodzakelijke oorlogen: de Civil War en WO2. Maar ik zou daar ook het beeindigen van WO1 bij tellen. 

We varen de Indian River af en komen al aardig in het Zuiden, want we kunnen weer in het water duiken. Nog wel fris, maar als je er door bent.... je kent het wel. We zijn op weg naar Stuart op de St Lucie River. Michelle heeft daar haar Captains License behaald en dat gaan we vieren.

Speedway langs Daytona

Ze zeggen, dat St Augustine het oudste stadje van Amerika is. Gesticht door de Spanjaarden in 1565. Overal is hier iets het oudste, daar zijn ze gek op. Het kost overredingskracht om een mooring te krijgen, er is een tekort aan plaatsen en het kerstfeest is begonnen. In de jachthaven is slechts één steiger heel gebleven, de rest ligt scheef of gezonken aan de palen. Bij het tanken spraken we een man die gezonken en gestrande boten bergt, hij had al zo’n 30 boten geborgen. Boten die je nu nog ziet liggen zijn zonder eigenaar, dwz de eigenaar is niet verzekerd en kan de berging niet betalen.

We lopen door het parkje met daklozen naar de Bridge of Lions. Een paar mijl aan de overkant bezoeken we het Alligator Park. Het is erg mooi, honderden alligators en krokodillen, schildpadden en exotische vogels. Het voeren van de alligators is indrukwekkend: 200 alligators rammen over elkaar heen om een dooie rat te bemachtigen.

Het stadje is in kerstsfeer, alle huizen hebben lampjes, alle palmen hebben lampjes, de brug heeft lampjes, alle toeristen-treintjes hebben lampjes. De stad is vol met toeristen. Uit de luidsprekers klinkt Let it snow, maar nu lopen we in korte broek. Op zaterdagmorgen is de kerstparade. De Major, de brandweer, dansscholen, highschoolbands, Elvis (He is alive), oude auto’s en kerken (Keep Christ in Christmas). En de Tea Party, ze zwaaien met grote vlaggen en roepen: America First! If you don’t like this country, leave it! Ik roep: Fuck You, ik weet zo snel niks beters te bedenken, maar het is geen goede kerstgroet. Later in het centrum treffen we een man met een petitie Legalize Marajuana. Ik vertel hem over mijn optreden in de Tweede Kamer, het begin van het tolerantiebeleid tav soft drugs in Nederland. Rommy zet ons handen schuddend op de foto, ik voel me een belangrijke politicus. Een andere man heeft een petitie over casino’s en vindt dat de globalisten en de moslims Amerika ten gronde richten. We worden het er over eens, dat het goed is dat we hier vrijuit van mening kunnen verschillen.

Een dakloze bedelt met een karton, opschrift: Spaceship Broken, need anything. Dat vind ik $5 waard, beter dan zielige teksten over zwangerschap, suikerziekte en verloren banen.

Om 7 uur, de zon is nog niet op, gaan we door de Bridge of Lions. Southbound. De motorboten, die ons inhalen vragen steevast: Annalena, can we take a slow pass at your starboard side? We nemen dan gas terug en de motorboot kan zonder veel deining langs komen. Daarna: Annalena, thank you for your cooperation, have a safe journey, goodbye. En ik moet dan mijn Drentse tegenzin overwinnen en zeggen: Painkiller2, you are welcome, have a nice day captain. Kanaal 16 is hier een social medium. De kustwacht roept elke paar uur, dat CH16 alleen bestemd is voor nood en navigatie, maar dat houdt de zuiderlingen niet van hun beleefde uitwisselingen af. Nice talking to you, your wife is such a nice lady, good for you, have a good day and a safe trip home. Wel een goed systeem, die slow pass.

Vanaf St Augustine hebben we de instroom mee en later bij Daytona hebben we de uitstroom mee. Met nog een beetje noordenwind in het voorzeil maken we een gemiddelde van 7 knopen. Langs de kant is de helft van de steigers gerepareerd, de rest is kapotgeslagen. En steeds vaker jachten op de kant.

Je ziet hier borden met: Manatee Area – Slow Speed. Op de Indfian River, dichtbij Cape Canaveral zien we ze voor het eerst. Grote trage beesten, die in groepen langs zwemmen. Je ziet de snuit als ze adem happen en een stukje van het enorme lijf als ze weer onderduiken. Wij noemen ze zeekoeien. 

We zien veel bekenden: Worlddancer, On y va, Duchess, Step by Step, Milot. Op de aanlegplaatsen en in het voorbij varen wisselen we uit, waar we geweest zijn en wat de verdere plannen zijn. Als bekenden ons in de vaargeul inhalen zetten we de radio “one-up”, dat is naar kanaal 17. Een 1 Watt kanaal (één drukje vanaf 16, ook een goed systeem) waar je ongestoord sociaal kan lullen.

De bestemming is Titusville, bij nader inzien een erg lelijke plaats. Op het eiland aan de overkant is het Kennedy Space Center. In de tijd van Terlingen en Titulaer was het Cape Canaveral. Daar gaan we een dag rondkijken.

A Hollywood Cut in Jax

De rivier op naar Jacksonville lijkt op de tocht naar Antwerpen. Containerhavens, olieterminals, passagierterminals en dan om de laatste hoek ligt de stad. Achter de grote hefbrug zou een city-steiger zijn voor 50 boten, helaas is driekwart vernield door de hurricanes. Maar we vinden een plek voor Lionn Mac Cook, het Ierse café.

Maar we kwamen voor de cultuur: op het pleintje tussen de restaurants is een contest voor honden met kersttruien. De verkiezing voor de lelijkste kersttrui en voor de mooiste kersttrui. Honden met kersttruien, ik herhaal het nog maar een keer. Ik maak driftig foto’s van de honden met trui en hun baasjes. De grote honden ondergaan het gelaten, de kleine hondjes lijken het leuk te vinden en de bazen vinden het geweldig.

Op het terras van het Ierse café spelen ’s avonds 2 doedelzakspelers. We maken een praatje. Ze komen uit Berlijn, maar spreken nauwelijks Duits. De 2 mannen die er bij staan zijn airline piloten. Als ze horen, dat we de oceaan zijn overgestoken zijn ze sprakeloos van  bewondering. Piloten, die in Irak hebben gevlogen vinden ons moedig....   We praten nog een tijd over Amerika, beleefdheid in het Zuiden, van Persie, Robben en de Ronde van Vlaanderen. Weer zo’n onverwachte bijzondere ontmoeting.

Het is een zware betonnen steiger waar we aan liggen, toch is het grootste deel stukgeslagen door de hurricane. Ook aan de gevels op de kade zie je nog schade. Langs de Waterway zie je nu geregeld boten op de wal liggen. Soms zijn ze honderden meters het riet in geschoven. Die zullen niet zoveel schade hebben opgelopen in de modder en het riet, maar hoe krijg je ze er weer vanaf?

In Jacksonville is elke straat een Weena. Veel parkeergarages en af en toe een mooi oud kantoorgebouw. Mooie muurschilderingen. We lopen een 2^e hands boekhandel binnen. Binnen zien we pas hoe groot het is, deze vestiging Chamblin heeft 8000 boeken en uptown is een vestiging met 23000 boeken. We weten ons te beperken tot Hemingway, Franzen, Inerley, Kant en Hobbes. En de dvd’s Midnight in the garden of Good and Evil, de Savannah film. En Forest Gump.

We lopen de grote hefbrug over en stappen aan de overkant op de monoraiI. Als hij aan komt rijden, zie ik tot mijn schrik geen bestuurder. Het blijkt een soort rollercoaster, die hard over de brug scheurt en schuin in de bochten hangt. Hoog boven de grond.... Om bij te komen bezoeken we één van de 13 breweries. Na wat proefglaasjes kiezen we een Kölsch en een double IPA. We houden van breweries.

Er is een Israelische catamaran voor ons komen liggen. De boot heet El bon viento, zij is Spaanse. Weer naar de boekhandel om een stapel boeken in te leveren voor een credit van $ 15.00, waar ik een Franzen en American Future van Schama voor koop. Dan gaan we beiden naar de kapper, verschillende kappers en we zijn allebei tevreden. De Hollywood Cut Barbershop is een belevenis: reggae muziek, kunst aan de muur, intelligente gesprekken, perfecte haircut. The best haircut I had this trip, it was a 9, thank you Chris. Corey check out the fb page of Schorum, the barbershop in Rotterdam. They have a movie. De kapster Chris is ook heel tevreden en maakt buiten op de stoep foto’s van mijn hoofd. I felt like a moviestar. I still feel like a moviestar.

Omdat de hefbrug beperkte openingstijden heeft, gaan we om 16.15 uur door de brug en leggen aan bij een parkje voor het honkbalstadion. Er lopen wat zwervers in het parkje, we liggen er als enige, midden in de stad voelde toch veiliger. Maar nu kunnen we morgen weg wanneer de stroom gunstig is. De temperatuur is opgelopen tot in de seventies, dat is rond 25 Celcius.

Georgia, Georgia, the all day long (Ray Charles)

Traveling is a fools paradise (Emerson). Hij bedoelt: je neemt jezelf overal mee naar toe, reizen is geen ontsnapping. Waar, maar toch kan een omgeving je gelukkig maken, zoals Georgia. 200 km Oostvaarders Plassen. Kronkelende rivieren en dan weer een monding naar zee. Alleen riet en bossen in de verte. Dolfijnen en pelikanen zijn druk bezig vis te vangen. Wij ook, maar zonder resultaat.

Georgia was de 13^e en laatste staat in het begin van Amerika. Ze lopen nog steeds een beetje achter. Het is het Drenthe van Amerika. Maar Savannah is het mooiste stadje, dat er bestaat.

Weinig zeilboten op dit stuk van de Intra Coastal. Er zijn veel ondiepe stukken en de riviermondingen zijn bij harde wind onstuimig. In de monding bij Brunswick moet je zelfs de zee op tot vlak achter de branding. De Canadese zeilboot, die een mijl voor ons uit vaart, meldt een gekapseisde rode catamaran bij de kustwacht. De kustwacht vraagt een foto te sturen en als de catamaran uit de vaargeul is gedreven, is er geen distress meer volgens de kustwacht (geen dode zeilers verstrikt onder de boot? zal dan wel). Dan, na 80 km riet staan er ineens 3 grote loodsen. Ze zijn van de nucliaire onderzeeboten. Als mensen vragen van welk land onze vlag is, zeg ik vaak: Noord Korea. Een grap die je hier niet moet maken. Ze vinden het trouwens nooit leuk, maar ik wel.

Bij St Mary’s ankeren we tussen welgeteld 38 boten. We zijn hier voor het cruisers potluck Thanksgiving diner in het stadje. Lijkt ons leuk om mensen te ontmoeten. Alleen blijkt, dat we hadden moeten reserveren. 38 boten, dat zijn meer dan 100 mensen, dus alles is georganiseerd. Jammer. We kennen de potlucks waar iemand langs de boten gaat om tijd en plek te vertellen. Men komt dan bijeen op een strandje of een dock en het is altijd erg gezellig. De volgende dag treffen we boaters op de dinghy-steiger, die ons meetronen naar de afscheidsborrel. Oude koppen, leuke gesprekken en contacten voor de verdere reis. Een vrouw uit Australië heeft 4 jaar in Vlissingen gewoond en spreekt aardig Nederlands.

We gaan een nog een dag naar Cumberland Island, een 32 km lang natuurgebied met wandelroutes en onder beheer van de Park Rangers. Goede lui, ze beheren parken, monumenten en kastelen. Je treft ze ook in Manhattan waar ze een homoparkje met monument beheren. En altijd enthousiast, deskundig en in onberispelijke uniformen.

Vroeger waren er katoenplantages op Cumberland Island. Na de afschaffing van de slavernij was dat niet rendabel en kon Carnegie de landerijen kopen. Hij bouwde een kasteel van een mansion. Zijn 7 kinderen groeiden hier op en bouwden later hun eigen landhuizen. De latere erven deden het eiland over aan het National Park Foundation. Eén mansion staat er nog, de anderen zijn ruïnes. Door de bossen lopen mijn favouriete trails: die met bordjes. Of eigenlijk met genummerde paaltjes en een kastje met tekstblaadjes aan het begin. Live oaks, cabbage palm, spanish moss, devilwood, staggerbush, devil’s walking stick, je loopt als stadjer het pad op en je komt er als halve bioloog vanaf. En dat voor een fee van $ 7.00 per persoon, die je in een kastje moet stoppen, wat we niet deden, want we hadden alleen biljetten van twintig. No big deal zegt de Park Ranger, nadat hij uitgelegd hoe de kastjes door 2 Rangers worden gelicht en naar de wal gebracht, waar ze onder het oog van een derde Ranger worden geteld en geregistreerd. No big deal betekent zoiets als: maak je niet druk, laat maar zitten. Georgia...

Georgia on my mind, is niet oorspronkelijk van Ray Charles. Maar hij maakte de song wel beroemd of de song maakte hem beroemd. 

Voor de 200ste keer halen we de BB-motor van de dinghy en leggen de dinghy omgekeerd op het dek. We gaan richting Jacksonville, de grootste stad van Florida. Na zoveel natuur zijn we toe aan wat cultuur.