vrijdag 29 december 2017

Nieuwjaars groet uit Key West




We zijn nog in de Florida Keys. Volgende week komt er een Noorder storm. Omdat de baai waar we hier liggen bij Key West open is naar het Noorden, gaan we morgen terug naar Marathon en vieren daar Oud en Nieuw in een rondom beschutte baai. Als het weer rustig is, steken we over naar Cuba. We wensen jullie een goede jaarwisseling. Volgend blog gaat over de Keys.

maandag 18 december 2017

Miami Beach



Vier jaar geleden lagen we een week in Fort Lauderdale, toen onze enige stop in Amerika. Nu liggen we op de dezelfde plek: Lake Sylvia, een meertje tussen de villa’s. Een mijl met de dinghy tussen de dure motorboten door naar South Raw Bar. Alles is nog hetzelfde. We gaan even langs bij de Livingstone van Corry en Jan uit Groningen en daarna voor een hamburger naar de Raw Bar.


De tocht van Lauderdale naar Miami is 30 nMijl over zee, op de Intra Coastal is een brug van 55 ft en wij zijn 55 ft. Ongeveer. De brugwachter in Lauderdale vroeg: Do you realy need an opening? Did you look at the elevation board? Yes sir, it shows 55 and we are 55, I don’t want to risk my antenna. I think you are misreading it, but I will open the bridge for you. Het was 56 ft, maar de brug ging open en de vier banen auto’s van de ochtendspits moesten wachten. Thank you very much, 17th Boulevard Bridge.

Als we Miami binnenkomen, is rechtdoor het kanaal met de cruise-schepen. Restricted: wij moeten langs de containerhaven naar Miami, dan door de spoorbrug (usely open) naar een ankerplaats bij Miami Beach. De spoorbrug is dicht: we open in 15 to 20 minutes, zegt de brug. Na een uur ronddobberen is het nog steeds 15 to 20 minutes. Maar dan komt de enorm lange trein met containers. We knallen over een ondiepte naar het Fagler Memorial Island. Een paar andere zeilboten wachten op hoog water.

Er zijn weer moeilijk aanlegplaatsen voor de dinghy te vinden. We gaan een kanaal op en zien een paar dinghys bij een brug voor een wateruitlaat. Via het rooster van de uitlaat klimmen we aan wal. We zijn in Miami Beach. Verderop bij de Windixie supermarkt is een steiger met borden: no docking, vessels will be towed away at your cost. Controleren ze al jaren niet, zegt een man in een kano. Hier gaan we dus morgen (zondag) liggen. En maandag, als we Lynn  ophalen van het vliegveld. 


 Miami Beach is Art Deco: winkels, hotels en theaters. De prachtige concertzaal van Frank Gehry met het park van onze eigen Adriaan Geuze. We bekijken het Holocaust monument, een grote  hand met stervende mensen. We waren in Berlijn meer onder de indruk. Rondom het monument de namen van honderdduizenden slachtoffers. Ah.


In het Bass Museum of Art zien we twee mooie tentoonstellingen. Een zaal vol met clowns in verschillende stemmingen en een merkwaardige film, die in China is opgenomen. Een vrouw niest chinese schotels, chinezen kweken en sorteren parels, zeepbellen in een klein kamertje en de vrouw rijdt op een scootmobiel door verlaten flatwijken. In de gang naar de filmzaal liggen grote zakken met parels. Verder 3 verroeste, lawaaierige en lekkende airco's, de lekkende vloeistof druppelt in pannetjes op een kookplaatje en verdampt sissend. Kunst. Buiten een gigantisch beeld van 5 gekleurde stenen.


Terug bij de dinghy zit een lenguaan van een meter op de rand. Hij laat zich gemakkelijk fotograferen en loopt dan 2 meter verder, zodat wij in de dinghy kunnen klimmen.


De motor laadt de accu niet meer. Het kost uren om de kapotte draad te vinden. De professionele klemmentang doet zijn werk. Even waren bang, dat de alternator het had begeven. Kunnen we niet gebruiken nu Lynn aan boord komt. ETA maandag 14.45 uur.

woensdag 13 december 2017

Trump and others


Note that when the President of the United States is visiting Mar-a-Lago the bridges will be on an hourly schedule. The Southern Boulevard Bridge will remain closed until the motorcade passes. These restrictions also apply to tug and barge traffic. (Waterway Guide 2018)


Hij woont hier met z’n golfterrein in Palm Beach. We blijven hem tegenkomen. Gisteren op de Farmers Market in Stuart heb ik met de vrouw van het kruidenstalletje over hem gesproken, zeer negatief over hem gesproken. Vanmorgen bij het tanken begon de tankman er over. Ik zei: I don’t say a word, I am a guest in this country….But I will, zegt hij, it‘s embarrassing. He has no dignity, he should not be in that office.

Het waren leuke dagen met Milan en Michelle in Stuart. Veel gelachen, veel gegeten en te veel slivowich gedronken. Een leuk stadje, gratis fietsen van de marina, douches, wasmachines, alles in de buurt: een parkje om te tai-chi-en, de WinDixie en de ACE.

We liggen nu in West Palm Beach om James en Laura te zien. We lagen 3 weken naast elkaar in Marsh Harbour (Abacos). Ze wonen hier en laten ons de stad zien.

Vanaf hier is alles groter, de huizen, de boten. Niet meer van een miljoen, maar van tientallen miljoenen. De jachten en huizen. Veel mensen wonen in hoge appartementen gebouwen. Dat is natuurlijk goedkoper, voor een miljoen heb je wel een appartement.

James en Laura pikken ons om 11 uur op. We lunchen in een restaurant met Southern food: Southern Fried Chicken, Chicken Salad, Patato soup. De mashed patatos vallen een beetje zwaar zo vroeg op de dag. Maar dat geeft niet, want we gaan voor een lange rondrit door Palm Beach. De rijkdom is enorm, allemaal PCHooft straten, kastelen van hotels, golfterreinen, guarded communities en huizen als paleizen. De grootste is Mar-a-Lago. James geeft me een golfclub voor een foto bij de ingang van de Trump Golf Club. Ik voel me wat opgelaten, maar het is wat James met al zijn gasten doet. De golfclub is extreem duur, rondom staan honderden hoge palmen, die $ 2000,- per stuk hebben gekost. Volgens James.

Ze wonen zelf in een klein huis met een grote werkplaats erachter. James heeft alle machines voor boren, frezen, slijpen, lassen, draaien, vlakken en zagen. Tientallen buitenboordmotoren, drie boten, twee motorfietsen en drie auto’s staan in het gras bij de schuur. Wat zou ik graag zo’n schuur hebben. Hij laat zijn uitvindingen en verzamelingen zien. Daarna kookt hij garnalen, die we eten met een te lang bewaarde Chardonay.

We horen van James, dat de buurt naast onze ankerplaats de meeste moorden van Amerika heeft. Gaan we morgen toch maar een stukje varen. We willen over 4 dagen in Miami zijn. Lynn komt daar aan boord en dan gaan we nog verder zuidwaarts naar Key West.

Er waait een koude noordwesten wind als we ’s morgens het anker lichten. Auto’s, die 4 keer duurder zijn dan onze boot, wachten in lange rijen als we door de grote bruggen van Palm Beach gaan. Voor de Ocean Avenue Bridge moeten we 20 minuten wachten, pal voor het huis van de President. Er wappert een grote Amerikaanse vlag, maar dat betekent niet dat hij thuis is. We horen dan het goede nieuws, dat Moore de tussentijdse verkiezingen heeft verloren. Trump had gezegd, dat men hem moest kiezen. De rijke Republikeinse vrouwen en de zwarten hebben dat niet gedaan. Daar mag onze vlag voor uit.

Verderop ligt de catamaran van James en Laura. Een Gemini34, te koop. Als ze hem over 2 jaar nog niet verkocht hebben, kopen wij hem. Vliegen we hier naar toe en brengen de winters in de Bahama’s door. De catamaran heeft slaapcabines aan elke kant, gasten zijn dus welkom. Hou ons te vriend. 






donderdag 7 december 2017

Tom Jones en Wubbo Ockels




De spreker van de dag is Tom Jones: 5 vluchten met de spaceshuttle, PhD in de fysica, testpiloot en B52 piloot. Hij vertelt over hoe hij astronaut werd, over de vluchten en over de toekomstige ruimtevaart. Hij werd na 3 mislukte sollicitaties gekozen uit 3000 gegadigden. Tegenwoordig krijgt de NASA 23.000 sollicitaties per jaar. We gaan toch maar niet met hem op de foto. Met die andere Tom Jones hadden we wel gewild.


Alle presentaties zijn heel verteerbaar, optimistisch en af en toe te glad. Adembenemende 3D films. De raketten, capsules, maanwagentjes, ruimtepakken zijn erg interessant. Een spaceshuttle is zo groot als 4 RET-bussen en de Apollo raketten zijn nog groter. In een simulator maak je een lancering mee en de bustocht langs de lanceerplaatsen en bouwhallen duurt 2 uur. Als je in de buurt bent: aanrader. Nergens een spoor van onze zeilvriend Wubbo. Er zijn 560 mensen in de ruimte geweest, logisch dus. De Challenger waarmee Wubbo is gegaan had een lekkende pakking en ontplofte de volgende vlucht.


Maar aan mislukkingen is weinig aandacht besteed, behalve aan de 3 Apollo-1 astronauten, die bij een dress-rehearsal verbranden. Dat was een reden om er extra tegen aan te gaan, van je fouten te leren en alles te verbeteren. Dat is de spirit. Follow your star, don’t give up, do it because it is hard, yes you can.... En het is ongeloofelijk, wat ze hebben gepresteerd.


Bij elk gebouw staan dranghekken, maar we lopen er met de vijf andere bezoeker omheen. Het seizoen is voorbij.
We laten ons door de Uber afzetten bij de local brewery, waar anders. Leuk gesprek met de brouwer. De Foggy IPA smaakt me te melkig, de Pleasure Chest IPA is lekker. Ik fotografeer nog even de pisbak en we nemen een six-pack Pleasure Chest mee voor op de boot. Het blikje is sexistisch.


Het nieuws: De president heeft zichzelf en zijn zakenvrieden miljarden rijker gemaakt ten kost van de staatsschuld. Gisteren heeft hij het Palestijnse conflict goed aangewakkerd en de mensen uit 6 moslimlanden mogen de USA niet meer in. Het goede nieuws is, dat de één na de andere machtige man valt vanwege sexual harassment. De Senatoren, Moore en Trump gaan vrijuit. Twee grote natuurgebieden worden drastisch verkleind, maar die waren door Clinton en Obama opgericht. Het is de man’s  grote missie: alles wat Obama deed ongedaan maken. En weer een onnodige oorlog beginnen, dan verstomt de kritiek. Volgens historici waren er twee noodzakelijke oorlogen: de Civil War en WO2. Maar ik zou daar ook het beeindigen van WO1 bij tellen. 


We varen de Indian River af en komen al aardig in het Zuiden, want we kunnen weer in het water duiken. Nog wel fris, maar als je er door bent.... je kent het wel. We zijn op weg naar Stuart op de St Lucie River. Michelle heeft daar haar Captains License behaald en dat gaan we vieren.





dinsdag 5 december 2017

Speedway langs Daytona



Ze zeggen, dat St Augustine het oudste stadje van Amerika is. Gesticht door de Spanjaarden in 1565. Overal is hier iets het oudste, daar zijn ze gek op. Het kost overredingskracht om een mooring te krijgen, er is een tekort aan plaatsen en het kerstfeest is begonnen. In de jachthaven is slechts één steiger heel gebleven, de rest ligt scheef of gezonken aan de palen. Bij het tanken spraken we een man die gezonken en gestrande boten bergt, hij had al zo’n 30 boten geborgen. Boten die je nu nog ziet liggen zijn zonder eigenaar, dwz de eigenaar is niet verzekerd en kan de berging niet betalen.


We lopen door het parkje met daklozen naar de Bridge of Lions. Een paar mijl aan de overkant bezoeken we het Alligator Park. Het is erg mooi, honderden alligators en krokodillen, schildpadden en exotische vogels. Het voeren van de alligators is indrukwekkend: 200 alligators rammen over elkaar heen om een dooie rat te bemachtigen.



Het stadje is in kerstsfeer, alle huizen hebben lampjes, alle palmen hebben lampjes, de brug heeft lampjes, alle toeristen-treintjes hebben lampjes. De stad is vol met toeristen. Uit de luidsprekers klinkt Let it snow, maar nu lopen we in korte broek. Op zaterdagmorgen is de kerstparade. De Major, de brandweer, dansscholen, highschoolbands, Elvis (He is alive), oude auto’s en kerken (Keep Christ in Christmas). En de Tea Party, ze zwaaien met grote vlaggen en roepen: America First! If you don’t like this country, leave it! Ik roep: Fuck You, ik weet zo snel niks beters te bedenken, maar het is geen goede kerstgroet. Later in het centrum treffen we een man met een petitie Legalize Marajuana. Ik vertel hem over mijn optreden in de Tweede Kamer, het begin van het tolerantiebeleid tav soft drugs in Nederland. Rommy zet ons handen schuddend op de foto, ik voel me een belangrijke politicus. Een andere man heeft een petitie over casino’s en vindt dat de globalisten en de moslims Amerika ten gronde richten. We worden het er over eens, dat het goed is dat we hier vrijuit van mening kunnen verschillen.



Een dakloze bedelt met een karton, opschrift: Spaceship Broken, need anything. Dat vind ik $5 waard, beter dan zielige teksten over zwangerschap, suikerziekte en verloren banen.


Om 7 uur, de zon is nog niet op, gaan we door de Bridge of Lions. Southbound. De motorboten, die ons inhalen vragen steevast: Annalena, can we take a slow pass at your starboard side? We nemen dan gas terug en de motorboot kan zonder veel deining langs komen. Daarna: Annalena, thank you for your cooperation, have a safe journey, goodbye. En ik moet dan mijn Drentse tegenzin overwinnen en zeggen: Painkiller2, you are welcome, have a nice day captain. Kanaal 16 is hier een social medium. De kustwacht roept elke paar uur, dat CH16 alleen bestemd is voor nood en navigatie, maar dat houdt de zuiderlingen niet van hun beleefde uitwisselingen af. Nice talking to you, your wife is such a nice lady, good for you, have a good day and a safe trip home. Wel een goed systeem, die slow pass.


Vanaf St Augustine hebben we de instroom mee en later bij Daytona hebben we de uitstroom mee. Met nog een beetje noordenwind in het voorzeil maken we een gemiddelde van 7 knopen. Langs de kant is de helft van de steigers gerepareerd, de rest is kapotgeslagen. En steeds vaker jachten op de kant.


Je ziet hier borden met: Manatee Area – Slow Speed. Op de Indfian River, dichtbij Cape Canaveral zien we ze voor het eerst. Grote trage beesten, die in groepen langs zwemmen. Je ziet de snuit als ze adem happen en een stukje van het enorme lijf als ze weer onderduiken. Wij noemen ze zeekoeien. 


We zien veel bekenden: Worlddancer, On y va, Duchess, Step by Step, Milot. Op de aanlegplaatsen en in het voorbij varen wisselen we uit, waar we geweest zijn en wat de verdere plannen zijn. Als bekenden ons in de vaargeul inhalen zetten we de radio “one-up”, dat is naar kanaal 17. Een 1 Watt kanaal (één drukje vanaf 16, ook een goed systeem) waar je ongestoord sociaal kan lullen.

De bestemming is Titusville, bij nader inzien een erg lelijke plaats. Op het eiland aan de overkant is het Kennedy Space Center. In de tijd van Terlingen en Titulaer was het Cape Canaveral. Daar gaan we een dag rondkijken.