Ik kijk in het rond. De Chesapeake Bay in de zon, aan bakboord een streep land. Verder geen schepen of bakens. Dertig seconden later varen we in dichte mist. Het zicht is 30 meter. Goed dat ik net gekeken heb. We houden uitkijk, gereed om het stuurwiel een hengst te geven als er een schip op ons af komt. Wat, als dat schip ook een hengst geeft in dezelfde richting? Beter vol achteruit slaan? Beter de scheepstoeter erbij halen voor een waarschuwingssignaal? En dan heb je hier nog een aantal fishhavens, daar helpt een toeter niks.

Na een uur is de mist weg en varen we verder naar de Patomac River. Op de hoek is een ingang naar de Little Wicomico River. Voorzichtig gaan we over een zandbank van 1 ½ meter. Bij de ingang van toegangskanaal gaat het water stevig te keer, we stampen er doorheen. In het kanaal is het op plekken 1,2 meter. Dan zijn we binnen en liggen we beschut voor de stormachtige wind van de komende dagen.

Uitgezwaaid door Greta en Garry vertrokken we drie dagen eerder uit Norfolk. Het was een leuke tijd, mooie dingen gezien, de rodkicker en de computer gerepareerd. En een nieuwe Lofrans windlass geinstalleerd, uiteindelijk met een passende schijf

We varen weer langs de lange rij oorlogsschepen. Als je hier mensen spreekt oer een mogelijke atoomoorlog met Rusland, dan is men gelaten: They hit us first, we will be gone in a second.

Twee avonden ouderwets bier gedronken, zoals je dat als cruiser hoort te  doen. Met 2 Engelsen dronken we diverse Caribische bieren en omdat we geen decaf voor ze hadden, maakten we de Johnny Walker op. Met 2 Noren dronken we öl uit St Maarten, dat was dus Heineken. Heel gezellig beide keren. En cruisers moeten het hebben van de informatie die ze aan elkaar doorgeven.

We ankerden in Deltaville, een overzomeringsplaats voor cruisers. Met veel boatyards en faciliteiten. We hoopten onze problemen met de VHF remote microfoon en de Pactor modem op te lossen, maar helaas had niemand er verstand van. Het SSB gebeuren is hier compleet verdrongen door de Irridium. De WestMarine had de microfoon niet op voorraad. We gaan nog een nieuwe versie van Airmail installeren, misschien dat dat helpt.

Als je bij de voorgaande alinea dacht: waar gaat dit over? Is niet erg. Even goede vrienden. Maar stel je plan om met een bootje de oceaan over te steken nog even uit.

De wind is bij vlagen 25 knopen. Eén keer gaat het anker krabben en belanden aan de overkant van de Wimico. Er zit wat gras aan het opgehaalde anker. Het anker heeft zich door het gras niet opnieuw ingegraven. Daarna liggen we als een huis, als je dat van een boot kan zeggen.

Nog zo’n interessant technisch verhaal: de zoutwater voetpomp werkte niet. En een zoutwater kraan is nodig om zoet water te sparen. De afwas eerst afspoelen met zout en op het laatst zoet gebruiken. Enfin, een nieuwe pomp gemonteerd en nog steeds geen water. Dan haal ik de zeefjes uit de uitgang van de kraan en het water spuit er uit. Het is een gewone drinkwaterkraan voor schoon water. Het zeewater neemt echter van alles mee en dat verstopte de zeefjes. Voor niks een nieuwe pomp gekocht. Maar het is een fout die iedereen zou maken. Zelfs mensen die slimmer zijn dan ik, maar dat zijn er niet veel.

Het weer is hier heel simpel. Bij noordenwind is het steenkoud en bij zuidenwind is het lekker warm. Als weerman kun je hier de hele middag je gras maaien. Nu blijft de harde noordenwind met vlagen blijft aanhouden, dus moeten we 2 dagen op de Wimico blijven. We doen de laatste niet echt noodzakelijke klussen en ik begin met koken uit blik te improviseren. Het voelt alsof ik op de hospice kook. Kijken wat je hebt en daar is moois van maken.

De ankerplek heeft nauwelijks GSM bereik, de huizen langs de kant hebben allemaal een wachtwoord op hun wifi, dus maken we volop gebruik van de Irridium. We halen prachtige gekleurde weerkaarten op. Alleen kloppen die niet erg. Morgen zou het beter zijn, voor de stroom op de Potamac moeten we vroeg weg, maar dan is het wel laagwater. Misschien lopen we vast in de doorgang en wachten dan tot het water rijst.

Om kwart voor zes in de morgen zegt Rommy: als we snel gaan hebben we nog halftij in de geul. Kleren aan, motor starten, anker lichten en om zes uur varen we. De geul is nog goed bevaarbaar. Buiten stampen we recht tegen de wind in. Later wordt het rustiger.

We steken de rivier over en lopen binnen bij Cobb Island. Volgens onze twee gidsboeken zou hier diesel te tanken zijn. De ene doet het al jaren niet meer de andere moet gerepareerd worden. De eigenaar van het eerste fueldock biedt ons een ligplaats voor $ 1,00 per voet als we ook in zijn restaurant komen eten. We bekijken zijn prijslijst, alles boven de 20 dollar. Dus gaan we midden in de rivier ankeren. Maar een roept ons van de jachthaven aan de andere oever. Kom hier maar liggen. Voor niks. Die beslissing is snel genomen. De man blijkt Pierre te zijn, getogen in Quebec. Zijn frans is nog perfect, het onze niet.

We lopen Cobb Island rond en eten in de Scuttlebutt een soort dorpscafé met harde hardrock muziek en goede burgers. Alles onder de 10 dollar.

De niveau meter van de dieseltank staat op 1/2, maar ik heb de tankzender in onlangs gerepareerd en we zijn er niet zeker van. Pierre brengt me in zijn pickup naar een tankstation 12 mijl verderop. Onderweg vertelt hij me zijn levensverhaal. Als jongen uit Canada komen liften, Engels geleerd, constructiewerk gedaan, firma opgericht, rijk geworden, alles weer kwijt geraakt, op de noordpool gewerkt. Doet nu klussen. Hij heeft zijn uurtarief verdrievoudigd en nog heeft hij het heel druk. Alles contant natuurlijk. 

Ook de eigenaar van de jachthaven ontmoet. Oude hippie, lang haar, grijze baard, Harley Davdson shirt. Bezit ook de 2 restaurants en is net zo royaal als Pierre.

We kunnen nu gerust verder naar Washington vaten. Lekker zonnetje, zwak noordenwindje, te zwak om het zeil er bij te zetten.

Dit blog is voor Rolf.

Alle foto's zijn van Cobb  Island

Het was toch wel een beetje dom om niet aan de zeefjes in de kraan te denken.

Mail2blog

Met de iridiumgo iets op het blog zetten?

Sent from Iridium Mail & Web.

Is it a hard life?

De Annalena ligt als een blinde kreupele eend aan de steiger van de appartementen. Blind, omdat de computer in reparatie is, de AIS niet kan werken. en we dus geen andere schepen op het scherm krijgen. Kreupel omdat de ankerlier de verkeerde schijf heeft en we dus niet kunnen ankeren.

Maar maandag versturen ze de juiste schijf. Van de computer hebben we geen informatie (nog eens bellen naar de PCdoctors). 

Met de werkende lier gaan we volgende week uitvaren, kaarten hebben we ook op de tablet en het bepalen van aanvaringskoersen kunnen we ook over het compas. Dat hebben we geleerd van Henk op de zeevaartschool.

Deze dag zijn we eerst iets leuks gaan doen. Naar het Chrysler Museum (hier 10 minuten lopen vandaan) . Er was een mooie tentoonstelling met het werk van Escher. Loop je toch even trots te wezen als Nederlander. Ben je de enige die de teksten op de werken kan lezen. We waren verrast door zijn vroege werk in Italie.

De verdere collectie is zeer gevarieerd: Afrikaans, Maya, van Dongen, Warhol, Calder, Duitse expressionisten, veel glaskunst en een mooie kleine Hopper. Er was veel te zien en veel te genieten. En we hebben speciaal gekeken naar de bloemstukken, die Greta had gemaakt.

Terug uit het museum de wijken Ghent en Freemason doorkruist. Wat een pracht, wat een rijkdom. Victoriaans gemend met nieuwbouw, perfect ingepaste nieuwbouw. Kleine parkjes met joggers en hond uitlatende bewoners, die graag een praatje maken.

Ik was in een superdure supergezonde supermarkt voor een potje koriander. Met allemaal superslanke vrouwen, onwerkelijk voor Amerika. De koriander was voor de Indische gehaktballetjes met pindasaus voor bij de bewoners borrel, die nu wel door ging. Was heel gezellig.

We lopen naar het ziekenhuis, de route die Rommy altijd nam. Op het bankje naast de ingang zit ik mijn tranen te bedwingen, als er een man naar buiten komt met het rode hartvormige kussen onder zijn arm. Zo één heb ik ook, vorig jaar geholpen. Hij kijkt me aan en zegt: dat geeft hoop. Hij stapt in de auto zoals we dat op de Rehab hebben geoefend. Als hij wegrijdt steken we onze duim naar elkaar op. Zelfde meegemaakt, schept een band. Ik hoop dat het goed met hem zal gaan.

Het kussen moest je bij hoesten en bij opstaan uit een stoel tegen je borst klemmen, om de wond van de operatie te ontzien. Mijn kussen ligt thuis op de bank. 

Op de Rehab hadden ze een halve volkswagen waar je voor en achter instappen moest oefenen. Ze hadden ook een keukentje waar ze balletjes verstopten in de kastjes, die moest je dan terugvinden.

De computer bezorgt ons slapeloze nachten. Letterlijk en figuurlijk, ik weet niet wat wat wat is, maar goed we liggen wakker. Vandaag gaan we naar de PCDoctors om een ultimatum te stellen. De computer moet het gegarandeerd doen, anders moet hij terug en willen we een refund. Maar hij doet het nu prima zegt Roger op zijn allercharmants, Nou dan willen we een reserve apparaat. We krijgen een nieuwe muis en een kleine computer van hem gratis. We gaan nog niet  opgelucht de deur uit. Een muis, die een klant was vergeten en een oude computer die nergens voor dient. Roger kan customers handelen, zoals alleen Amerikanen dat kunnen.

We gaan nog langs Lowe (soort Praxis) voor een nieuwe gas reducer. en een zaklantaarn. Bij West Marine hebben ze weer niks. Bij de Lidle hebben ze broodjes, die we op een bankje bij de bushalte opeten. Een ongekend gezicht, twee oude blanken die rondlopen tussen de shopping centers en op de bus zitten te wachten.

We hebben weer aardig wat doorgestreept.

Dit blog is voor Door.

Seatiger 555

Ik zweer bij onze Engelse Seatiger 555 hand ankerlier. Onafhankelijk van stroom en ouderwets degelijk. In Guatemala is hij gerepareerd en voorzien van zwaardere kettingen. Wat wil je nog meer? Wat je wil je niet nog een keer?! Dat hij weer begint te haperen. Er is een nieuwe nodig....major setback. Ernstig een elektrische overwogen, we hebben last van de rug, de schouder en de knie (nou, ik dan niet van de knie). Maar de aanleg zou veel tijd en moeite kosten en er is nog zoveel te doen. We doen nu een nieuwe handlier en later wel een elektrisch, als we echt oud zijn.

We ankeren eerst bij Norfolk/Porthmouth, met aan de ene kant uitzicht op de hoogbouw van de city, aan de andere kant op mooie oude huizen. En ten noorden ligt een groot jacht op zijn kant op een ondiepte. Het is in deze inham zo rond de 1,5 meter en wij zijn 1 meter, maar dat jacht dus niet.

Het kleine vierkante torentje  net rechts van de masten van het gestrande jacht is trouwens het ziekenhuis, mijn ziekenhuis, het beste ziekenhuis van de wereld.

Border Control gebeld: we behoeven geen nieuwe cruising permit, wel moeten we de 64-1400 en de 64-1300 formulieren invullen als we aankomen in Washington. Kosten: twee keer $19,00. We denken dat maar niet te doen.

We laten de ankerlier naar Greta sturen. Greta heeft een condomonium hier aan de overkant. Ze hebben een gratis OCC steiger, waar we een paar dagen later aanleggen.

We liggen op de OCC steiger naast de NOAA. De NOAA is de hydrografische dienst, die de kaarten van de Amerikaanse wateren gratis beschikbaar stelt. In Nederland ben je elk jaar een paar honderd euro kwijt.

Er zou een Happy Hour  van de bewoners op de steiger zijn, maar het regende. Komende vrijdag gaan ze het weer proberen. Misschien liggen we dan nog hier. Ik heb de rodkicker vandaag naar Machine Inc gebracht en Rommy heeft de nieuwe computer naar de PC Doctors gebracht (voor de tweede keer gaf hij de geest). Als hij terug moet naar de fabrikant hebben we een probleem. We zijn nogal down van al die tegenslagen, maar we ploegen gewoon voort.

De rodkicker is verkeerd gemonteerd (uiteinden een kwartslag gedraaid), dus ik rijd weer met Gary (80) in zijn grote Mercedes naar de werkplaats. De autoradio speelt  country muziek en ik krijg  uitleg over de stadsontwikkeling van Norfolk. Gary zat in de bouw en heeft daarover diepgaande inzichten. Na vier ritjes denk ik het begrepen te hebben: als er ergens zwarten komen wonen gaat alles naar de kloten. 

Gary geeft hoog op over de korte draaicirkel van zijn Mercedes. maar met het tempo waar hij aan het stuur draait heeft dat niet veel nut. Bij het wegrijden van de parkeerplaats van de werkplaats rijdt daarom maar een blokje om. Door een zwarte wijk, wat me weer op een uitleg over de stadsontwikkeling komt te staan. De administratie mevrouw van de werkplaats heeft op de dezelfde school gezet als Gary en zij proberen iemand te vinden die ze beiden kennen. Maar omdat zij veertig is en Gary tachtig lukt dat niet.

Als we Bute Street door rijden in de prachtige victoriaanse wijk Freemason komen we langs het grote groene huis, dat deel uit maakt van de oudedagsvoorziening van Greta en Gary. Ik zeg dan elke keer: hij staat er nog. Maar mijn humor doet het niet zo goed in Amerika. Ik vind mezelf toch wel erg leuk.

En het gaat maar door. De nieuwe Lofrans ankerlier geinstalleerd. Ik had aangegeven, dat ik een  8 mm ketting heb. Dan zou 5/16 inch wel passen. Nou mooi niet, de openingen in de gipsy (nestenschijf, kettingschijf) zijn iets te groot, waardoor elke derde schakel klem komt te zitten. Lofrans wil er niet aan, wil foto's, maar is uiteindelijk bereid de schijf om te wisselen. Een middag bellen, mailen en foto's opsturen. En straks nog het loodzware ding naar Fedex brengen.

Maar er gaat ook wel wat goed zegt Rommy steeds. De rodkicker werkt naar behoren en we hebben gebeld met Lynn via de Irridium telefoon. Met de computer zijn ze nog bezig, dat kan een major setback worden.

We doen wat we kunnen.

Dit blog is voor Gary and the pacemaker.