Seatiger 555

Ik zweer bij onze Engelse Seatiger 555 hand ankerlier. Onafhankelijk van stroom en ouderwets degelijk. In Guatemala is hij gerepareerd en voorzien van zwaardere kettingen. Wat wil je nog meer? Wat je wil je niet nog een keer?! Dat hij weer begint te haperen. Er is een nieuwe nodig....major setback. Ernstig een elektrische overwogen, we hebben last van de rug, de schouder en de knie (nou, ik dan niet van de knie). Maar de aanleg zou veel tijd en moeite kosten en er is nog zoveel te doen. We doen nu een nieuwe handlier en later wel een elektrisch, als we echt oud zijn.

We ankeren eerst bij Norfolk/Porthmouth, met aan de ene kant uitzicht op de hoogbouw van de city, aan de andere kant op mooie oude huizen. En ten noorden ligt een groot jacht op zijn kant op een ondiepte. Het is in deze inham zo rond de 1,5 meter en wij zijn 1 meter, maar dat jacht dus niet.

Het kleine vierkante torentje  net rechts van de masten van het gestrande jacht is trouwens het ziekenhuis, mijn ziekenhuis, het beste ziekenhuis van de wereld.

Border Control gebeld: we behoeven geen nieuwe cruising permit, wel moeten we de 64-1400 en de 64-1300 formulieren invullen als we aankomen in Washington. Kosten: twee keer $19,00. We denken dat maar niet te doen.

We laten de ankerlier naar Greta sturen. Greta heeft een condomonium hier aan de overkant. Ze hebben een gratis OCC steiger, waar we een paar dagen later aanleggen.

We liggen op de OCC steiger naast de NOAA. De NOAA is de hydrografische dienst, die de kaarten van de Amerikaanse wateren gratis beschikbaar stelt. In Nederland ben je elk jaar een paar honderd euro kwijt.

Er zou een Happy Hour  van de bewoners op de steiger zijn, maar het regende. Komende vrijdag gaan ze het weer proberen. Misschien liggen we dan nog hier. Ik heb de rodkicker vandaag naar Machine Inc gebracht en Rommy heeft de nieuwe computer naar de PC Doctors gebracht (voor de tweede keer gaf hij de geest). Als hij terug moet naar de fabrikant hebben we een probleem. We zijn nogal down van al die tegenslagen, maar we ploegen gewoon voort.

De rodkicker is verkeerd gemonteerd (uiteinden een kwartslag gedraaid), dus ik rijd weer met Gary (80) in zijn grote Mercedes naar de werkplaats. De autoradio speelt  country muziek en ik krijg  uitleg over de stadsontwikkeling van Norfolk. Gary zat in de bouw en heeft daarover diepgaande inzichten. Na vier ritjes denk ik het begrepen te hebben: als er ergens zwarten komen wonen gaat alles naar de kloten. 

Gary geeft hoog op over de korte draaicirkel van zijn Mercedes. maar met het tempo waar hij aan het stuur draait heeft dat niet veel nut. Bij het wegrijden van de parkeerplaats van de werkplaats rijdt daarom maar een blokje om. Door een zwarte wijk, wat me weer op een uitleg over de stadsontwikkeling komt te staan. De administratie mevrouw van de werkplaats heeft op de dezelfde school gezet als Gary en zij proberen iemand te vinden die ze beiden kennen. Maar omdat zij veertig is en Gary tachtig lukt dat niet.

Als we Bute Street door rijden in de prachtige victoriaanse wijk Freemason komen we langs het grote groene huis, dat deel uit maakt van de oudedagsvoorziening van Greta en Gary. Ik zeg dan elke keer: hij staat er nog. Maar mijn humor doet het niet zo goed in Amerika. Ik vind mezelf toch wel erg leuk.

En het gaat maar door. De nieuwe Lofrans ankerlier geinstalleerd. Ik had aangegeven, dat ik een  8 mm ketting heb. Dan zou 5/16 inch wel passen. Nou mooi niet, de openingen in de gipsy (nestenschijf, kettingschijf) zijn iets te groot, waardoor elke derde schakel klem komt te zitten. Lofrans wil er niet aan, wil foto's, maar is uiteindelijk bereid de schijf om te wisselen. Een middag bellen, mailen en foto's opsturen. En straks nog het loodzware ding naar Fedex brengen.

Maar er gaat ook wel wat goed zegt Rommy steeds. De rodkicker werkt naar behoren en we hebben gebeld met Lynn via de Irridium telefoon. Met de computer zijn ze nog bezig, dat kan een major setback worden.

We doen wat we kunnen.

Dit blog is voor Gary and the pacemaker.