(no subject)

Geluukig 2017, van 26 4 71 N 17 47 11W, 6 Kts ri 198. alle4s ok RenG

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Geen Tweede Kerstdag

Ze hebben hier geen Tweede Kerstdag, dus kan ik vandaag lekker naar Miriam la dentista. Meer dan een uur spuiten, boren en hakken. Ze neuriet onder het boren, wat toch een soort niks-aan-de-hand gevoel geeft. En heel vakbekwaam. Voor zover je dat, als onderliggende partij kan beoordelen. De X-Ray toont ze op een groot flatscreen met veel uitleg. Maar ik begreep het niet helemaal, mijn tandheel-Engels is niet al te best, haar uitspraak evenmin. In ieder geval: één kies is helemaal gerenoveerd, een andere heeft een tijdelijke vulling met “medicine” op de zenuw. Als dat donderdag pijnloos is, komt er een defenitieve vulling en is het klaar. Als het niet pijnloos is: rootcanal treatment van 6 dagen.

Huren we toch twee dagen een auto. Vergeet het maar, het is Kerst, de hotels zijn vol, de auto’s zijn verhuurd. Voor € 230 kun je nog een Panda huren. We gaan iets anders verzinnen. En ik wil geen Panda meer.

We kijken op Uitzending Gemist naar Pettycoat: Groningen en den Haag in de zestiger jaren. Er is wel wat aan te merken op deze serie, maar het roert mij. Mijn vader deed voor de oorlog in Oude Pekela mee aan de stakingen in de strokarton. De directeur (de baron) ontsloeg geregeld alle arbeiders. Dan moest mijn vader met de pet in de hand naar het kantoor om te vragen of hij terug kon komen. Op een dag had hij er genoeg van en ging voor de Centra boodschappen bezorgen bij de boeren.                                                                                                                                               Strokartonstakingen (van na de oorlog) en de Centra komen voor in Pettycoat. Een broer van mijn vader, ome Jan, had later een kruidenierswinkel in Oude Pekela. In de vakantie mocht ik daar helpen, pakken Sunlight naar boven brengen. De winkel in Pettycoat is bijna een kopie van de winkel van mijn oom. In een schuurtje achter de winkel zat mijn opa (Johan Gerard Hoendervanger) sigaren te maken voor de Champ Clark fabriek in Nieuwe Pekela. Ik ben nog steeds op zoek naar een sigarenplank van die fabriek. Je vindt alleen maar die uit Brabant. De sigarenfabrieken deden veel met thuiswerkers: geen stakingen, geen inspectie en geen gebouw. Lees maar eens op internet over de leef en werkomstandigheden toen in de veenkoloniën. Dan zeur je niet meer om glutenvrij openbaar vervoer.

      

Weer naar La Galeta gelopen. Een havenstadje op 2 uur lopen ten zuiden van hier. De vorige keer eindigde de wandeling in een spectaculaire route onder de rotsen door. Nu stonden er zoveel golven, dat we bovenlangs over de berg moesten. Ook mooi. Met de bus terug. We drinken een kopje thee op de catamaran van Willem en Hetty. De warme thee geeft weer kiespijn. Morgen maar kijken. Manana.   

Manana (woensdag) gaat het beter met de kies. We wandelen 2 uur de andere kant op.  Voorbij Los Abrigos, langs een zwembad in de rotsen, langs een homo-strand, om een bananenplantage heen, naar de baai bij Montana Roja. Weer met de bus terug.

En donderdag zijn ze in de kliniek blij met het verdwijnen van de pijn en gaat de definitieve vulling erin. Dit keer zonder verdoving, alleen met neuriën. Was te doen.

We lopen samen omhoog naar het commerciële centrum. Elastiek bij de mega China Market, printerinkt bij een soort mediamarkt en proviand bij de Hyperdino. Vier boxen met eten en drinken, die later bezorgd worden bij de boot. De wind is vrijdagmiddag wat minder, dus dan vertrekken we naar Kaap Verdie. Duurt zeven dagen. Soms staat daar tussen de eilanden een bak wind. Als dat te erg is, gaan we 100 mijl ten Noorden rechtsaf naar Barbados. Van dat punt zijn we in twee en halve week de sloot over. 

Het blijft vrijdag hard doorwaaien, pas in de nacht zal het afnemen. Dus zatermorgen is het vertrek. We hebben hier 27 dagen gelegen. Dat was niet de bedoeling, maar zo is het gelopen. We zullen tijdens de oversteek een paar keer met de kortegolfzender een paar regels op het blog plaatsen.

Afbuigen ten Noorden van Cabo Verde gaan we niet doen. Dan varen we rechtstreeks een depressie in. De Oostelijke winden zitten een stuk zuidelijker. Mogelijk dat de situatie over een week is veranderd, dat er dan wel een passaatwind staat. Dat gaan we vanuit Cabo Verde bekijken.

Wij wensen iedereen een prettige jaarwisseling. Wij kunnen onderweg geen vuurwerk afsteken. Voor je het weet ontketen je een grote Search and Rescue operatie. Aangenomen, dat die werken op oudejaarsavond.

                                                                                

Bootbeelden

                     De voorgevel van het Visserij Museum op Tenerife. Hetzelfde idee als
                           het bootje van onze nieuwjaarskaart, maar heel artistiek.

Ook artistiek: het stond in het museum in Santa Cruz de Palma.

Tenslotte Tenerife

Als er een boot met onze nationale driekleur aanlegt loop ik er later even heen om een praatje te maken. Mogelijk hebben ze dezelfde route als wij. Dat kan op twee manieren teleurstellend aflopen. Soms zijn het Nederlanders, die hier een boot hebben gehuurd en een beetje tussen de eilanden varen. Geen overstekers. Soms verstaan ze geen Nederlands, maar zijn het Portugesen, Italianen of Spanjaarden die onder Nederlandse vlag varen. Zoals de Kroatiers, Russen, Montenegrijnen en Tjsechen op onze steiger BVI vlaggen varen. British Virgin Islands. Dat kennen ze omdat ze daar hun geld hebben staan. Portugal, Spanje, Italie en Griekenland zijn vanwege de crisis hoge belasting op boten gaan heffen. Nederland kent geen verplichte registratie. Dat hebben de watersporters weten tegen te houden, voor je het weet moet je belasting betalen. Een Nederlandse registratie en marifooncertificaat kunnen ze op internet voor een paar honderd euro’s regelen. Alles goed en wel, maar onder een Nederlandse vlag horen Nederlanders te varen. Op dit gebied krijg ik Wilders neigingen.

Niet iedereen, die dit blog volgt weet wie Christine is. Hoeft ook niet, maar we wilden haar ook in het blog een eigen plaats geven. Ze was een lief mens. Er was een prachtige uitvaart met een koets getrokken door vier zwarte Friese paarden. Daar hadden we bij willen zijn. Net zoals bij het familie kerstdiner of de verjaardagen. Een nadeel van deze zeiltocht.

De terminal past niet op de voorstag. Dat wil zeggen: de spanner moet worden omgedraaid (een terminal met schroefdraad in de andere richting is niet op voorraad). Dan moet de terminal, die in het rolfokmechanisme zit, los. Dat kan alleen als de kap boven in de mast van het rolprofiel word gehaald. Dan kan je de boel omhoog schuiven. Rommy dus op naar de top om de kap er af te halen.                                                                                                                                                                            Aan het eind van de dag zit alles weer goed. Met een nieuwe toggle die twee kanten op kan draaien. De meeste  mensen hebben geen idee waar dit allemaal over gaat. Ze zijn afgehaakt. Alleen Bas, Maicek en Raoul snappen het nog. En bij Maicek twijfel ik een beetje.

Thomas de Zwitserse zeilmaker is erg gestressd van een vloer vol zeilen, die hij nog moet repareren. Daar kom ik dan tussen door met domme vragen over toggles en terminals. De winkel waar we de toggle kochten, belde hem hoe het nou precies zat. Kost hem tijd en levert hem niks op. Gespannen verhoudingen dus. We hebben het uitgepraat en hij is weer naar de stag komen kijken. We hebbben hem een fles wijn gebracht. Nu wil hij  beslist de foto’s zien die Rommy van de stagbevestiging in de top heeft gemaakt. Gaan we morgen doen. Mijn eigen oordeel over de foto is, dat de stag boven wel twee kanten op kan.

Het was koud vandaag. Tegen de avond onder de twintig graden. Tijd om wat naar het zuiden te gaan. Hetgeen morgen zou kunnen als de klus met de as en schroef geen extra problemen oplevert. Monteurs zijn net dokters, ze vinden  altijd andere problemen. Alleen het weer werkt even niet mee. Windkracht 6 over een groot gebied tussen hier en Kaap Verdië. Dat is dan vaak windkracht 7. Is te doen, maar normaal zoeken we dat niet op.

Manana. We zien morgen wel. Dat is het stereotype dat we van de Spanjaarden hebben. Ik ga nog even kijken bij de kraan, waar we aanstonds mee op de wal worden getakeld. Ze zijn bezig een motorboot op bokken te zetten, waardoor er niet meer getakeld kan worden. En wij dan? We zouden toch aan het eind van de dag eruit en ’s morgens weer erin? De mannen van de kraan weten van niks. Rafa de havenmeester zegt dat de kraan stuk is. Morgen om 10 uur zien we wat er gedaan kan worden. Manana. Vandaag ging er een Nederlandse catamaran op de kant, die twee weken manana te horen heeft gekregen. Ik ga er nog maar even van uit, dat het morgen lukt. Dat moet dan gecombineerd worden met een bezoek aan de tandarts. Ik heb een gemene kiespijn. Het stikt hier van de tandartsen. Dental tourism: je kan hier goedkoop de boel laten verbouwen door Engelse tandartsen in sjieke klinieken.

De volgende dag staan we drie uur op de kant. Willem en Han varen met ons mee, want er staat een harde wind in de haven en ik moet achteruit onder de kraan. Willem is kapitein geweest en geeft me aanwijzingen. Een kwartier later kan Mark aan de slag. En jawel: Weer is van alles waardeloos (Lucebert), de motor staat niet goed uitgelijnd, de asanode is te lang en de keerkoppeling lekt. Het is heel mooi, dat dat laatste is ontdekt. Zonder olie gaat dat ding stuk. De koppeling ligt nu bij Mark in de werkplaats voor een nieuwe afdichtingsring. De Volvo mof is vervangen, er zit een pin door de as en de speling is uit schroef. Uitgelijnd, smalle anodes. Alles is weer veel beter dan het was.

En dan de Clinica Dental Tenerife Sur. Zenuw was mogelijk geirriteerd, doordat de vulling te dik was. Heeft ze wat afgeslepen. Wanneer vliegt u? vroeg ze. Want een rootcanal behandeling duurt een week. Kuurtje meegekregen. Maar dat is in Spanje normaal. Niemand gaat zonder kuurtje de deur uit. Nou maar een paar dagen afwachten. De kliniek was modern en glimmend, maar niet mooier dan Beyers in Rotterdam. En Jan heeft een  mooie kapstok en een mooi schilderij in de wachtruimte. Hier hingen posters met implantatieschroeven. Met plakband aan de wand.

Als ik nou over een paar dagen nog steeds een schreeuwende kiespijn heb, moet dat toch maar behandeld worden. Een week lang hier blijven liggen. Weer een oefening in onthechten. Je wilt weg,  het weer is goed, de maan is vol. Je kan van alles willen. Maar je hebt het niet in de hand. Gewoon je hier een week zo goed mogelijk vermaken en de plannen bijstellen. Toch: in december in de korte broek. Waar kan je over klagen?

Rommy zegt, dat het psychisch kan zijn, die kiespijn. Dat ik bang ben voor de oversteek. Mogelijk. Maar het deed wel heel erg pijn. Misschien heb ik gewoon wat aandacht nodig.

Bennie monteert de keerkoppeling en verbetert de bevestiging van de morsekabel. Nu zijn we er klaar voor. En vanaf zondag ziet de wind er goed uit. Ik zal nog een vertrekbericht laten volgen.

Er ligt een meter sneeuw op de Teide.

Krijg weer gemene pijn aan mijn kies. Hele nacht niets gevoeld, nu is het er weer. Wat te doen?

Christine

          Vandaag wordt Christine begraven. We hebben vanmorgen bloemen in zee gelegd.

Bootbeelden

Het monument voor de ontdekkingsreizigers in Lissabon. Je ziet het niet, maar het is een boot. Nu in Christo omhulling.

Tweehonderd meter verder dit beeld. Een vouwbootje. Staan ook aan de Maaskade in Schiemond. Als iemand daar een foto van kan sturen?

Ook een papieren vouwbootje in een prachtige muurschildering in Puerto de la Cruz. Er is daar een wandelroute langs muurschilderingen.

Het zeil is gearriveerd

Het zeil is gearriveerd. Als je rekent, dat er vast wel een paar Spaanse feestdagen tussen zaten is twee weken verzendtijd nog redelijk. Het lag gisteravond bij de havenmeester, die zou ons waarschuwen als het er was. Had nog moeten gebeuren.

Dus maken we weer plannen. De wind is de komende dagen tussen Tenerife en Cabo Verde nogal stevig. Zondag lijkt een goede dag om aan de oversteek te beginnen. We gaan morgen met de bus naar Santa Cruz voor nog wat technische onderdelen (toggles en reparatiedoek). Donderdag de boot klaar maken. Vrijdag zien we Giuletta nog één keer, gaan we nog ergens heen en doen de laatste inkopen.

Weer uren aan de zender gezeten en de manual gelezen. Het begint te dagen. Ik ben hoopvol.

Toch maar nog een keer naar Los Abrigos gelopen in de hete zon.            

De busreis naar Santa Cruz is schokkend, dwz de bus schokt. Lijn 111 gaat over de snelweg en bij elke afrit is een bushalte. Pas als de chaufeur daar iemand ziet staan, gooit hij de bus de afrit op en gaat dan in de remmen. Ongeveer 10 meter voorbij de halte komt de bus tot stilstand, de passagiers rennen naar voren om in te stappen en dan gaat de bus weer de snelweg op. Het zijn korte opritten, maar dat mag niet deren, de auto’s gaan opzij of ze moeten hard remmen. En zo naar de volgende afrit. 

We halen de bootonderdelen en Rommy gaat naar de kapper. Ditmaal een echt Pittig Kort Kapsel (PKK). Deze kapster kon alleen maar dit model. Dwars door de stad naar het TEA, Tenerife Espacio de las Artes. Het gebouw van de Meuron en Herzog. Oscar Rodriges: mooie schilderijen in de stijl van Picasso. We zien hier veel Spaanse schilders, die op Picasso lijken. Of lijkt Picasso op veel Spaanse schilders? De lunch nuttigen we op de trappen van het Auditorium. Ik heb eerder verteld over de valk (falcone), die twee keer per dag de vogels bij het gebouw wegjaagt. Vandaag komen we de valkenier tegen. Trots poseren de valk en de valkenier voor mijn onderwatercamera.

Daarna terug met de bus. Van afrit naar afrit.

Aan boord worden we geinterviewd door Frieda voor het online zeilblad Zilt. Wat het verschil is met de vorige reis? Antwoord: We zijn veel minder zenuwachtig, minder bang (herstel, ik minder bang, Rommy minder bezorgd). De boot is verbeterd (verstaging, motor, zeilen, zender, interieur). We hoeven niet alles te zien, nemen meer de tijd. En er is het tweede jaar met in ieder geval Cuba en de Golf van Mexico. Frieda was zelf met de Puff in Cuba geweest en was erg enthousiast. Oh ja, nog een antwoord: we hoeven niet meer zo heel zuinig te doen, het ABP betaald meer dan we nodig hebben. Of de leeftijd niet gaat tellen? Antwoord: Vorige keer begonnen we bekaf aan de reis, nu ging het wat rustiger. Verder maken we nu steeds blauwe bergwandelingen, dus de conditie is veel beter.

 

We zijn nog niet helemaal gelukkig met onze as. Er druppelt water en of die nou echt vast zit? Marc de bootmonteur kijkt ernaar. Ja en die ontdekt ook nog een beetje speling, die misschien van de schroef komt. Toch beter dit in orde brengen, we moeten nog twee jaar verder. Is het advies van Marc en die is betrouwbaar. Hij is een Nederlander. Het werk aan de as kost een paar uur, maar wanneer is de kraan beschikbaar om de boot op de kant te zetten? Rafael, de havenmeester is niet gemakkelijk over te halen, gelukkig staat Marc me in het Spaans bij. Vale, vale (ok), woensdag om vijf uur eruit en de volgende morgen er weer in. Dus we vertrekken 4 dagen later.

De toggle die we bij de rigger in Santa Cruz haalden past precies, maar ik heb een andere terminal nodig. Weer ga ik met de bus, dit keer minder schokkend. De terminal is goed maar moet 1 mm dunner worden geslepen. Zo blijf je bezig. In de bus over de staatsleer van Spinoza gelezen en onderweg bij het commerciele centrum uitgestapt. Eerder zag ik daar een barbershop. Nu heb ik opgeschoren haar, model Pelle. De barber toont me trots de blikjes pommade van Sjeurom. Hij vertelt op youtube filmpjes over Sjeurom te bekijken. Ik vertel over mijn vriend John, die baardmodel is bij Sjeurom. We hebben een leuk Spaans/Italiaans gesprek. Het gaat dus over Schorum aan de Binnenweg, wereldberoemd.

Ik onderbreek het typen nu even

om een foto van mezelf te maken. We houden jullie graag op de hoogte van onze kapsels.

Ik kom thuis met de pommade van Schorum in en hoor dat Lynn is gepromoveerd tot consultant. Trotse ouders. Een goede dag na de asdonderdag. Vorige week werd een onderzoek van Jori vermeld in het FD. Het gaat goed.

We hadden de Giuletta gecanceld, het wordt nu de dag voor vertrek. Ik zag vandaag een rode de heuvel opgrommen. Oh.

test (technisch verhaal)

dit is een test ssb geen internet

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

toelichting: de vorige testmail op het blog werd per internet verzonden. Ook de gribfile die ik dacht per kortegolf te hebben ontvangen, was internet. Vandaag 6 uur achter de computer gezeten, Airmail-instellingen gewijzigd, de manual gelezen (het laatste redmiddel) en de zender anders ingesteld. Resultaat: een gribfile aangevraagd/gekregen en bovenstaand bericht. Vanuit de kortegolfzender naar een station in Belgie, dan naar SailMail en die handelt het af.
Hieronder mijn eerste gribfile via de radiozender.

Weten jullie meteen het weer morgen hier: slap NE windje. Temperatuur 25 C.

San Miguel de Abona

God straft vaak direkt. Heb ik gemene dingen geschreven over grote boten, dus krijgen we een plek aan de steiger van grote boten. Tussen grote Lagoon catamarans en 50 voet Bavaria’s en Hanses. Lelijke plastic boten. De buurmannen zijn dikke mannen uit Tsechie, tegenover dikke mannen uit Montenegro en ernaast een boot met dikke mannen uit Polen. Ze zijn kort van stof. Ik begon een praatje met Montenegro, ze verstonden me niet. We only speak English, zeiden ze. Ik had niet die indruk. Heel af en toe komt er een vrouw naar buiten. Dunne, zwaar opgemaakte vrouwen.

San Miguel is dus Engels. We eten in de Pinehurst Bar, omdat die aanbevolen wordt door TripAdvisor. We eten kip en zalm op Engelse wijze gekookt: taai, slap en smakeloos. Aan de tafel naast ons zitten zes mensen met papieren feesthoedjes. Ze hebben een Christmas Dinner. Twee vrouwen met getatoueerde armen hebben brillen met opklapbare zonneglazen. Die zijn dus opgeklapt, wat in combinatie met de feesthoedjes niet zo mooi staat. Ze zetten nog een kerstlied in, maar ze trekken het niet na teveel bier en wijn. We weten nu ook wie de commentaren naar TripAdvisor sturen. Ze vermaken zich prima, ze genieten van de zon en de rest van Spanje willen ze niet.

Ook tijdens onze wandeling voorbij de golfbaan zien we alleen Engelsen. We verdwalen op de lava heuvels, dat wil zeggen: we vinden het pad naar beneden niet en moeten voorzichtig over de losse stenen afdalen. Stoffig terug aan boord weer wat Nederland via Internet: samenvatting Feyenoord, het praatje van Terlouw en Teeuwen bij de meiden van Halal. Vooral het laatste spreekt ons erg aan. Het eerste ook: zes prachtige doelpunten. El Classico was trouwens ook een belevenis. We belandden op het terras aan een tafeltje met Madrid aanhangers. Madrid was beter, maar wij konden het eerst juichen. Het werd tenslotte terecht 1-1. Pulletje bier, tapaatje, het was een heerlijke middag.

Nog even over Terlouw: het was prachtig om te zien, aardige man, maar het klopte niet wat hij zei. Vanaf hier gezien, met de tijd om er lang over na te praten. Nederlanders vertrouwen de politici niet meer. Ja, 30 % van de Nederlanders vertrouwt de politiek niet, vertrouwt niemand met meer opleiding en inkomen. Moet je je richten op die mensen? Dat is populistisch. Zijn oplossing is, dat de politici weer integer worden. Nou de meesten zijn integer, ook degene die uit de fractie treden. Want ze denken zelf het gedachtengoed van de partij beter te vertegenwoordigen. Politici zijn meestal vervelende types, die het beter weten. Maar ze ze zorgen er in ieder geval voor, dat de boel op één of andere manier wordt geregeld. En dat doen ze door met elkaar te onderhandelen, iets waar Nederlanders niet van houden. Die beginnen over principes als ze het niet meer weten. Zo dit was mijn Terlouw speech.

Onze directe omgeving is niet boeiend, maar er is op Tenerife zoveel prachtigs. We huren weer een Panda en rijden naar het uiterste noorden. Onderweg bij de gasfabriek een gasfles laten vullen en in de haven van Santa Cruz technische dingen (lamparas LED, aditiva de aqua, pasador inox) voor de boot gekocht. De winkel was met een toonbank met mannen in stofjassen erachter. Daar hou ik erg van, maar je moet wel kunnen duidelijk maken wat je wilt hebben. Vandaar  het bovenstaande rijtje Spaanse woorden. Als je er niet uit komt mag je trouwens altijd mee naar achteren. Twee gangetjes door, een trapje op, nog een gangetje en dan doet de man een laatje open. Alleen daarvoor zou ik verzonken messing bouten met platte imbuskop kopen.

Onze Engelse eetervaring wordt ruimschoots gecompenseerd op een bergweggetje vanaf Roques Las Animas, waar een jongen half op de weg staat om ons naar zijn restaurant te loodsen. Naar zijn aanwijzingen parkeren we de Panda, die dit keer een Alfa Romeo Giulietta is. Op het terras met uitzicht op de zee eten we geitenvlees van een eigen geit. Heerlijk gekruid. Zelfgemaakte geitenkaas, hmm. Patatas arrugadas, dat is in heel zout water (vroeger: zeewater) gekookte nieuwe aardappelen, afgegoten en drooggestoomd, zodat er een zout korstje ontstaat. Een witvis ala plancha. En die was het lekkerste. Tenslotte een huisgemaakte flan met palmstroop. Een glaasje wijn van eigen productie en een honingrum als digestive. Nu hoor ik op Nederlandse wijze te vertellen voor hoe weinig euro’s. Nou, 34 euro’s, met ook nog koffie.

Patatas arrugadas is dus een opdracht voor de kookclub. Ik wacht het verslag af.

's Avonds geluisterd naar het wedstrijdverslag, maar daar wil ik het verder niet over hebben.

De bergen zijn steil in het noorden, de uitzichten adembenemend. De wandelingen lijken ons allemaal te steil, dus gingen we maar lunchen. De Giulietta neemt de bochten pittig en inhalen gaat in een flits. Lekkere stoeltjes die je lenden ondersteunen in de bochten. Dit wordt nog een autotest blog. We troffen nog één van de laatste guanches, de oorspronkelijke bewoners van Tenerife. Ze hebben altijd de kost verdiend, door zich voor 1 euro te laten fotograferen door toeristen. Vandaar dat ze bijna zijn uitgestorven.

Ondertussen nog niks over het zeil. We hebben de auto nog drie dagen, dus eerst gaan we Tenerife verder verkennen. Daarna de boot nog eens goed nakijken. En als het zeil er dan nog niet is, ga ik lelijke dingen over de Correos schrijven. Dat zien we dan wel weer.

Met Italiaanse elegantie schieten we de berg weer op. Af en toe stoppen we bij een uitzichtspunt. We zien de kust en onze haven in de diepte liggen. Boven hebben we ook uitzicht op de zee aan de andere kant van het eiland. We willen met de kabelbaan naar de Teide, de vulkanische berg van 3700 m hoog. Maar er zijn zo veel toeristen. We maken een wandeling aan de voet van de berg. Overal woeste steenpartijen in verschillende kleuren en steeds de Teide erboven uit.

We gaan nog een keer naar de gasfabriek. Voor € 6,45 kun je de andere fles ook wel laten vullen, daarmee zitten we goed tot ver in de Carieb. Het gaat zo: je drukt op een bel bij het toegangshek, je zegt dan botella butan, na tien minuten komt er een heftruck, die verdwijnt met je fles, na vijf minuten komt de heftruck terug met een volle fles, dan mag je naar binnen naar het kantoor, daar sta je vijf minuten zwijgend voor een bureau, dan komt er een rekening uit de printer achter je, betalen, gracias en je loopt het hek weer uit. Op drie eilanden is er een fabriek, waar ze de adapters hebben om deze service te leveren aan wereldzeilers.

We hebben inmiddels een gids met wandelroutes van Klaus en Annette Wolfenspergers. We hebben een gemakkelijke (blauwe) route uitgezocht. En daar lopen we dan de helft van, is het plan. Vervloekt zij de Wolfenspergers. Het gaat de hele tijd stijl omhoog en naar beneden. Een paar keer klauteren we op handen en voeten over de rotsen. Onderweg komen we andere bejaarden en gehandicapten tegen, die ook een gemakkelijke route zochten. Bleek en uitgeput. We hadden zo een actiecommitee op kunnen richten. Weg met de blauwe routes, we willen grijze routes! Ik wil een taxi terug, maar het dorp heeft maar één taxi en die heeft vandaag een vrije dag. We wachten een uur op de bus.

Wat was ik blij de prachtige Giuletta terug te zien. We namen een weg recht naar beneden. Als een adelaar doken we op de zee af.

Beneden zochten we een bijzonder bootbeeld in Puerto de Santiago. Dat voerde ons langs een kust met resorts en grote hotels. Een onafzienbare zee van gebouwen. Do not go there. Hoewel, als je in december in de korte broek in de zon wilt lopen en zuivere lucht wilt ademen... Maar wij gingen voor een beeld en we vonden het aan de gevel van het Museo de Pescador.

Als we over het bedrijventerrein rijden om voorraad te kopen bij de Hyperdino, begint Rommy me zwaar te beledigen. Dat ik niet meer zo goed autorijd na zo’n lange dag. Dat slaat helemaal nergens op en treft me diep. Ik zie er daarna maar vanaf het bochtige stuk naar de marina sportief te nemen, maar het had me geen moeite gekost. Ik rijd nou eenmaal altijd erg goed.

De laatste autodag gaan we naar Puerto de la Cruz, een grote stad aan de oceaankant. Viel ons tegen. Veel te veel toeristenwinkels en wel honderd restaurant-terrassen. Naast haven dreunen grote golven op de rotsen, de haven zelf wordt gebruikt als zwembad door homo’s en van boven blote vrouwen. Er was een Museo de la Arte Contemporana. Drie zaaltjes met Canarische kunstenaars.

Terug over de berg naar Puertito de Guimar. Een heel relaxed badplaatsje. De haven was weer zwembad voor dezelfde types. Op het plein aan de haven zaten de terrassen vol met Spanjaarden. Een gezellige zaterdagmiddag. We namen grote mosselen met patat.

En keerden voldaan bootwaarts.

Het kan niet altijd literatuur zijn.

Ik bracht de Giuletta alleen terug naar het vliegveld. Op zondagochtend over de bochtige weg. Wow.

Bootbeelden

Twee vermagerde mannen duwen hun boot het strand op. De boot is leeg, ze  hebben niets gevangen. Nog meer honger. Of ze gáán naar zee, zou Wim kunnen zeggen. Nee, we waren daar. De zee is de andere kant op.

Nog een beeld in de categorie 'De vis wordt duur betaald'. Met 10 mensen in zo'n klein bootje, dat is vragen om moeilijkheden. Het beeld stond in een dorpje midden op Lanzarote, in de bergen.

Kortegolf bericht

Dit is een test. Verzonden met de kortegolfzender. Als dit slaagt, kan ik overal ter wereld iets op het blog zetten. Trouwens ook gewoon e-mailen met degenen die mijn sailmail adres weten.

Gerard

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

La Gomera herbezocht

We slijten onze dagen op La Gomera. Het nieuwe voorzeil is onderweg. Duurt normaal een week, maar het hangt van de douane af. Leggen die het apart om er nog eens naar te kijken, dan moet je een paar weken langer wachten. We zullen het zien.

In het midden van het eiland ligt een natuurpark op 1400 m hoogte. We maken er een wandeling van 2 uur door een vallei met laurierbomen. In 2012 is een deel van het park afgebrand, op veel plekken steken de zwarte stammen nog naar boven en bij de grond is nieuwe begroeiing. In het bezoekerscentrum zien we een film met folkloristische gebruiken, zoals El Silbo. Dat is een fluittaal waarmee men in de bergen communiceerde. Je ziet twee oude verweerde mannen. De één fluit: Ben jij misschien een schaap kwijt? De ander antwoord: Nee, maar Pedro is er één kwijt, een zwarte. Antwoord: Zeg hem dan, dat hij die bij mij is komen aanlopen. Hij moet hem maar komen halen. En dat alles met gefluit, dat mij steeds hetzelfde lijkt. Misschien worden we enorm belazerd en lachen ze zich bij de toeristendienst een hoedje. Het gefluit dreigde uit te sterven en is nu een verplicht vak op de lagere school. Zoals het Fries.

Je ziet ook hoe ze koekjes bakken in steenovens. En hoe ze met een polsstok de berg af springen. Een soort fierljeppen, maar dan naar beneden.

Het is heel helder weer en we genieten van de uitzichten. Tenerife aan de overkant met El Teide boven de wolken uit is goed te zien. De Panda van vandaag is een Opel Zafira, hij reed wel lekker, misschien kopen we die later wel. Saai, grijs, onopvallend. Past wel bij mij.

Het stoomlicht deed het niet. Reden voor mij om de mast in te gaan. Nu krijg ik op 2 meter panische hoogtevrees, maar Rommy kan geen lamp repareren. Dus ik ging. Het lukte de lamp los te krijgen en het lampje te vervangen. Maar hij deed het nog steeds niet. Eindelijk weer beneden met trillende knieen, controleer ik de stekkers aan de mastvoet. Zit een draad verkeerd om. Ik zie een klein glimlachje bij Rommy verschijnen. 

De bekenden in de haven zijn vertrokken. Jan Willem, die we van de vorige reis kennen, kwam langs. Er was Patrick, gisteren met zijn Trismus naar Cabo Verde vertrokken. En de Amsterdammers zijn met hun tunnelworm aan de slag in Santiago. We hebben nu meer contact met Luv en Lia, twee Zweden die naar Zuid Amerika willen.

Het zijn succesvolle klusdagen. Niet alleen is het bolle bankje klaar, maar we krijgen nu GRIB-files (windsterkte kaarten) met de kortegolfzender binnen. Alle inhoud van de bakskisten staan weer up to date in een boekje. Het zeeanker is gebruiksklaar gemaakt. Verder vonden we ons Ipod luidsprekertje terug en had de chinese bazaar een 3 inch verlengsnoertje, zodat we nu niet steeds van alles moeten aansluiten als we iets met geluid willen. Vanavond beginnen we met het laatste seizoen van House of Cards. We maakten een bed op de zitbanken voor de oversteek. Het lampje in de mast is dus ook vervangen. Nog een potje voor de toiletborstel gemaakt en het was tijd voor een verdiend biertje.

Vanavond is er kinderfeest in het stadje. Noches Blancas. Jammer, dat het zo koud is. Overdag 25 graden en ’s nachts 15 graden. Je hebt soms de neiging om je dekbed over je heen te trekken. Morgenmiddag is El Classico. We zullen gaan kijken op een terras met een cerveza.

Je hebt twee soorten boten, die de oversteek gaan maken. Grote dure Contesten, Rassy’s of Breehorns met alles professioneel in stevig roestvrij staal. En je hebt de oude boten van 11 tot 12 meter, waar jaren eigen werk in zit. Vaak met merkwaardige constructies op het achterdek. De laatste groep praat veel met elkaar over de klussen, die ze aan het doen zijn. De eerste groep klust niet, ze laten een monteur komen. En ze praten niet, ze scheppen op. Het zijn twee aparte werelden. Soms raak je toch met een dure jongen in gesprek. Ik denk dan: jij hebt mij nodig om tegen op te scheppen, om je goed te voelen, van mij mag je. Maar soms krijg ik de neiging om terug op te scheppen: dit is ons tweede rondje. Of als zo’n man zegt: schiet jij ook het cunninghamhole door bij een bakstagswind? Dan zeg ik: natuurlijk. Maar ik heb geen idee waar hij het over heeft. En dan baal ik zo van mezelf. Dat zo’n kakker met een Contest mij dat laat zeggen (dat ik dat zeg, uit vrije wil). Maar ja de affecties zijn soms te sterk. Het vlees is sterk, de geest is zwak.  

Ja, er moesten wat minder flauwe grappen (zondagsscholen, klimgeiten) in het blog. Vandaar deze persoonlijke ontboezeming. Ik had het eerst willen hebben over materie en geest. Dat dat twee attributen zijn van hetzelfde, als het ware twee verschillende wijzerbladen van dezelfde klok. En dat God ook de materie moet zijn. En geest. En nog oneindig veel meer. Maar dat is oude koek.

We zijn het lijstje met klussen nog eens nagelopen. Voetrail rechtbuigen, keukenlades afmaken, rand van het plafond schilderen... Allemaal dingen  waarzonder we de overkant ook wel halen. Met andere woorden: als de nieuwe genua er op zit en het kotterzeil ligt gebruiksklaar, dan kunnen we naar Kaap Verdie oversteken. Vermits de wind vijf dagen goed staat. Het wordt tijd. We zijn bij de laatsten.

We gaan de Casa Colon nog bezoeken. Colon (Columbus) deed als eerste onze route. En ik wil nog een haak om kleinere vissen binnenboord te halen. En een stok met een lasso om hele grote tonijnen binnen te halen. Gaan we morgen (zaterdag) kopen. Er is een prachtige visserswinkel in San Sebastian. Wandelen, museum, lunchen en El Classico. Kon slechter.

En dan zondag oversteken naar Tenerife. 35 mijl, een makkie.