La Gomera herbezocht

We slijten onze dagen op La Gomera. Het nieuwe voorzeil is onderweg. Duurt normaal een week, maar het hangt van de douane af. Leggen die het apart om er nog eens naar te kijken, dan moet je een paar weken langer wachten. We zullen het zien.

In het midden van het eiland ligt een natuurpark op 1400 m hoogte. We maken er een wandeling van 2 uur door een vallei met laurierbomen. In 2012 is een deel van het park afgebrand, op veel plekken steken de zwarte stammen nog naar boven en bij de grond is nieuwe begroeiing. In het bezoekerscentrum zien we een film met folkloristische gebruiken, zoals El Silbo. Dat is een fluittaal waarmee men in de bergen communiceerde. Je ziet twee oude verweerde mannen. De één fluit: Ben jij misschien een schaap kwijt? De ander antwoord: Nee, maar Pedro is er één kwijt, een zwarte. Antwoord: Zeg hem dan, dat hij die bij mij is komen aanlopen. Hij moet hem maar komen halen. En dat alles met gefluit, dat mij steeds hetzelfde lijkt. Misschien worden we enorm belazerd en lachen ze zich bij de toeristendienst een hoedje. Het gefluit dreigde uit te sterven en is nu een verplicht vak op de lagere school. Zoals het Fries.

Je ziet ook hoe ze koekjes bakken in steenovens. En hoe ze met een polsstok de berg af springen. Een soort fierljeppen, maar dan naar beneden.

Het is heel helder weer en we genieten van de uitzichten. Tenerife aan de overkant met El Teide boven de wolken uit is goed te zien. De Panda van vandaag is een Opel Zafira, hij reed wel lekker, misschien kopen we die later wel. Saai, grijs, onopvallend. Past wel bij mij.

Het stoomlicht deed het niet. Reden voor mij om de mast in te gaan. Nu krijg ik op 2 meter panische hoogtevrees, maar Rommy kan geen lamp repareren. Dus ik ging. Het lukte de lamp los te krijgen en het lampje te vervangen. Maar hij deed het nog steeds niet. Eindelijk weer beneden met trillende knieen, controleer ik de stekkers aan de mastvoet. Zit een draad verkeerd om. Ik zie een klein glimlachje bij Rommy verschijnen. 

De bekenden in de haven zijn vertrokken. Jan Willem, die we van de vorige reis kennen, kwam langs. Er was Patrick, gisteren met zijn Trismus naar Cabo Verde vertrokken. En de Amsterdammers zijn met hun tunnelworm aan de slag in Santiago. We hebben nu meer contact met Luv en Lia, twee Zweden die naar Zuid Amerika willen.

Het zijn succesvolle klusdagen. Niet alleen is het bolle bankje klaar, maar we krijgen nu GRIB-files (windsterkte kaarten) met de kortegolfzender binnen. Alle inhoud van de bakskisten staan weer up to date in een boekje. Het zeeanker is gebruiksklaar gemaakt. Verder vonden we ons Ipod luidsprekertje terug en had de chinese bazaar een 3 inch verlengsnoertje, zodat we nu niet steeds van alles moeten aansluiten als we iets met geluid willen. Vanavond beginnen we met het laatste seizoen van House of Cards. We maakten een bed op de zitbanken voor de oversteek. Het lampje in de mast is dus ook vervangen. Nog een potje voor de toiletborstel gemaakt en het was tijd voor een verdiend biertje.

Vanavond is er kinderfeest in het stadje. Noches Blancas. Jammer, dat het zo koud is. Overdag 25 graden en ’s nachts 15 graden. Je hebt soms de neiging om je dekbed over je heen te trekken. Morgenmiddag is El Classico. We zullen gaan kijken op een terras met een cerveza.

Je hebt twee soorten boten, die de oversteek gaan maken. Grote dure Contesten, Rassy’s of Breehorns met alles professioneel in stevig roestvrij staal. En je hebt de oude boten van 11 tot 12 meter, waar jaren eigen werk in zit. Vaak met merkwaardige constructies op het achterdek. De laatste groep praat veel met elkaar over de klussen, die ze aan het doen zijn. De eerste groep klust niet, ze laten een monteur komen. En ze praten niet, ze scheppen op. Het zijn twee aparte werelden. Soms raak je toch met een dure jongen in gesprek. Ik denk dan: jij hebt mij nodig om tegen op te scheppen, om je goed te voelen, van mij mag je. Maar soms krijg ik de neiging om terug op te scheppen: dit is ons tweede rondje. Of als zo’n man zegt: schiet jij ook het cunninghamhole door bij een bakstagswind? Dan zeg ik: natuurlijk. Maar ik heb geen idee waar hij het over heeft. En dan baal ik zo van mezelf. Dat zo’n kakker met een Contest mij dat laat zeggen (dat ik dat zeg, uit vrije wil). Maar ja de affecties zijn soms te sterk. Het vlees is sterk, de geest is zwak.  

Ja, er moesten wat minder flauwe grappen (zondagsscholen, klimgeiten) in het blog. Vandaar deze persoonlijke ontboezeming. Ik had het eerst willen hebben over materie en geest. Dat dat twee attributen zijn van hetzelfde, als het ware twee verschillende wijzerbladen van dezelfde klok. En dat God ook de materie moet zijn. En geest. En nog oneindig veel meer. Maar dat is oude koek.

We zijn het lijstje met klussen nog eens nagelopen. Voetrail rechtbuigen, keukenlades afmaken, rand van het plafond schilderen... Allemaal dingen  waarzonder we de overkant ook wel halen. Met andere woorden: als de nieuwe genua er op zit en het kotterzeil ligt gebruiksklaar, dan kunnen we naar Kaap Verdie oversteken. Vermits de wind vijf dagen goed staat. Het wordt tijd. We zijn bij de laatsten.

We gaan de Casa Colon nog bezoeken. Colon (Columbus) deed als eerste onze route. En ik wil nog een haak om kleinere vissen binnenboord te halen. En een stok met een lasso om hele grote tonijnen binnen te halen. Gaan we morgen (zaterdag) kopen. Er is een prachtige visserswinkel in San Sebastian. Wandelen, museum, lunchen en El Classico. Kon slechter.

En dan zondag oversteken naar Tenerife. 35 mijl, een makkie.