San Miguel de Abona

God straft vaak direkt. Heb ik gemene dingen geschreven over grote boten, dus krijgen we een plek aan de steiger van grote boten. Tussen grote Lagoon catamarans en 50 voet Bavaria’s en Hanses. Lelijke plastic boten. De buurmannen zijn dikke mannen uit Tsechie, tegenover dikke mannen uit Montenegro en ernaast een boot met dikke mannen uit Polen. Ze zijn kort van stof. Ik begon een praatje met Montenegro, ze verstonden me niet. We only speak English, zeiden ze. Ik had niet die indruk. Heel af en toe komt er een vrouw naar buiten. Dunne, zwaar opgemaakte vrouwen.

San Miguel is dus Engels. We eten in de Pinehurst Bar, omdat die aanbevolen wordt door TripAdvisor. We eten kip en zalm op Engelse wijze gekookt: taai, slap en smakeloos. Aan de tafel naast ons zitten zes mensen met papieren feesthoedjes. Ze hebben een Christmas Dinner. Twee vrouwen met getatoueerde armen hebben brillen met opklapbare zonneglazen. Die zijn dus opgeklapt, wat in combinatie met de feesthoedjes niet zo mooi staat. Ze zetten nog een kerstlied in, maar ze trekken het niet na teveel bier en wijn. We weten nu ook wie de commentaren naar TripAdvisor sturen. Ze vermaken zich prima, ze genieten van de zon en de rest van Spanje willen ze niet.

Ook tijdens onze wandeling voorbij de golfbaan zien we alleen Engelsen. We verdwalen op de lava heuvels, dat wil zeggen: we vinden het pad naar beneden niet en moeten voorzichtig over de losse stenen afdalen. Stoffig terug aan boord weer wat Nederland via Internet: samenvatting Feyenoord, het praatje van Terlouw en Teeuwen bij de meiden van Halal. Vooral het laatste spreekt ons erg aan. Het eerste ook: zes prachtige doelpunten. El Classico was trouwens ook een belevenis. We belandden op het terras aan een tafeltje met Madrid aanhangers. Madrid was beter, maar wij konden het eerst juichen. Het werd tenslotte terecht 1-1. Pulletje bier, tapaatje, het was een heerlijke middag.

Nog even over Terlouw: het was prachtig om te zien, aardige man, maar het klopte niet wat hij zei. Vanaf hier gezien, met de tijd om er lang over na te praten. Nederlanders vertrouwen de politici niet meer. Ja, 30 % van de Nederlanders vertrouwt de politiek niet, vertrouwt niemand met meer opleiding en inkomen. Moet je je richten op die mensen? Dat is populistisch. Zijn oplossing is, dat de politici weer integer worden. Nou de meesten zijn integer, ook degene die uit de fractie treden. Want ze denken zelf het gedachtengoed van de partij beter te vertegenwoordigen. Politici zijn meestal vervelende types, die het beter weten. Maar ze ze zorgen er in ieder geval voor, dat de boel op één of andere manier wordt geregeld. En dat doen ze door met elkaar te onderhandelen, iets waar Nederlanders niet van houden. Die beginnen over principes als ze het niet meer weten. Zo dit was mijn Terlouw speech.

Onze directe omgeving is niet boeiend, maar er is op Tenerife zoveel prachtigs. We huren weer een Panda en rijden naar het uiterste noorden. Onderweg bij de gasfabriek een gasfles laten vullen en in de haven van Santa Cruz technische dingen (lamparas LED, aditiva de aqua, pasador inox) voor de boot gekocht. De winkel was met een toonbank met mannen in stofjassen erachter. Daar hou ik erg van, maar je moet wel kunnen duidelijk maken wat je wilt hebben. Vandaar  het bovenstaande rijtje Spaanse woorden. Als je er niet uit komt mag je trouwens altijd mee naar achteren. Twee gangetjes door, een trapje op, nog een gangetje en dan doet de man een laatje open. Alleen daarvoor zou ik verzonken messing bouten met platte imbuskop kopen.

Onze Engelse eetervaring wordt ruimschoots gecompenseerd op een bergweggetje vanaf Roques Las Animas, waar een jongen half op de weg staat om ons naar zijn restaurant te loodsen. Naar zijn aanwijzingen parkeren we de Panda, die dit keer een Alfa Romeo Giulietta is. Op het terras met uitzicht op de zee eten we geitenvlees van een eigen geit. Heerlijk gekruid. Zelfgemaakte geitenkaas, hmm. Patatas arrugadas, dat is in heel zout water (vroeger: zeewater) gekookte nieuwe aardappelen, afgegoten en drooggestoomd, zodat er een zout korstje ontstaat. Een witvis ala plancha. En die was het lekkerste. Tenslotte een huisgemaakte flan met palmstroop. Een glaasje wijn van eigen productie en een honingrum als digestive. Nu hoor ik op Nederlandse wijze te vertellen voor hoe weinig euro’s. Nou, 34 euro’s, met ook nog koffie.

Patatas arrugadas is dus een opdracht voor de kookclub. Ik wacht het verslag af.

's Avonds geluisterd naar het wedstrijdverslag, maar daar wil ik het verder niet over hebben.

De bergen zijn steil in het noorden, de uitzichten adembenemend. De wandelingen lijken ons allemaal te steil, dus gingen we maar lunchen. De Giulietta neemt de bochten pittig en inhalen gaat in een flits. Lekkere stoeltjes die je lenden ondersteunen in de bochten. Dit wordt nog een autotest blog. We troffen nog één van de laatste guanches, de oorspronkelijke bewoners van Tenerife. Ze hebben altijd de kost verdiend, door zich voor 1 euro te laten fotograferen door toeristen. Vandaar dat ze bijna zijn uitgestorven.

Ondertussen nog niks over het zeil. We hebben de auto nog drie dagen, dus eerst gaan we Tenerife verder verkennen. Daarna de boot nog eens goed nakijken. En als het zeil er dan nog niet is, ga ik lelijke dingen over de Correos schrijven. Dat zien we dan wel weer.

Met Italiaanse elegantie schieten we de berg weer op. Af en toe stoppen we bij een uitzichtspunt. We zien de kust en onze haven in de diepte liggen. Boven hebben we ook uitzicht op de zee aan de andere kant van het eiland. We willen met de kabelbaan naar de Teide, de vulkanische berg van 3700 m hoog. Maar er zijn zo veel toeristen. We maken een wandeling aan de voet van de berg. Overal woeste steenpartijen in verschillende kleuren en steeds de Teide erboven uit.

We gaan nog een keer naar de gasfabriek. Voor € 6,45 kun je de andere fles ook wel laten vullen, daarmee zitten we goed tot ver in de Carieb. Het gaat zo: je drukt op een bel bij het toegangshek, je zegt dan botella butan, na tien minuten komt er een heftruck, die verdwijnt met je fles, na vijf minuten komt de heftruck terug met een volle fles, dan mag je naar binnen naar het kantoor, daar sta je vijf minuten zwijgend voor een bureau, dan komt er een rekening uit de printer achter je, betalen, gracias en je loopt het hek weer uit. Op drie eilanden is er een fabriek, waar ze de adapters hebben om deze service te leveren aan wereldzeilers.

We hebben inmiddels een gids met wandelroutes van Klaus en Annette Wolfenspergers. We hebben een gemakkelijke (blauwe) route uitgezocht. En daar lopen we dan de helft van, is het plan. Vervloekt zij de Wolfenspergers. Het gaat de hele tijd stijl omhoog en naar beneden. Een paar keer klauteren we op handen en voeten over de rotsen. Onderweg komen we andere bejaarden en gehandicapten tegen, die ook een gemakkelijke route zochten. Bleek en uitgeput. We hadden zo een actiecommitee op kunnen richten. Weg met de blauwe routes, we willen grijze routes! Ik wil een taxi terug, maar het dorp heeft maar één taxi en die heeft vandaag een vrije dag. We wachten een uur op de bus.

Wat was ik blij de prachtige Giuletta terug te zien. We namen een weg recht naar beneden. Als een adelaar doken we op de zee af.

Beneden zochten we een bijzonder bootbeeld in Puerto de Santiago. Dat voerde ons langs een kust met resorts en grote hotels. Een onafzienbare zee van gebouwen. Do not go there. Hoewel, als je in december in de korte broek in de zon wilt lopen en zuivere lucht wilt ademen... Maar wij gingen voor een beeld en we vonden het aan de gevel van het Museo de Pescador.

Als we over het bedrijventerrein rijden om voorraad te kopen bij de Hyperdino, begint Rommy me zwaar te beledigen. Dat ik niet meer zo goed autorijd na zo’n lange dag. Dat slaat helemaal nergens op en treft me diep. Ik zie er daarna maar vanaf het bochtige stuk naar de marina sportief te nemen, maar het had me geen moeite gekost. Ik rijd nou eenmaal altijd erg goed.

De laatste autodag gaan we naar Puerto de la Cruz, een grote stad aan de oceaankant. Viel ons tegen. Veel te veel toeristenwinkels en wel honderd restaurant-terrassen. Naast haven dreunen grote golven op de rotsen, de haven zelf wordt gebruikt als zwembad door homo’s en van boven blote vrouwen. Er was een Museo de la Arte Contemporana. Drie zaaltjes met Canarische kunstenaars.

Terug over de berg naar Puertito de Guimar. Een heel relaxed badplaatsje. De haven was weer zwembad voor dezelfde types. Op het plein aan de haven zaten de terrassen vol met Spanjaarden. Een gezellige zaterdagmiddag. We namen grote mosselen met patat.

En keerden voldaan bootwaarts.

Het kan niet altijd literatuur zijn.

Ik bracht de Giuletta alleen terug naar het vliegveld. Op zondagochtend over de bochtige weg. Wow.