Not allowed

“Sailing vessel Annalena, sailing vessel Annalena, this is radio Las Palmas, do you read me, over” “Radio Las Palmas, this is sailing vessel Annalena, I read you clear, over” “Sailing vessel Annalena, go to channel twenty seven, two seven, over” “channel two seven, over” “sailing vessel Annalena, you are not allowed to anchor, only vessels under Spanish flag are allowed to anchor, is that understood over” “that is understood, over” “standby on 16, over”    Nou eigenlijk begrepen we er niets van, alle baaien liggen vol met schepen en veelal geen Spaanse schepen. En waarom roepen ze óns op? De hele dag roepen ze geen schip op.

Later werden we nog een keer opgeroepen door Radio Tenerife. Ze vroegen met hoeveel personen we aan boord waren. Ook daar kan je later lang over nadenken.

We hadden inderdaad twee nachten geankerd om bij te komen van Santa Cruz. Met in dezelfde baai een Duitser met een soort drijvend vakantiehuis en een Finse Halberg Rassy, met Matti en Ida (die we kenden uit Las Palmas). Ze kwamen langs en we hebben nog wat gepraat en gedronken. Als we ooit nog in Helsinki komen hebben we een steiger bij hun zomerhuis.

Vandaag aangekomen in San Miguel, de haven waar ons nieuwe voorzeil naar toe gestuurd is. Dat wil zeggen, als de douane in Santa Cruz het niet heeft vastgehouden. We stellen ons in op veel bureaucratisch gedoe om het zeil los te krijgen. Maandag, als de havenmeester er weer is, eerst maar eens kijken of hier iets is aangekomen. We kennen hier Jean Pierre de vorige eigenaar van de Annalena, hij kan ons ook helpen.

Naast ons ligt Timo uit Stellendam, van hem kocht ik een oude watermaker. Op de kade staat een boot uit Middelburg met de naam Roakeldais, dat was toch een feest in Warffum? Anja help.     Verder nog de Eldorado een charterschip uit Amsterdam, maar zoals bij alle charterschepen praten ze niet met jachtjesmensen. Het mooiste hier is een Belgische duikboot.

De komende dagen wordt er slecht weer verwacht. Dan liggen we hier prima. Rond de jachthaven zijn alleen maar hotels en golfvelden. Maar zes dagen een auto huren kost € 110, dus dat is het plan. En misschien met de duikboot mee, die blijft onder de golven.

Maandag: zitten te wachten op Raphael, de havenmeester. Hij zou een uur geleden binnen tien minuten hier zijn. De Duitse woonboot ligt voor het havenkantoor. Hij had te horen gekregen (van een kustwacht op een jetski), dat buitenlandse boten alleen in de nabijheid van havens mogen ankeren. Heeft te maken met illegale Afrikanen. Hij heeft net als wij de AIS aan, zo zien ze, dat we ankeren. Dus voor anker gaat de AIS nu uit. Dus als je ons niet ziet op shipfinder of marinetraffic, dan liggen we achter ons anker.

Het zeil ligt hier al 2 weken...

 

Santa Cruz

Calatrava! Bij de ingang van de haven staat zo’n prachtig gebouw. Dit voorjaar waren we er voor in Valencia. Wel eens een afbeelding van deze gezien, maar niet onthouden waar het gebouw stond. Maakt onze dag weer goed. Als we later naar het gebouw lopen, zien we onderweg een prachtig kunstmuseum van Herzog & de Meuron. Maakt onze dag nog beter.

 

We voeren van Gran Canaria naar Santa Cruz (Tenerife), wat moet je anders. Onderweg nog twee vissen gevangen. De tweede nam ons zo in beslag, dat we achteraf pas merkten, dat een snelle veerboot vlak langs ons heen was gevaren.

 

Santa Cruz vinden we mooier dan Las Palmas. Minder groot, meer mooie gebouwen en parken. De jachthaven ligt achterin de grote haven. Aan de steigers liggen weer Fransen, Engelsen, een Duitser en een Fin. We liggen naast een Amerikaanse 44 voeter, ik hoorde de man vanmorgen 4000 ltr diesel bestellen. Twee boten verder ligt de Flying Circus met Irma en Raoul (nog wat gepraat en gedronken, dat kent u inmiddels). Terug uit de stad ligt de Quies met Jan-Willem en Atty tegenover ons (wat gepraat etc).

 

 Bij de chandler een soort kabelslot voor de dinghy laten maken, we komen langzamerhand in het dinghy-dieven gebied. Ook twee grote plastic inktvissen met grote haken gekocht, het wordt tijd voor de grote jongens. Vanmiddag nog een boek vinden met plaatjes van vissen, om te weten wat ik vang.

 

We hebben een nieuwe volger van onze blog en hij heet Jesus (ik was in de verleiding om volgeling te schrijven). In de Sailors Bar (we recommend the Sailors Bar to all sailors) zaten we aan de dezelfde tafel te internetten. We raakten aan de praat en ik liet hem ons blog zien. Hij werkt in Afrika en liet mij foto’s van ongerepte stranden zien. Ook van een zeeslang van 4,50 m. Voor mij een reden 20 mijl uit die kust te blijven. (Misschien zag hij op mijn foto’s van Rotterdam evenzo dingen om 20 mijl uit de kust te blijven).

De satelliet-telefoon werkt nu ook met data. Dat betekent, dat we straks midden op de oceaan kunnen mailen en gemaild kunnen worden. Een mail zenden of ontvangen duurt een paar minuten en kost ons dan een paar euro. Het adres is: sy dot annalena at mailasail dot com (mailasail comprimeert de mails en verzendt ze). Groot voordeel is ook dat we weerkaartjes kunnen downloaden. Als we van wal steken voor de overtocht komen we er op terug.

 

Tussenlanding

 

Dit vogeltje kwam tsjilpend op onze boot, halverwege naar Gran Canaria. Ons gedoe met water en broodkruimels werd hem tenslotte teveel en het vloog tsjilpend weer weg. In de verte kwam een grote veerboot aanvaren, daar kan je rustiger zitten.

Noorderzon

In Nederland varen ongeveer 200 boten met de naam Noorderzon. “Wat ga je dit weekend doen Jan? Ik vertrek met de Noorderzon!” En de hele afdeling Inkomende Facturen ligt weer dubbel. Je ziet die mannen vaak varen met een voldane glimlach, want ze hebben toch zo’n leuke naam voor hun boot bedacht. Deze Noorderzon staat in Morro Jable op de kant, zo te zien is deze schipper zonder de Noorderzon vertrokken.

Morgen gaan we onze ligplaats in Gran Canaria weer met twee dagen verlengen. Reden is, dat onze sataliettelefoon geen gateway op het internet krijgt. Mike is voor de derde keer geweest, heeft de phone nu meegenomen om thuis te testen, morgen om 11 uur komt hij terug.

Mike Childers is een Amerikaan, die op de Cariben een navigatiesysteem heeft ontwikkeld en daarmee naar hier is gevaren. Het programma zit op een USB-stick met alle CM93 kaarten en werkt perfect. GPS, AIS, Gribfiles, routes en tidal points, alles gaat gesmeerd. Doordat het door één persoon is ontwikkeld en doordat het op zee is getest, is het stabieler en praktischer dan Open CPN. Waar je ook bent, je steekt de stick in een computer en je kan navigeren. We recommend the Nimble Navstick to all cruisers. ( € 140 is). Check yourself on navstick.com. (hello Mike) We hadden genoeg van Open CPN, dat elke paar uur uitviel.

In de oude stad hebben het Musee de Colon bezocht. Je ziet de oude kaarten en instrumenten, de routes en een nagebouwd schip. En twee luid krijsende papagaaien op de binnenplaats. Colon is Spaans voor Columbus, maar dat wist u wel.

Aan de andere kant van de stad ligt een strand met een strook rotsen ervoor, prachtig zwemmen achter de branding. Als je daar van houdt.

Gran Canaria

Vandaag geen bloedstollende avonturen, zoals in het verkeerde zwembad stappen. We voeren van Gran Tarajal naar Morro Jable. Eerst lekker achter de genua, later bij afnemende wind met de motor bij. Aan Fuerteventura zit een schiereiland (we noemen dat een eiland-schier-eiland), het zandige verbindingstuk is lager dan de bergen op het eiland en het schiereiland. Dus het matige windje versnelde achter de vernauwing tot een dikke 6 Bft. En 60 m is niet ondiep, maar wel als het een mijl daar voor 1200 m is, dus enorme golven. We hadden de genua ingehaald en zijn maar door het kabaal heen gemoterd. Zouden ze toch eens een bordje bij moeten zetten..

 

Aan het schiereiland zit nog een schiereiland (juist).

De eerste vis die ik aan de haak kreeg moet een hele grote geweest zijn, want halverwege het inhalen, knapte de lijn. Was ik mijn mooiste plastic inktvis kwijt. Ik had eerst even gewacht omdat we langs wat beroepsvissers voeren (je wilt ze het brood niet uit de mond stoten) en daarna was het binnen 5 minuten raak. De groene plastic vis met grote ogen deed daarna niks. Vandaag in Gran Canaria weer inktvissen gekocht, nu met dubbele haken. De man van de winkel sprak geen Engels, dus ik noemde de vissen (tuna, bonito,dorade) en hij kwam met het aas.

We spreken doorgaans een mengsel van Italiaans, Spaans en Frans (Hai place por un barco di ondieci metre? Siamo Ollandese, gracia mille). Alleen tegen Duitsers spreken we Engels (je moet ze geen voorsprong geven). Maar het is niet raadzaam Duits tegen Engelsen te spreken..

 

De winkels in Gran Canaria zijn fantastisch, omdat alle overzeilers hier hun spullen kopen. Morgen ga ik het belangrijkste onderdeel van de boot vervangen: het toilet. Om 13 uur komt Mike de sataliettelefoon op de pc aansluiten. Ook kopen we nog een SSB-ontvanger. En draden voor de batterij-monitoren. Lekker bezig dus.
De sailorsbar wordt steeds luider, ik zit alleen aan een tafeltje. De Amerikanen zijn bezig zich onder de tafel te drinken. Bij hen is aangeschoven de Noor van de store (van  het toilet, de SSB-ontvanger en de draden). Morgenvroeg om 9 uur zijn we beiden weer een man.

                                                                                             

De ANNALENA verlaat Marocco, geen wave-monitor gezien.

Gran Tarajal (Fuerteventura)

De dikke en de dunne man van de Securitas werken zich in de officia van 1 meter breed, als ze achterin  zijn klappen ze een plank naar beneden, die van wand tot wand reikt. Dan mag ik nawwwar binnen en aan de andere kant van het bureau plaats nemen. Volgt het moeizame overnemen van namen, maten, nummers, data van onze papieren. De dunne maakt achterin fotokopieën van onze documenten. Onderhand hebben we al zo’n 30 keer hetzelfde meegemaakt, altijd op een uiterst vriendelijke manier, maar de formulieren moet steeds volledig ingevuld worden.

Hier hebben de mannen ook de functie illegale immigranten te onderscheppen.

    

De twee bewakers bezig met een arriverende sportvisser

Gran Tarajal is een klein dorpje zonder toeristen. Geen enkele bezienswaardigheid, alleen winkels en restaurants. Het beschutte haventje kost slechts € 11 per nacht. We liggen tussen vijf Duitsers en er komen steeds meer Duitsers binnen. Een ware invasie, net als vroeger.

Rommy deed de was, ik verving de stekker van de walstroom, maakte een vastgelopen blok weer lopend, zette een nieuwe bout op de klep van de koelkast en monteerde 2 ventilatoren in het slaapgedeelte. Die hebben we voorlopig niet nodig, want het is hier behoorlijk koud, bijna 15°C.

Het spandoek (Reestein forever) dat we gemaakt hadden voor onze vertrek gebruiken we om de rubberboot te beschermen tegen de zon. Soms vraagt men wat Reestein is. We leggen dan uit dat Reestein het Roland Garros van Nederland is. Als Dik een datum heeft voor het volgende toernooi zullen we dat vermelden.

De vislijn en het kunstaas zijn vervangen, morgen op de tocht naar de zuidpunt van Fuerteventura gooi ik de hengel uit. Binnenkort komt er een foto op het blog van mijn eerste vangst.

Op deze zondagochtend openen de café's aan het strand wat later, maar ik mag in de hamburguesia als het personeel nog aan het ontbijten is. Later moet ik af en toe mijn voeten optillen voor het dweilen van de vloer. Maar de blog is gereed ..

St Nicolaas

St Nicolaas, beschermheilige van de zeevarenden, wiens afbeelding boven onze kaartentafel hangt, heeft ons tot nog toe beschermd. Bij laag water schoven we door de branding van Rabat, midden in de nacht waarschuwden twee vissers ons voor hun netten, in de golf van Biskaje waaide een matige oostenwind, met krabbend anker dreven we precies tussen de achtergelegen boten door. En hij strafte onze hoogmoed om op vrijdag de dertiende te willen vertrekken.

St Nicolaas wordt in Nederland afgeschilderd als een sukkel op een schimmel, maar hij is de redder van drenkelingen. Wij danken hem..

Rubicon

Na een week ankeren weer zo'n mooie marina met zwembad. We togen dus ook spoorslags met onze postbank handdoeken naar het zwembad. Het toegangskaartje paste niet op het hek, maar we liepen gewoon met wat andere mensen naar binnen. Dit hadden we nog nooit gezien: een bar midden in het zwembad, spuitende fonteinen, naast elke ligbank een knop met een bestellijst (gewoon een getal indrukken en de ober staat naast je met het drankje). Ik probeerde net zo verveeld te kijken als de mensen om me heen, maar ik voelde me zo opgelaten, dat ik het zwembad verliet en de verdere omgeving ging verkennen. Verderop was nog een zwembad en van daaruit werd ik geroepen door Irma van de Flying Circus. Dit was het zwembad, dat bij de marina hoorde. Hier moest je naar de ober zwaaien en de bar was gewoon náást het bad.

Ben ik blij, dat ik in het eerste bad niet ontmaskerd ben en onder de afkeurende blikken van die gasten naar buiten ben gegooid. Voortaan als het kaartje niet klopt: eerst vragen.

Maar dit is niet Lazarote. Tussen de gebouwen bij het zwembad door zie je de zwarte bergen. Dat is Lazarote, het zwarte eiland. We reden door vlaktes lavasteen, soms heel ruw dan glad. Zwart, rood en geel. De vulkaan heeft een paar eeuwen geleden 6 jaar gloeiende lava uitgespoten, het landschap is een maanschap. Tot voor kort had het 11 jaar niet geregend. Overal cactussen (waar ze likeur van maken) en wijnstronken in kuilen beschermd door muurtjes van lavasteen.

De wijn krijgt van de mineralen een sherry smaak, heerlijk om bij warm weer te drinken.

Maar de sportvisser uit Liverpool zei: I like trees. Hij ligt hier al 8 jaar, maar geeft niet om het landschap. Ik was met mijn hengel en haken (en 2 Heineken) naar hem toe gegaan. Hij vond de hengel, de reel en de haken goed, alleen moet ik een andere lijn kopen. Hij miste zijn vismaat van 73, die had nu een vriendin (lucky bastard).

 

De Engelse eigenaar van de watersportzaak, waar ik andere lijn ging kopen bleek 10 jaar in Barendrecht te hebben gewoond.

 

Morgen maar weer eens verder. Het volgende eiland heet Fuertaventura. Het is 50 zeemijl naar de haven van bestemming.



Killing fish

Het lastige van vissen is alles tussen het binnenboord brengen en het opeten van de vis. Eerst moet de vis gedood worden.Een zeiler slaat hem dood met de lierhandle.
Toen Pieter met zijn lierhandle de vis achterna zat, keken zijn beide dochtertjes verbijsterd toe. Dat er zo'n brute moordenaar in hun vader schuilde... De jongens van Raoul daarentegen moedigden hun vader aan met kreten als: pak hem pa, kill, kill! Als vrouwen de baas zouden zijn, zouden we van de honger omkomen.
Inmiddels geleerd, dat een scheutje rum onder de kieuwen de vis verdoofd. Vanaf de Kaap Verden heeft elk eiland zijn eigen voortreffelijke rum, dan kan de Bacardi bij het vissen gebruikt worden.

La Graciosa

Dit is het dus, dacht ik de eerste avond op La Graciosa. We hadden gebarbecued op het strand. Het was eb geworden en de ankerlichten van de boten weerkaatsten in het water. Mooi dus ...

Overigens was het vlees niet geschikt voor de barbecue en daar had het hondje al op gerekend. Pieter zegt, dat het hondje van de slager is. Pieter heeft in de handel gezeten, hij weet dat soort dingen. Het hondje kreeg niet alle vlees, Frank nam de rest mee. Als je bij zonsopgang aan de andere kant van het eiland gaat surfen, dan tien keer op en neer roeit, dan op de mountainbike naar het dorp gaat en later nog wat snorkelt. Dan kan je wel wat vlees gebruiken. En wat een lichaam.

La Graciosa bestaat uit vier vulkanisch bergen, vlaktes met vulkanisch steen, een baai waar de zeilers liggen, een baai om te snorkelen en een klein havenstadje. Het stadje heeft brede straten van hard zand en overal staan landrovers. Het eiland heeft geen wegen, alleen zandpaden.

We roeiden de volgende dag naar het strand om de berg boven de ankerbaai te gaan beklimmen. Een motorboot met sportvissers is in de nacht aangekomen, de mannen vragen of we vis willen. We gaan eerst de berg beklimmen, maar dan graag.

Ik wil er niet teveel over uitwijden, maar als een berg een beetje rond loopt, zodat je de grond beneden niet meer helemaal kan zien, dan slaat de hoogtevrees toe. Ik kruip op handen en voeten het spoor van losse stenen terug en zie Rommy en Sabine naar boven verdwijnen. De foto bewijst, dat zij de top bereikt hebben.
Als we terugroeien, krijgen we een grote moot tonijn. Dat wordt paella met veel vis.

De wind is toegenomen en opeens liggen we vlak voor de boot achter ons. Het anker krabt! We starten de motor en halen het anker op. Dan slaat de motor af en we drijven snel naar achteren. Ik zie de overal gebruinde mevrouw van de Franse boot achter ons nu van dichtbij. Ze vraagt of er iets met de propelleur is. Dat is inderdaad het geval. Iemand aan boord heeft het touw van de rubberboot in het water laten hangen. (Rommy wenst in dit verslag opgenomen te hebben, dat zij niet die iemand is). Terwijl we verder drijven gaat Rommy te water en ik reik haar het grote mes. Ze weet het touw echter ongeschonden uit de schroef te krijgen. Uiteindelijk ankeren we goed.
 Frank en Nina (aus Hamburg) komen later met hun twee kleine kinderen het brood brengen dat ze voor ons gekocht hebben en we drinken wat. Frank heeft het rondje Atlantic al een keer solo gedaan met een zelfgebouwde catamaran, hij geeft tips over het ankeren en vertelt over de mooiste eilanden en baaien in de Cariben. We spreken af, dat ik de volgende dag bij hun langs kom om alles op te schrijven.
Als ze weg gaan is het te laat om paella te maken. Ik bak vier moten tonijn en maak een sausje van ketchup met whisky. En dat is dus lekker...

En daar zijn we weer

De haven van Rubicon, heet, stil. Het enige dat ik zie bewegen zijn de obers op de terassen rondom deze luxe jachthaven.

 

De nieuwe notebook van Rommy heeft het begeven (moederbord defect). Terug naar de winkel in rotterdam gaat dus niet.  De oude laptop met alle kaarten, die we in de boordkluis hadden weggeborgen, neemt de taak over. Het vorige bericht over deze problemen verzonden we zondag: alles dicht in Arrecife, maar de WIFI van dit cafe stond wel aan. Dus zo maakten we dat bericht op de Galaxy. Dit hebben we allemaal over voor onze lezertjes!
Arrecife is de hoofdstad van het eiland Lanzarote. Het heeft een mooie kern met kleine straatjes. Het was even zoeken naar een goed computermannetje, maar we vonden hem. Hij velde gisteren het droevige oordeel.
We ankerden achter de containerhaven, heel beschut. Er kwam één containerschip en één graanschip, verder lagen we er heerlijk.

 

De Flying Circus van Raoul en Irma lag er ook en we hebben samen gegeten en veel zitten kletsen. Irma heeft onze hechttang ingewijd. Bij het poetsen van de zonnepanelen werd ze geraakt door een wiek van de windgenerator. Het was interessant om te zien hoe zo'n tang werkt.

 

 

Irma maakt het goed, zoals je ziet op deze foto van hun vertrek uit Arrecife, gisteren.

 

Daarna kwam een dikke Duitser vlak naast ons liggen. Ging wel volgens hem, er was toch geen wind. Die wind had er natuurlijk wel kunnen komen, hij ging vannacht twee keer over onze ankerboei. Nu ligt hij in Rubicon recht tegenover ons. Dit heeft de Heer verzonnen als oefening voor mij in zelfbeheersing en in niet oordelen over Duitsers. Moeilijke oefening...

 

we heb

ben enige tijd geen berichten verstuurd vanwege een defecte laptop. hij is nu bij een reparateur, morgen 17 uur weten we meer. de overtocht naar graciosa was easy,halve  wind, volle maan. graciosa is een paradijs, lanzarote is kaal en woest. als laptop gerepareerd danweer in orde is volgen de blogs met foto's