Henkes op Curacao

Een verrassende verbinding tussen Katendrecht en Curacao: Dolf Henkes. Hij trok hier in 1945 naar toe en maakte schilderijen en 2 grote muurschilderingen. Er is een tentoonstelling en een bustocht. Weer eens wat anders dan zand en gekleurde vissen. 

We gaan met zo'n Amerikaanse schoolbus naar het vliegveld. In de oude vertrekhal, nu opslagplaats van stoelen en frisdrank is de grote muurschildering. Tevoorschijn gekomen van achter een reclame voor limonade en een schildering van de beroemde Handelskade. In de kapel van het St Elisabeth ziekenhuis nog een schildering. Eerlijk gezegd is Henkes niet zo'n bijzondere schilder. In het museum hangen nog wat doeken en ook een werkje van Wally Elenbaas. Ook van Katendrecht. Tussen de antieke meubels nog een mooie Toorop: 2 negerjongens in Rotterdam, met een bordje erbij met de verontschuldigingen voor de titel. Een leuke tocht met alle 27 cultuurliefhebbers van Curacao.

Groep 1 van de Suzie Too Rally is naar Aruba vertrokken. We zijn als groep 2 zonder leiding achtergebleven en het groepsproces komt op gang. Ik wou, dat ik de boekjes sociale psychologie bij me had. Aan het kennismakingsdiner wilden maar 6 mensen deelnemen, maar de jamsessie op ons eigen landje was een succes. Het eindigde met een gospel, nou kan er niks meer mis gaan zei iemand. Vanmiddag is er een potluck BBQ op het strand bij Pops.

Om lid te worden van de Ocean Cruisers Club, die de rally organiseert moet je een oversteek van 1000 zeemijl hebben volbracht. Mensen die met zijn tweeen een oceaan oversteken zijn niet van die groepsmensen en een beetje eigenzinnig. Wij zijn een uitzondering.

Het klikt goed met Bruno en Christine, zelf in het Frans. Hun huurauto is gisteren gestolen en ontmanteld teruggevonden. Ze halen het motorblok tot en met ruitenwissers eruit en brengen het met de boot naar Venezuela.

De vrouw van Rob speelde erg goed in de jamsessie. Rob komt van Blijdorp en heeft jaren op de Eendracht gevaren. Hij was havenmeester in Alkmaar en kent Astrid Kee goed. Astrid was havenmeester in Amsterdam en heeft ons huis op Katendrecht gekocht. Rob heeft hier volop werk aan reparaties aan boten. Hij komt kijken naar onze brandstofniveaumeter.

De jerrycans met diesel uit Trinidad bevatten erg vervuilde brandstof. Ik breng ze alle 7 naar het fueldock: leeggooien, omspoelen en nieuwe diesel. Een deel van de diesel zit al in de tank. Hopen dat de nylonkous om de hevelslang de meeste rotzooi heeft tegen gehouden.

Naar de Fedex buiten Willemstad gelopen om de GPS antenne te halen. Nooit meer Fedex: Lynn heeft een heel gedoe gehad met het verzenden en het verzenden kostte  180 Euro. De antenne 80 Euro. Maar de AIS installatie werkt weer als vanouds. Nu de brandstofmeter nog.

Voor Jori’s verjaardag willen we een felicitatie onder water maken. We halen een stuk wit foam uit de afvalbak en beschrijven het. Goed idee: foam is waterbestendig. Bij ons koraalstrandje bij het vliegveld willen we het tussen de gekleurde vissen fotograferen. Maar het ding drijft. Zelfs met 3 dikke stenen blijft het aan de oppervlakte als een vrachtschip met stenen. Later maken we een bord van karton en gaan vanaf de boot te water. Een hamer houdt het bord naar beneden. We strooien brood om wat vissen in beeld te krijgen. Het brood drijft af, Rommy gaat met de vissen mee en ik kan er niet zo snel bij. Gefeliciteerd Jori, we hebben ons best gedaan. Toch?

Rob heeft werk in de wilde vaart, ik moet de brandstofmeter zelf repareren. En ondertussen volgt er een indrukwekkende stilte als je de motor wil starten. Waarschijnlijk de verbinding tussen contactslot en startmotor. Hopelijk, anders is het de startmotor.

Curacao

Een full face masker en korte flippers, met een complete bejaarden uitrusting om te snorkelen ga ik nu te water. Ik kom gemakkelijker in het water en ik krijg geen water binnen. Tijd om rustig te ademen en naar de vissen te kijken. En wat moet je anders op Bonaire dan vissem kijken? Er is niks anders op Bonaire. Ja kroegen en restaurants alsof je in een vakantiedorp in de Achterhoek bent. Heel goede kroegen en restaurants , maar daar zijn we de oceaan niet voor overgestoken.

Voor het vertrek stuur ik Rommy in de mast (Immigratieformulier: Hoendervanger-captain, Snoek-crew) om de voorstag te controleren. Ze maakt foto’s en het is allemaal in orde. Ja, als kapitein kun je toch niet zelf de mast in gaan...

Een perfecte oversteek naar Curacao. Wind 16 knts van achteren, schommelt behoorlijk, later regenbuien met meer wind,T-shirt uit en lekker schoonregenen, het zout uit je haar. In het Spaanse Water, een binnenmeer met een nauwe ingang is het even zoeken naar een ankerplaats. Na één keer opnieuw ankeren en veel gemopper (ik moet dat ding met de hand ophalen) liggen we vast en zeker.

Curacao heeft meer energie dan Bonaire, Willemstad is een stadje, laten we zeggen: Zwolle. Niet echt een stad, maar geen Achterhoek. De felgekleurde gebouwen zijn historisch, de ligging is fantastisch. Jammer, dat bijna alle winkels en stalletjes dezelfde souveniertroep verkopen als op alle cruiseschip eilanden. Ik geniet, ik lul met iedereen, met een visser met een bootje genaamd SNOEK, met een jongen op de bank bij de bushalte (dinsdag is er de belangrijke voetbalwedstrijd Curacao-Guadeloupe in Brievengat) en met 2 Zwitsers, die mopperen over hun appartement. De 2^e dag zitten we bij café De Buren naar Nederland-Frakrijk te kijken met een lokaal Brion biertje. Dat was heel goed voetbal.

De douane zit in een ander gebouw, met behulp van vriendelijk politieagente vinden we het, achter in de haven. De computer ligt er uit, het duurt even. Dan naar de overkant Otrobanda, het Immigratie kantoor ligt achter de hoge brug. We lopen in de felle zon omhoog tot onder de brug: autowrakken en blaffende honden aan een ketting. Ik vraag de man, die de honden kalmeert: Immigratie? U bent dichtbij en toch ver weg, antwoordt de man. Het immigratiekantoor is vlak onder ons, maar we moeten een kilometer terug lopen en bij de cruiseterminal naar binnen gaan. En dan onderlangs over de kade lopen.

De douaneman is allervriendelijks, maar het duurt een uur en dan is de Harbour Authority met middagpauze. Om 14.00 uur zijn we ingeklaard met ankervergunning. Tijd voor een ijskoffie en een smoothy bij de floatingbridge.

Stuk voor stuk maken we kennis met Jeff en Di, Sabrina en Tom, Ken en Grace, Bruno en Christrine, Terry en Fiona, Chris en Sharon en vele anderen. Over een jaar kennen we alle 18 boten goed. Trouwens volgende week is er kennismakingsbijeenkomst.

Ik zie tot mijn vreugde, dat Rotterdam niet alleen uit leefbaar-rascisten bestaat. Van hieruit gezien is zo duidelijk, dat de stereotype kleinerende rol van de zwarten niet meer kan. Vanmorgen komt Sinterklaas in Willemstad aan, met veel zwarte Pieten denk ik...

Weer 3-0

Holleeder had vast een betere scooter. De mijne is Chinese troep. Ik ben 3 keer terug geweest bij de man met 1 gele voortand: wilde niet starten, slappe achterband en nu weer één die pas na 20 keer start. Maar wel zuinig: de meter blijft steeds op Full staan. Hij zou nieuwe scooters krijgen en me dan één brengen. Maar beter naar een goede verhuurder grgaan, ook al heeft die niet model Holleeder. De foto is met een andere scooter met de boot op de achtergrond.

De VIP duikschool van Rommy is super. Ze heeft in haar eentje les van Mareike en ze vliegen door de stof, die Mareike grondig Duits stap voor stap afwerkt.

En ik rij op mijn kwakkelende scooters rond, bezoek plekjes, culturele markten,  doe boodschappen en zit om half 10 bij El Mundo tussen veel arrogante Amsterdammers naar Ajax-Feyenoord te kijken. Eén ding is in ieder geval géén reden om terug te gaan naar Rotterdam.

Bij de Warehouse (Jumbo) hebben ze pakken met bier van de Molen voor de halve prijs. De Molen stond no 6 genoteerd voor Beste Bier ter Wereld. Ook weer overdreven, maar het is goed bier. Met 2 pakken tussen mijn benen tracht ik dan de scooter weer te starten. Ik haal elke dag 2 pakken, na een week is het vak leeg. Gelukkig zijn hier weinig bierliefhebbers.

Men drinkt hier vlak licht bier uit heldere flesjes. Alsof de fabrikant ook wel weet, dat je zulke rotsooi niet tegen het zonlicht hoeft te beschermen. Marketing Corona troep. De bar van de haven heeft speciaal voor mij wat Guinness in de koeling liggen. Anders kom ik er niet meer. Je bent snob of je bent het niet.

Dan komt een Amerikaanse ons waarschuwen, dat een andere Amerikaan de volgende ochtend om 6 uur vertrekt van zijn mooring. Ik ga er heen. De Exodus uit Newport zit in de eerste SuzieTwo Rally groep en moet naar Curacao voor technische dingen. Om 6.30 uur liggen we aan de één na laatste mooring, nog dicht bij de Marina, zonder muggen, schoon water, omgeven door duikers en snorkelaars. De dinghydock van Karel is verderop en ik kan de scooter in de marina parkeren. Nu nog een WIFI-code van de marina hacken en we zijn helemaal tevreden.

Er zijn ongevbeer 20 moorings voor Kralendijke. Een aantal Amerikanen is naar huis gevlogen, een aantal Nederlanders werkt op Bonaire en leeft op de boot en een paar moorings zijn door commerciele duikersboten in beslag genoemen. Dus het is knokken om de overgebleven moorings. Vandaag zijn al 3 keer mensen langs gekomen om te vragen wanneer we vertrekken. We hebben geluk gehad met de hulp van de Amerikanen. Zoals zo vaak...

Ik doe dit blog er alvast uit, zolang ik nog op de WIFI van de haven zit.

We hebben al geen toegang meer, dus het gaat er niet uit.

Maakt ook niet uit, we liggen hier nog weken.

Bonaire is een raar geval. Het dorp is voor de cruiseschepen, mooi gekleurde, goed onderhouden souvenierwinkels. Het eiland is verder kaal met veel cactussen. De schoonheid zit onder water, meer dan honderd plekken om te duiken. Men spreekt Nedrlands en alles is netjes. Er is  een AH, een Jumbo en een ALDI. Niet erg Caribisch. Maar onder de oppervlakte is er criminaliteit, verslaving en corruptie. En de wegen worden niet gerepareerd. 's Avonds rijden we niet op de scooter vanwege de gaten in de weg en de dronken en stonede  bestuurders. Dus toch wel erg Caribisch. Caribisch met een Nederlands verfje. Flexa.

Elke dag een tochtje, snorkelen en ergens heen. Zoals naar de Donkey Sanctuary, een soort zeehondenopvang voor ezels. 700 ezels, allemaal lief en aardig. Als ze denken, dat je wortels bij je hebt komen ze met 20 om je heen staan. Maar ze denken ook, dat je telefoon een wortel is, slim zijn ze niet. Was leuk.

Op zaterdagmorgen staat er een groepje mensen aan de waterkant, de meesten hebben witte gewaden aan. Ze staan in een kringetje naar een grote man in een wit Tshirt te luisteren. Hij leest voor uit een boek. En dan gaat het gebeuren: 2 meisjes en een vrouw worden gedoopt. Nadat ze in de zee zijn ondergedompeld klappen de anderen. Ik heb de neiging mee te klappen, het is een prachtig eeuwenoud ritueel. Ik zou er heen kunnen gaan om ook gedoopt te worden. Mijn vader was ouderling in de Hervormde Kerk en kreeg ruzie met de dominee omdat hij mij niet wilde aten dopen. Dat moet die jongen later zelf beslissen, waren zijn woorden. Ik ben trots op hem. 

We gaan op visite bij Bruno en Christine. Ze zittten met een grote catamaran de Cocktail2  in onze rally-groep. Ze reisden veel in Midden Amerika. Het gesprek gaat in het Frans en Spaans. Vermoeiend. Aardige mensen met humor. En de cocktails van Christine zijn bijonder. Ook zien we Jeff en Di. ZIj deden 5 jaar geleden met de eerste rally mee. Na de rally verbleven ze een seizoen in Hunduras, Belize en Mexico. Bij de oversteek van Cuba naar Key West verloren ze de mast en werden gered. De boot van de kustwacht trok hun boot verder uit elkaar en de verzekering verklaarde de boot total loss. In Grenada kochten ze voor weinig geld een grote Bavaria en omdat zo dicht bij Curacao zaten besloten ze nog een keer met de Suzie2 rally mee te gaan. 

We vragen de eigenaar van de havenbar of we op zijn schoolbord met pizza’s een verjaardagsgroet voor Lynn mogen schrijven en daar een foto van maken. Voor we het weten heeft het barmeisje het hele bord schoon gesponst. We poseren met z’n vieren bij het bord. Op de achtergrond maakt een man het zwembad schoon.

De