Een full face masker en korte flippers, met een complete
bejaarden uitrusting om te snorkelen ga ik nu te water. Ik kom gemakkelijker in
het water en ik krijg geen water binnen. Tijd om rustig te ademen en naar de
vissen te kijken. En wat moet je anders op Bonaire dan vissem kijken? Er is
niks anders op Bonaire. Ja kroegen en restaurants alsof je in een vakantiedorp
in de Achterhoek bent. Heel goede kroegen en restaurants , maar daar zijn we de
oceaan niet voor overgestoken.
Voor het vertrek stuur ik Rommy in de mast (Immigratieformulier:
Hoendervanger-captain, Snoek-crew) om de voorstag te controleren. Ze maakt
foto’s en het is allemaal in orde. Ja, als kapitein kun je toch niet zelf de
mast in gaan...
Een perfecte oversteek naar Curacao. Wind 16 knts van
achteren, schommelt behoorlijk, later regenbuien met meer wind,T-shirt uit en lekker schoonregenen, het zout
uit je haar. In het Spaanse Water, een binnenmeer met een nauwe ingang is het
even zoeken naar een ankerplaats. Na één keer opnieuw ankeren en veel gemopper (ik
moet dat ding met de hand ophalen) liggen we vast en zeker.
Curacao heeft meer energie dan Bonaire, Willemstad is een
stadje, laten we zeggen: Zwolle. Niet echt een stad, maar geen Achterhoek. De
felgekleurde gebouwen zijn historisch, de ligging is fantastisch. Jammer, dat
bijna alle winkels en stalletjes dezelfde souveniertroep verkopen als op alle
cruiseschip eilanden. Ik geniet, ik lul met iedereen, met een visser met een
bootje genaamd SNOEK, met een jongen op de bank bij de bushalte (dinsdag is er
de belangrijke voetbalwedstrijd Curacao-Guadeloupe in Brievengat) en met 2
Zwitsers, die mopperen over hun appartement. De 2e dag zitten we bij
café De Buren naar Nederland-Frakrijk
te kijken met een lokaal Brion biertje. Dat was heel goed voetbal.
De douane zit in een ander gebouw, met behulp van vriendelijk
politieagente vinden we het, achter in de haven. De computer ligt er uit, het
duurt even. Dan naar de overkant Otrobanda, het Immigratie kantoor ligt achter
de hoge brug. We lopen in de felle zon omhoog tot onder de brug: autowrakken en
blaffende honden aan een ketting. Ik vraag de man, die de honden kalmeert: Immigratie? U bent dichtbij en toch ver weg, antwoordt de man. Het
immigratiekantoor is vlak onder ons, maar we moeten een kilometer terug lopen
en bij de cruiseterminal naar binnen gaan. En dan onderlangs over de kade
lopen.
De douaneman is allervriendelijks, maar het duurt een uur en dan is de
Harbour Authority met middagpauze. Om 14.00 uur zijn we ingeklaard met
ankervergunning. Tijd voor een ijskoffie en een smoothy bij de floatingbridge.
Stuk voor stuk maken we kennis met Jeff en Di, Sabrina en
Tom, Ken en Grace, Bruno en Christrine, Terry en Fiona, Chris en Sharon en vele
anderen. Over een jaar kennen we alle 18 boten goed. Trouwens volgende week is
er kennismakingsbijeenkomst.
Ik zie tot mijn vreugde, dat Rotterdam niet alleen
uit leefbaar-rascisten bestaat. Van hieruit gezien is zo duidelijk, dat de
stereotype kleinerende rol van de zwarten niet meer kan. Vanmorgen komt Sinterklaas
in Willemstad aan, met veel zwarte Pieten denk ik...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten