Een wandeling

Als we aanleggen met de dinghy zijn drie vrouwen op de kade aan het vissen. Eén draagt een mondkapje, ze werkt in de zorg. Aan het andere eind staan de kinderen van de garnalenpeller uit Guatemala te kijken bij een man, die een catfish van de haak haalt. De laatste week zijn ze elke dag bij hun vader en zij hielpen me met de waterslang. Op mijn verzoek poseren ze trots. De catfish heeft zich in de snoer gedraaid, barbed, zegt de man. Zo leren we Engels.

Katie heeft gezegd, dat we gerust over de boardwalk door de swamp mogen lopen, dus dat gaan we doen. Het is een prachtige wandeling en het lukt me een gifgroen salamandertje te fotograferen. Normaal krijg ik nog geen schilpad op de foto. Het zijn meestal foto’s van huizen, die lopen niet weg en die interesseren me ook meer.

Terug lopen we door de woonwijk. Een echtpaar is hun huis aan het opmeten, ze doen het in de verkoop. Ze hebben het opgeknapt. Met de hurricane Michael is er een boom dwars door het dak gevallen. Nu heeft het huis een nieuw blinkend tinnen dak.

Dichter bij de hoofdstraat worden de huizen mooier en zie je meest blanke bewoners. Jerry is het gras aan het maaien, want binnen zijn Panamese mannen de verrotte vloer aan het vervangen. We praten een tijdje met hem en zijn vrouw Charlotte. Hij is leraar geweest en heeft een boek geschreven met verhalen uit zijn familie. De titel is Wild Crafting, dat is het zoeken van kruiden in het wild. We luchten met zijn allen even ons hart over de gezondheidszorg en de president. Het is hier Trump country, maar dit blok is liberal. Aan de andere kant van de hoofdweg wonen de miljoinairs, dat is Trump.. Zijn boek ligt in de plaatselijke boekhandel, die dicht is.

John van de galerij nodigt ons uit om te komen eten bij zijn moeder. Dat vinden we een hele eer en we zijn erg benieuwd naar z’n moeder. John heeft ons veel over haar verteld.

Het citydock is bij terugkomst verlaten. Op de foto zie je Rommy in de dinghy.

Terug aan boord nemen we een Oyster City Apalach IPA. Even later komt John met zijn papagaai langs. John is de exentrieke miljonair, die in de woonboot in de kreek woont. Prachtige ruige verhalen. We hebben het ook over de zeventiger jaren, waar we alles van zijn vergeten. De gemeente wil hem weg hebben, dat is een doorgaande juridische strijd. Hij heeft de boot zelf opgebouwd en de mooiste houtsoorten gebruikt (de orkaan Michael heeft zeldzame houtsoorten opgeleverd van omgewaaide bomen). Terwijl we praten loopt de papagaai rond in Johns boot en pakt met zijn snavel alles wat los en vast zit, zoals knoppen van dashboard. Hij verliest een veer en die waait in onze boot. We zullen het als aandenken bewaren.

’s Nachts gaat het vreselijk hard waaien. Het waait tegen de stroom in, dus is het onrustig. Ik blijf een uurtje op en lees een griezelige Nicc French. Alles blijft heel en de windmolen vult de accu’s.

Het etentje gaat dan toch niet door, de hond is ziek en de moeder is overbelast. John haalt garnalen bij Tommy en die eten we op de veranda voor de galerij.

Morgen gaan we ons na vijf weken Apalachicola verplaatsen. Het valt ons zwaar. We halen eten, drinken, water, diesel, benzine en propaangas. Rommy doet de was in de laundry, waar de machines het één voor één begeven. Ik haal water en brandstof als de pelicanen me tenminste op de dinghy laten.

We gaan eerst naar Dog Island en gaan daar de volgende dag de opening door en 140 nMijl oversteken naar Clearwater. Op de kade ontmoeten we nog een Engelse solozeiler, die hetzelfde plan heeft. We spreken een radio kanaal af, het is zijn eerste nachtoversteek.

Another week in Paradise.

Bij het wandelen kiezen we steeds andere straten, maar zo langzamerhand hebben we ze allemaal gehad. Nog maar een keer over Avenue G. Daar woont Keith, hij schreef toespraken voor Obama en heeft een John Deer tractor gerestaureerd. Maar we zien hem nooit in de tuin en aanbellen lijkt ons te opdringerig. Ik ben lid van een facebook fanclub van Obama, af en toe bekijk ik zo’n toespraak. Altijd indrukwekkend.

In de buurt van het ziekenhuis ziet het zwart van de meeuwen. Een man komt uit een huis en vertelt, dat hij ze elke dag voer geeft, kattebrokjes. Hij gooit wat voer voor de foto. Zijn buurman had geklaagd dat ze zijn auto onderscheten, de meeuwen, maar die buurman zit nu in de gevangenis. De auto staat er nog.

Op een avond een afwisseling: Jeff en Katie komen ons bezoeken. Ze leggen hun motor-kano langszij en bij een Budweiser praten we tot het donker wordt. Katie is van de natuurparken en ze zegt dat we ons niets hoeven aan te trekken van het bordje bij de boardwalk door het moeras. Ze heeft het zelf opgehangen en het was alleen maar om natuurexcursies met grote groepen te weren.

De gouveneur van Florida heeft free-style worstelen tot essentieel verklaard en de gouveneur van Alabama wil de abortus klinieken sluiten, omdat ze medisch niet essentieel zijn. Alsof je een abortus wel een jaartje kan uitstellen. 

Verder heeft de president de demonstraties tegen de maatregelen van Democratische gouverneurs aangemoedigd: fine responsable people (de demonstranten, niet de gouverneurs). Ze zwaaiden met de vlag van de confederatie. Iemand merkte op: opnieuw losers die voor een foute zaak opkomen. Sommige droegen automatische geweren. Ik zag ook een bord met de tekst: Freedom to decide over my own body. Geeft dan toch weer hoop voor de abortus klinieken.


's Avonds  kijken de video’s die John ons geeft. Uitschieter is Capote, over het schrijven van In cold blood. We hebben ook meteen de boeken van Truman Capote gedownload. 

Het aantal besmettingen staat hier nu al vier weken op twee. Bijna iedereen houdt zich aan de regels, alles is dicht en de straten zijn leeg. In de supermarkt lopen wel veel mensen zonder mondkapje (I don’t care. It is not worse than the flu. It’s a free country). En sommige kerken gaan stug door met diensten. Bij de Baptisten kerk aan Mainstreet staat zo’n bord met insteekletters: We are save in the arms of Jesus. Vrijheid van godsdienst weegt het zwaarst heeft gouverneur DeSantis gezegd. Op de achterkant van het bord staat trouwens: God cures all deseases. Voor het geval de voorkant niet helemaal waar is...


Als er twee dagen noordenwind is gaan we de bocht hier oversteken naar St Petersburg en later rustig aan naar de Keys. Overal worden de restricties losgelaten. Volgens de deskundigen is dat te vroeg, want er zijn niet genoeg testen. Dus er is een kans, dat het het weer uit de hand loopt en dat er weer weken te laat ingegrepen wordt. Fauci: It will backfire.

Gelukkig varen we niet in de Bahama’s of bij Belize en Guatemala. Op sommige eilanden mag je niet van je boot af.  Soms wordt je weggestuurd, waarheen mag je zelf weten. in Curacao mag je niet zwemmen. In Islas Mujeres mag je 90 minuten aan land om naar de kleine supermarkt te gaan. Guatemala is nu helemaal een politiestaat met curfews en militaire wegblokkades. Ze hebben bij Fronteras (zij aan zij) de brug schoongeboend met zeep en bleekwater en gisteren hebben ze op de brug staan bidden. Geen van tweeën helpt, maar het lucht wel op, zeggen de deskundigen daar.

Terug van de Piggly gaan we langs bij John. Buiten op de veranda van de galerie vertelt hij verhalen over zijn steenrijke jeugd en zijn tijd als bekende mode designer. We hebben het over Capote en zijn vriendin HarperLee  (To kill a mockingbird). John is verwant aan de familie Harper. Het is maar dat je het weet. We vertrekken met een tas vol grapefruits uit zijn moeders tuin en alle episodes van Kings. Oh, en een zakje baking powder opdat mijn maag de zure grapefruits kan verdragen. Het lijkt op een zakje cocaine, maar hij het etiket van het pak baking powder erbij gestopt. Dat zal de coastguard geruststellen.

Plannen in Apalachicola

Als we een oversteek maken zitten we 5 tot 20 dagen achtereen met z’n tweeën op de boot. Nu liggen we al 3 weken in de rivier voor anker en het kan nog wel 3 weken duren. Maar elke dag maken we een wandeling en spreken onderweg meestal wat mensen op 6 voet afstand. Om de 3 dagen halen we vers vlees en groente in de supermarkt en de viswinkel aan de kade geeft ons vers drinkwater en verkoopt de beste garnalen van Florida. Niets te klagen. Het enige dat we missen is het trekken, het varen door het veranderende landschap, in nieuwe havens aankomen en in nieuwe baaitjes ankeren. En we missen vrienden zoals Heike en Herwig of Janne en Steiner. Beide boten zijn trouwens ook in de Florida, de Duitsers een stukje zuidelijk van ons bij St Petersburg en de Noren oostelijk van ons aan de andere kust in Fort Lauderdale.

Op dit moment is de terugreis naar Guatemala onmogelijk, Mexico,  Belize en Guatemala laten geen schepen toe. En je wilt zulke landen met een povere gezondheidszorg ook niet belasten. Toch gaan we er nog van uit, dat we in juni die kant weer op kunnen en dat we de boot voor het hurricane seizoen in Guatemala op het harde zetten. Of we dan nog naar Nederland vliegen staat nog te bezien.

Als het allemaal langer duurt, is het alternatief het US-visum te verlengen, langs de oostkust omhoog te gaan en een hurricane hole in de Chesapeake Bay te zoeken. Geen beroerd vooruitzicht, misschien kunnen we dan de vliegtickets van de US naar Nederland op 18 juni nog gebruiken. De aanpak van de crisis in de US is slecht en oneerlijk, maar de financieële druk om back to normal te gaan is enorm groot. 

Wat er ook niet is is het winkelen. We gingen af en toe naar een shoppingmall en kochten dingen als schrijfblokken en plastic bakjes. Ik stond nog wel eens verlekkerd te kijken bij mooie overhemden of hoeden, maar kocht niets. Geen plek op de boot en niet nodig. Alleen in watersportzaken gaven we veel geld uit aan accu’s, kabels, pompen e.d. Het sluiten van de winkels maakt voor ons niet veel uit.

We horen net, dat Heike en Herwig naar Deltaville in de Chessapeake Bay gaan. Het zou leuk zijn met ze mee te gaan.

Terug van onze wandeling treffen we Jeff met zijn hond Lady op het city-dock. Hij rijdt op een driewieler en heeft MS. Hij was bij de marine, visser in Alaska en deed deliveries van zeilschepen. Hij vindt onze boot mooi. Zijn vriendin is gestrand in Peru, dat is minder mooi. Nice meeting you Jeff.

Terwijl ik dit schrijf, zondagavond stormt het. De wind blaast zo’n 25 knopen naar het noorden, de rivier stroomt 2 knopen naar het zuiden. We liggen dwars op de wind en golven, dat is nogal onrustig. Ik ga nog maar niet slapen en voltooi dit blog. Verderop in Missisippi en Alabama zijn windhozen, hier niet. Hoop ik.

Een gedicht.

ZONDER ONHEIL BEWEEGT NIETS

De verwaaide, ijzige toppen van hoge
stapelwolken schuiven voorbij.
Het zonlicht waaiert weg. Een wolk-
breuk volgt, bliksems. Gier ik of
top ik de raas? Vier ik de schoot?
Zeil ik admiraal? Of met klein zeil?
Lijk ik een lijk aan? Gil ik het uit?
Of bind ik in? Redder ik de zeilen?
Deze veelzinnigheid van de zin van
het zijn, deze wezenlijke desoriëntatie.
In hemelsnaam waar verzeil ik?

Mark van Tongele

Ga ook gedichten lezen en wissel ze uit. Ik was even in een soort kettingbrief met gedichten, maar die liep vast.

103 eilanden en 13 ambachten.

Uit verveling ben ik de eilanden, waar we met de boot geweest zijn gaan tellen. Ik kom op 103 eilanden, de Waddeneilanden en de eilanden in Scandinavië meegerekend. De eilanden behoren bij 43 verschillende landen, waarbij ik de Franse, Engelse, Nederlandse en Amerikaanse koloniën als landen tel. Als je ziet hoe zelfstandig de staten van Amerika zich gedragen, zou je ze bijna ook apart tellen. We zijn langs 11 staten van Amerika gevaren.

Ik heb ook nog geteld hoeveel banen en baantjes ik heb gehad (13) en in hoeveel plaatsen ik heb gewoond (11). Verder gaat het goed met me.

Al twee weken liggen we hier samen met een witte motorboot, een man alleen. Ik ga er met de dinghy heen om contact te maken. Hij komt hier uit het stadje en raadt ons aan hier te blijven liggen. The best place to stay. Ik zie hem elke dag naar de wal gaan. Hij gaat dan vissen met een vriend en in diens garage bier drinken, vertelt hij. Hij waardeert mijn bezoekje en belooft gevangen vis langs te brengen.


Verder ligt er vlak om de hoek van de kreek een mooie woonboot. Een exentrieke miljonair, die steeds langs vaart met een grote papagaai op zijn schouder. Met hem moeten we ook contact maken.

En er is steeds een kleine camper met een Canadees echtpaar. Vandaag staan ze bij het parkje achter het citydock en hebben parasol en stoelen neergezet.  Zij is in Duitsland opgegroeid en vindt het leuk om met ons Duits te praten. Soms staan ze in het Staatsbos. Alle stranden en trails zijn dicht, maar daar mag je nog kamperen, mits je zover van anderen staat dat je ze niet meer kan zien. Zo’n bos dus.

Zowel de buurman in de witte boot als de Canadezen hadden al over ons gehoord. We gaan fors over de tong in het Apalachicola.

Bij de ramp van de jachthaven staan pick-ups met trailers uit naburige counties. Die willen ze gaan weren, alleen inwoners of gasten die hier al langer dan 14 dagen zijn mogen de ramp gebruiken.


De gouveneur heeft gezegd, dat mensen van boven de 60 de deur niet meer uit mogen. Hier zijn veel mensen boven de zestig en die zullen toch naar de Piggly Wiggly moeten. Familie en buren kunnen het doen, zegt de gouveneur. Zondag, op weg naar de Piggly zien we een Baptistenkerk uitgaan, de mensen geven elkaar een hug voor ze in de auto stappen. Op weg terug vragen we een wandelend echtpaar hoe het zit met die bejaarden regel. Ach, het is hier laidback zeggen ze. 


De man, die onze zonnepanelen heeft geinstalleerd in Guatemala vraagt om een lening van $150. Dat doen we graag, het is honger en armoede daar.

Voor mijn parasiet in de voet slikte ik Ivermectin. In Australië heeft men nu ontdekt, dat dat het corona-virus binnen 48 uur doodt. Nu krijg je een run op dat middel, net als toen de geniale president Choroquine als wondermidddel aanprees. Daardoor kwamen de lupus en malaria patienten zonder te zitten. Nu vrees ik als ParasietPatient hetzelfde voor Ivermectin. Er moet snel een belangenvereiging worden opgericht. ( Nederlandse ParasietPatienten in het Buitenland) Het zit trouwens ook in de anti-worm pillen voor honden en katten. Slikken ze die maar. De president heeft gisteren Chloroquine opnieuw aangeprezen. Een krant heeft achterhaald, dat hij aandelen heeft in een Franse fabrikant van dat middel.....


Aanbevolen boek: Reis door mijn kamer van Biesheuvel. Het hele boek speelt zich in zijn kamer af, toepasselijk.


Ik heb vanuit de boot naar 4 kanten foto’s gemaakt.

Bakboord

De boot ligt altijd met de boeg naar het Noorden in de stroom. Je ziet links de kade met een plantsoen en een fontein. Aan de straat een aantal historisch gebouwen (rond 1880) waarin een winkel, een reisbureau en en galerie zijn gevestigd. Rechts van de kade de grijze loods van Tommy met de viswinkel Mile 13. Als we drinkwater willen leg ik de dinghy aan bij de loods. De 10 pelicanen die daar zitten te wachten op visafval maken met tegenzin plaats en de garnalenpeller reikt me de waterslang aan. Verderop nog een aantal garnalen en oester bedrijven, een klein hotel en tenslotte de visserijhaven. Links van de kade zijn ook visbedrijven, restaurants en een hotel, maar die zijn allemaal bankroet sinds de hurricane. Opening Soon staat al 2 jaar op het hotel. Naar achteren een grid van brede stille asfaltwegen met historische woonhuizen (sommigen waren te bezichtigen), het museum voor de uitvinder van de koelkast, een arsenaal en een kerkhof (de enige toeristische atractie die nog open is). Helemaal achteraan kleine goedkope huizen, het politiebureau, het hospitaal, de highschool en de Piggly. 

Voor

De rivier met in de bocht een groot baggerschip. Elke dag brengt de duwboot GB Ford materiaal en een soort loodsbootje brengt en haalt personeel. Het stroomt maximaal 2 knopen. Bij vloed komt het zoute water tot 100 meter achter onze boot.

Aan stuurboord

Het eindeloze moeras met riet. En daarna 20 mijl bos. In de kreek vlak bij ons ligt de woonboot van de miljonair met de papagaai en schuin achter ons de witte motorboot. In het weekend ankert er wel eens een andere boot, maar dat zal ook wel ophouden.

Achter 

De brug naar Eastpoint en verder langs de kust. Er rijden steeds minder auto’s op de brug. Eastpoint schijnt wel aardig te zijn, misschien fietsen we er een keer heen. Aan de voet van de brug het gerechtsgebouw en de jachthaven met de boatramps van de city. Aan het einde van de pier langs de jachthaven is een paviljoen met uitzicht op de monding van de rivier.

Tot zover de reis rond onze boot.

Wandelen in Apachicola

Omdat we een kwartier te vroeg bij het Weems Memorial Hospital komen aanwandelen, gaan we even zitten aan een pikniktafel in een blauwe tent bij de ingang. Dat blijkt later de tent te zijn waar ze de corona-testen uitvoeren. Op de deur van de kliniek een handgeschreven bord: If you have fever, knock on the door. Alles wordt dan in de tent afgehandeld.

Het ging om mijn voet, de parasieten zijn weer terug. Succesvol behandeld in Mexico, maar toch tijdelijk. Alles is tijdelijk. Lengte, breedte, gewicht, alles moet eerst in het systeem. Lengte wist in niet in feet, dus onder zo’n muur-schuif-meter. Twee zalfjes en 6 pillen (ivermectin), die ik in één keer moet nemen (can cause dizziness). 

De apotheek heeft de buitendeur gesloten, er is alleen service aan het drive-through loket. Ik ga achter de laatste auto staan en  leg de mevrouw die komt aanrijden uit, dat ik zonder auto in de rij sta. Ga maar in de schaduw staan, zegt ze. Het is bloedheet in de zon. Ze laat wat ruimte en een auto met een Trump sticker duikt in het gat. I don’t care, zegt ie, als ik hem aanspreek. Zo president, zo aanhanger.

De mevrouw aan de balie in het ziekenhuis vertelde, dat ze nog geen positieve testuitslag hebben gehad. Als je op besmettingskaart kijkt, zie je dat de uitstekende kaap oostelijk van New Orleans nog helemaal wit is. De pijl wijst naar onze ligplaats. In Pensacola en Talehassi zijn een paar gevallen, die liggen 30 mijl hier vandaan. Maar alles is tijdelijk.

De president heeft zich laten overtuigen, niet door dr Fauci, maar doordat 90% van de amerikanen niet mee wil doen met zijn:  “back to normal met Pasen, al kost het tienduizenden bejaarden”. Dr Fauci wordt sinds kort bewaakt, er zijn mensen die hem willen vermoorden omdat hij de president steeds blammeert.

Alles blijft nu op slot tot 30 april. Dat betekent een maand hier tegenover Apalachicola liggen. Lezen, wandelen, praatjes op 6 voet afstand en om de 3 dagen naar de Piggly Wiggly. De Pig is een supermarkt keten, die je veelal in arme wijken aantreft. Het is hier de enige. Ze hebben alles, maar niet veel bijzonders. Alleen het bier van de plaatselijke Oyster Brewery staat er in grote stapels. Iemand zei trouwens dat de Oyster Brewery weer zelf bier gaat verkopen. Door een open raam. Dat is verheugend nieuws.

De corona-epidemie is nu die andere epidemie gepasseerd. Die andere is de gun-violance, elk jaar worden er rond de 100.000 personen met schotwonden ziekenhuizen afgeleverd.De helft daarvan belandt op de ICU. Vandaar de oproepen van sherifs en mayors om wat minder op elkaar te schieten.


De republikeinse gouveneur van Florida DeSantis heeft nu ook een lock-down aangekondigd. Deze Trump-aanhanger heeft het probleem zolang mogelijk gebagatelliseerd. Het betekent, dat zeiljachten in de Bahama’s nu niet meer naar de US kunnen uitwijken. Cruise-schepen moeten op de oceaan blijven of terug naar hun thuisland en dat is vaak een belastingparadijs, zoalds de Bahama’s.

Bij de boardwalk door het moeras hangt helaas ook het bekende bordje: Gesloten vanwege het virus. We lopen dan maar door de straten en praten met iedereen, die nog op straat is.    De onderhoudsman van de zwarte Baptisten kerk is opgetogen over mijn bewondering voor de bakstenen kerk. Hij gaat de sleutel zoeken om ons het interieur te laten zien. Hij kan die niet vinden, maar we kunnen natuurlijk zondag tijdens de dienst binnenlopen. We beloven niks.                                                                                                                                      Een mevrouw vertelt over haar recente reis naar Italië. Ze is genezen van borstkanker en heeft besloten van het leven te genieten. 

Twee vrouwen uit het naburige Joe’s Port: de één (rood) was buddy van de ander (groen) die leukemie had. Nu zijn ze vriendinnen. Ze is nu 2 jaar en 11 dagen in remission. Ook zij genieten van het leven.                                                                                                              Er passeert nog een man met een nieuwe Trump pet. Ik zeg toch wat lelijks. Jij mag toch niet stemmen zegt hij en loopt door. Heeft hij wel gelijk in.

Ik zal het niet doen, maar ik zou drie pagina’s kunnen vullen met de wandaden en stommiteiten van deze president. Wel iets anders: er is weer een republikeinse senator (Loeffler) betrapt op het verkopen van 1,4 miljoen aan aandelen na de briefing over de epidemie, terwijl ze naar de bevolking toe verkondigde, dat er niks aan de hand was. Een laatste Amerikaans nieuwtje: er zijn de twee afgelopen maanden 1,9 miljoen vuurwapens verkocht. Een piek, bijna zo hoog als die na de herverkiezing van Obama...

Mondkapjes worden waarschijnlijk verplicht. Rommy heeft er twee genaaid van één van mijn mooiste overhemden. Je kunt er een filter in stoppen, knap gedaan. De president gaat ze zelf niet dragen. Zo kan ik toch niet een koningin ontvangen. Alsof er tegenwoordig nog staatsbezoeken zijn.