Miami Beach

Vier jaar geleden lagen we een week in Fort Lauderdale, toen onze enige stop in Amerika. Nu liggen we op de dezelfde plek: Lake Sylvia, een meertje tussen de villa’s. Een mijl met de dinghy tussen de dure motorboten door naar South Raw Bar. Alles is nog hetzelfde. We gaan even langs bij de Livingstone van Corry en Jan uit Groningen en daarna voor een hamburger naar de Raw Bar.

De tocht van Lauderdale naar Miami is 30 nMijl over zee, op de Intra Coastal is een brug van 55 ft en wij zijn 55 ft. Ongeveer. De brugwachter in Lauderdale vroeg: Do you realy need an opening? Did you look at the elevation board? Yes sir, it shows 55 and we are 55, I don’t want to risk my antenna. I think you are misreading it, but I will open the bridge for you. Het was 56 ft, maar de brug ging open en de vier banen auto’s van de ochtendspits moesten wachten. Thank you very much, 17th Boulevard Bridge.

Als we Miami binnenkomen, is rechtdoor het kanaal met de cruise-schepen. Restricted: wij moeten langs de containerhaven naar Miami, dan door de spoorbrug (usely open) naar een ankerplaats bij Miami Beach. De spoorbrug is dicht: we open in 15 to 20 minutes, zegt de brug. Na een uur ronddobberen is het nog steeds 15 to 20 minutes. Maar dan komt de enorm lange trein met containers. We knallen over een ondiepte naar het Fagler Memorial Island. Een paar andere zeilboten wachten op hoog water.

Er zijn weer moeilijk aanlegplaatsen voor de dinghy te vinden. We gaan een kanaal op en zien een paar dinghys bij een brug voor een wateruitlaat. Via het rooster van de uitlaat klimmen we aan wal. We zijn in Miami Beach. Verderop bij de Windixie supermarkt is een steiger met borden: no docking, vessels will be towed away at your cost. Controleren ze al jaren niet, zegt een man in een kano. Hier gaan we dus morgen (zondag) liggen. En maandag, als we Lynn  ophalen van het vliegveld. 

 Miami Beach is Art Deco: winkels, hotels en theaters. De prachtige concertzaal van Frank Gehry met het park van onze eigen Adriaan Geuze. We bekijken het Holocaust monument, een grote  hand met stervende mensen. We waren in Berlijn meer onder de indruk. Rondom het monument de namen van honderdduizenden slachtoffers. Ah.

In het Bass Museum of Art zien we twee mooie tentoonstellingen. Een zaal vol met clowns in verschillende stemmingen en een merkwaardige film, die in China is opgenomen. Een vrouw niest chinese schotels, chinezen kweken en sorteren parels, zeepbellen in een klein kamertje en de vrouw rijdt op een scootmobiel door verlaten flatwijken. In de gang naar de filmzaal liggen grote zakken met parels. Verder 3 verroeste, lawaaierige en lekkende airco's, de lekkende vloeistof druppelt in pannetjes op een kookplaatje en verdampt sissend. Kunst. Buiten een gigantisch beeld van 5 gekleurde stenen.

Terug bij de dinghy zit een lenguaan van een meter op de rand. Hij laat zich gemakkelijk fotograferen en loopt dan 2 meter verder, zodat wij in de dinghy kunnen klimmen.

De motor laadt de accu niet meer. Het kost uren om de kapotte draad te vinden. De professionele klemmentang doet zijn werk. Even waren bang, dat de alternator het had begeven. Kunnen we niet gebruiken nu Lynn aan boord komt. ETA maandag 14.45 uur.