Lanzarote

Telkens staat er op de plattegrond: Themapark. Ook hier in Arrecife. Welk thema? Staat er nooit bij. We gaan er heen, brandend van nieuwsgierigheid. Aan het begin van het park is een skateboard baan en een scheepswrak. Schepen, is dat het thema? Maar er zijn geen andere schepen. We blijven onderzoekend rondlopen. Een andere intellectueel passeert met een fijne glimlach. Zou hij het thema hebben ontdekt? Of zou hij begrepen hebben, dat er nooit een thema is. Of dat je eigen thema mee mag nemen het park in. Of dat je mindfull rond moet lopen en zie je dan ineens een thema? In ieder geval: veel steden hebben een themapark. En dat houdt je aardig bezig, zou Wim zeggen.

Bij een chique balie met een blonde vrouw in een bedrijfsmantelpakje en kleurig sjaaltje met een Manrique motief reserveerde een auto voor 3 dagen. Een kleine, sprak ik af. Het kwam waarschijnlijk door mijn kapsel, dat ze me de volgende dag de sleutel geeft van een rode sportieve GT, waar we ons in moeten vouwen. In het gebruikelijke pandaatje moet ik bij de bergtop terug naar de eerste versnelling, dit ding gromt in zijn drie moeiteloos naar boven. Toch weer een nieuwe ervaring.

We wandelen in het noorden langs vulkanen met vervallen muurtjes van de vroegere landbouw. Een man is een muurtje van lavastenen aan het bouwen. Ik vraag of ik een foto van hem mag maken. Gaat hij trots staan poseren. Na ja, ook leuk. In het zuiden lopen we om een vulkaan en dan in een vulkaan. De lavavlaktes zijn indrukwekkend. Eindeloze maanlandschappen. Telkens na het wandelen lunchen in een dorpje. De dorpjes zijn allemaal gelijk. Wit. Landbouwmuseum: saai met een groot lelijk beeld van M. Openluchtmuseum: dicht. De dorpjes liggen als een witte schimmel tegen de hellingen. Bij El Golfo lopen we een wandeling door lavavelden langs de zee. Het is zwaar klauteren met de hete zon op je rug. Op een terras aan de oceaan hebben we een lunch met mineraalwater (ik moet weer in de GT).

Een hotel langs de autoweg heeft een woud van verschillende schoorstenen. Erg lelijk, een verademing. Vraagt de architect aan de Manrique-Commissie: welke schoorsteen mag erop? Commissie: Er zijn zes types toegestaan, daar mag u één of meer van plaatsen. Architect: dan doe ik tien van elk type! Commissie: Eh, beh, dat zijn er zestig.... Architect: één of meer, toch? Je merkt, dat je liberaal bent als je hier in het cultuurcommunisme rondloopt.

De Salon ligt nu ook hier. We zien elkaar geregeld. Morgenvroeg komt Frits me helpen met de kortegolf radio. Het doel is het ontvangen van weerkaartjes. Volgende stap is zenden. En tenslotte wil ik dit blog ook vanaf het midden van de oceaan kunnen doen. Zonder fotos, alleen tekst. Of is het misschien leuker, dat jullie een paar weken niets horen en dan ineens, dan zijn we er weer. Aan de overkant. Toch zou het mooi zijn, als het kan, mailen via de kortegolf. Maar de weerkaartjes zijn het belangrijkste.

De wind staat maandag uit het noord-oosten, 20 knopen. We varen in één keer naar Tenerife. Dat is 135 mijl, dus ongeveer 27 uur. ’s Morgens vertrekken en in de middag aankomen in Santa Cruz. Insallah.