Kuijt op Aruba

We gaan naar de ingang van het Spaanse Water en leggen aan voor het St Barbara Beach Resort, het dure hotel dat ons vaker gastvrijheid verleende. Brede marmeren gangen en fonteinen. De Douane komt met 6 mensen, Immigratie met 7. Ze instaleren hun laptops en scanners op 2 lange tafels en de 18 bemanningen gaan langs de tafels met hun papieren. Voor koffie en thee is gezorgd. Als eerste gaan wij daarna de zee op naar de St Cruz Baai. Als eerste gooien we daar het anker uit. Gelukkig is het de goede baai. Na de verkeerde laundry zou ik nooit meer serieus genomen worden. Daarna komen de andere boten één voor één aanvaren. We zijn met de rally op weg.

Het Spaanse water is een goede grote ankerplaats, alleen jammer dat ze van schrik voor de 30 boten van de eerste rally groep het dinghy dock sloten. Het landje met steiger, picknick tafels, afdak, verlichting en 24-uurs bewaking was natuurlijk perfect. Gratis door Curacao geregeld. En dan de mooie t-shirts van de Curacao Marina.

De laatste avond is bijna iedereen in Tops om onze laatste Curacaose guldens op te maken, veel emmers met Amstel Bright, de locale immitatie van Corona. Het werd nog heel gezellig.

De gesprekken worden wat persoonlijker. Ik was een dag met Ken op stap. We hebben veel gepraat over zijn vrouw die dementerende is. Zij zullen  de rally waarschijnlijk niet afmaken.

Om 4.00 uur lichten we het anker en nemen de 275 koers naar Aruba. De golven komen uit 2 richtingen en zijn soms 3 meter. De windpilot kan het niet aan, we sturen de 55 nM met de hand. 

Met een klap schiet de boom van de genua los van de mast. Hij blijft mooi op het dek liggen tegen de bananaboot. We halen de genua in en zetten de boom vast met de schoot, met deze golven is het geen doen de boom opnieuw vast te zetten. Als we om de zuidpunt van Aruba zijn kan de genua aan bakboord uit en we varen 8,5 knopen. 7 knopen door het water en 1,5 stroom. 

Aan de zuidkant van het eiland alleen maar raffinaderijen en industriehavens. We moeten vlak langs de Statendam en de Norwegian Crown, 2 kolossale cruiseschepen. Aan een kade met grote autobanden aan roestige kettingen leggen we aan achter 2 Nederlandse sleepboten. Over de autobanden klimt Rommy naar de kade om onze touwen aan het oog van de kettingen vast te maken.

De Doune en Immigratie halen de formulieren op en zijn binnen 10 minuten weer terug. Weer een stempel in de paspoorten, er is bijna geen lege bladzijde meer. Bij het afvaren blijven een paar touwen in de roestige ogen vastzitten, Rick van de Incentive brengt ze in veiligheid.

De ankerplaats heeft een dunne laag zand: bad holding. De disco op het strand boemboemt tot diep in de nacht. Soms is het even boemdeboemboem. Het is alleen op zaterdag. Hopen we...

Het gebouw van de taoist tai chi is op loopafstand. De volgende morgen ben ik daar helemaal thuis: de tai chi klassen verlopen overal op de wereld hetzelfde en de mensen zijn overal even aardig. Als ik er later tijdens het Suzie Too happy hour over vertel, wordt ik gestrikt om de volgende ochtend een beginnersles op het strand te geven. Ik doe wat eenvoudige dingen, die toch niet zo eenvoudig blijken te zijn. Na 12 jaar oefenen ben ik vergeten hoe lastig het in het begin was.

We verkennen Oranjestad. Heel veel souvenier rommel voor de cruisegasten en een hoofdstraat, die er uit ziet als de Lijnbaan met palmbomen. Bij het Renaissance Hotel de winkels van Gucci, Kors, Prada, Vuiton, de hele PCHoofd bij elkaar. Als je wat verder zoekt schijnen er wel authentiek Caribische plekken te zijn.

En we hebben de tijd om verder te zoeken, want de wind blijft nog een week op kracht 6 tot 7.       Met Ken en Grace rijden we mee naar SuperFood, een hele grote Jumbo. 5 oliebollen voor een tientje.  We bezoeken we een butterfly farm in de buurt van het grote witte hotel met arabische torens. Terug rijden we langs restaurants met 500 zitplaatsen en langs Mc Donalds, KFC, Wendy, Hooters en de anderen. Het is Miami Beach, maar dan zonder de vooroorlogse Art Deco gebouwen. Wat verder weg lunchen we in een soort Columbiaans truckers cafe. De meisjes die bedienen komen allemaal uit Venezuela en spreken enkel Spaans. Goed om te oefenen. Op de dames wc hangt een briefje: engels sprekende waitress gezocht... 

De vrouwen aan de kassa van de Jumbo maken graag een praatje. Waar wij vandaan komen, waar zij vandaan komen. Venezuela dus.

Op de terugweg van de tai chi koop ik een brood in een panederia. De eigenaar is Nederlander en hij nodigt me uit om woensdag Ajax-Bayern te komen kijken. Hij heeft ook een cateringbedrijf. Vorige maand deed hij de catering voor Dirk Kuijt, die hier een huis heeft. Zijn kok Jan Hein is Feyenoord fan en die smeekte hem om een handtekening te vragen. Omdat Dirk heel tevreden was met het eten durfde hij het te vragen. Maar natuurlijk. Dirk ging naar boven en kwam terug met een Feyenoord shirt en schreef er op: Jan Hein, bedankt voor het lekkere koken, met handtekening. Zo kennen wij Dirk.

We zien Dirk later op het strand met vrouw en kinderen. Of ik een foto mag maken? Maar natuurlijk. Vanmiddag toch Ajax kijken.