Eerste week Colombia.

Kathy en Rommy gaan met alle papieren naar de authoriteiten voor de groepsuitklaring. Het verloopt typisch Caribisch: niemand weet ergens van, er zijn geen mensen beschikbaar en de man met wie alles is afgesproken is niet te bereiken. Door Rommy’s vasthoudendheid is het een paar uur later gelukt.

Ondertussen ruim ik de boot op en laat de motor even draaien.....met een hol geluid.....zonder waterkoeling..... Ik maak de waterpomp los om de impeller te controleren, maar merk dat de pomp muurvast zit. Als ik over de radio meld, dat de Annalena moet afhaken zijn Jeff en Steve binnen 30 seconden aan boord en beginnen mee te sleutelen. Jeff was machinist bij de Britse marine (en getorpedeerd bij de Falklands). De pomp heeft weer een lekke waterkering en de lagers zitten na 2 weken stilstand vastgeroest. Een klassieke behandeling met WD40 maakt de boel weer gangbaar. We gaan mee met de oversteek naar Colombia.

De voorspelling is 22 kts wind met vlagen van 32 kts. Een dag later waait het 5 knopen minder, we willen liever dán gaan, maar we zijn de enigen en alleen varen dicht langs Venezuela kan gevaarlijk zijn.

En dan waait het onderweg slechts 14 kts. Met een volle maan is het mooie overtocht. Na 140 nM ankeren we in de Cabo de Vela baai met 12 boten. De volgende dag blijven we met 6 boten liggen. De hele dag wordt er overlegd over de volgende 144 nM naar Santa Marta. Hoever om het booreiland, de hoek van de wind, de ondiepte voor St Marta, de hoogte van de golven bij de hoek, de katabalische winden van 40 knopen. Hoe meer er over gepraat wordt hoe meer we tegen de tocht gaan opzien.

Maar het zal maar 14 knopen waaien, bakstags en de beruchte golven bij St Marta zullen maar 2 meter hoog zijn. Dat zeggen de voorspellingen de volgende ochtend. De motor moet bij. De motor met de lekkende pomp. 

Halverwege gaat een rood lampje op het motorpaneel branden: geen koelwater! Impeller stuk? Ik roep de anderen op: we gaan op zeil verder en waarschuw de kustwacht maar (de kustwacht houdt ons constant on de gaten). Ik ga in de schommelende boot de pomp demonteren. Mijn hand komt tegen de pully. Die zit los, de bout is losgetrild. Bout vastmaken en de motor loopt weer. Alle paniek voor niks. Met 2 boten links en rechts van ons en 1 achter ons varen we in convooi naar St Martha. Volle maan, 4 lichtjes in de nacht. De zon gaat op vanachter de hoge bergen en om de hoek begroet de kustwacht elke boot.

En dan Santa Marta. Tussen de hoge bergen, appartementsgebouwen bij het strand, drukke binnenstad, parken, pleinen, veel muziek, heel veel toeterende auto’s. We staan nog wat onvast op de benen na 26 uur achter het roer. De tweede dag lopen meer op ons gemak door de drukke straten. Dit is Midden Amerika, het is overweldigend. De prijzen zijn in 10 duizenden pesos, het is even wennen. Een blikje bier kost 2000 pesos, dat is ongeveer 75 ct en het is lekker bier. We namen bij de lunch geen vis, want die was 30.000 en de andere dingen maar 20.000, we praten dus over € 5 tot € 8 voor een maaltijd. Een woordenboek kostte € 1. 

De marina is luxe en wordt bewaakt door mannen met pistolen. We hebben korting. Elke ochtend beginnen we met 2 uur Spaanse les (eerst geef ik om 7 uur een tai chi les). Ik bij de beginners, Rommy bij de gevorderden. Gezien mijn kennis van het Italiaans is dat niet terecht. De professora gaat er in een noodvaart doorheen en ze houdt het praktisch. Geen ingewikkelde verleden en toekomende tijden, enkel tt en vvt. En in de winkels en restaurants spreken we nu (hakkelend) Spaans.

Op kerstavond hadden een potluck BBQ met ingepakte kadootjes. We zaten in een kring rond de stapel kadootjes, als je aan de beurt bent mag je een kadootje van de stapel pakken of een kadootje afpakken van iemand anders. Een kado mag maar 2 keer gestolen worden. Iemand pakte een mooi voetbalshirt en die werd gestolen door iemand anders. Dat was mijn kans, ik stal het voor de 2^e keer en hij was van mij. Leuk spel. Iets voor Rommy’s bridge dames.

Mijn nasi is een groot succes, ze vragen naar het recept.

De katabalisch winden zijn er elke nacht. Eén keer zagen we 41 knopen op de windmeter, dat is windkracht 9.

Het is een goede groep, niemand irriteert ons en dat wil wat zeggen. Interssante mensen: Kathy leidde een theater, Steve was politieagent in Londen, Bill was vliegtuigpiloot in China, Michiel bracht een verloederde school tot bloei, Ken bouwde uitbreidingen aan musea, Steiner ontwierp wapens, Tom is drummer en huisjesmelker, Leo is expert bij de rechtbank inzake autoonglukken. Happy Hour op het strand levert altijd boeiende gesprekken op.

De pully van de waterpomp was uitgesleten, er wordt een plaatje op gelast met een nieuw vierkant gat dat op de as van de pomp past. Na de kerst.

We kennen inmiddels de weg in de stad en genieten van de drukte en de kleine gesprekken in het Spaans. We zien een autobus in een een straat zonder verkeer, de chaufeur claxoneert, gewoon om lekker lawaai te maken. Een man koopt in een drukke winkelstraat een metershoge luidspreker, hij gaat aan de overkant van de straat staan en de winkelier zet de speaker vol open. Voorbijgangers knikken goedkeurend: dat is een goede speaker!

Nos gusta Colombia. Colombia bevalt ons. Nos gustan los Colombianos. De Colombianen bevallen ons.