Porto revisited

Ik doe mijn haar en dan beginnen we de zondag met het monteren van een pomp voor de tankbak. Omdat de bak het laagste gedeelte onder de kajuit is, kan de pomp tevens dienen als noodpomp bij inkomend water. Denk aan Robert Redford toestanden.

Om 12 uur is het klaar en gaan we wandelen, heen langs de boulevard en door de winkelstraatjes terug. Dan zetten we Hilversum 1 aan om naar Feyenoord – PSV te luisteren: nog tien minuten te gaan, we waren het tijdsverschil met Nederland vergeten, nog 0-0, corner, Botteghin staat ongedekt en kan vrij uithalen, 0-1 voor Feyenoord, nog 5 minuten, Kuijt rekt tijd, dan een schitterende redding van Jones en Blom fluit af. Wow, 18 punten uit 6 wedstrijden. Dat heb ik nooit mogen meemaken.

Er komt bij laag water een Franse boot binnen. Bij het binnenvaren van deze haven moet je de twee groene boeien aan stuurboord houden. Achter de boeien zijn rotsen. Maar ook weer niet teveel naar bakboord gaan, daar liggen ook rotsen. De Fransen lopen dus vast op de rotsen aan bakboord en blijven een uur vastzitten. Voor de rotsen aan de rode kant ligt eigenlijk een kardinaalton. Die is al drie jaar in reparatie. We zien de ton elke dag voor de werkplaats liggen. De man van de werkplaats heeft vier honden (één met drie poten), die elke ochtend volledig uitgeteld onder de werkbank liggen. Zijn ze ’s nachts op pad geweest. Voor elf uur verzetten ze geen poot. Daarna bewegen ze af en toe. Net als hun baas.

Ik vroeg de havenmeester of ik de diesel,die ik onder de tank vandaan had gepompt mocht weggooien in de bak met afgewerkte olie. Hij had geen idee. Ik zei, dat het wel kon als je er maar niet teveel diesel bijgooit, dan onstaat er explosiegevaar. Waarop de havenmeester breed begint te lachen. Een explosie, dat leek hem wel wat.

Zo relaxed is het hier.

We waren zaterdag nog een dag naar Porto. Eerst naar het Museum voor Contemporaine Kunst. Weer een gebouw van de onvermijdelijke Siza. De collectie: een man met drie tl-buizen maakte langzame bewegingen, een filmpje van een hagelbui, een piano in een glazenhok die U2 speelt terwijl er rode blaadjes naar beneden vallen. Verder een rode gang met nog meer tl-buizen, een vierkant van touwen aan het plafond en een oud propaganda-filmpje over een nieuwe stad in Angola. Ik zeg tegen Rommy, dat ik het fascinerend vind. Ze lacht me uit en zegt: je liep telkens na tien seconden door. Je kan het toch ook kort fascinerend vinden.

  

We lopen terug naar het centrum van Porto, maar niet helemaal de goede kant op. Dan maar een bus genomen. Nog een keer het touristengebied. Tot beneden aan de brug, met de lift omhoog, over de brug lopen en met de metro terug naar Póvoa. Mooie dag. Wel moe.

Soms hoor je een week niets van ons. Nu we hier liggen te wachten en de wifi goed is, bericht ik bijna elke dag uit Póvoa da Varzim. Bijvoorbeeld, dat er een rode Nederlandse boot binnenkwam, die Jori heette. Ik was plan ze naar die naam te vragen, maar vanmorgen zie ik ze wegvaren. Ik kan nog van de kant schreeuwen. Antwoord: het is een samentreksel van de namen van hun ouders, Johan en Ria. Dat is toch mooi. Ik denk: Gerrom? Romger? Roge? Geen mooie namen, maar we zouden het wel erg op prijs stellen. Al was het maar een roeibootje.