Er zijn 125 verschillende bomen in het regenwoud. Ik zal ze
niet allemaal opnoemen. We rijden over slingerweggetjes door het bos en lopen
verschillende trails. Er zijn grote watervallen, sommige bomen zijn wel 60 m
hoog. We hebben geluk, dat het niet regent. In deze periode bloeien de bloemen.
De vogels maken vreemde harde geluiden.
Als het steil omhoog gaat maak ik steeds foto’s om even uit te blazen.
Ik zal ze niet allemaal tonen.
Er is een bezoekerscentrum. We betalen entree voor het “Golden
Age” tarief. Net zo’n woord als “mentally challenged”. Heel mooi gebouw,
ingepast in het regenwoud. Veel belerende eco-teksten. Amerikanen beginnen net
met eco, horen we van een Amerikaanse mevrouw. Dus het gaat nog van dik hout zaagt men planken.
Eén trail gaat naar een stenen
uitzichttoren. Het is heel steil, maar al fotograferend bereik ik de top. Rommy
is een stuk eerder boven. Boven op de toren vraagt een Amerikaan waar ik dat
mooie shirt heb gekocht. Ik zeg, dat met
dit shirt mensen steeds denken dat ik een Amerikaan ben. Waar ik dan wel
vandaan kom? Holland. Zijn vrouw heeft een tijdje in Zaandam gewoond en samen
zijn ze naar Enschede geweest. Sta je boven op een berg in Puerto Rico over
Enschede te praten. Ze vonden Enschede mooi. Ik heb maar niet over de
vuurwerkramp verteld.
Vanaf de bergen zie je de zee aan beide kanten van het
eiland. Aan de zuidkant zijn grote laagvlaktes. Men verbouwt daar aardappelen,
mais en uien. Het is net Nederland, maar met palmen langs de velden en bergen
op de achtergrond. De dorpen zijn langgerekt met felgekleurde huizen en veel wegrestaurantjes.
Je bestelt je burrito’s en geeft je naam. Na een tijdje roepen ze “Rommy” en
kan je het eten halen. Vooral de kip is ongelofelijk lekker. De kippen lopen
overal los rond, ook in de dorpjes.
Honden liggen het liefst op straat. Midden in de bergen moet
je soms stoppen voor een hond, die midden op de weg ligt. De hond kijkt verveeld naar je auto,
staat dan op en sjokt naar de kant. Hij kijkt de auto na en gaat weer midden op
de weg liggen. Ook het hondje van de jachthaven ligt altijd midden voor de
ingang van de parkeerplaats. Hij doet er
heel lang over om opzij te gaan. Het kan
niet zijn, dat hij het kenteken controleert, want auto’s hebben hier aan de
voorkant geen nummerbord. Een andere besparing zou zijn de richtingaanwijzers
af te schaffen, want die gebruikt hier niemand. Op de snelweg en in de stad
haalt men links én rechts in. Soms is de linkerbaan de langzame baan en stuiven
de snelle auto’s op de rechterbaan. Ik heb steeds de neiging op de rechterbaan
te gaan rijden, maar dan blokkeer ik de doorgang. De regels zijn net als bij
ons, de uitvoering is anders. Een heerlijk land.
Tussen de tochten in het regenwoud door zijn we op zoek naar
een gasstation dat onze gastank kan vullen. Niemand heeft de passende
aansluiting. De ijzerhandel (ferreteria) heeft ook niet de benodigde adapter
(5/8 “- ½”).Het ziet er naar uit, dat we het op de Bahama’s nog eens moeten
proberen.
San German is een slaperig stadje met een mooi plein. Het is
Pasen, alles is dicht. Het is later in de middag, de zon schijnt laag en fel.
Het geeft wel mooie foto’s.
Dan gaan we naar een shoppingmall. Die zijn hier bij alle
steden. Rommy koopt nieuwe Clarks sandalen en ik een dunne lange broek. We eten
Cajun in de foodcourt. Dat is een overdekt plein met afhaalbalies rondom. Pizza,
taco, cajun, chinees, hot patato, hot
dogs, hamburger. Je bent hier in Amerika.
Enige weken geleden hebben we de oorlog verklaard aan de
kakkerlakken. Sindsdien hebben we er over gezwegen. (Het eerste wat sneuvelt in
een oorlog is de waarheid). Soms zagen we
er een paar dagen geen en dan waren ze er weer. Gisteren hebben we het ultieme
wapen ingezet: la bomba. Alle kastjes
en bakken open, alle voedsel afgesloten, de bom ontsteken, de boot dicht en wegwezen. We zullen melden of
dit de finale slag is geweest.
We willen doorvaren naar Ponce, maar men zegt dat hier nog
een gasstation is, waar men alles zou kunnen vullen. Bas en Marieke gaan er heen en zullen
even komen melden als het lukt. Ze komen niet terug en wij merken, dat het
inmiddels half twee is. We besluiten morgen een langere ruk te varen naar een
baai ten westen van Ponce. Daarna gaan we naar Boqueron aan de westkust. Irma en Raoul
en Raoul zijnvan daar vorige naar Cuba vertrokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten