Dit is een heerlijk land. Vriendelijke blijmoedige mensen. Op
het strand verkocht een vrouw zelfgebakken cake. Marieke kocht er geen, ze past
op de lijn. De mensen achter haar kochten er twee en kwamen toen één aan Marieke
brengen. Ze hielden niet van cake, maar ze hadden de oude vrouw willen ondersteunen. Zulke
mensen zijn het hier. Vanmorgen op de terugweg van de bakker stonden twee
vrouwen aan een hek te praten (op de heenweg stonden ze er al). Ik kreeg zo
maar een mango. Zulke mensen. Men
spreekt Spaans en Westside Story Engels.
Een uur nadat je een zeekoe ziet, rijdt je op een 10 baans
snelweg San Juan binnen. De snelweg voert door het regenwoud en biedt
adembenemende uitzichten. De buitenwijken van San Juan lijken Amerika.
Autohandelaren met glitterende vlaggetjes, fast food, knallende reclameborden
en veel grote 4x4 pick-up trucks. Dan moderne woonwijken met post-moderne
torenflats. De stad is zo groot als Rotterdam (maar niet zóó mooi natuurlijk).
Dan een gebied met regeringsgebouwen en grote monumenten. Ook een groot
holocaust monument met rondom tekstborden en foto’s over de jodenvervolging. Verderop is een rij levensgrote beelden van Amerikaanse presidenten.
We lopen rond in het oude San Juan. Het ligt op een schiereiland en is zorgvuldig
gerestaureerd. Een Spaanse stad met paleizen, kerken, galerieën, restaurants en
pleinen. Veel beelden, moderne beelden van lokale kunstenaars. Voor de oude
stad ligt een fort en aan zee ligt een fort. Hier waren de rijkdommen van de
Spanjaarden veilig voor de Engelsen, Fransen en Nederlanders.
We gaan ook naar het museum voor contemporaine kunst. In een
kantorenwijk ligt het vierkante gebouw met een overdekt binnenplein. De zalen
zijn aan de buitenkant, aan de binnenkant is een brede gang. Om in een zaal te
komen moet je een deur openen. Er is dan een mevrouw, die vertelt over de kunst
in haar zaal. Ze laat je er aan het eind van de zaal weer uit en wijst naar de
volgende deur. Daar staat al de volgende mevrouw, die je binnen laat en haar
zaal laat zien. Zo ga je het hele museum door. We vonden het een prettige
manier. De kunst zelf is van niveau. Van landschappen tot installaties. Eén
installatie is een huis kamer met familiefoto’s. Je mag er ook zelf een foto
maken. We maken foto’s van Rommy aan het bureau en mij op de bank.
De tweede dag gaan we naar Ponce, de tweede stad. Mooie koloniale gebouwen rond het centrale
plein. We zien verder veel Art Deco en Postmodern. Veel leegstaande winkels, de
recessie is zichtbaar. Er is veel één richting verkeer. Op een kruispunt kijken
we goed of er een bord staat, er staat helemaal niks. Dus gaan we rechtsaf.
Halverwege de straat gebaart een politieagent, dat we tegen de richting in
rijden. Hij loopt met de auto mee achteruit terug naar de hoek en houdt daar het
verkeer tegen, zodat we er tussen kunnen. Later horen we, dat de richting heel
vaak niet is aangegeven. Je moet het weten en je moet goed op de geparkeerde
auto’s letten.
Ook hier een moderne kunst museum. Groter en met buitenlandse
kunst. Een gezicht op Scheveningen van Mesdag. Verder een vleugel met Engelse
kunst: tekeningen van Moore, een zelfportret van Bacon, een tekening van Freud
en een Gilbert & George. We hebben genoten. Als we door een buitenwijk
rijden zien we een modern park met grote constructies. Het is nieuw, de planten
moeten nog wat groeien, maar het geheel is fraai.
Bij Ponce ligt het Indian Ceremonial Ball Park. In 1975
spoelde bij een hurricane dit terrein bloot. Vierhonderd jaar voor Christus kwamen
de oorspronkelijke bewoners van de Cariben hier jaarlijks bijeen. Met stenen omzoomde rechthoekige
velden dienden voor wedstrijden met een rubber bal en voor ceremonies. Hier
ligt de oorsprong van het voetbal. We worden rondgeleid samen met een
Amerikaanse Highschool klas.
Terug staan we anderhalf uur in de file. Ook niet het eerste
waar je aan denkt bij zeilen in de Cariben. We ondergaan het gelaten. Dat je
hier in een automaat rijdt is een voordeel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten