Vertrek uit Mohammedia

Op de avond van de aankomst in Mohammedia gaven we onze papieren af bij de politiepost en kregen een passeerbriefje voor de havenpoort. De politieman wees ons de richting naar een straat met restaurants. In het pikkedonker liepen we door een stoffige kapotte straat met vervallen pakhuizen. De ratten ritselden, een onverlichte brommer scheurde voorbij. Dan een groot restaurant, felle neonverlichting, keiharde arabische muziek, ongeschoren mannen achter kale tafeltjes. Het lijkt mij wel wat, maar Rommy wil niet. “Er zit geen enkele vrouw”. Daar kwamen we toch ook niet voor, maar goed,  we lopen door. De straat wordt beschaafder en we eindigen in een restaurant met tapijten en kristal. Heerlijk gegeten en weer wat angstig terug naar de havenpoort. Dat waren onze eerste schredes op Marocaanse bodem.

We willen vertrekken nadat de zwaardvisvissers voor hun eerste wedstrijddag zijn uitgevaren. Om zeven uur is de steiger vol met mensen, de ploegen, officials, de voltallige politie, pers en aanhang van de deelnemers. De spanning op de hengels wordt gemeten. Ik wil er een foto van maken, maar zie dan bij het afdrukken een vrouw met gezichtsluier in beeld. Ik maak een verontschuldigend gebaar, maar ze doet de sluier af en gaat uitgebreid naast de visser poseren. Je krijgt er geen hoogte van. Datzelfde zeggen ook de 2 Nederlandse  deelnemers, waarmee ik spreek. Op het feestje van de organisatie de vorige avond vloeide de drank rijkelijk en de Russische ploeg had drie vrouwen van lichte zeden meegenomen…

 

Alle ploegen worden gefotografeerd en veel mannen zetten de Russische dames zo ongemerkt mogelijk op de foto.

 

Dan gaat het loos, de havensleepboten hebben hun brandspuiten aan en laten de fluit horen.

Een kwartier later vertrekken we. We gaan de nacht doorvaren en willen dan in de namiddag in Essaouira aankomen. Insallah...