Voor anker bij Faro en Olhao

Voor de steden Faro en Alhao liggen smalle eilanden, daarachter een droogvallend gebied met schaars bebakende vaargeulen. We liggen achter het eiland Culatra voor anker met ca 30 andere zeilboten, onderlinge afstand ca 20 m, alle kustlanden van Noord-Europa zijn vertegenwoordigd. En die ene Zwitser, er is altijd een Zwitser. Het ankeren lukte na vier pogingen, twee keer haalden we het anker op met een stuk visnet, een keer met veel stevige waterplanten, nu liggen we vast, achterin de groep. De afwas gedaan, een licor de hierbas naast de laptop, fado-muziek op de radio.

We vertrokken uit Alvor in de mist. Belangrijk bij mist is om nergens tegenop te varen. (ja zo krijgen de landrotten ook wat mee van de hogere zeevaartkunde). Toen de mist door zon en wind werd verdrongen hadden we de kust aan bakboord (links), dus dat hadden we goed gedaan (steeds de haven uit en dan linksaf, meer hoef je niet te doen, weer een leerpunt voor landrotten). De Algarve is prachtig vanuit de zee, rotsen met grotten, kleine strandjes en af en toe een kollossale badplaats.
 

 

Doel was de haven van Olhao. Met een lekkere zuidenwind van 4 Bft  maakten we 6 tot 7 Knots (zeemijlen per uur), meer moet je niet willen,  We zagen een KLM-vliegtuig opstijgen in Faro, het ging goed. Toen we de haven bereikt hadden door de geulen waaide het 5Bft. Langs de langgerekte haven lag een smalle tegenwindse geul, aan het eind lag de ingang. Ik maakte me zorgen over het aanleggen met zoveel wind op de kont in die smalle haven. Gelukkig stond er een havenmeester met stropdas op de eerste pier. Ik probeerde de boot zoveel stil te leggen, dat we elkaar konden toeschreeuwen.” Vol, geen plek, ga maar weg… “ Inmiddels zaten we in de smalle haven. Nou is de Annalena een langkieler, die varen dus niet achteruit, maar schuin naar links (door de schroefwerking, maar daarover later) of ineens naar rechts. Het lukt me een evenwicht tussen schroef, wind en roer te krijgen en uiteindelijk komen we het haventje weer uit.

En zo gingen we naar deze ankerplek, waar net voor donker in vier pogingen voor anker gingen. Nog even buiten zitten, de wind is nog warm en de hemel is vol met sterren. Er komt nog een enkel vliegtuig over, ik kan niet meer herkennen van welke maatschappij.

S'morgens is alles stil en we halen het anker op. Weer een visnet, eengrote dit keer. Snel de schroef stil zetten en mety een mes lukt het het net te verwijderen. We varen om de tonijnnettenheen, naar de Spaanse grens.