vrijdag 14 september 2012

Aankomst in Rabat

Het trapje af kon Boris nog wel, maar bij het naar buiten klimmen had hij een zetje nodig van de speciale commisaris van de havenpolitie (een mevrouw). Het valt ook die mee voor een oudere narcoticahond...We liggen dus in Rabat, van de toren aan de overkant van de rivier klinkt de oproep tot het vrijdaggebed.

Het opwindendste van de tweede dag van de oversteek was het moment, dat Rommy het bovenstukje van haar badpak uitdeed.(nee daar zijn geen foto's van, wel van mij met de gardena-douche)




In de tweede nacht extra langzaam gevaren om bij licht in Rabat aan te komen. Om 01.00 uur neem ik het roer over. Rommy zegt: er zijn hier heel veel lichten en ze staan niet op de kaart. Het lijken visbootjes of visnetten, in het pikkedonker probeer ik ze te ontwijken en richting Rabat te gaan. Opeens komt een bootje op ons af scheuren, ze gaan voor onze boeg langs met een greenpeace-achtige manouevre. En ze schreeuwen in het Arabisch en zwaaien met hun armen. Ergens krijg ik het gevoel, dat ze vinden dat we iets verkeerd doen. De ene, een gespierde woeseling in hemd schreeuwt alleen maar: pulletria, pulletria ! Dat kan betekenen: " goddeloze hond, ga terug naar Nederland "of "welkom in Marocco en mogen we u er op wijzen, dat u dwars door onze sleepnetten aan het varen bent, kunt u misschien naar het Zuid Westen uitwijken? Ik denkt, dat ze het laatste bedoelen, ook omdat ze ook "Zuudwest" roepen en naar het Zuidwesten wijzen. We gaan die kant op, maar nog 1 keer komen ze langs en schreeuwen nog harder. Dat was denk ik om de schrik er goed in te brengen. Dat lukt ze aardig.

Heel voorzichtig laveer ik tussen honderden lichtjes door. Rode, groene, oranje en witte, de meeste knipperend. Even heb ik de theorie, dat tussen twee bootjes met dezelfde kleur lichten een net is gespannen. Maar een moment later is het lichtbeeld zodanig, dat er dan wel een vernuftig vlechtwerk van netten zo moeten hangen. Tot zoveel vernuft lijken de twee woestelingen, die wij ontmoet hebben, niet in staat. Even denk ik een zeilboot met rood toplicht naast ons te zien, gelukkig een lotgenoot, maar ik maak de zelfde vergissing als de nacht er voor. Het is Venus, die komt op. Tegen 04.00 uur kom ik buiten de bootjes en varen we langzaam naar Rabat. De maan komt Venus achterna, slechts een kleine sikkel, morgen is het nieuwe maan. Om 06.00 uur komt de zon op en zien we de stad.

Achter de buitenste havendammen liggen twee dammen die de riviermond markeren.We varen voorzichtig binnen en worden vriendelijk gegroet door uitvarende vissers. Ik zie de verbazing in hun blikken niet. Tussen de tweede dammen lopen enorme brandinggolven naar binnen, dan weer rechts, dan weer links. Tussen twee golven geef ik vol gas en we spuiten naar binnen. Op het laagste punt is het 1,4 m. Het kon nog. Ik weet de volgende golf voor te blijven en we houden alles droog. De havenmeester komt ons met een bootje tegemoet, hij had ons voor willen gaan bij de ingang (er is een diep stukje). Op een ponton wacht de customs,en de politie. Die kopieren dezelfde papieren, net zoals later de havenmeester. Ze maken een foto van de boot en we drinken koffie met de douaneman. Dan komt Boris nog langs en mogen we naar de jachthaven. Een supermooie jachthaven met alle voorzieningen en oproep tot gebed.




Er liggen wat Fransen, drie Amerikanen, wat Nederlanders en een Duitser. Ik ontdek een Trismus 37 op onze steiger, zal de Annalena er ook zo uitzien bij terugkomst?


                                                                                       
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten