Carenage Tourelles

En beetje zenuwachtig lichten we om half negen het anker. Het waait hard en we moeten met de wind dwars achteruit het dock van de portaalkraan binnenvaren. Uiteindelijk liggen we om tien onder de kraan. De kraan wordt bediend door een oude man met ervaring, die aan de handels zit en een jonge knaap, met meer inzicht. Ze discusieren over elke beweging van de kraan. Uiteindelijk doen ze steeds wat de jongen wil. Die moet er dan wel van zuchten. Zo staan we na een uur ergens geparkeerd.

De polyesterman is Joël, een dikke man in een oranje T-shirt. Een prima vakman zal blijken. Hij bekijkt ons roer met een hoek eraf. Pas de problem. Naast ons bij het fort lag de Amerikaanse boot Wanderlust, een mooie oude Morgan voor anker. Zonder mast. Hier op de werf zijn twee jonge mensen met een mast aan het werk. Pas als we kennismaken met Ben en Quinn leggen we het verband. Toen ze onder Dominica vandaan kwamen en de wind versnelde braken de bouten van de stagplaten en brak de mast in tweeën. Eerder waren ze al hier voor een rompreparatie nadat ze op de rotsen waren geslagen, door een gebroken ankerpen. De mast is klaar en het wachten is op de kraanwagen. Er ligt nog een een boot met een grote steen in de stukgeslagen romp. En tegenover zijn een stel Franse hippies hun boot aan het leegmaken. De boot heeft vier dagen op de kust liggen beuken: achterkant weg, zijkant helemaal open. Ze willen de boot zover opknappen, dat ze er op land op kunnen wonen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de aangroei van de waterlijn te boenen. Dan zie ik de vrouw van de Franse boot vanaf het dek op het beton vallen. Ze krijst. Het lijkt een gebroken enkel. Ons hoekje uit het roer wordt steeds lulliger.  

In de stromende regen helpen we Ben en Quinn met het terugzetten van de mast. Nicolaas van de Java uit Amsterdam is met hen meegekomen om te helpen. Die zijn gisteren bij het fort geankerd. We hadden al gezwaaid.

In de hoek van het rommelige terrein kan je een trap op en dan sta je in een restaurant met uitzicht over de haven. De eigenaar is een visser, die van twaalf tot drie lunch serveert. Het zit stampvol met zakenlieden. We drinken een biertje en vragen waar we vanavond kunnen eten. Langs de pharmacy en dan zie je het wel. Zo gedaan, maar we zien alleen een patattent met plastic stoelen en fel TL licht.

We zoeken overal en gaan dan maar terug naar de patattent. Blijkt een kok uit St Lucia daar lokale gerechten te maken. Heerlijk. Dan slapen op de boot die nog in de kraan hangt. Morgenvroeg erin en  terug naar het fort. Het gaat erg hard waaien dit weekend, beter hier gebleven. Een biertje drinken op de Wanderlust of de Java. Ik doe nog een laagje primer op het lullige hoekje.