Abaco II

De meeste restaurants en bars staan met palen boven het water. We leggen aan bij Snappas 100 m verderop. Achter de bar hangt een groot tv-scherm met een Amerikaanse nieuwszender. Ze zetten voor ons de UEFA-cup- finale op. Net als in films en series, zitten we met een flesje bier schuin omhoog te kijken op een barkruk en zien dat Ajax een klasse minder is dan Manchester. Helemaal niks in Amsterdam dus, dit jaar.

Het is bij jullie nu ook rond de 30 graden. Weet je ook eens wat dat is. Ik kijk op de thermometer boven mijn hoofd: 31,3 Celcius. Vannacht ben ik buiten gaan slapen, er kwam geen zuchtje wind door de boot. Buiten was het heerlijk, een zuchtje is genoeg. Niet voor de windgenerator, dus laadt dan niet en de motor kan ook niet even aan (koelwaterpomp is er af). Baart zorgen.

Gister kwam Temple langs en gaf  ons de leuke Amerikaanse kustplaatsen door. Temple heeft lang haar en armen en benen vol tatoos. Hij praat plat Amerikaans (South Carolina). Zijn vrouw lijkt op Janis Joplin en werkt onderweg als verpleegster. Ze varen een oude catamaran vol met surfboards. Morgen vertrekken ze richting St Johns. Hopelijk halen ze het nog voor de hurricanes.

Vanmorgen bezoek gehad van James en Laura. James is 75 en verdiende zijn fortuin met een duikschool voor rolstoelers. Met een kraan lieten ze ze in het water zakken. Het fortuin is hij weer kwijtgeraakt, ze varen nu met een heel klein motorbootje. Hij zit onder de littekens van een haaienaanval. Hij liet de ziekenhuis-foto’s zien, het leek wel de EHBO les op de zeevaartschool. Bloeduitstortingen en hechtingen op elk lichaamsdeel. Ze duiken en snorkelen nog steeds en ze gaan ons meenemen naar een hele mooie stek om de hoek. Ze praten snel en sommige woorden kennen we niet. Ook hebben ze het over televisieshows waar we nog nooit van gehoord hebben. Maar het zijn lieve mensen.

Om nog meer in de stemming te komen lees ik ondertussen het boek van Geert Mak waarin hij de reis van Steinbeck in 1960 door Amerika opnieuw doet.

We zijn de volgende dag zelf naar het Mermaid Reef om de hoek gevaren. Als je je kop onder water steekt, schrik je. Vissen in alle kleuren komen op je af. De meeste mensen voeren ze, dus ze verwachten voer. Je ontdekt steeds weer andere vissen, lichtblauwe, met zebrastrepen, grote witte, gele. Het is eigenlijk een aquarium, een aquarium zonder glas. Nog nooit zoveel vissen tegelijk gezien. Gaan we nog een keer doen en dan doe ik mijn rode wetsuit aan om beter te blijven drijven. En om minder op te vallen tussen de vissen.

Er lag een gebroken stokbrood bij de supermarkt met een sticker: For quick sale $ 1,99. (een Europees brood, zonder zuiker, kost hier 6 dollar). Dus zondagochtendontbijt buiten met stokbrood, sap  en een eitje. Klusje voor vandaag (elk dag een klusje, zegt Rommy) is het aanzetten van de computer. Dat wil zeggen, soms gaat hij niet aan. Soms wel en ik snap niet wanneer wel en wanneer niet. Eerst de aansluitkabel vernieuwen, dan testen. Je kan er niet mee terug en je vindt ook niet zo maar het goede mannetje. Je bent meer selfsupporting zal ik maar zeggen.

Was een nuttige weekend: opstartprobleem opgelost (te ingewikkeld om uit te leggen), drie ramen opnieuw gekit. Vanmorgen de was gedaan bij Classic Coin Laundry. Er zijn nog een paar klussen, maar we hebben de tijd tot vrijdag (het duurt iets langer) en het is nu maandag. Ook het leeglopen van de accu’s hebben we kunnen beperken door een zak ijsklontjes in de koelbox te leggen. Behalve als de computer aanstaat, zoals nu en als we True Detective kijken verbruiken we. Verder is het verbruik nul en leveren de panelen overdag 4 amps.

Nou blijkt vrijdag een feestdag te zijn en maandag ook. Dus komt de pomp vrijdag wel aan op het vliegveld, maar de boatyard is dicht. Nog vier dagen langer wachten?! We lopen de trail over de heuvel en door een uitgehakte kloof naar de andere kant van het eiland, dan een mijl over de rotsen en over een ander pad naar de boatyard. We bespreken de kwestie met Tracy van de boatyard. Ze kijken of er iets valt te doen. We staan door het persoonlijke contact in ieder geval weer op hun netvlies. Per Express versturen? Kost bijna $ 500. Dan maar 4 dagen wachten.

We hebben dvd’s gekocht bij de Asian Market. John Cash verkoopt daar van alles. Zijn vrouw is Thaise, de koelkast staat vol met Thai Food om mee te nemen. Hij schildert en maakt boten in flessen. Zij maakt glinsterende handtassen. Het winkeltje staat er vol met flessen, tassen en schilderijen. En hij kopiëert films, we hebben een gesprek over films, over dé film, over Cassablanca. We nemen drie films voor $12. Later mogen we kiezen uit de collectie van James en Laura. Zij wonen dichtbij het buitenhuis van de president en James vertelt hoe de president het terrein naast zijn buitenhuis verwierf om er zijn golfbaan aan te leggen. Hij dreigde de gemeente met onbetaalbare rechtzaken. Betaalde niks en vervuilde daarna het grondwater.

De enigen die hier lopen zijn kinderen, dronkaards en zeilers. Bij de supermarkt zien we twee mannen met een boodschappenkarretje. Zeilers dus. We maken een praatje. Halverwege het gesprek zegt de ene man: we kunnen ook Nederlands praten. Het zijn Zuid Afrikanen. Langs Brazilië hier naar toe gevaren. We nodigen ze uit om langs te komen. Gaat de tijd ook wat sneller, we liggen hier al 2 weken.

Vanavond eten we een kingsize hamburger voor $ 7 bij het paars-roze-lila restaurantje van 2 dikke dames in de Main Street.