Big Papa's Reggae Night

Er is altijd een fort. Meestal op de heuvel aan de noordkant van de baai. Dat is al sinds Jersey zo. Als we zijn bekomen van de tocht op de Indian River lopen we naar gerestaureerde het fort. Er is een pad naar de battery op de top van de heuvel. Het is slightly harder dan de andere trails. Boven staat een kanon uit 1848 en dat is het.

 

Terug liggen we wat te slapen in de kuip en worden af en toe gewekt door boat boys. Albert heeft de was voor ons laten doen, Christian verkoopt fruit en Cobra nodigt ons uit voor de barbecue van de boat boys. Een ander bootje brengt een flyer van Big Papa’s Reggae Night Happy Hour.

 

 

 We waren toch al van plan bij Big Papa (een strandtent met een dinghy steiger) te gaan internetten. Dan gaan we wat later en vanaf 6 uur brengen ze vier rum punch als je er twee besteld. Als we maar in de rubberboot kunnen stappen na afloop.

 

Big Papa zelf heet ons welkom en vraagt of we er met Happy Hour zijn. Nee, die 2 rum punch voor $1.00 is zijn typefout, dat hadden we toch wel begrepen. Nee hoezo? De Happy Hour  heeft hij zo bedacht, omdat de bootmensen om 10 uur gaan slapen. Op maandagavond gaat zijn kokkin les geven in Creools koken aan de vrouwen van de boten. Een man met een plan. Hij wil niet alleen op de foto, wel samen met Rommy.

 

We lezen  een mail van de ANWB: ze willigen ons verzoek om de bootverzekering 5 maanden langer door te laten lopen in. Ze stoppen namelijk met verzekeringen voor oceaanzeilers. Er zijn teveel schadeclaims. Ondertussen praten we met twee mannen uit Hamburg, dat wil zeggen: wij praten en zij antwoorden beleefd.

 

De twee Britten waarmee we de tocht met Octavius maakten schuiven later aan, met zijn vieren drinken we rum punch en praten over rockmuziek en sport. Hij houdt van Black Sabbat en ik van Clapton. We vinden elkaar uiteraard in de Cream. Op zee gaat de zon onder. Als het donker is zie je alle ankerlichten van de jachten.

 

De Britten gaan naar de barbecue, wij gaan terug aan boord. Ons ankerlicht is nog niet aan, het is even zoeken in het donker naar de Annalena.  Na het eten zit ik buiten naar de reggae uit Big Papa te luisteren. Er komt een krachtige regenbui over. Met de kleren uit geniet ik van de frisse regen en de muziek. Dit is een paradijs.

 

Na de regen eet ik de grapefruit die Christian de fruitman ons schonk, nadat we hem een pilsje gaven. Als rasta-man rookt hij zijn dagelijkse joint, maar een pilsje gaat er ook wel in. De muziek gaat nog lang door en wordt beter als ze Bob Marley nummers gaan spelen. Big Papa is vergeten, dat de bootmensen om 10 uren gaan slapen.

De volgende ochtend komt Providence ons goede reis wensen. Hij vraagt of we hem willen aanbevelen bij andere Nederlandse boten. Dus: Call Providence on channel 16. He will help you with everything.

 

Maar we zien er vanaf: er zijn golven van meer dan 3 meter voorspeld. Op dit moment hebben we alle tijd, waarom zouden we moeilijk doen.  We gaan een wandeling langs de swamp maken naar de volgende baai. We raken het pad kwijt en worstelen ons een uur lang door het struikgewas. We kunnen elkaar niet meer zien. Rommy roept: ‘waar ben je?’ Ik roep: ‘hier’, duidelijker kan je toch niet zijn, toch?  Dan komen we uit bij de baai. We zwemmen even bij een verlaten strandje en lopen over de weg terug naar Portmouth.

 Onderweg maken we een praatje met een oude man, die op de veranda van zijn huisje zit. Hij maakte op St Maarten cementen bloempotten voor de hotels. Hij is op zijn oude dag weer op zijn eiland gaan wonen. Ook heeft hij iets met zijn been.  Hier zijn weinig hotels om bloempotten voor te maken. Maar de Marokkanen bouwen verderop een luxe hotel en die hebben al belangstelling getoond.

 

 

 

 

 

 

 

 

Straks komt de koning hier jet-skiën (zie de blog uit Rabat). Gelijk heeft hij, Marokko is een mooi land, maar de kust is saai en gevaarlijk