St Pierre

Cyparis, is de naam van de enige overlevende van de vulkaanuitbarsting in 1902. Dertig duizend bewoners van St Pierre kwamen om in de hete lava. Cyparis zat in het cachot wegens overlast en dronkenschap en de muren van zijn cel weerstonden de hitte. Hij werd benoemd tot ereburger net zo als Josephine, de vrouw van Napoleon.

Alleen om dit verhaal wilden we St Pierre bezoeken, maar het blijkt een verassing. Martinique is een eiland met groene bergen en mooie baaien, maar ook een beetje te georganiseerd en netjes. Als we de pier van St Pierre aflopen ligt er een dronkaard met een blikje Heineken. Kijk dat geeft sfeer.

Overal stukken muur van het oude St Pierre, eens het Parijs van de Cariben. Op de restanten is men in koloniale stijl gaan bouwen. Een beetje Paramaribo. Rommy was meteen aan de beurt bij de kapper en ik kon daarna. Terwijl ik tussen de dames geknipt wordt doet Rommy het uitklaren op de computer van de VVV, een straat verder. (Daar doe je in Paramaribo trouwens een hele dag over).

Goed geknipt bezoeken we daarna het museum, dat aan de aardbeving is gewijd. We bekijken de ruines en doen inkopen. Ik koop op straat een flesje verse suikersap. Nou, met een scheut rum zal het misschien wel smaken… (Maar vandaag even geen rum, gisteravond bij Sabien en Pieter een TI Punch teveel gehad). We zien een mooi huis, waar blijkens een bordje een psycholoog woont. Kijk zo moeten alle psychologen wonen. Het huis is wat slecht onderhouden, maar psychologen hebben daar hun redenen voor…

Ik maak een foto van de Chambre de Commerce, een replica van het gebouw van voor de uitbarsting. Er hangen wat jongeren rond het gebouw, die niet gefotografeerd willen worden. Zou ik ook niet willen. Bij terugkomst op de pier ligt er een andere dronkaard met een fles rum.

We speuren altijd naar slapende dieren voor de succesvolle serie “No blog today”. Maar het lukt niet meer zo. Ik heb nog een slapende aap, maar die doet maar alsof hij slaapt. En een slapende mus, maar die is dood. Ik vroeg een personeelslid in dierentuin van Paramaribo: “Hebt u ook slapende dieren?”. Hij dacht door zo’n blanke Nederlander op de hak te worden genomen. Daar houden ze dus niet van, is me gebleken. De Caribean Snackbar is hier het internetcafé voor de zeilers, die op de rede voor anker liggen. We gaan daar aanstonds heen en zetten deze tekst op het blog.

Morgen gaan we dan vroeg op weg naar Dominica. We moeten naar Rousseau, dat ligt wat verder aan de Westkant. De Zuidkant van het eiland is natuurgebied, daar is het verboden te ankeren.