Saba

Saba is steil. Op de toppen en bergruggen staan huizen. Op een onmogelijke manier heeft men wegen tegen de bergwanden weten te plakken. Op een hoek is een vlak stukje tussen een heuvel en de zee. Daar heeft men een vliegveld aangelegd. Het schijnt als landen op een vliegdekschip te zijn.

We liggen in Ladder Bay, twintig minuten in de dinghy van het haventje van Fort Bay. Voor 1940 was het haventje er niet en was de Ladder de enige manier om op het eiland te komen. De Ladder is een heel steile trap, uitgehakt in de rotsen. Het kost erg veel inspanning en tijd om boven te geraken. Toch schijnt er ooit een piano en een bisschop naar boven te zijn gedragen. Halverwege staat een wit douane kantoortje.

Ik doe de tocht naar de Douane, Immigration en Haven Autoriteit in Fort Bay. Douane is even weg, maar de agent van de Koninklijke Mareschaussee maakt voor hen kopiën van mijn documenten. Hij moet van zijn baas zijn pistool inleveren en bureauwerk doen. Hem best. Om te oefenen moet je naar Aruba en dat komt er dus niet van. Ook zijn pepperspray moet hij inleveren. Ook niet kunnen oefenen. In Rotterdam Rijnmond is het hetzelfde, verzeker ik hem. Een lekker politiegesprek. Zeuren over de organisatie.

Er zijn twee dorpjes The Bottom en Windwardside. Er tussen liep een bergpad. Er kwamen ingenieurs uit Delft en die zeiden dat het overal te steil was om een weg aan te leggen. Een inwoner deed een schriftelijke cursus wegenbouw en men bouwde een weg tussen de dorpen. Ook het vliegveld kon niet volgens Delft. Een bijzonder volkje. 1500 inwoners, afstammend van Nederlanders, Ieren, Schotten, Engelsen en Afrikaanse slaven. Opgewekte mensen in schilderachtige huizen. Met schone straten. Nergens geen pepperspray nodig.

De swell uit het Noorden doet de boot stampen en rollen. We slapen erg slecht. Daarom zien we af van een tweede nacht en doen Saba in een dag. Een natte tocht in de dinghy naar de haven. Bij de jongens van het natuurpark (Jesse en Jelle) nog even gekeken naar de swell van komende nacht. Wordt niet minder. Met de taxi van Perry gaan we door beide dorpen naar het vliegveld om een hysterische Amerikaanse vrouw naar haar vliegtuig te brengen. Ze had haar huissleutel op de duikersboot laten liggen en haar telefoon thuis. Ze haalt haar vliegtuig en wij hebben ondertussen het eiland gezien. Perry zet ons af in het bovenste dorp: Windwardside. Alle huizen zijn wit met een rood dak en groene luiken. Een welstandscommissie met zeer veel invloed. Bij de Nederlandse bakker drinken we koffie en kopen een meergranenvolkorenbrood. We nemen het oude bergpad naar The Bottom. Eerst 200 m door het regenwoud omhoog, daarna afdalen. Dit is een prachtig wandeleiland. En duikeiland. En verder niks. Van The Bottom nemen we dan ook maar de betonnen autoweg naar de haven beneden, goed voor de conditie. Elke pas remmen op de hamstrings.

We tuffen met veel overslaand water terug naar Ladder Bay en nemen daar nog een foto van het mooie Nederlandse jacht van dertig miljoen, dat op de rotsen ligt. Vlakbij de Ladder. Met de hevige swell is de mooringlijn onder het schip langs gegaan en bij de schroef doorgeschavield. De eigenaar is één van de rijkste Nederlanders vertelden ze ons. Zijn naam wisten ze niet.

De Annalena ligt zwaar te rollen, van 45 graden naar 45 graden. We hijsen de buitenboordmotor en de dinghy met moeite binnenboord en vertrekken naar St Croix, spreek uit kroj. Niet na genoten te hebben van een dubbele volkorenmeergranenboterham met Goudse kaas. We laten het tweede rif zitten en de Windpilot brengt ons heerlijk rustig met 5 knopen naar St Croix. Langs de olietankers, die bij de grote olieopslag aan de Noordkant voor anker liggen. Een nacht doorvaren. Als het donker is hebben we nog even het licht boven op de berg van Saba recht achter. Daarna de verlichte hemel boven  St Croix en het licht van St Thomas en St Johns aan stuurboord. Geen apparatuur nodig. Columbus zei ook, dat hij een licht zag. Een dag voor de uitkijk land zag. Het kon niet zo zijn, dat een matroos het nieuwe land als eerste zag.

We zullen bij zonsopgang bij St Croix aankomen. De baai van Christiansted ligt achter veel riffen, daar is daglicht voor nodig.