St Croix

Om acht uur ’s morgens (in Nederland is het al 14 uur) varen we langs de koraalriffen die voor Christiansted liggen. Voor de stad ligt het vol met lokale boten, een halve mijl oostelijk bij de marina liggen de trekkers. Vijf Amerikanen, een Canadees, een Engelsman en een Duitser. Bij het dinghydock in de marina praten we het Canadese stel uit Toronto. Ze zijn hier goed bekend en ze informeren ons over de winkels en het vervoer. Verder praten we over Trump, Wilders, van Gogh en Fortuijn (het gaat nooit over Rutte of Pechtold). Ze hebben vorig zomerseizoen op Grenada gelegen. Rondgehangen en veel kranten kunnen lezen. We krijgen later een digitale gids van de Intra Coastal Waterway van ze.

In de marina ligt één boot aan de landvasten te rukken, het is een verlopen boel. Wel een goede Marine Store, waar we slangen kopen om de wc te refitten. De Canadesen nemen ons mee naar een Marine Store verderop. Bij de ingang een swap boekenkast (gratis halen en brengen) en dan HAYDN... Symfonie no 7 vult de winkel. Achter de toonbank staat Steve. Haydn vind hij mooi en als het rustg is pakt hij zijn gitaar en speelt zijn eigen songs. Er staat een koelkast met bier en fris: Remember what you took and pay me when you leave St Croix. Hij laat ons zijn  achtertuin (backyard) zien: kassen met rucola, neem maar zo veel je wil. Dit is de beste Marine Store van de Cariben.

Steve’s vrouw komt binnen: is het al zo laat? Time goes faster when you get older, zeg ik. Yeah, and then you are dead before you know, antwoordt ze laconiek.

St Croix was dus Deens en vandaag wordt gevierd, dat St Thomas en St Croix 100 jaar geleden zijn overgedragen (verkocht) aan de Verenigde Staten. Op het gras bij het fort staat een tent waar genodigden luisteren naar toespraken van zeer belangrijke mensen. Dat ze belangrijk zijn, blijkt uit de aanwezigheid van vierkante bodyguards met oortjes, die door spiegelende zonnebrillen het publiek in staren. Net als in de film. En ’s avonds hebben we prachtig uitzicht op het vuurwerk. Een echt Caribisch vuurwerk, alles wordt door elkaar de lucht in geschoten. Wij missen een beetje de opbouw.

Tegen Happy Hour gaan we naar de bar op het terrein van de Marina. Daar drinken we wat met Paula en Scott, zij was divorce attourney, hij was homicide detective (zulke woorden moet je niet vertalen). Ze was ook ski-instructeur en ze vertelt een lang verhaal over haar goudkleurige curve-ski’s. En het ging, zoals steeds over die idioot in het Witte Huis. Ze heeft een beetje teveel gedronken. Scott ook, maar he can hold his liquor. We praten nog met een ander Amerikaans stel, dat graag naar Europa wil. Hij ziet op tegen het aanleggen in marina’s. We doen ons best ze een goede induk van Europa te geven. Dit soort sailors bars zijn belangrijk voor de vaartips.

Bij het verlaten van de bar begint een Amerikaan, die hier woont, een verhaal over de Worldseries en een begrafenis. Ik zeg tegen Scott, dat ik het niet kan volgen. Ik ook niet zegt hij, terwijl hij vriendelijk blijft luisteren. Twintig jaar verhoor ervaring.

Op zondagmorgen, het is al heet, maken we een wandeling door Christiansted. De waterfront is gerestaureerd en in de straten erachter zijn mooie gebouwen en pleinen. De deur van een gesloten restaurant hangt vol foto’s en krantenknipsels met Obama. We staan het te bekijken, als een oude vrouw het restaurant binnen gaat. Ze vraagt of we Obama goed vinden. Naar waarheid spreken we onze bewondering uit. He was send from God, zegt ze. En dan gaat het weer over die fool, die hem opvolgde. Ze heet Sarah, ze kwam 20 jaar geleden uit Montserrat en het is haar restaurant. Ze neemt ons mee naar binnen. De wanden zijn vol met foto’s. Van de vulkaanuitbarsting op Montserrat. Van Duncan de beroemde basketball speler, die haar buurman was. Van haar zoon, die een vliegtuigongeluk had en nu niet goed meer bij zijn hoofd is. Life is hard, zucht ze. Van haar andere zoon en dochter. Ze geeft ons zelfgemaakte passievruchtsap met ijs. Bij het afscheid drukt ze ons op het hart, op te passen voor misdadige figuren. Ze gaat het restaurant schoonmaken, daar kwam ze voor. God bless you. Thank you Sarah.

We besluiten de wandeling met een rondgang door het Fort. We krijgen een beschrijving mee van de Park Ranger bij de toegang. In het Deens. Je wordt overal voor aangezien als je blauwe ogen hebt.

We zien de uitslag van de Klassieker. Life is hard.