Havana 2

Er zijn 2 toeristische voetgangersstraten door Oude Havana, de Obispo die wordt gekruist door de Mercaderes. Om de tien passen wordt je aangesproken door iemand met een geplastificeerde menukaart of door iemand die wil, dat je een souvenierwinkeltje binnengaat. Gegrilde kip kost $12, niet veel voor ons en een half maandsalaris voor een Cubaan. De honderden souvenierwinkeltjes verkopen allemaal hetzelfde: guerillapetjes, houtsnijwerk en koelkastmagneten. En er zijn steeds mannen waarvan de broer in een sigarenfabriek werkt en die je sigaren voor de halve prijs kunnen verkopen.

Het museum voor Moderne Kunst laat zien, dat ze goed kunnen schilderen. Alle westerse schilders hebben hun invloed, van Seurat, Gaugin tot Mondriaan en Rauschenberg. Wifredo Lam en Ponce de Leon zijn heel orgineel en toonaangevend. Fotograferen is verboden en de suppoosten letten er streng op. Net als in grote winkels moet je je tas in bewaring geven en daar bij afhalen voor betalen. Ergelijk, maar je betaalt, omdat de mevrouw van de bewaring er van moet leven. Ik loop een stukje mee met een groep met een Engels sprekende gids, elk schilderij blijkt een patriotische boodschap te bevatten. Was me ontgaan.

Het museum met Afrikaanse Kunst is gratis. Het zijn voor een deel beelden en voorwerpen, die Fidel cadeau kreeg van Afrikaanse regeringsleiders. De glimlachende suppoosten vragen om een donatie. Een zaaltje met textiel en muziekinstrumenten wordt  speciaal voor ons geopend. Bij het verlaten van het zaaltje vragen ze weer een donatie. Het begint op Marocco te lijken: ongevraagd je iets laten zien en je dan laten betalen. Het gaat maar om pesos/dollars, maar deze geldklopperij begint ons tegen te staan. Volgens mijn normen is het eerlijker vooraf te vertellen, dat iets geld kost. Maar volgens hun  normen zou het eerlijker zijn, als ze evenveel geld hadden als wij.

Toen de Russische steun stopte en de ‘Speciale Periode’ begon, heeft Fidel in een toespraak gezegd: Toerisme is Goud. Toeristen zijn geld. Wees vriendelijk. Verder contact is afgeraden. Hij zal er wel nog wat meer over hebben gezegd, want zijn toespraken duurden meestal 4 uur.

We steken de brede straat, die het oude en nieuwe Havana scheidt over. Ook druk, veel minder toeristen. Er wordt wat opgeknapt, maar de meeste panden zijn verwaarloosd en kapot. Je moet voortdurend kijken waar je loopt, de straten zijn vol gaten en modderige stukken. In de etalages staan wat flessen bleekwater en plastic emmers. Het meest triest is de boekhandel met vergeelde boeken van Fidel en Che.

De tocht terug gaat vandaag met een Oldsmobile uit 1955, de chaufeur is wat spraakzamer, dan de meeste Cubanen. Als we door de villawijk met ambasades en paleizen van partijleiders rijden, vertelt hij hoeveel ton deze huizen kosten. Niet echt een partijlid, maar hij scheurt lekker door het drukke verkeer. De stoplichten, bediend door een agent in een hokje, hebben een aftelbord. Bij 0 seconden trekt de Oldmobile het snelst op.

Het goede nieuws is dat de WIFI in de marina het weer doet, we hebben nog wat ETECSA-kraskaartjes. Op het terras checken we de mail en lezen dat van Persie ons een overwinning gaat bezorgen tegen ADO. Er is een Chinees restaurant bij het terras. Addison had al verteld, dat het niet naar Chinees smaakt. Maar Addison Chan is een Chinees, dus vast veel te kritisch denken we. De loempias smaken naar droog meel en gemalen karton.

We lopen de volgende dag, de toeterende taxis negerend naar het naastgelegen dorp. Voorbij een Marine Basis met 2 patrouileschepen en veel witte jachten (verboden te fotograferen: even heb ik de neiging) lopen we tegen een kunstenaars-kolonie aan. Alle huizen en muren zijn met kleurig mozaiek betegeld, een hommage aan Gaudi. De kunstenaars verkopen hun werk in kleine gallerijen. We lopen deaarna langs een appartementencomplex: grote appartementen met eronder geparkeerde Mercedessen en 4WD Toyotas. Ambassadeurs. Baseball sterren. Familie van partijleiding. Aan de achterkant van het ommmuurde complex is de supermarkt die we zoeken, een supermarkt met stukken vlees en kaas. Er liggen zelfs 2 pakjes boter, maar de klant voor ons koopt ze allebei. Bij de uitgang controleren 3 bewakers de bonnetjes en de tassen. Er zijn hier geen electronische poortjes, daarom moet je ook steeds je tas in bewaring geven of laten verzegelen.

Op zondag komen ze met de mooiste oldtimers naar de bar tussen kanaal 1 en 2. We snappen niet wat ze er aan vinden, wat kades, lege terassen en wat zeilboten. We spreken met een ouder Frans paar (onze leeftijd), dat hier in de aanloopgeul de schroef verloor. Niet eenvoudig om dat in Cuba op te lossen. Maandag weer een dag naar Havana.

Feyenoord heeft dus met 3-1 van ADO gewonnen en dat terwijl van Persie maar 10 minuten mee deed.

We wandelen in het nieuwe Havana, langs de zee en door mooie wijken met Art Deco gebouwen. De Amerikaanse ambasade is verlaten. Eens hadden ze een lichtkrant op de ambasade om de Cubanen het echte nieuws te geven. Fidel liet toen 48 vlaggenmasten met zwarte vlaggen voor de lichtkrant plaatsen. Eén vlag voor elke dode door Amerikaanse schuld. De masten staan er nog. Daarnaast is een veld met podium waar Fidel toespraken hield, konden de Amerikanen meeluisteren.

Terug met de rode Peugeot 205, die ons ook bracht gaan we op visite bij de Fransen: Francoise en Jean. Ze vliegen elke zomer terug naar huis en varen hier de winter. Verhaal: De apparatuur, kussens, kleding, bb-motor hadden ze in een selfstorage in Fort  Pierce opgeslagen. Ze kregen na de 1^e maand geen rekening en dachten dat het zeker per kwartaal zou gaan. De firma had hun Franse telnummer niet willen hebben, alleen het Amerikaanse. De storage heeft alle spullen 1 dag nadat er 30 dagen zijn verlopen aan een opkoper verkocht. Niet betaald, niet telefonisch bereikbaar. Geheel volgens de regels, zonder nadenken. Een deel hebben ze nog van de opkoper terug kunnen kopen voor de dubbele prijs. Nu liggen ze dus zonder schroef in Havana. Maar het goede nieuws is, dat Jean bij Air France heeft gewerkt en dat ze 4 keer per jaar gratis kunnen vliegen. Ze gaan dus zelf een nieuwe schroef ophalen in Frankrijk.

Het is weer hard uit Oosten gaan waaien, we liggen hier nog wel een tijdje. Misschien een paar dagen naar Vinales, 180 km naar het Westen, je kunt daar prachtig wandelen. Maar we hebben nog geen betaalbaar vervoer gevonden.