90 Miles from Cuba

Kennedy zei in zijn toespraak tijdens de Missile Crises: 90 Miles from Cuba, het is 94 mijl maar men het houdt het op 90. Kennedy verbleef hier vaak en Truman heeft vanuit hier zelfs 176 dagen geregeerd. Doktersadvies. We willen onszelf fotograferen op het meest zuidelijke punt, maar er staat een rij van 150 m.

Ze verklaarden de oorlog aan de USA in 1961. De USA had een controlepost opgericht op de Route 1 bij Key West. Om op drugsmokkel te controleren, maar dat gaf mijlenlange files. De burgemeester van Key West riep de Conch Republic uit en verklaarde de oorlog. Twee dagen later werd de controlepost opgeheven. Elk jaar viert men hier de Conch Republic Week, onder het motto: We succeeded where others failed. Een week groot feest.

The most southern point of continental USA. Apart, vrijgevochten. tropisch, historisch. Veel Cubaans eten en Cubaanse sigaren. Cruiseschepen met toeristen, hotels vol met Japanners. We kijken met Lynn een paar dagen rond, alvorens ze met het vliegtuig vertrekt, via Miami naar Amsterdam.

In Miami lieten we 10 dagen eerder de rugzak van Lynn langs het rooster van de wateruitlaat in de dinghy zakken. De volgende morgen wandelen met z’n drieen eerst door Miami Beach en vertrekken zuidwaarts. Eerste stop is No Name Harbour, een baai in een natuurpark. Je betaalt voor het ankeren in de baai met een envellop in een brievenbus.

Van No Name Harbour gaan we voor de ondiepe kust langs. Bij een doorgang door de mangroven ankeren we in een kreek. Veel no-see-ums, onzichtbare mugjes, die gemeen bijten. De volgende binnendoor met veel ondiepe passages en veel jeukende bultjes. We ankeren ergens langs Key Largo ver van de mangroven, niet nog meer bultjes.  Een week geleden zagen we de Bogart/Bacall film Key Largo. Prachtige film uit 1948, maar het is een bewerking van een toneelstuk: de hoofdpersonen zijn tijdens een orkaan opgesloten in een hotel. Je ziet niks van Key Largo.

Marathon is een nederzetting langs de Route 1, aan het eind van de Seven Miles Bridge. Eerst was er een spoorweg. In 1935 vaagde een hurricane de spoorlijn grotendeels weg. De 600 te werk gestelde veteranen uit de 1^e Wereldoorlog waren niet geevacueerd en kwamen allemaal om. Hemingway heeft daar nog een woedend verhaal over geschreven. In 1938 werd de railroad omgebouwd tot autoweg. Ford had inmiddels zijn opgang gemaakt.

De moorings van de Marathon City Marina liggen vol met snowbirds (noordelingen die de kou ontvluchten). Er is om 9.00 uur een radio-conferentie en ’s avonds komt de Kerstman langs de boten. Hij komt langs onze boot en vaart ons straal voorbij. Misschien dacht hij: Nederlanders geloven niet in mij. Met fietsen van de Marina gaan we naar het Crane Park, een mangroven natuurgebied. Een gepensioneerde man rijdt ons rond in een golfkarretje en vertelt over de geschiedenis en de natuur. Er is een modern huis uit 1951 van de Cranes en aan de andere kant een eenvoudig huis van de Adderly’s, een zwart gezin dat leefde van het stoken van houtskool en het opduiken van sponsen. Een paar mijl verderop werd toen in de tuin van Hemingway een zwembad van $ 20.000 aangelegd.

We doen  weer een paar etappes van ankerplaats naar ankerplaats. Bij Low Keys komt een man in een motorbootje ons vertellen, dat we niet mogen ankeren voor de hoogspanningsleiding. Later als we verderop liggen, komt hij nog een keer langs, zegt dat we nu goed liggen en biedt aan ons naar de supermarkt te brengen. Deze man is onze echte Kerstman.

Eindpunt voor onze 10 dagen met Lynn is Key West. We varen om de stad heen naar de Garrison Bay aan de noordkant, langs een groot ponton met kraan waar al 7 gezonken boten zijn opgetakeld. Het is een heel stuk naar de kant, maar dat is het op andere plekken ook en hier is weinig stroom. Het blijft uitkijken voor gezonken boten. Veel steigers zijn verwoest en een aantal historische woonboten hangen half gezonken in het water. Irma.

Tijdens onze eerste verkenning van de stad, blijven Rommy en Lynn achter op een terras en sluit ik me aan bij de lange rij wachtende  Japanse toeristen voor het Hemingway House. De gids vertelt weinig wat ik nog niet wist. Er lopen 15 katten met 6 tenen, afstammelingen van de katten van Ernest en Pauline. In de tuin is een priëel waar vaak koppels trouwen. Hemingway is zelf 4 keer getrouwd, vandaar. Zijn werkkamer is prachtig. Werkkamers zijn altijd prachtig. Hoewel je struikelt over de andere toeristen, ben ik blij het huis te zien. In de shop koop ik een kat-beeldje, zoals Picasso die in Parijs voor Hemingway maakte. Wat hebben die Japanners met Hemingway? Dat hij zo macho was? Als de gids vertelt hoe Pappa Hemingway zijn vrouw bedroog, beginnen ze allemaal te lachen...

Het nieuws: Trump gaat een eeuwenoude boom voor het Witte Huis omhakken en versoepelt de regels voor oliewinning op zee. Wat een nare man. Gelukkig is Alabama nu voor de Democraten en is het aantal moorden in New York sinds 1990 van 2263 naar 285 gedaald. 

Als Lynn is vertrokken, lopen we nog een dag door Key West. Op het kerkhof zoeken we de grafsteen met het opschrift: I told you I was ill. In de boekhandel kopen we 2 Cuba-gidsen. De mevrouw van de boekhandel signeert haar eigen boeken. De roman van Jesmyn Ward, Sing Unburied Sing blijkt een bestseller. Lees het ook: een schitterend boek.

Omdat het 31 knopen uit het Noorden gaat waaien, varen we terug naar Marathon. De baai in Key West is open naar het Noorden, Marathon is rondom beschut. De tocht is geweldig. Voor het eerst sinds tijden zeilen we lekker, bijna halve wind met een rotvaart. Met Rommy’s hengel vangen we 2 Spaanse Makreelen. Ik maak een navigatielicht voor de dinghy: een solar-led tuinlampje op een plastic buis. De makreel is zacht en smakelijk (met selderijzout, dille en kikkoman). In Marathon tekenen we in voor een week, mooie tijd om alles te prepareren voor Cuba.

We kochten de nieuwe Waterway Cuba-gids van Calder en Chan. Addison Chan ligt 2 boten van ons vandaan met zijn Three Penny Opera. We zullen hem zeker het één en ander gaan vragen. Oud en Nieuw verloopt rustig. Om 6 uur uur bellen we de meisjes. 

Happy Newyear