Mast op de wal in Arrecife

Ik meende te weten, dat het drie dagen per jaar regende op Lanzarote. Nou dat was dan vandaag, gisteren en eergisteren. Vandaag heftige regen en harde wind, dus de mast gaat er pas morgen af. Is geregeld, komt een kraanwagen om half tien. Wij maken vandaag alles klaar, dwz de zeilen er af, de giek er af, de borgingen van de stagen alvast recht buigen, de kabels losmaken, ja dat was het wel zo’n beetje. In de derde electrahandel vonden we dikke TYraps. Spanjaarden spreken zelden Engels in tegenstelling tot de Portugezen. Maar met mijn Italiaans dialect en google translater komen we er altijd.

De kraanwagen is een vrachtauto met kraan. Ze willen de haak van de kraan achter de vallen doen en dan de mast aan de vallen omhoog trekken. Ik heb het idee, dat dan de kap boven op de mast eraf kan knallen of dat de plaat van de de blokken kan verbuigen. Liever een strop om de mast. Hebben ze niet. En naar boven klimmen, dan moeten ze eerst met de baas overleggen. En hij lijkt er niet veel zin in te hebben. In Barendrecht doe ik het met Peter samen in een half uur. Hier zijn we al een uur aan het discusieren. Dan gaat Rommy wel de mast in, zeg ik. Waarna ze allemaal in lachen uitbarsten. Uiteindelijk maakt Rommy de strop boven vast en houden de mannen maar niet op over hoe dapper mijn vrouw is. Voor de Nederlandse mannen heb ik het behoorlijk verbruid. Ook de volgende dag wijzen ze naar ons: die dappere signora en die slappe vent. Ze willen de mast laten zakken, maar dan komt Christian van de Marina zeggen, dat ze de mastvoet naar voren moeten trekken. Doen ze en zeggen tegen mij: he is from the office, he knows nothing. Ondanks dat ligt de mast na twee en half uur.

Manieren om het geklapper van kabels in de mast tegen te gaan. Een buis in de mast lijmen of popnagelen en daar de draden doorheen leiden. Manchetten van piepschuim om de kabels leggen. PUR-schuim in de mast spuiten en zorgen dat de vallen niet vast gaan kleven. Drie  TY-raps onder hoeken van 120 graden om de kabels. We doen het laatste. Werkt zeker zegt Frits, maar je kan de kabels niet meer vervangen. Ja, zo is er altijd wat. We leggen wel twee lijnen door de mast, zodat we altijd iets bij kunnen trekken.

Tegenslagen: de mast zit vol met troep, het is heel zwaar de kabels met afstandhouders er door heen te trekken.Het zijn drie kabels uit drie gaten, dus Rommy moet één voor één aan een lijntje trekken. Die knapt dus. Daarom moet de bodemplaat eraf, dan kunnen we alles met een dikkere lijn trekken. Zit vast met vier bouten. Zit dus vast, 30 jaar corrosie. Het kost vier uur geduldig tikken, WD40 spuiten en met een slagschroevendraaier (geleend van de Zwitser uit Geneve) slaan. Iedereen, die zijn werk even onderbreekt en komt kijken begint over haakse slijpers en uitboren. Ik blijf noest doortikken en wd40 spuiten. Tenslotte is de bodemplaat eraf. We maken een soort schoorsteenvegersborstel (mooi scrablewoord) van een latje met TY-raps. We halen een bak polystreen en groen mos uit de mast (er zijn driehonderd soorten mos). Na een  dag werken zitten de kabels erin, de VHF kabel op afstand gehouden van de electrakabels met een stukje rubber. Daarvoor nog met Advitek in Barendrecht gebeld. Dank voor je advies, Richard.

Om acht uur ’s morgens bij de mast staan, in de volle zon werken met een koekje als lunch. Om vier uur ging bij mij de pijp uit.  De jaren gaan tellen, 69 jaar. Ik moest er even bij gaan zitten. Rommy is nog jong, die gaat maar door. Maar beloofd is beloofd: na gedaan werk een Estrella 1906 bij de cerveseria. Heerlijk en verdiend. Vanaf acht uur staan in de hete zon! Met een koekje als lunch! Mij hoor je daar verder niet over.

De draden zitten er in. Morgen even testen of de vallen nog kunnen bewegen, nog een paar verfraaiingen en dan gaat de mast er maandag om tien uur weer op. Zal wel iets later worden.

In de nacht is het niet stil. Aan de wal is een disco met dreun. Wakker liggend bedenk ik, dat we morgen ook de draden onderin de mast (van stoom en deklicht) moeten voorzien van afstandshouders. Dat stuk lag vol met troep, maar is nu leeg. Het zal je toch gebeuren, dat na zoveel werk en kosten het nog klappert. Waar een discodreun al niet goed voor is.

Dus doen we dat op zaterdagochtend. Inmiddels een stuk geroutineerder. Dan is het klaar en hebben we een vrije zondag. Helaas is de autoverhuur op de haven dan dicht. Misschien gewoon wandelen en uitrusten.

We werden hier vier jaar geleden weggestuurd: niet voor zeilboten. We ankerden met de Flying Circus in een haventje bij het fort. Nu is er een grote marina met alle voorzieningen. Op de kade zijn chique winkels en restaurants. Zoals vaker is het te groot opgezet, veel panden staan leeg. En de kade waar onze mast ligt is groot. Er is een gigantische mobiele botenlift. Verderop werkt een Bulgaar aan een prachtig gelijnd Nederlands schip ( je ziet het schip voor het cruiseschip staan). Het lukte hem beweging in de eerste moer te krijgen. Hij is Bulgaars zwemkampioen geweest.

De marine is stampvol. Zeker nu na een week harde zuiden wind. Veel overstekers willen nog naar Gran Canaria, maar wachten tot de ARC daar op 20 november vertrekt. Nu is daar geen plaats.

Het regent overigens toch twintig dagen per jaar op Lanzarote.

(Ik heb het stukje over Vigo verbeterd. Tenminste, dat vind ik)