Zonnig Madeira

Er steekt een lange strook vulkanische rotsen uit aan de oostpunt van Madeira. Halverwege vormt zich een baai. Beschut voor winden uit noord, west en oost. Tussen de 10 en 20 meter diep, grindachtige bodem. Grillige rotswanden in rood, geel en zwart. Er liggen drie vrachtwagens op 12 meter, daar kan je anker in blijven steken. Als enige ligt er de Stavast uit België. We gaan 30 m verderop liggen. De volgende dag komt er de Nederlandse catamaran Salon 30 m naast ons. Het is een wel een buitenlands avontuur.

 

Over de rotsen loopt een wandelpad. Lange rijen wandelaars lopen over de richel. We zien ze afsteken tegen de blauwe lucht. De tweede dag naar de kant geroeid en het pad op. Het is inderdaad adembenemend. Onze boot ligt ver beneden als een stipje in het water. Het pad is afdgezet met betonijzer stangen en staaldraad. Op sommige plekken liggen de stangen op een hoopje. Ik denk, dat de Portugezen lagen scoren op de Hofstee ’s schaal van risicomijding. Op één plek is de richel maar 40 cm breed. Ik ben blij, als Rommy 3 uur later gezond en wel weer terug is van haar wandeling en ik haar weer met het bootje op kan halen.

De Salon is een zelfgebouwde catamaran van Frits en Marleen uit Terapelkanaal of Ter Apelkanaal. Frits bouwde hem in de achtertuin, nadat hij op een werf was gaan werken waar ze catamarans voor Duitsers bouwden. Hij heeft net als ik elektrotechniek en psychologie gedaan. Allebei met Mulo begonnen. Echte doorzetters. Het schip ziet er prachtig uit. Sterk, strak en eenvoudig. Vier grote hutten en boven dus de salon. Op hun achterdek spraken we over onze boten, ons werk, de Pacific en het geklapper van de kabels in de mast. Als je in zo’n baai ligt te schommelen, dan knalt het maar door. Frits heeft er al PUR-schuim in gespoten, dat hielp tijdelijk. De beste oplossing is een pvc-buis in de mast lijmen en daar de kabels doorheen trekken. Ik wil eerst een prop schuimrubber door een gat halverwege omhoog duwen. Maar blijft dat zitten?

De volgende ochtend gaan we eerst een experiment met de bijboot doen. De vraag is: kan je uit het water in de boot klimmen. Aanvankelijk lukte het niet. Frits kwam met het idee een stootwil aan de lage kant te bevestigen, zodat de rand boven water blijft. Het lukt mij vrij gemakkelijk er in te klimmen, maar er komt wel wat water in het bootje. Later doet Rommy het zonder water. Dat komt omdat haar borsten binnen de rand staken en ze zo gemakkelijk binnen kwam. Rommy zegt, dat het komt omdat ik zwaarder ben.

We bergen het bootje op en varen om  het hoekje naar de marina Quinta do Lorde. Van hieruit gaan we Madeira verkennen. Zonnig Madeira en windstil Madeira. Het brood is op, we eten toastjes met sardines en witte wijn. Je moet toch wat.