Naar La Graciosa

We tanken nog even en varen dan de marina uit. We zijn van plan nog even voor de kust van Madeira te blijven. We willen de overdekte botenstalling zien  Maar na 5 minuten horen we een doffe dreun en de motor begint onregelmatig te lopen. Er komt een vieze grijze rook uit de uitlaat. Ook in zijn vrij blijft het hetzelfde. We weten, dat er in Canical een werf is met een motorwerkplaats, Rommy zoekt het radiokanaal van de haven op. De motor begint echter weer normaal te lopen en reageert goed op de gashendel. Wat te doen? We moeten waarschijnlijk zestig uur moteren. Rommy zegt het volste vertrouwen in het motertje te hebben, ik weet het niet. Wat, als we halverwege zonder motor ronddobberen? Dan schiet me te binnen, dat ik voor het tanken een scheut anti-bio-schlam in de tank heb gegooid. Dat gaat zo: eerst gallons omreken naar liters, dan omrekenen naar de tankinhoud, dan 1:100. Dat is dus altijd een flinke scheut. Ik had er twee flinke scheuten ingegooid. Maar het spul had zich niet vermengd en was in één keer in de motor gekomen. We zetten koers naar La Gomera en komen daar na zestig uur moteren aan.

Eerst langs Islas Desertas, een onbewoonde bergrug. We hadden voor het weekend een permissie daar te ankeren en rondgeleid te worden. Het waaide toen veel te hard, we hebben afgezegd.

De twee dagen overtocht waren uiterst saai, eerst nog een paar keer bezoek van dolfijnen. Daarna niets, helemaal niets. Ja, ik zag een vliegende vis, maar het kan ook een wit vogeltje geweest zijn dat over het water scheerde en vervolgens verdronk. De tweede nacht werd mijn wacht nog opgeleukt door een Franse zeilboot, die geen centimeter week, ook al zat ik in zijn stuurboord-voor kwadrant. Fransen doen maar wat, hij voer een combinatie van zeil en motorverlichting. Van het bijzondere reglement ter voorkoming van aanvaringen zal hij nooit gehoord hebben. Door goed gas te geven kon ik voor hem langs. Zo ben ik dan ook wel weer. Bij zonsopgang komen we op La Graciosa aan. Bij de overgang van 3050 m naar 250 m diepte varen we wat langzamer om een vis te vangen. Niets. Ik haal de vislijn binnen, het hele kunstaas met loodjes is verdwenen. Dan vang je niks.

Het was bijna volle maan en de melkweg was goed te zien. Wat mij altijd aanzet om na te denken over dat het hele heelal volgens dezelfde natuurwetten functioneert. Dat alles wil voortbestaan. Dat ook dieren en mensen door dezelfde natuurwetten worden geregeerd. Gedreven door de drang om voort te bestaan. Alleen mensen zijn gaan denken en zijn dingen gaan bedenken als goed en kwaad. Dat bestaat dus helemaal niet, maar Rommy en ik hebben er als psycholoog een mooie bootreis aan over gehouden. Dat zit ik dan zo te bedenken onder de sterrenhemel.  En hoe klein en onbelangrijk ik ben, je leeft even en dat was het. Nauwelijks iemand merkt het. Het heelal gaat gewoon door. Nou heb ik gelukkig de lezers van mijn blog nog.

Madeira was geweldig mooi, maar ook wel erg netjes. Overal tunnels en snelwegen. Leuk zijn de afslagen. Het is bergachtig, dus veel ruimte is er niet. Soms zo’n veertig meter. Op de eerste twintig meter staan dan auto’s, die de weg op willen. Jij gooit dan je auto in de tweede twintig meter en gaat dan in de remmen, want er volgt een zeer krappe bocht. Dat was wel weer leuk. Vooral als je het huurautootje net tien minuten hebt. En er is overdekte botenstalling. Nou, die hebben we in Nederland ook zult u zeggen. Hier kan je met staande mast onder een dak, dat op 40 meter hoge palen staat. Er is een klein haventje met een botenlift en er zijn verschillende werkplaatsen. Boven op het dak is de landingsbaan van het vliegveld.

De baai Francesa op La Graciosa is de mooiste baai die er is. Een goed begin van de tocht door de Canaries. Het is er niet zo druk als vier jaar geleden. Na een uur komen er drie grote dagjesboten, die een paar honderd mensen afzetten. Dat is nieuw. Een paar uur later zijn ze weer weg en zijn we met acht zeilboten. Met de Zweden, Duitsers, Tjechen, Fransen, Engelsen en Amerikanen hebben we nog geen contact. We missen Pieter en Sabine. En Pien.

La Graciosa bestaat uit een paar dorre heuvels, mooie baaien en een klein dorpje. Het was eerst een hippiekolonie, nu is het een toeristenuitstapje. In het dorp zijn nog een paar hippies, die handgemaakte sieraden verkopen. Van die gedraaide draden. En stenen. En dromenvangers met veertjes. Nou ja, ze doen niemand kwaad. Het eiland heeft zich de afgelopen vier jaar ontwikkeld. In de baai dus de toeristen-catamarans en het dorp had veel nieuwe appartementen. Maar alles in dezelfde stijl en de rest van het eiland is leeg en woest gebleven. Op een terras aan de haven praten we met een Duits echtpaar. De man heeft een T-shirt van het automuseum van Havanna aan. Die hele stad is een automuseum vertelt hij. Ze zijn Berlijners, we praten over Berlijn en Lanzarote. We moeten beslist naar Cuba is de conclusie.

Een mevrouw zit in een kuil met water omringd met torentjes. C'e vostro castella? Si, zegt ze lachend. We zwemmen wat, we drinken wat en maken een praatje met twee jonge zweden, die met de ARC gaan oversteken. Het hippieverleden van La Graciosa komt niet alleen tot uiting in de dromenvangers en een appartementcomplex dat LOVE heet, maar ook in de blote borsten op het strand. De twee bronzen Franse mannen  met twee chow chows in de catamaran naast ons zal dat een rotzorg zijn. Wel zag ik ze de verreklijker richten op de twee mannen in de Labetequibronze voor ons. Die lag 10 dagen naast ons in Porto Santo. Hij was alleen, maar kwam vanmiddag met een andere man terug. Onbelangrijk in het licht der eeuwigheid en de oneindigheid van het heelal.

Er gaat een paar dagen regenen. Tijd om naar Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote, te varen. Er is daar een nieuwe marina met veel faciliteiten. We doen de SSB kabels en misschien kan de mast eraf. Ik word gek van het geklapper van de kabels in de mast. Het is 25 nMijl, misschien kunnen we eerst nog snorkelen in andere kleine baai.