Le Havre

Delirium Tremens. In Nederland zoek ik me rot om het te vinden, hier in Le Havre staat het in de SuperU. Vanavond voor het slapen gaan een flesje. Volgens Patrick, mijn Belgische klasgenoot op de zeevaartschool en scheepsarts op de Eendracht, is het één van de beste bieren van België.

                                     Le Havre, in het midden een brede boulevard, links
                                     de toren van het Hotel de Ville en rechts de toren
                                     van de katholieke kerk.

Voor de rest is het niks om steeds dichter bij Nederland te komen. De havens liggen vol met Nederlandse vakantiegangers met witte benen in grote witte boten. Ze praten veel te hard en ze lopen met stokbroden alsof ze niet anders gewend zijn. En dan die regen. Wat is dat voor flauwekul, om in iemands vakantie van die stortbuien te organiseren. We willen terug naar Dominica…

                          mooi is het fietspad tussen het trottoir en de geparkeerde auto's

Maar goed, Le Havre blijft een interessant geval. Volledig plat gebombardeerd en volgens één groot plan is er een moderne stad gebouwd. Zoiets als Nowa Huta bij Krakow of Nagele bij ons, maar dat is een dorp. Heel goed bedoeld, maar toch niet leefbaar. De architect Perret heeft er een katholieke kerk neergezet, die vooral bestaat uit een toren met gekleurde ramen. Als je binnen naar boven kijkt is het een mooi gezicht. En dan op een pleintje een gebouw van Oscar Niemeyer. Het wordt opgeknapt. Hij is een maand geleden gestorven op een leeftijd van 100 en zoveel. Een zeer zelfingenomen man.

En als we Niemeyer hebben terug gevonden, gaan we op zoek naar een kattenbak voor Sterre. We spreken iedereen met een hondje aan, maar men weet het niet. Het toeristen bureau verwijst ons naar een shopping mall buiten de stad. Dat is een goed advies, blijkt later.
 

 

 

 

 

We begonnen de dag in het museum André Malraux voor moderne kunst. Hoofdzakelijk impressionisten met een grote tentoonstelling met Pissarro. Volgens mij wordt het impressionisme zwaar overschat. Vooral Monet is niet om aan te zien. Gelukkig ook veel Dufy, die maakte er wat van. Net als in Rotterdam waren het de havenbaronnen, die deze kunst kochten. Er was één Vuillard, maar daarmee kan ik tevreden zijn. Oh, en één van Dongen. Waren we weer eventjes trots….

De tweede dag in Le Havre besteden we aan het schoonmaken van de boot. Lynn neemt haar nieuwe vriend mee en dan moet het er een beetje netjes uit zien. Maar eens zien of hij van zeilen houdt. Het is hem geraden.