Terug op het vaste land

De oceaan wou ons niet laten gaan. Nog 180 nMijl te gaan naar Brest en dan gaat het hard waaien uit het oosten. We maken een slag over stuurboord, maar als de stroom uit het Kanaal toeneemt, varen we bijna recht naar het Zuiden. Over de andere boeg varen we de zelfde weg terug als van waar we gekomen waren. Als de stroom afneemt kunnen we met de motor bij, een stuk naar het Noorden komen. Maar de stroom staat dan wel tegen windkracht 6 Bft in en geeft steile golven. Dan weer over stuurboord en zo komen met 50 nMijl per dag dichterbij Brest. Voor de kust kruisen we het verkeer uit het Kanaal, dat naar het Zuiden vaart. Eén autocarrier gaat op 800 m achter ons langs. Wel angstig als tegen 6 Bft aan het stampen bent. Vooral als de boot even stilvalt door een hele hoge golf. Het log wijst dan 00.00 Kts aan en je ziet al het schuim voor de boeg van het enorme schip. Het kwam allemaal goed. Uiteindelijk leggen op 13 juli om 07.00 uur aan. Het is precies een jaar nadat we uit Rotterdam vertrokken. We gaan op bed liggen en slapen tot diep in de middag.

Het zat in ons hoofd als een kort stuk, van de Azoren naar Engeland. Maar het is bijna net zo ver als het stuk náár de Azoren. En het schiet niet op. Aanvankelijk wel. Uit de haven van Horta is het even stampen tussen de eilanden door, maar dan gaat het lekker met een oostenwind naar het Noorden. We komen na 2 dagen  aan de noordkant van een uitgestrekt hogedruk gebied, dus westen wind. Zeilen naar beide kanten uit. Dan na zes dagen komt een windstilte. We varen 2 dagen op de motor en eindigen 300 mijl voor de Engelse kust in oostenwind. De overgebleven diesel is niet genoeg om 300 mijl op de motor naar de kust te varen. We moeten kruisen. Voor het eerst. Nou is dat niet een sterk punt van onze boot. Aan de wind (3 á 4 Bft) maken we een snelheid van 3,5 knopen. Dat betekent, dat we in de richting van ons doel 2 mijl per uur afleggen. Dus in 24 uur 48 mijl. Zo gaat het laatste stuk (inmiddels zijn we 270 mijl van de kust) nog 5 dagen duren. De wind gaat af en toe wat meer in het NO zitten, dus dan gaat het wat beter. Maar we zijn gezond, er is geen storm op komst, we hebben nog genoeg te eten en drinken, de zon schijnt. We moeten maar zien wanneer we aankomen. (Het ging dus uiteindelijk dus 3 dagen en nachten duren).

                                              het rode bootje zijn wij, de wind is afgenomen, het is 02 uur ´s nachts

Gedurende de overtocht zien we drie keer walvissen, één keer vlak voor de boot. Het schijnt, dat zo’n walvis gezelschap zoekt en dan een tijdje met een zeilboot meezwemt. Die walvis denkt dan, dat we ook een walvis zijn. Hij begint een praatje, vertelt wat hij zo de afgelopen weken heeft meegemaakt.  Hij denkt: ‘ze kan goed luisteren’ en begint over zichzelf te praten. Dat het soms eenzaam is zo alleen. Tot hij denkt: ‘verrek, het is een boot’. En dan zwemt hij snel weg.

Ook de dolfijnen komen enkele keren per dag langs en scheuren dan steeds voor de boeg langs. Ik maak foto’s, maar de meeste zijn te laat.

                                          te laat

We hebben de wachten anders verdeeld. Het is nu: 20.00 tot 24.00 / 24.00 tot 03.00 / 03.00 tot 06.00 / 06.00 tot 10.00. Rommy begint de eerste wacht. Dat is eigenlijk geen wacht, maar gewoon tot twaalf uur opblijven. Ik heb het veel moeilijker… En de tijd is voorbij, dat je in een T-shirt op blote voeten zo uit je bed je wacht kan doen. Nee, het is heel koud. Je doet twee broeken, twee T-shirts een trui en twee jassen ,het reddingsvest, sokken en laarzen aan. Dat kost je 10 minuten, ook om het allemaal weer uit te doen in een schuin liggende en stampende boot.

In de middag, lekker in de zon lees ik in de Wolkengids. Rond om me heen kan ik veel van de beschreven wolken zien. (niet de Cumulonimbus, gelukkig maar). Boven me hoor ik het geluid van het openen van klittenband. Eerst denk ik, dat er iets mis is met de zeillatten, die zijn met klittenband vastgezet. Dan zie ik een horizontale scheur in het grootzeil, die langzaam groter wordt. Ik gooi de giek los en open de stopper van de reeflijn. Gelukkig is het een naad. We brengen het grootzeil door een luik naar binnen. Eerst lijmen we de naad met bisonkit en dan naait Rommy de boel weer aan elkaar. Dat duurt een paar uur. Als het zeil drie uur later weer staat, zie je er niks van en het nog sterker dan het was…

Als je de tijd die wij hebben gezeild (met alle nachten) vergelijkt met het zeilen alleen in het zomerseizoen, dan hebben we er al 8 seizoenen op zitten. Geen wonder, dat er geregeld iets kapot gaat. Je hoopt alleen, dat het niet op het verkeerde moment gebeurt.

                                          op tijd, zie ook onze jerrycans met extra diesel

De oostenwind staat nu al 4 dagen, maar nu gaat hij toch meer naar NO. We halen het rif er uit en gaan overstag en de koers is dan 120⁰. Brest ligt op 102⁰. Later krimpt de wind nog meer en kunnen we rechtstreeks op Brest aan koersen. Naar Brest is nog 260 nM, dus 3 dagen varen. We hadden graag meer van de Engelse kust gezien, maar de wind bepaalt. Misschien steken we later nog een keer over.

Op de kaartplotter zie je, dat we met een sinusvormige slinger varen. We varen steeds dezelfde hoek met dezelfde wind. Wat je ziet is het verzet door de getijdestroom.

De oostenwind wordt overigens veroorzaakt door een Hoog dat zich van Ierland naar Dogger uitstrekt. Dus is het in Nederland al een week mooi weer. Jullie worden bedankt.

Aan het begin vingen we een paar tonijnen, maar nu is het al dagenlang niks. Wel zat er twee keer een meeuw vast in de lijn. Met een jas en handschoenen aan heb ik ze los gemaakt. Die krengen kunnen je lelijk bijten. Hier varen veel vissersboten en de meeuwen hebben geleerd dat er achter vissersboten visafval drijft. Dus hangen ze ook achter onze boot en komen dan in de vislijn terecht.

 

 

De volgende ochtend is het nog 180 nM en we varen nog steeds 3,5 Kts, slingerend rond de lijn van 100⁰. De lucht is blauw, in zon is het lekker. En dan neemt de wind toe tot 6 Bft. De zee laat nog één keer merken, wie de baas is. We hebben drie keer gedacht: "morgen liggen we stil en ontbijten we met croissants en een baguette", maar drie keer moesten we nog een nacht. Tenslotte nemen we zoals het komt. Het giet zoals het giet.