Van Camarinas naar Muxia
De barbecue was een gebeurtenis, de schalen vlees werden
maar aangedragen en je glas werd voortdurende gevuld met een goede donkere
galicische wijn. De vrouw tegenover ons vertelde wat elk stuk vlees was. In het
lawaai van ca 120 mensen hadden we het in het Nederlands nog niet verstaan,
laat staan in het Spaans. De dronken toespraken waren meeslepend. Aan het eind
was het balare, dansen dus. Toen een Spaanse dame flauw viel, kon de Zweedse
verpleegster van de Balance hulp bieden. De Zweden waren toen de helden van de
avond en kregen het ene na het andere drankje aangeboden. Toen ik de volgende
ochtend om 10.15 hrs een beloofd boek bij de Balance kwam afgeven, was het
duidelijk te vroeg, sorry Gudrun…
Om 11 hrs de oversteek naar Muxia gewaagd. Tien minuten
moteren. Op de kaarten staat Muxia als een dorp met een dam ervoor. Daar achter
kan je goed ankeren. We varen om de dam met het anker gereed, maar zien dan dat er een
tweede dam is aangelegd met een prachtige jachthaven erachter. Het blijkt dat
deze haven 2 jaar geleden met Europees geld is aangelegd, maar de exploitatie
niet van de grond is gekomen. Dus kan je daar gratis liggen. Gevolg: 12
jachten: 2 Britse en 10 Nederlandse.
We spreken de Britten op de
kade: Always when it is free, there are the Dutch. How do you do that, can you
smell it… We liggen, met de Quies naast ons tussen de lawaaiige Nederlanders.
Voor een keer niet erg.
We varen de volgende dag naar de baai voor Muros. Liggen voor
anker met de Zweden en drie Spanjaarden. Volop zon, lekker windje, gezwommen,
een koud pilsje, het goede leven is beginnen.
Playa de Muros
Geen opmerkingen:
Een reactie posten