Dominica

Als je met je rug naar de wind gaat staan en je streekt je rechterhand naar voren, dan wijst je duim naar de depressie. Dus ligt er een aardige depressie ergens bij St Maarten of Saba, want het is hier al drie dagen Westenwind.

Dat was het niet, toen we van Martinique een nacht doorzeilden voorbij Dominica naar Gouadeloupe. Toen was er gewoon Oostenwind. We gingen als een trein.

Maar die Oostenwind neemt midden in de nacht erg af. Dus dan maar de motor bij. Maar de motor wil niet starten. Relais tikt als een gek, maar verder niks. Zal wel aan de accu liggen, morgen laadt de zon de accu weer op. De zon laadt de accu, de wind bleef weg, we dobberden uren voor Gouadeloupe en starten, ho maar. Het werd weer donker. Plan: ankeren bij Les Saintes, de eilandengroep tussen Gouadeloupe en Dominica. Kruisend kwamen we nader. Toen durfden we niet. Ankeren op zeil met geen veilige aftocht. Toch maar niet. De wind was er wel weer. Oost, tot de volgende ochtend kruisen naar Le Pitre, een haven met service en winkels. Daar bij ochtendgloren voor de kust geankerd achter een rif. Ging wonderwel. We belden om acht uur naar de haven en Freds Marine Service. Ze waren er klaar voor: buiten de haven even oproepen en we zouden naar binnen worden gesleept. Zes keer oproepen. Zes keer geen antwoord. Ja ga maar naar de groene boei. Dat kunnen we met alleen een fok niet bezeilen. Doe het toch maar. Lastig als het havenpersoneel niets van zeilen begrijpt. Ga dan maar ankeren, maar niet in de geul vanwege de cruiseschepen. Het anker krabt en we liggen midden in de geul. Enzovoort. Uiteindelijk liggen we aan een steiger, de volgende dag vervangt een monteur de startmotor en daarna varen we opgewekt en € 700 armer naar Les Saintes. Tegen de inmiddels naar West gedraaide wind in.

Gouadeloupe, is weer rommelig, vervallen en toch Frans met goede restaurants en een oud koloniaal centrum. Langer blijven is eenn optie, maar er wachten nog andere plekken: Les Saintes en Dominica.

Les Saintes is beeldschoon. Alleen zijn alle ankerplaatsen berekend op Oostenwind, Dus liggen we aardig te stampen aan een mooring. De Italianen liggen er ook.

Al deze ontberingen en genietingen doen we samen met Jori en Wijnand. Het is niet anders. Dit is ons leven, steeds weer het volgende probleem oplossen. Soms zeer oncomfortabel en soms superrelaxed (ik neem even het woordgebruik van Jori over).

En dan weer verder Zuid naar Rupart Bay in het Noorden van Dominica, ons favouriete eiland. Welcome to Paradise roept Alexis, die ons opovangt. Regenwoud, watervallen, rivieren. De industrie van suiker, rum, koffie, kokosolie heeft het afgelegd tegen Del Monte en United Fruit. Nu probeert men met ecotoerisme overeind te krabbelen. En na vier jaar is het te zien: wegen zijn hersteld, huizen gebouwd en opgeknapt. Alleen Big Papa, de regaebar is gesloten. Big Papa stierf kort na zijn moeder op Gouadeploupe, zonder haar nog te zien.

We gaan een dag met Charly naar de ondergrondse rivier uit de Pirates of the Carib (de meeste scenes zijn hier opgenomen), de watervallen, de geplette schoolbus. The works. Zoals we vier jaar geleden met Octavia deden. We zien Octavia onderweg een paar keer. Probleem: Charly is zoveel minder leuk en minder gedreven. En hij slaat de warme bronnen over. En hij houdt niet op over de orkaan Erica. En zijn antikapitalistische verhaal gaat zelfs ons te ver. Rommy geeft keurig negatieve feedback aan Alexis. Nu mogen Jori en Wijnand morgen voor niks de Indian River tour doen. Goede deal.

Maandag is het Carnaval! vanavond spelen er regaebands in de strandtenten. Mogen we klagen? We hadden een heerlijke lunch ergens in het tegenwoud. Vanavond wat hapjes bij de rumpunch in de Purple Turtle Bar. Daar verstuur ik dan deze blog. Veel plezier met sneeuwballen gooien.