Mindelo eerste dag

We zijn er weer. In Mindelo. Vrijdag om 17.30 uur aangelegd. De politie en douane zijn maandag weer open. We gaan wat eten en drinken in de Floating Bar bij de marina. Een bar op een ponton, als je binnenkomt sta je al onvast op de benen. Je zou denken, dat dat de consumptie vermindert, maar Carlos de barman staat aan de lopende band mojitos te maken. In alle sailors bars wordt ontzettend veel gezopen. Wij houden het op twee glaasjes bij een gebakken visje met patat. Heerlijk. We vallen als een blok in slaap. De volgende ochtend een eerste rondje door de  stad. Wat een drukte, wat een herrie en wat een kleuren. De warmte, dit is Afrika. We vinden ons favouriete restaurantje Pico Pau en spreken meteen voor vanavond af. Reserveren kun je het niet noemen. Tot vanavond met twee personen, zegt de oude man.

Het is gek om de berichten terug te lezen, die ik midden op de oceaan met de SSB-zender verzond. Een wonder van techniek. Maar dat jullie drie weken niets hoorden en dan ineens waren we aan de overkant, dat had ook wel wat. Het gaf me 's nacht wat te doen, het zenden.

Wat volgt is wat ik onderweg verder nog noteerde: 

Geluk. De stilte na 44 uur motoren. De genaker trekt de boot rustig door het water. Het bruisen van het water en het kreunen van de touwen. ’s Morgens opwarmen in de zon. Douchen op het dek met door de zon verwarmd water uit de campingshower. Een makreel vangen, bakken en nuttigen met wortel en gebakken zoute Canarische aardappeltjes. Gratis geluk, noemt Rommy dat. Ik werp tegen, dat je dan wel eerst een zeewaardig zeiljacht moet kopen. Ja, maar deze boot kost evenveel als een middenklasse automobiel. En iedereen kan zijn huis verkopen. Is ook wel weer zo.

Geluk, voortkomend uit waarnemingen van stoffelijke zaken. Vergankelijke illusies (Ilja Pfeifer). Maar als je niet voor het eeuwige geluk gaat, dan is het helemaal niet gek.

Twee glazen champagne gingen er uit het flesje, dat koud in de koelbox lag. De telefoon lag met de secondenklok op tafel, we schonken de glazen in. Halve wind bij 6 Bft, dat geeft enorme rolbewegingen. Even de glazen los laten staan. Ze gingen met een klap over de tafel en over mijn broek (ik zat aan de lage kant). Gelukkig hadden we nog een flesje, maar niet koud. Een gelukkig nieuwjaar.

Wind. De eerste dag hadden we halve wind 5 á 6 Bft. Vaart: gemiddeld 7 zeemijl per uur. Daarna matige wind van achteren. Voor de wind zeilen geeft alleen maar geklapper. Schuin voor de wind weg met de motor bij gaat beter: 5,5 knopen. Voordeel van een tussenstop op de Kaap Verden is, dat je daar weer diesel kunt tanken. We hebben 200 liter aan boord, we rekenen 2 liter per uur bij rustig motoren, dus als je 3 dagen motert, hou je nog genoeg brandstof over voor noodgevallen.

De tweede en derde dag is de zee rimpelloos. Je kunt heel ver kijken. We kijken voortdurend uit naar enig leven, dolkfijnen, walvissen, zwaardvissen. We zien alleen twee vogeltjes. Doordat er geen wind is wordt het ’s nachts mistig. Je zou eigenlijk constant naar voren moeten kijken. Maar we hebben ook al drie dagen geen schip gezien, ook niet op de AIS. Ja één schip voor de Afrikaanse kust op 120 mijl. We vertrouwen erop, dat elk groot schip een wacht heeft en de AIS aan heeft. Er zijn wel Franse zeilboten die zonder AIS varen, zonder verlichting zelfs, zonder wacht te lopen. Wij kijken elke 20 minuten rond.

De vierde dag waait het zo’n 9 knopen, genoeg voor de genaker. We varen dan 5 knopen, maar maken een hoek met de uitgezette koers. Op de koers komen we ongeveer 4 knopen vooruit. Toch nog redelijk.

De vierde nacht, op 300 nM van Kaap Verdië zien we acht vrachtschepen op de AIS. Van één Chinees schip (de Yhangtze Xing Hua) zien we de lichten als die op 1,8 nM passeert. Dan in de ochtendschemer ontdekken we dat een grote groep dolfijnen met ons meezwemt. De groep komt nog een tweede keer langs en later zien we een groep grote dolfijnen op 100 m aan stuurboord.

Ik wordt wakker uit een middagdutje (je komt toch slaap tekort) en hoor Rommy roepen: het roer zit vast, ik kan niet sturen. Dat moeten we niet hebben. De aandrijfriem van de electrische stuurautomaat houdt de boel tegen. Ik ben een tijdje in de weer met de stelbouten. Niks helpt. Dan zet ik de Gardenaspuit op het binnenwerk en hij doet het weer. Vaker de spuit erin.

Dan een dag met dolfijnen. Dat blijft mooi. In de ochtendschemer en telkens opnieuw gedurende de dag. Ze verdringen elkaar voor de boeg van de boot of kruisen met een rotvaart voorlangs. En dan de sprongenmakers, ze draaien om hun as in de lucht. Omdat overal korte golven staan, zie je niet als ze verder weg zwemmen. De rugvinnen zijn dan niet te onderscheiden.

Weinig wind, veel bijmotoren. We zijn voortdurend aan het rekenen hoever we kunnen komen met de brandstof die we nog hebben. Even lijkt het er op, dat we 10 mijl voor Cabo Verde moeten gaan dobberen in de windstilte. Maar de laatste dag gebruikt de motor maar weinig, omdat de zeilen al klapperend toch wel veel doen. Bij zonsopgang hebben we nog 1\4 tank (30 ltr) en nog een jerrycan van 20 ltr in de bakskist. En Mindeloo is nog maar 55 nM. Dat gaan we halen. ETA (estimated time of arrival) is ongeveer 20.00 hrs. Komende nacht lekker doorslapen.

Bedrijvigheid voor de aankomst: dek en kuip opruimen, bedden weer normaal leggen, wassen, schoon ondergoed en scheren. Na een week niet scheren begin ik er uit te zien als John van Gent en dat wil ik de Kaapverdianen niet aandoen. Vlucht de rest ook nog naar Rotterdam, zonder te weten, dat ze daar de echte John van Gent kunnen tegenkomen. Verder het pilotboek er nog eens op naslaan (het is waarschijnlijk net donker en de jachtopziener zal al naar huis zijn). Dan zijn we er klaar voor.