Vertrek van de Q4

Drie dagen ben ik alleen op de boot. Ik lees: Jeder stirbt für sich allein van Frans Falada. Berlijn 1942, de lotgevallen van mensen, die zich tegen Hitler verzetten. Dialogen in Berlijns dialekt.

Steve en Tom helpen me het driekleuren toplicht te repareren. Na veel op en neer klimmen van Tom weten we, dat de spanning daalt naar 5,5 Volt als de driekleurenlamp is ingeschakeld. Veel weerstand in de kabels dus, corrosie, het bekende verhaal. Na terugkomst van de groepsborrel en het eten van een stuk baracuda reinig ik de contacten beneden bij het schakelpaneel. Zonder resultaat. Waarschijnlijk zijn de kabels bij de masttop ingewaterd.

Rommy is met de Wanderlust van Steve en Samantha op de weg terug. Andere passagier is Jutta die de heenweg met Sam is meegevaren. In de middag zien we Leo (Juttas man) het anker lichten en zonder iets te zeggen vertrekken. We vragen door de radio waar hij heengaat. Blijkt dat hij naar een ander eiland gaat, waar volgens hem de Wanderlust zal aankomen. Heeft hij blijkbaar geregeld. En Rommy dan?

Volgende dag komt er bericht, dat de Wanderlust brandstofproblemen heeft en de baai van Linton is binnengelopen. Leo kondigt aan, dat hij de 44 mijl naar Linton gaat varen om Jutta op te halen. Leo is van de Schloss Ort, de boot die in de nacht naar Panama de voorstag brak. Het is een egotripper. Iedereen vertrekt langzamerhand van deze ankerplaats waar het gebeurde. Zou ik hier alleen achterblijven en Rommy 44 nMijl verderop? Zonder telefoon en te ver voor de radio?

Door de baracuda moet ik de hele nacht naar de wc en verslaap dan het radionet. Een ander gevaar hier is de Portugese Man of War, een kwal met meterslange tentakels. Als die langs je lichaam strijken heb je daarna ontzettende pijn. Afkrabben met een plastic kaartje en heet zeewater aanbrengen. In de dinghy een natte handdoek op de bb-motor leggen en aan boord óf natte handdoeken in de magnetron (Amerikanen) óf zeewater heet maken op het gasstel (Europeanen). Veel pijnstillers nemen en een paar dagen volhouden. Het zijn gemene beesten.

Er zijn vast Amerikanen met een magnetron in hun dinghy.

Het schijnt, dat de Wanderlust toch weer gaat varen. Misschien zie ik Rommy vanavond, als ze van Leo’s eilandje naar hier kan komen. Het waait hard, ik kan de Annalena niet alleen loskrijgen en door de riffen daar naar toe brengen. Het anker gaat met de hand en de plotter is binnen.

Dan komen ze toch naar deze ankerplek. Om half 6 ankeren ze. Als ze de boel op orde hebben komt iedereen naar de Wanderlust om het verhaal te horen. Leo is op het laatste moment terug komen varen. 

We blijven nog een dag in de Lemon Cays. Om bij te komen. Ik ben pillen voor de buikloop gaan slikken, want het schiet niet op de racekak. Volgende stop: Gunboat Island. Volgens de gids weer zo’n onbewoond palmeneiland. Als we naderbij komen zien we een tiental hutten, een Guna hotel. Later komt de Lulu achter ons liggen. We gaan samen met Stephany en Greg naar het eiland, praten met de 7 gasten uit de US en Zwitserland, aaien de hond, zeggen hola tegen 2 ninas en eten vis met aardappelen.

Laatste stop in de San Blas is Chichimee Bay. In de baai vinden we geen goede ankergrond, we gaan achter het eiland waar een klein stukje zand tussen de koralen is. Als we het eilandje rondlopen horen we 2 mensen Nederlands praten. Ze zijn uit Amsterdam en maken een reis met een charterzeilboot. Je komt ze overal tegen. Ook de boot, die later naast ons komt ankeren heeft een Nederlandse vlag. Maar het zijn Colombianen, die voor € 45 een ANWB certificaat op internet hebben gekocht en daarmee extra controles ontlopen. Ze zien er uit als drugshandelaren.

De diaree is over, maar nu is het me in de rug geschoten. Atijd wat, maar mij hoor je er niet over.

Chichime is het meest westelijke Guna eiland en vertrekpunt voor de oversteek naar het Panama-kanaal. Om 07 uur varen we weg. Het is een mooie tocht met halve en later achterlijke wind en hoge golven, lange golven. We ankeren in de baai van Linton, halverwege. Het is er diep, we vinden een plek tussen de live-aboards, vervallen schepen met vervallen bewoners. Aan de overkant zien we nieuwe gebouwen, geen hutten of ruïnes. Misschien zien we straks een auto, dat zou de eerste keer zijn sinds 6 weken.