Lemon Cays

Het is mooi zo’n internetverbinding. Maar dan moeten lezen, dat Feyenoord van Excelcior heeft verloren en dat ze in Groningen demonstreren voor een snellere treinverbinding met Amsterdam..... ze zijn daar dus pas gelukkig als ze snel naar Amsterdam kunnen. Dick Advocaat wordt de nieuwe trainer van Feyenoord. Vreselijk, tenzij het plan is om later Dirk op die plek te krijgen.

Door de komende harde wind komt de hele club hier naar Yandup/Akuanusatupu: Jeff, Steve, Ken, Terry, Steve, Leo, Greg en Steiner. Als je naam niet met een e is mag je niet meedoen... Gerard.

Een grote boot met een swasticavlag komt langzij: de congreso wil ankergeld. Sixteen dollars, veel, maar het moet dan maar. Ik overhandig het geld. Nee, het is sixty !!  $20 voor de boot en $20 per persoon. Zoveel geld hebben we niet... Dan doen we alleen $20 voor de boot...  Er wordt een andere rekening uitgeschreven. Later horen we, dat Jeff wel $60 heeft betaald en een Franse catamaran zelfs $100. Ze zijn hier erg inhalig en het is de vraag hoe legaal het allemaal is. Bij elk eiland betaalden we $14 tot $16, soms ook nog $4 voor het aan land gaan of $5 voor het fotograferen. En altijd een donatie voor het revolutiefeest. Voor de cruisingpermit en inklaren betalen we straks ook nog $200. Klaag, klaag.

Ze gaan met de dinghys de Rio Diabolo op. Met onze opblaasbare bodem en slechts 3,5 haperende pk’s durven we dat niet te doen. Dan vragen Jeff en Dianne of we in hun dinghy mee willen varen. Het is prachtig, de bomen, de vogels. Af en toe moeten we uitstappen en door het water lopen. We zwemmen in zoet water, heerlijk. Thank you Jeff and Di.

Om 17 uur ontmoeten we elkaar bij het restaurant van Johnny, maar het bier is op. Onze schuld... gisteren... We vinden ergens op het eiland nog iemand met een koelkast vol blikjes, $1 per stuk. Die drinken we dan bij Johnny op, geen probleem. We willen ook brood voor morgen, maar men zegt dat er pas weer over 4 dagen nieuw voorgebakken brood uit Panama komt.

Als we later aan boord rookworst met chilibonen zitten te eten komen Ralph en Monica langs: ze hebben 12 nog warme broodjes voor ons. Ralph is opgegroeid in de DDR en kan altijd de plek vinden waar ze nog iets hebben. Het is zeer attent, dat ze aan ons hebben gedacht. Hoef ik morgen niet vroeg op om brood te bakken. Vielen Dank, Ralph und Monica.

De wind gaat naar 30 knopen met hoge golven. Dan is het achter de riffen of een klein palmeneilandje ook niet comfortabel meer. We blijven hier en proberen het internet weer aan de praat te krijgen.

En als het internet dan praat, zegt het dat het met die wind erg meevalt. Gaan we toch naar zo’n onbewoond Bounty-eilandje. Het heet Esnadup, strand en palmen verder niks. Er komt een bootje met een albino en een vrouw in klederdracht langszij. Ze laten molas zien, we kopen er één voor $30. Het is van 4 lagen stof en met de hand geborduurd. We geven ze nog een balpen, een zonnebril en onze supergift: een sleutelhanger van 2 Delfsblauwe klompjes (zapatos madeiros). Later nog 2 boten met molas, mooie molas en vissers met een boot vol vis. We kopen 2 yellow jacks. Vers?  De ene leeft nog, de voorste, die zo wanhopig in de camera kijkt.

Michael, die zijn buitenboord motor zonder iets te zeggen aan een ander verkocht komt langs. We maken het weer goed, bygones are bygones, zand erover, lo pasado pasado está. De motor is trouwens weer terug bij Michael, het ding vertoont teveel kuren. We gaan in Panama op zoek naar een motortje, er zijn nog 2 boten die hetzelfde willen. We streven naar een package-deal. Een reden is ook, dat hier nog 2-takt motoren verkocht worden, in Europa en Amerika zijn die niet meer te koop. Een 2-takt is betrouwbaarder, krachtiger en lichter. Vervuilt ietsje meer dan een 4-takt.

Nadat we hebben ingekocht bij de langszij komende groenteboot, varen we naar de Hollandes Cay, een groep van 12 eilandjes in het Noorden met riffen aan de kant van de Caribische Zee. Twee eilanden Acuakargana en Waisaladup liggen met de punt naar elkaar toe, achter de opening buldert de  branding op het rif. We liggen erachter, tussen de eilanden. De wind gaat afnemen en achter een eiland kan het heel warm worden, nu liggen we in de frisse zeewind. Er liggen wat Franse stalen knikspanten met hippies, die speervissen. Jonge mannen met zwarte baarden en jonge vrouwen met blote tieten. Verder een klein cruiseschip (120 passagiers), dat de eerste avond vertrekt richting Panamakanaal. Van de rally liggen Tim en Ronda er met de Q4, de grote catamaran. Ze nodigen ons uit voor de borrel. Gin-tonic met ijsblokjes. Ze zijn aanhangers van die president én ook ontzettend aardig en genereus. Eerder voeren ze met een houten schoener van 27 voet in Main, daar leer je wel zeilen. Een catamaran is geen zeilen, zegt Tim, je voert getallen in, je bedient wat knoppen en je voelt niks.

Q4 vertrekt de volgende ochtend, ook de hippies vertrekken. We blijven met 1 Franse boot liggen. We wandelen het ene eiland rond. Langs de voetpaden staan hutjes. Er is zelfs afdak met eronder molas en ander borduurwerk. De brandingen aan de zeekant zijn indrukwekkend, telkens oprijzende witte muren en het gedender van een goederentrein. Dit lijkt op de Pacific, denken we.

Als het donker is zien we International Space Station over ons heen gaan, van Noord naar Zuid in 4 minuten.Een liefhebber deed een general announcement op de radio.

Gisteren heb ik de stekker van de VHF vervangen. We ontvingen alleen schepen, die naast ons lagen, nu de hele San Blas. Na een controle in de mast (Ralph) en een test met een andere radio (Terry) bleek de stekker het probleem te zijn. 

Gisteren was trouwens een technische rampdag. Als we weg willen varen zijn alle kaarten van het navigatieprogramma weg. Duurt een half uur voordat het weer werkt. Bij het wegvaren tussen de riffen door houdt de koeling van de motor op: rook, hol geluid. Gelukkig zien we even later weer koelwater. Dan is er geen koers en snelheid op de repeater, we moeten steeds naar binnen voor de koers langs de riffen en dan op het kompas varen. Dat probleem heb ik vandaag pas opgelost. Een gecorrodeerde antenne verbinding. Zou het in de space shuttle ook zo gaan?

Het is een mooie baai waar we liggen, boordevol vis en de koralen zijn zo mooi als die van Bonaire. De 2^e  dag komt er een ander cruiseschip, een omgebouwd Noors onderzoeksschip, max 100 pass. Ik vaar met 4 lege jerrycans naar de trap waar de tenders met gasten van het strand aanleggen en vraag om drinkwater. Ze gaan meteen aan de slag en geven me ook nog 18 flessen bronwater. De man onder aan de trap komt uit Kroatië en vertelt hoe goed wij daar zouden kunnen zeilen.

De Mora, de Rassy 36 van Ralph en Monica komt naast ons liggen. We gaan samen naar het andere eiland, lopen het rond en kopen bij de enige hut 4 blikjes panamees bier. Rommy en ik hebben net Rummelplatz gelezen (een onverbiddelijke aanrader) en we praten over de DDR. Ralph is er opgegroeid. Monica’s moeder deed mee aan de staking in 1953 en is naar het Westen gevlucht nadat de Russen  ingrepen (het socialistische broederland te hulp kwamen). Ralph legt uit waarom het communisme niet werkt, hij kan het weten. We doen niet alleen aan snorkelen en luieren, we hebben ook diepe gesprekken.

Volgende stop wordt het mooiste eiland van de wereld genoemd: Kuanidup, een eilandje van 100 bij 50 meter met een Guna hotel, dwz rieten hutten, een afdak als restaurant, een toiletgebouw en een keuken. Als we aankomen stappen net 20 gasten in bootjes, het is vrijdag, vertrekdag. Een boot van de rally heeft een party georganiseerd op de Lemon Cays, 5 mijl verderop. Wij hebben er geen zin in.

Dan begint de ellende. We horen een oproep van Ronda: mayday, mayday, to all ships, medical alert. Tim voelt zich slecht. Ze liggen bij het strand met het feest en ze kan niemand bereiken. Iedereen is op het strand en ze zien haar niet zwaaien. Er komen meer schepen op de radio, sommige zijn medisch onderlegd en stellen vragen (ruikt zijn adem naar aceton?). Anderen proberen de kustwacht te bereiken, zonder resultaat. Ondertussen is Tim bewusteloos geraakt en wordt beademd (de mensen van het strand zijn gekomen met een dokter). Ronda klinkt steeds wanhopiger door de radio. We maken het allemaal over de radio mee, op 5 mijl afstand.

De volgende ochtend horen we, dat Tim is overleden.