Met Jori aan
boord gaan we terug naar Wallilabou Bay, omdat we het zo mooi vonden.
Schilderachtig: een hotel met een galerij, een watermolen en een oud pakhuis.
We betalen de bootjongen weer EC$ 50 voor de mooring, maar hij komt later
terug. Hij bracht het geld naar het hotel en de mooring is maar EC$ 20, de
vorige keer zijn we opgelicht. Ze kennen de boosdoener. We krijgen het geld
terug.
Aan land blijken
de gebouwen enkel gevels met daarachter een schuur van steigerpalen. Het is het
decor uit het begin van de Pirates. In de schuur veel foto’s van de opnames,
oude filmrollen, doodskisten en andere spullen. Wel leuk, maar het is nep. We
lopen de weg omhoog, langs 4 mannen die uit styrofoam bakjes eten, langs het
huis van een man, die beelden van auto-onderdelen maakt, langs een vervallen
suikerfabriek. Een stukje verder is een waterval, maar dat weten we niet en
keren eerder om.
Bequia is nog
steeds hetzelfde. Beschutte baai, veel zeilboten, veel souvenirstalletjes en
nog meer bars en restaurants. Er ligt een Engelse 4kant getuigde 3master. ’s
Avonds halen Jori en ik BBQ-wings met knoflookaardappelen bij een BBQ-
stalletje. Als we wachten kijken we naar een Christian Revival bijeenkomst met
gezang en hysterische preken. We mogen naar voren komen en onze zonden zullen
vergeven worden. Als we horen, dat homo’s niet welkom zijn zien we er maar
vanaf.
Mustique slaan we
over. Het zou leuk zijn Mick Jagger tegen te komen, maar ze vragen EC$ 200 voor
het ankeren. Koop ik liever een plaat van de Beatles voor. We leggen aan in
Canouan. Ze houden zeilwedstrijden in traditionele boten en na afloop is er
feest. Een diskjockey met boemboem muziek en drank. Drie kleine jongetjes
spelen cricket op het strand met een tennisbal en drie takken. We bekijken het
allemaal en gaan dan naar het hotel waar we onze dinghy hebben liggen. De kok
van het hotel legt me uit hoe ik koekjes van de overgebleven knoflookaardappelen
kan maken. We hebben een Mahi Mahi gevangen, dus het menu is in orde.
Tobago Cays:
snorkelen tussen de schildpadden en mooie vissen. Druk met charterboten. Naast
ons een boot met 7 dikke Trump-aanhangers. Om 16 uur beginnen ze (niet onze
buren) te kitesurfen tussen de snorkelaars en de geankerde boten door. Begrijpen
we niet helemaal.
In de ochtend een
korte trip naar Union Island. We nemen bij Clifton een mooring voor 2 uur om te
gaan uitklaren en wat eten te kopen. De man vraagt $EC 20 voor de mooring. Later
blijkt dat het een privé-mooring is. Gelukkig kwam de eigenaar niet opdagen. Het
wordt steeds onbetrouwbaarder. Clifton heeft een mooie hoofdstraat met winkels,
fruitstalletjes en een perfecte koffiebar. Ik koop bij een fruitman een
soursop, een heerlijke vrucht met vezels en pitten. Hij heeft ook iets om te
roken, maar dat doe ik maar niet. We gaan een stukje verder ankeren bij Ashton
het andere stadje op Union Island. Ashton is armoedig, we lopen het op en neer, overal honden en geiten, we voelen ons niet op ons gemak en gaan
weer terug naar de boot.
Carriacou heeft
meer dan 100 rumwinkeltjes en 1 benzinestation. Het inklaren langs Immigration,
Custums and Harbour Authorities gaat snel. Bij de 3e instantie is niemand
aanwezig, de man van Customs komt uit zijn tegenover gelegen kantoor en neemt
even waar. Op straat zoals altijd aardige korte gesprekjes. Veel oudere mannen
zijn zeeman geweest en kennen Rotterdam. Eén man herinnert zich, dat ze zand
voor de kust opzogen en daar een haven mee bouwden. Hij vond het erg byzonder.
Bij het aanleggen van de dinghy wil een meisje ons helpen en vraagt geld. Nou
maken we altijd zelf onze boot vast, dus niet. Ze moppert, dat ze 5 kinderen
heeft. Twee of drie is beter, zegt Rommy. We leggen de dinghy op slot.
In de nacht is
het anker gaan krabben. Valwinden van de bergen. We zijn tussen de boten, waar
we eerst voor lagen blijven steken aan het anker van een mooring. Bij het eerste
licht halen we ons anker los. Het is de tweede keer dat we krabben in 2 jaar.
Om 5.30
vertrekken we voor de oversteek naar Grenada, over de Kick en Jenny, een
onderzeese vulkaan. Gelukkig barst hij niet uit, anders hadden we op het droge
gestaan. Om 11.30 zijn we al in een baai van Grenada, onze eindbestemming met
Jori en onze laatste stop voor Trinidad. Er zijn moorings van het Natuurpark.
De eerste mooring heeft geen lus. Die is afgebroken, roepen ze van de boot uit
Almere. De Parkrangers geven ons een goede mooring. Rommy en Jori gaan
snorkelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten