Westend to Marsh Harbour

Om het verzenden van de alternator naar Abaco te regelen rijd ik met Jack naar Freeport. Het is er troosteloos. Er is een betonnen winkelcentrum waar de helft van de winkels zijn dichtgetimmerd. Het grote hotel dat boven de stad uitsteekt staat al 3 jaar leeg. Brede wegen door braak ligggende terreinen. Het grote casino is dicht. De investeerders hebben zich teruggetrokken en 3 hurricanes hebben veel verwoest. Er zijn nieuwe investeerders (bv Carnival) maar er zijn nog geen contracten getekend.

Er is een busje terug naar Westend. Tot het busje vertrekt praat ik met mensen, die ook aan het wachten zijn. Binnen de kortste keren vertellen ze je hun leven en ze vinden het geweldig, dat wij hier rondzwerven met een zeilboot. Voor me in de bus zit de technicus van de Elementary School in Westend. Hij laat me muziek horen, die hij heeft gecomponeerd. Ik vind er niet veel aan, maar de zangeres is goed. Gister zat ik bij het zwembad  in de schaduw van een palmboom een boek te lezen, toen er 30 dikke zwarte onderwijzeressen van die school fried fritters en wings kwamen eten. Het was een kleurrijk gezellig gebeuren. Op de bank achter me ligt een dronken man. Hij beweert, dat ze hem doodmaken als hij stopt met een halve liter wodka per dag te drinken. They kill me the minute I stop.. Ik kom er niet achter wie “ze“ zijn. Misschien de vereniging van wodkahandelaren? Maar hij leeft nog, dus op zijn manier heeft hij gelijk.

De dronken rednecks van een andere visboot met 4 motoren van 350 pk (in 5 uur in de USA) proberen een haai te vangen, maar de grote woeste beesten van 2 meter zijn niet binnen te halen. Met een blikje Budweiser sta ik er met de mannen van de grote Janneau naar te kijken. Als de rednecks stoppen met de haaien, gaat de aangeschoten schipper nog 10 minuten door over alle gebreken aan zijn nieuwe Janneau. Maar hij heeft me zijn alternator aangeboden, Jack gaat een zwaardere inbouwen. Een goede kerel met een slechte boot.

We hebben 3 apparaten, die de accu’s opladen: de windgenerator, de zonnepanelen en de alternator. De generator is naar beneden gedonderd, de nieuwe alternator wordt naar Abaco verzonden, dus resten ons alleen de zonnepanelen.  De tocht naar Abaco doen we dus met electrisch zuinigheidsbeleid: computer uit, AIS uit, radio uit, alleen de koelbox, de GPS en dieptemeter en ’s avonds een olielamp. Gevolg is dat de batterijen 100% vol blijven, de panelen geven meer stroom dan de koelbox en de instrumenten gebruiken. De motor start elke morgen ogenblikkelijk, maar toch voelt het ongemakkelijk om maar 1 energiebron te hebben.

We vangen de grootste vis, die we ooit gevangen hebben. Een baracuda, die met moeite aan boord is te tillen. Meer dan een meter lang. Een vierkante kop met enorme tanden. Ik wou dat ik zo’n onthaaktang had, het is gevaarlijk de haak met blote handen uit z’n bek te halen. Baracuda’s die langer zijn dan je onderarm en die je in de buurt van een rif vangt kunnen een levensgevaarlijke bacterie in zich hebben. Hetgeen het geval is (lengte/rif): we zetten de vis weer terug. Gelukkig vangen we later nog een Spaanse makreel.

De derde dag liggen we vroeg bij Green Turtle Cay, een rijkeluiseiland met een dorp van gekleurde historische huizen. We lopen de vier straatjes door en zoeken een restaurant. Die zijn er genoeg, maar we kiezen de verkeerde. Gelukkig zijn we de volgende dag in Marsh Harbour, daar hebben we eerder 3 weken gelegen en kennen we de goede adressen. Marsh Harbour is een grote tegenstelling met Grand Bahama. Alles floreert hier, goede winkels, goede restaurants en veel service-bedrijven.

Ondertussen zijn we plannen aan het maken voor volgende winter. We moeten nog wat regelen, we hopen dat dat lukt, want het is een fantastisch plan: Colombia, Panama, Nicaragua, Honduras, Belize en Mexico. Spannend toch?

We hebben ons aangemeld voor een groep van de Ocean Cruisers Club, maar helaas krijgen we deze morgen bericht, dat de groep vol is en dat we op de wachtlijst staan. Zeer teleurstellend. Nu kunnen er in een half jaar nog wel plekken vrij komen, maar dat is zeer onzeker.

We zouden in november uit Curacao vertrekken en we wilden de boot 4 maanden in Trinidad stallen en naar Nederland vliegen. Nu weten we het even niet meer…

Eerst maar een weekje klussen hier in Marhs Harbour en de teleurstelling verwerken.