Life is a box of chocolats

De man gaat het café binnen en de motor van zijn grote 4WD blijft lopen. Als ik binnen ben zie ik  hem uitgebreid met iedereen staan praten. Sir, you let your motor running - It’s my car, I can do what I want with it - But it is my air - It’s a free country, I can do what I want - But it’s my climate, sputter ik nog....

Beaufort SC is weer beeldschoon. De mooring kost $ 20 met douche en de leenauto om naar de supermarkt en West Marine te gaan. We hebben een nieuwe handheld marifoon nodig voor het contact met bruggen en aanlegsteigers. De leenauto heeft een lekke uitlaat. Om niet teveel lawaai te maken, rijdt ik 25 in plaats van 35. Niemand stoort zich er aan.

Na 50 nMijl voor de wind gooien we het anker uit achter in de Turner Creek. Over een drempel van 1,1 meter komen we binnen. We zijn in Georgia, het verval is hier 9 voet. Er is een marina, waar je de dinghy kan leggen. Aan de weg is een supermarkt, hardwarestore, bar en de bus naar Savannah.

De marina is vervallen en verlaten. De bar Cheers lijkt al jaren dicht. De bus voert ons door arme woonwijken en wij zijn de enige blanken in de bus. 

Savannah is heel mooi. Een waterfront met pakhuizen en een raderboot, brede straten met live oaks en oude huizen. Om de 2 straten een parkje met een standbeeld. We wandelen lekker in de najaarszon naar het Civil Rights Museum aan de Martin Luther King Blvd. De sit-ins, massmeetings en de boycot van de winkels in de hoofdstraat waren hier erg goed georganiseerd. Zonder rellen of geweld is hier de segratie afgeschaft. Een waterkraan for coloured only is schokkend en een orgineel KKK kostuum is angstwekkend. Binnenkort krijgen ze het uniform van de 1^e zwarte politieagent, hij is 94 en heeft het uniform bewaard.

In de volle bus terug stappen later nog 2 blanken in. Een hele dikke kale man met getatoeëerde armen in een hemd. White supremacy, mompel ik. Misschien is hij wel heel aardig, zegt Rommy. Misschien is het wel een professor, zeg ik. Maar dat wil er bij Rommy niet in.

We drinken wat in een bar aan de weg, waar football op alle schermen is te zien. Als Savannah scoort krijgen we een touchdown-shot van het huis. Als we langs de vervallen bar naar de steiger lopen zien we mensen met een glas in de hand achter de kapotte ramen. Cheers is open! De deur gaat krakend opzij. In het donker onderscheiden we een bar met mensen rondom. Op een schoolbord een lange bierlijst. Een hoppige IPA voor mij. Rommy neemt een flesje Yingling, het oudste Amerikaanse merk. We zitten op het terras in de ondergaande zon en ontmoeten een Canadese biker (Ducati) die ook bij een vliegtuigfabriek heeft gewerkt. We praten over ouder worden en gezond blijven. Bekend onderwerp op onze leeftijd.

Nog een tweede dag in Savannah, nu met de fiets en een gids de historische stad verkennen. De 22 parkjes liggen zo, dat de auto’s elke 2 blokken moeten afremmen. Je kan onbekommerd fietsen. In een parkje is de life is a box of chocolats uit Forest Gump opgenomen. Alleen er is geen bankje, er was nooit een bankje, het bankje was van de filmset en staat nu in het Savannah Historisch Museum. In 1994 kwam het boek Midnight in the garden of good and evil uit, dat heeft het toerisme vertienvoudigd. Ook een film van gemaakt hier in Savannah. Regie Clint Eastwood. We eindigen de dag in de locale brewery. Ik zal niet weer de bieren opsommen.

15 nMijl verder ligt Hell Gate, een nauwe ondiepe snelstromende doorgang, te nemen bij stijgend water. Dat komt op dit moment slecht uit, we zouden in het donker deze kreek uit moeten varen. Beter een dag te wachten en wat klussen te doen. De laatste avond zitten we in de bar met Joyce en Matthew, een jong stel uit New York, ook op weg naar het zuiden. Ze zijn geschokt als we onze zwarte Piet beschrijven. Amerikanen zijn een stuk gevoeliger over etnische stereotypen. 

In Nederland is het ook koud, Feyenoord speelt weer waardeloos en de witte Friezen willen een zwarte Piet. We blijven nog maar een winter weg.

Klusen: stopcontact voor de tablet in de kuip, lieren gesmeerd, ketting aan het reserve-anker, ketting aan het dinghy-anker.

Puorto Rico wordt lastig, geen electriciteit, de baaien vol gezonken boten, verkrijgbaarheid van water en diesel is onzeker. Misschien beter van de Bahamas naar Bermuda?