Southport

De Intra Coastal Water Way kronkelt tussen met bomen begroeide oevers. De krekels zijn oorverdovend. Hier zijn veel Vietnam-films opgenomen. Als ik alleen aan het stuur sta, beeld ik me in dat we op de Mekong varen. Elk moment kan de Vietcong uit het oerwoud beginnen te schieten. Geratel. We roepen Rotterdam! Piet Nak! Johnson molenaar! Ze blijven schieten. De hete zon en het eindeloze oerwoud brengen je op rare gedachten.

We ankeren in een zijtak van de Waccamaw River (Mekong). Rommy gaat in het water om af te koelen, het is 34,4 graden en windstil. Maar misschien zijn er alligators? Dan moet ik maar met steentjes gooien, zegt ze. Vragen: a. Gaan alligators weg als je steentjes gooit? b. Waar hebben we in godsnaam ergens steentjes? Het gaat goed, je knapt er erg van op, zegt ze. Dan moet ik het ook maar doen en moet Rommy steentjes gooien... maar de vragen blijven onbeantwoord.

Vroeg in de ochtend. Rommy neemt nog snel een duik en lichten we het anker. De ICW loopt nu langs een gebied met badplaatsen, beaches. Waterscooters en motorbootjes razen de hele dag langs. Om half zes zijn we bij South Port/Cape Fear. We kunnen ankeren in een zijkanaal. Er is een city-dock, maar die heeft nogal geleden van de orkaan Matthew. En er is de steiger van Provision Co, een populair visrestaurant. Daar lig je gratis als je komt eten. Ik bel en er is plek. Het restaurant is niet meer dan een afdak met tafeltjes, maar er zitten 20 mensen bij de ingang te wachten op zo’n tafeltje. We leggen vast en worden op de wachtlijst gezet. Een uur later eten we een enorme hoeveelheid shrimps en 2 moten geelvin tonijn. Na het eten verkennen we het stadje. Een mooi stadje, niet zo heel historisch. De film Save Haven is hier opgenomen.

Er komen steeds mensen uit het restaurant onze boot bekijken. Een familie wil met ons op de foto: You are heroes. Bob van het charterschip drie steigers verderop, komt zijn hulp aanbieden. Een man die bij de loodsdienst werkt gaat morgen uitzoeken hoe het met onze gasflessen moet. En je ligt dus gratis.

Tussen de Kaap Verden en de Carib leek zich een orkaan te ontwikkelen. Nu geeft de NOAA het volgende bericht: multispectral satellite imagery shows the Sahara Air Layer is overtaking the depression and it will be increasingly more difficult for the system to maintain organised deep convection. Het duurt even tot je begrijpt wat er staat, maar dan is het een hele geruststelling.

Om verder naar het Noorden te gaan moeten we de Cape Fear River op. Als die uitstroomt lig je bijna stil. De kentering is om 14 uur. Dan waait het loeihard (24 kts). We besluiten nog een nacht aan de Provision Co steiger te blijven. En nog een keer in het restaurant te eten.  Dat is geen straf. We zitten met 3 tafeltjes van 2 dicht bij elkaar. Met z’n zessen hebben we een heel leuk gesprek.

De volgende ochtend als de zon om  6.08 uur opkomt, vertrekken we. Er was nog een korte heftige onweersbui in de nacht. De steiger is niet zo best, de bolders laten los, de drijvende steigers zitten met een touw vast aan een paal. Dat touw hield het niet. We leggen ons direct aan de paal en kijken elke paar uur of we nog mooi zakken. Het verval is hier 1,8 meter. Maar goed, om 6 uur varen we. En dat is mooi, het licht, het water, de vogels.

Later overdag veel jetskis en snelle motorboten. En snel is hier echt snel. Een Amerikaan is helemaal gelukkig met veel pk’s en veel benzineverbruik. Boot, auto, grasmaaier. Maakt niet uit, zolang het maar lawaai maakt en veel slurpt.

We ankeren in een baai van de mariniers. Er liggen wat landingsvaartuigen tegen een kade. Er staat een groene Hummer naast. Maar je mag hier liggen. Het is uitgediept, verder is het overal ondiep. Soms zijn er nachtelijke oefeningen met helicopters. In het donker, met infrarood kijkers. Zal vandaag wel niet gebeuren, het is zaterdag.