We zijn weer terug

We zijn weer terug. Hier in Trinidad is de aarbeving van Venuzuela voelbaar geweest. Mijn auto ging alle kanten over de weg, vertelt de dame van het kantoor. Het terras van de sportbar is gescheurd en een stukje in zee gezakt. De bar is “till further notice” gesloten. Tegenvaller. De boot is een beetje vuil na 10 weken, maar verder in goede staat. Meevaller. 

De hitte is dik en zwaar, anders dan in Nederland. We lopen met veel moeite (de moeite zit bij mij, niet bij Rommy) een paar kilometer langs de weg naar de kantoren van Immigratie en Douane. Op het vliegveld hebben we al in lange rijen gestaan voor stempels en formulieren. Koffer doorzoeken, fouilleren, interview. Toch moeten we hier in Chaguaramas weer naar Customs and Immigration. De vrouw van Immigration verdwijnt met onze paspoorten naar de kamer ernaast. We horen 10 minuten metalen lades open en dicht gaan. Ze is op zoek naar documenten over onze aankomst. Ze vindt ze en we krijgen een stempel. Ik vraag heel beleefd wat dit nou betekent, we waren toch al toegelaten? To be informed, zegt ze heel ambtelijk. Het zal wel... wij zijn al lang blij, dat ze niet begint over $40 dollar toeslag, omdat het zaterdag is.

Twee maanden Nederland was een grote onderhoudsbeurt. Met de meeste familie en vrienden zijn we weer bijgepraat. En verder lichamelijk onderhoud: ik kreeg een wortelkanaal-behandeling, een bril, knippen en scheren bij Schorum en ze hebben in mijn maag gekeken. Kan ik iedereen aanraden. Rommy heeft dit keer alleen een nieuwe bril.

We hebben met de BEB van Sergio door de grachten gevaren. Sergio is de schoonzoon van Door en Bert. Op de ochtend van ons vertrek overleed Anneke, de zus van Door. Wij wensen hun sterkte.

Nu wijden ons weer aan de onderhoudsbeurt van de Annalena. Maar eerst wennen aan de hitte en alles uit de plastic dozen en zakken halen. Toch jammer, dat de bar is gesloten. We kunnen bier (STAG: for real man) in de winkel kopen en op een bankje aan het water opdrinken. Voor het eten zijn er nog de 6 stalletjes aan de weg en is er de roti-bar, waar de werkmannen lunchen. De curries daar zijn onvergetelijk. 

Zo zittten we alweer midden in de Caribische zorgen, till further notice….

Ik doe een rondje over het terrein. Er staat een boot uit Rotterdam, de eigenaren zijn waarschijnlijk naar Nederland. Er zijn nog weinig eigenaren op de boten, 4 Amerikanen spelen tric-trac op het terras van de roti-bar, er is een Duitser uit Hamburg, 3 Franse stellen lullen honderd uit met elkaar en de Zwitser is het zeil op zijn catamaran aan het hijsen. Ik maak links en rechts een praatje en kom te weten dat de aadbeving een scheur over het hele terrein heeft veroorzaakt.  De man van de brandstofsteiger vertelt, dat een auto bijna van de steiger stuiterde. Hij was niet bang, want de steiger is gebouwd om de stoten van zware vissersboten op te vangen. 

Een man last een nieuwe achterkant aan een boot, die nog wel heel wat lasbeurten kan gebruiken. Hij komt van Columbia, heeft daar 2 zonen, zat in een bende, 6 leden van de bende werden vermoord, hij was de enige overlevende, doet nu klussen bij Powerboats.We hebben het over vuurwapens: te gevaarlijk, beter een mes of een machette, zegt hij.

De zwarte vrouw, die de toilettenschoonmaakt krijgt onze grote reistas. Niet meer nodig. Misschien gaan we over een jaar nog even naar Nederland, maar dan kopen we wel een nieuwe tas.

Een BEB is een Bridge Erection Boat (WO2), voor mij kan je de eerste B weglaten. 

Wat kan ik iedereen aanraden? Al het genoemde. Vooral de gastroscopie. Blijft je altijd bij...