Isaias

De orkaan Isaias nadert, dinsdag komt hij hier pal over Beaufort. We gaan 30 mijl landinwaarts, voorbij Oriental, daar zijn diepe kreken die als veilig bekend staan. Eerst ontmoeten we vanavond Hamish en Dorothy in de Black Sheep, een restaurant tegenover onze ankerplaats. Vandaag voor 4 dagen eten inslaan en morgen varen.

Het testen op Covid wordt stopgezet. Het gebeurt in tenten, die naast de eerste hulpposten zijn opgezet. Niet orkaan-bestendig. Isaias verplaatst zich snel, hij gaat aan land hier in North Carolina en gaat dan recht naar het noorden, over Phlidelphia, New York en Boston.

De politie komt langs in een boot om ons voor de orkaan te  waarschuwen. Als we niet vertrekken hoeven we niet op noodhulp te rekenen. Er liggen nog 6 boten en de meeste gaan naar een baai achter het stadje, daar zal de wind al een stuk minder zijn. 

We hebben een leuke avond met Dorothy en Hamish. Dorothy is aardig opgeknapt en Hamish had vorig jaar zijn arm gebroken, toen hij met indianen een tocht op een paard door de bergen maakte. Moet je ook niet doen op zijn leeftijd. Ze bezweren ons om bij hun te komen als de boot verongelukt. We zijn erg blij met die uitnodiging. Op de terugweg zien we ze nog een keer. Dorothy geeft ons een grote roze tas met lekkere dingen.

Zaterdag middag zijn we in Mitchel Creek, to ride out the storm. Het is er ondiep, beschut van alle kanten en er liggen al 10 boten, uit de naastgelegen marina.. We hebben AT&T verbinding om morgen de nieuwste berichten over de orkaan op te pikken. Soms zwakt hij af, soms buigt hij af, soms buigt hij de verkeerde kant op. We zitten nog steeds maar 25 mijl van het pad van de oprkaan af. Maar we kunnen morgen 50 mijl varen als het moet.

Doen we inderdaad. We gaan naar New Bern aan het eind van de rivier. Voor New Bern zijn bochtige kreken, kijken of we nog een plekje vinden. Het gaat daar minder hard en minder lang waaien en we zitten niet zo dicht bij het hele zware weer. De voorspelling voor de Mitchel Creek is wel goed, maar het hoeft niet veel te veranderen en we krijgen de volle laag (80 kts). Weg wezen dus, 34 kts is genoeg. Vandaag is het heel rustig weer. Daar  was geloof ik een uitdrukking voor.

Tussen alle Americana door twee Nederlandse boeken gelezen,. Beide gingen over herinneren en niet meer herinneren. Een onderwerp, dat je als 73 jarige aanspreekt. Aanelkaar van Campert en van Kooten is leuk, maar zonder energie. De herinnerde soldaat van Daanje, een indrukwekkend werk. Nu weer terug in Amerika met The Street, de klassieker uit 1946, van Ann Petry. Briljant, geeft inzicht in de situatie in Harlem en zo goed geschreven. BLM gaat nog steeds over hetzelfde.

Bij Beaufort lagen we geankerd voor de boardwalk met aan de andere kant een eiland met wilde paarden. Nou zo wild zijn ze ook weer niet, je kan ze best vangen. Alleen ’s nachts moet je uitkijken. Voor je het weet heb je een nachtmerrie. Deze mop horen we 4 keer per dag, als de piratenboot met touristen passeert.

De dag voor de orkaan halen we de genua eraf, binden het grootzeil in een strakke slurf, halen alle visspullen weg, binden een paar touwen over de zonnepanelern, zetten de dinghy extra vast op dek en gooien een tweede anker uit. Om 10 uur zijn we daarmee klaar en dan is het wachten op de nachts. Volgens één weerapp gaat het om 3 uur 33 kts waaien met stoten van 66, volgens een andere blijft het bij 23 kts met stoten van 45. Wij zijn in ieder geval op het ergste voorbereid. Maar weten totaal niet wat er gaat komen.

Onze eerste orkaan ging door tot een uur of vijf. Windstoten 45 kts en een gemiddelde wind rond de 35. Beangstigend. Alleen in de eerste bocht van Upper Broad Creek, omringd door ondieptes. De laatste uren draaide de wind naar het westen en werden we niet meer beschut door een wal met bomen, wind en golven kwamen aanrollen uit de brede opening van de Creek. Alles is heel gebleven. Het leek soms dat het hele antennerek eraf zou worden geblazen, maar er gebeurde niets.

We waren heel zenuwachtig. Op de cellphone 3 keer een waarschuwing voor tornados: Seek shelter within 20 minutes.....

De brede ingang van de Creek lag vol met boten uit de aanliggende jachthaven. We zagen meer van die ontruimde jachthavens. Als je de boten in de haven laat worden boten en steigers vernield, ankeren is veiliger. De Pimentao is wel in een haven gaan liggen en heeft schade. Hier ligt één losgeslagen bootje in het riet aan de overkant.

Te verwachten was dat de twee ankerkettingen in de war zouden raken. Maar na een half uur hebben we ons ontward. We gooien het hoofdanker terug en proberen wat te slapen. De zon is weer heel heet.

De plek is nu schilderachtig.