maandag 30 maart 2020

Eentonig in Apalachicola


Waar we varen staan tweede huizen langs de oevers. De meeste staan rond deze tijd leeg, zomers als het te heet is in de stad komen de bewoners. Het lijkt heel wat die huizen, maar de meeste bestaan uit veel gipsplaat, ook al hebben ze griekse zuilen aan de voorkant. Het steigertje, het strandje en veranda garanderen een heerlijke zomervakantie. Maar nu komen ze nu al in groten getale, ontvluchten New York of Kansas City, laten een extra freezer installeren en kopen het vleesschap in de supermarkt, ingesteld op een seizoen met locals, leeg. Op sommige plaatsen op Long Island proberen de locale bewoners de wegen te blokkeren. Wens ze succes, maar je denkt toch niet dat het zal lukken.




Lees in de NYT dat in Frankrijk zich  het zelfde afspeelt, daar steken ze de banden door van auto’s met een Parijs nummerbord.


Hier in het Apalachicola is nog geen geval geconstateerd, maar de mensen gaan naar de hoofdstad Talahassi en er is nog steeds een handjevol toeristen. En trouwens de cijfers worden hier niet op plaatselijk niveau bekend gemaakt, dat zou onrust veroorzaken. Dus gaan we af op wat de bewoners vertellen.



Er mogen geen nieuwe toeristen meer onderdak krijgen, ook de marina’s mogen geen nieuwe boten meer toelaten. Wij liggen al weer 12 dagen alleen op de rivier voor anker, er is ons nog niets verteld. Iemand zei: jullie zijn geen toeristen, jullie zijn reizigers. Afwachten, hoe de burgemeester er over denkt. 



De missie van de 45e president was alles wat Obama heeft opgebouwd, weer af te breken. Dat was erg vervelend, maar nu is het erger. Er volstrekt zich hier een ramp en de domme narcistische schurk maakt het alleen maar erger. Er is een filmpje met de uitspraken van de geniale leider over de coronacrisis terwijl simultaan de grafiek met het dodental in beeld wordt gebracht. De regering probeert de zender de zendvergunning te ontnemen. Ondertussen schaft hij elke dag een paar milieu-maatregelen af.



De burgemeester van Baltimore heeft de inwoners verzocht wat minder op elkaar te schieten. De ziekenhuizen hebben het al zo druk. Gisteren zijn daar weer 8 mensen vermoord.


“buitengewoon jammer, dat er niets spectaculairs is te vertellen, het troostrijke optreden van een of andere held bijvoorbeeld. Maar is niets minder sensationeel dan een plaag. Alleen al door de lange duur zijn grote rampen eentonig.”


“De ziekte was vooral een kwestie van omzichtig, onberispelijk, goed functionerend bestuur.”


Twee citaten uit De Pest van Albert Camus. Het boek, dat iedereen nu leest. Terecht.

Tenzij je even in Amerika wil wanen. Lees  dan de romans van Lauren Groff of Min Jin Lee of Whitehead of Rooney of Yanagihara of Monk Kidd of Jennifer Egan. Mijn ontdekkingen hier in Amerika. Groff is nu even mijn favoriet, ook omdat de romans allemaal in Florida spelen. Ze schrijft zo gemakkelijk, dat het bijna bijna show off wordt. Sorry, soms weet ik geen Nederlandse woorden meer. Pochinko van Jin Lee over de Koreanen in Japan, geweldig. Rooney: Normal people, lezen! The underground Railroad kennen jullie waarschijnlijk al. En Autumn?!?! En Franzen hoef ik natuurlijk niet te noemen. Iedereen leest als een gek thuis, voer die namen eens in op je KOBO of Kindle.



De wandeling van vandaag gaat weer naar de visserijhaven en de boardwalk door het moeras. Terug even bij John kletsen en dan weer lezen op de boot. Eentonig.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten